ตอนที่ 14 แม่ค้าหัวหมอ

จางเซียวกำลังจะบอกราคากับเถ้าแก่เนี้ยเฝิงก็ได้ยินนางพูดว่า “ฮูหยินก็เห็นแล้ว นี่เป็นของดี มองไปทั่วเมืองหลวงก็มีแค่ที่ร้านของข้าเท่านั้น และมีอยู่ไม่กี่ตัว ดังนั้นราคาจึงสูงเป็นธรรมดา” ฮูหยินคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าบอกราคามาเถอะ!” เถ้าแก่เนี้ยเฝิงยิ้มว่า “ตัวละสิบตำลึง” เถ้าแก่เนี้ยเฝิงคนนี้เป็นคนรู้จักของ ตุ๊กตาขนสัตว์แบบนี้ไม่มีที่อื่นแน่ งานฝีมือ มือสัมผัส ทุกอย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะ คนอื่นอยากจะลอกเลียนแบบก็ลำบาก ตุ๊กตาตัวนี้แม้แต่ตัวนางยังชอบมากๆ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นแล้ว นี่เป็นของดี นางต้องตั้งราคาสูงหน่อยเป็นธรรมดา และในเมืองหลวงมีเชื้อพระวงศ์และตระกูลสูงศักดิ์มากมาย ใช้เงินสิบตำลึงซื้อของเล่นทั้งน่ารักและนุ่มตัวหนึ่งไม่ถือว่าเป็นอะไร สาวใช้อาวุโสที่อยู่ด้านหลังฮูหยิน ได้ยินตัวละสิบตำลึงก็พูดออกมาทันทีว่า “ตัวหนึ่งสิบตำลึง ตุ๊กตาของเจ้าทำจากทองเรอะ!” เถ้าแก่เนี้ยเฝิงก็ยิ้มกว้างว่า “ถึงแม้มันไม่ได้ทำมาจากทอง แต่ท่านลองออกไปหาดู ที่อื่นจะมีตุ๊กตาดีแบบนี้หรือไม่ ท่านดูมือสัมผัสนี้ พอลูบแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่ของถูก” “ท่านแม่……” เด็กหญิงมองแม่ตาละห้อยกลัวแม่ไม่ซื้อให้นาง ฮูหยินยื่นกระต่ายหูยาวในมือให้กับลูกสาวของตัวเอง เห็นนางกอดกระต่ายหูยาวไว้อย่างดีใจ ใช้แก้มถูกระต่ายปากยังพูดว่า “ว้าว ขนนุ่มฟูมาก!” ก็ขายออกไปง่ายๆ แบบนี้เลย? จางเซียวคิดไม่ถึงตุ๊กตาตัวเล็กจะขายได้สิบตำลึง เขาครุ่นคิดเดี๋ยวเพิ่มราคาหน่อย พวกแม่นางไฉ่เวยเป็นคนทำทำกันเอง ในเมื่อตอนนี้เถ้าแก่เนี้ยเฝิงขายได้ตัวหนึ่งสิบตำลึง อย่างต่ำๆ พวกนางก็ต้องขายหกเจ็ดตำลึงให้เถ้าแก่เนี้ยเฝิงถึงจะได้ ฮูหยินคนนั้นชี้ตุ๊กตาบนโต๊ะว่า “พวกนี้ก็ใส่ถุงให้ข้าเถอะ!” อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดแม่ของนาง กำลังกลุ้มไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรกลับไปฝากพวกหลานๆ ที่บ้านเดิมอยู่พอดี! ตุ๊กตาขนสัตว์นี้ นางเห็นแล้วก็รู้สึกชอบมาก พวกหลานชายหลานสาวที่บ้านเดิมได้รับ จะต้องชอบเหมือนกันแน่นอน “เจ้าค่ะ” เถ้าแก่เนี้ยเฝิงยิ้มตาหยี ห่อตุ๊กตาพวกนี้แล้ว สาวใช้อาวุโสด้านหลังฮูหยินคนนั้นจ่ายไปเจ็ดสิบตำลึง หลังจากเงินเสร็จก็ถือตุ๊กตาพวกนั้นออกไปแล้ว แม้ว่าเถ้าแก่เนี้ยเฝิงไม่รู้ว่าจางเซียวเอางานปักมาจากไหน แต่รู้ว่าเขาช่วยคนอื่นขาย นางมองจางเซียวในดวงตาเต็มไปด้วยแผนการ “ข้ารู้ว่าเจ้าช่วยคนอื่นส่งของมาขายที่ร้านข้า ตุ๊กตาเจ็ดตัวนั้น ข้าให้ตัวละหนึ่งตำลึง แล้วให้ค่าเหนื่อยเจ้าแยกสิบตำลึง หากต่อไปยังมีตุ๊กตาส่งมา ข้าจะจ่ายค่าเหนื่อยให้เจ้าครั้งละสิบตำลึง” ในมุมมองของเถ้าแก่เนี้ยเฝิง ตัวเองให้หนึ่งตำลึงเป็นราคาที่สูงแล้ว คนที่ให้จางเซียวส่งมาเกรงว่าฝันก็ต้องหัวเราะจนตื่น ถึงอย่างไรโตวอี ที่ผ่านมา ส่งมาหนึ่งครั้ง อย่างมากสุดก็หาเงินได้แค่สองตำลึง ขอแค่จางเซียวปิดบังคนที่ทำตุ๊กตา นางได้กำไรไม่น้อยไม่ว่า จางเซียวก็ได้ค่าเหนื่อยจำนวนมาก คนทำตุ๊กตาคนนั้นก็ดีใจด้วย ค่าเหนื่อยสิบตำลึงทำให้คนใจสั่นจริงๆ แต่จางเซียวไม่ใช่คนแล้งน้ำใจ นอกจากนี้ผู้หญิงในตำหนักเย็นต่างก็ลำบาก เขาจะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน หลอกพวกนางได้อย่างไร! จางเซียวยิ้มว่า “ว่ากันว่าแม่ค้าหัวหมอ คำนี้ถูกต้องจริงๆ เถ้าแก่เนี้ยเฝิงคำนวณได้ดีจริงๆ ท่านขายตัวละสิบตำลึง แต่รับซื้อในราคาตัวละหนึ่งตำลึง ท่านไม่ละอายใจบ้างหรือ?” คนทำตุ๊กตาทำอย่างยากลำบาก แต่นางกลับได้กำไรไปคนเดียว เถ้าแก่เนี้ยเฝิงคิดไม่ถึงว่าจางเซียวจะไม่ตกหลุมพราง หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “ตุ๊กตาตัวนั้นที่ขายได้ถึงสิบตำลึง นั่นก็เป็นเพราะขายอยู่ร้านของข้า เปลี่ยนเป็นที่อื่น คงขายไม่ได้ราคานี้” “จริงหรือ?” จางเซียวยิ้มเยาะว่า “อย่างนั้นหากต่อไปมีตุ๊กตาอีก ข้าก็ส่งไปขายร้านอื่น ท่านเห็นคนทำตุ๊กตาเป็นคนโง่หรือ? ไม่รู้ของที่ตัวเองทำดีมากแค่ไหนหรือ? ข้าขอพูดตรงนี้ หากเถ้าแก่เนี้ยเฝิงยังมีความคิดอยากทำธุรกิจกับพวกเราต่อไป ตุ๊กตาที่ส่งมาวันหน้าตัวละแปดตำลึง หากไม่อยากทำ ตุ๊กตาที่ข้าส่งมาวันนี้ ท่านจ่ายให้ข้าตัวละห้าตำลึง” เดิมทีตอนแรกเขาคิดจะขายตัวละหกตำลึงกำลังเหมาะสม แต่เถ้าแก่เนี้ยเฝิงคนนี้โกงเกินไป ดังนั้นเขาตัดสินใจเรียกมากหน่อย เถ้าแก่เฝิงเบิกตาโต “ตุ๊กตาเน่าแบบนี้ตัวหนึ่งแปดตำลึงเชียวหรือ?” จางเซียวว่า “เมื่อครู่ท่านบอกกับคนอื่นว่านี่เป็นของดี พอคนเขาไปแล้วก็กลายเป็นตุ๊กตาเน่าแล้วหรือ? ข้าขายให้ท่านแปดตำลึง ท่านขายสิบตำลึงก็แค่ใช้พื้นที่ร้านเท่านั้น ท่านได้กำไรสองตำลึงไม่น้อยแล้ว นอกจากนี้หากท่านไม่ยินดีซื้อแปดตำลึง ก็เลือกอีกหนึ่งวิธี พวกเราฝากวางตุ๊กตาขายในร้านท่าน พวกเราตั้งราคาเอง ขายได้หนึ่งตัวให้ค่าตอบแทนท่านหนึ่งร้อยอีแปะ เช่นนี้ท่านก็ไม่ต้องรับความเสี่ยงแล้ว” เถ้าแก่เนี้ยเฝิงไม่สนใจค่าตอบแทนตัวละหนึ่งร้อยอีแปะ! นางรู้สึกแพงที่รับซื้อตุ๊กตาในราคาแปดตำลึง แต่มองเนื้อมันชิ้นนี้ส่งเข้าปากคนอื่น นางก็เสียดายเหมือนกัน นางครุ่นคิดแล้ว ตุ๊กตาส่งมาให้แค่ร้านของนาง ตัวละสิบตำลึงถูกคนซื้อหมดแล้ว ดังนั้นนางเพิ่มราคาได้อีกหน่อย หากคนแซ่จางส่งตุ๊กตาไปให้ร้านอื่นขายจริงๆ อย่างนั้นนางก็ไม่ได้กำไรจากตุ๊กตาแล้ว นางกัดฟันพูดว่า “แปดตำลึงก็แปดตำลึง! แต่พวกเจ้าต้องส่งมาให้ข้าเท่านั้น ห้ามส่งไปให้ร้านอื่น” จางเซียวยิ้มว่า “ขอแค่เถ้าแก่เนี้ยเฝิงให้ราคาเหมาะสม พวกเราจะไม่ส่งไปร้านอื่นแน่นอน” ตกลงกันแล้ว เถ้าแก่เนี้ยเฝิงนับเงินห้าสิบหกตำลึงให้จางเซียว เขาถือเงินออกจากร้านไป วันรุ่งขึ้น จางเซียวตื่นแต่เช้าตรู่ ไปร้านขายของชำและตลาดซื้อของที่ไฉ่เวยฝากแล้วรีบเข้าวังไป เพิ่งถึงตำหนักเย็นเปลี่ยนเวรกับคนอื่น ไฉ่เวยก็มาแล้ว “องครักษ์จางขายออกไปหรือยัง?” ไฉ่เวยเกาะหน้าต่างถามจางเซียวอย่างกังวลนิดๆ จางเซียวยิ้มว่า “ขายออกไปแล้ว เอานี่เงิน” เขายื่นถุงเงินให้ไฉ่เวยแล้ว “ในนี้มีเงินห้าสิบห้าตำลึงกับห้าร้อยอีแปะ” ไฉ่เวยเบิกตาโต “ทะ…ทำไมถึงเยอะแบบนี้?” ขายให้ร้านเสื้อสำเร็จรูปตัวละห้าตำลึง อย่างนั้นก็ควรเป็นเงินสามสิบห้าตำลึงถึงจะถูก! จางเซียวพูดอย่างภูมิใจเล็กน้อย “ข้าขายให้ร้านเสื้อสำเร็จรูปตัวละแปดตำลึง เจ้าคงไม่รู้ ตอนข้าส่งตุ๊กตาไปก็มีคนถูกใจตุ๊กตา ซื้อทั้งหมดตัวละสิบตำลึง เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นเจ้าเล่ห์อยากจะจ่ายตุ๊กตาตัวละหนึ่งตำลึง ข้าก็บอกนางว่าจะคิดตัวละแปดตำลึง หากนางให้ตัวละแปดตำลึง พวกเราก็ส่งตุ๊กตาให้นาง หากไม่ให้ข้าก็จะไปส่งร้านอื่น นางเสียดายเนื้อมันชิ้นนี้ก็ยอมให้ตัวละแปดตำลึง รวมทั้งหมดเป็นเงินห้าสิบหกตำลึง เสียเงินซื้อของที่เจ้าต้องการไปสามร้อยอีแปะ ส่วนสองร้อยอีแปะที่ข้าต้องได้ข้าหยิบออกมาแล้ว” “องครักษ์จางสุดยอดจริงๆ” ไฉ่เวยถือเงินแล้วครุ่นคิด มองจางเซียวด้วยใบหน้านับถือ เดิมนางเป็นห่วงขายห้าตำลึงให้ร้านเสื้อสำเร็จรูป ทางร้านจะไม่รับคิดไม่ถึงองครักษ์จางจะขายให้ร้านได้ตัวละแปดตำลึง เห็นแววตานับถือของไฉ่เวย จางเซียวเกาท้ายทอยอย่างเขินอาย และหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย