ตอนที่ 5 เลี้ยงลูกหนึ่งคน จนไปยี่สิบปี

ไฉ่เวยเปิดประตูเข้าไป สวนของไท่เฟยอาวุโสถึงแม้จะเล็กและเก่า แต่กลับถูกนางเก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้านและเรียบร้อย ในสวนยังปลูกดอกไม้อีกด้วย ไฉ่เวยยืนอยู่ในสวนก็เห็นไท่เฟยอาวุโสกินข้าวอยู่ในเรือน จึงยกหมูสามชั้นราดน้ำแดงเข้าไปข้างใน “วันนี้บ่าวทำหมูสามชั้นราดน้ำแดงจึงยกมาให้ไท่เฟยอาวุโสลองชิมเพคะ” ไฉ่เวยวางกับข้าวลงบนโต๊ะ ไท่เฟยมองเนื้อหมูสามชั้นราดน้ำแดงที่สีแดงเงาแล้วพูดว่า “พวกเจ้ากินกันเองก็พอแล้ว ไม่ต้องยกมาให้ข้า ข้าอายุมากแล้ว ไม่ชอบกินอาหารที่มันเยอะพวกนี้” ไฉ่เวยไม่เชื่อคำพูดของนาง คิดแค่ว่านางกำลังเกรงใจอยู่ “ที่พวกบ่าวยังมีเพคะ! ไท่เฟยอาวุโสไม่ชอบกินของที่มัน นานๆ กินหมูสามชั้นราดน้ำแดงสักครั้งก็ไม่เป็นไร อาหารที่ห้องเครื่องแพงเกินไป พวกเราจ่ายไม่ไหว ต่อไปบ่าวกับนายหญิงจะทำอาหารกินเอง อาหารที่ทำเองทั้งอร่อยและราคาถูกกว่า วันหลังไท่เฟยอาวุโสไปทานกับพวกเราไหมเพคะ?” ไท่เฟยอาวุโสส่ายหน้าพูดว่า “พวกเจ้าทำเองได้ก็ดี ข้าก็ไม่กินกับพวกเจ้าแล้ว ข้ากินของที่ห้องเครื่องส่งมาก็พอแล้ว” เห็นไท่เฟยอาวุโสไม่ยินดี ไฉ่เวยก็ไม่พูดอะไรอีกแค่บอกว่า “ไท่เฟยอาวุโสเชิญตามสบาย” นางพูดจบก็กลับเรือนข้างๆ ไปแล้ว สองวันต่อมา เจ้าแมวน้อยถ่าย ไฉ่เวยวางเข็มกับด้ายในมือลง ตักน้ำอุ่นล้างก้นให้เขา หลังจากล้างเสร็จก็วางเขาลงบนเตียง ทาแป้งเด็กให้เขาเช็ดไปพลาง ยังพูดไปพลางว่า “ของใช้เทพเซียนมันดีจริงๆ ไท่เฟยอาวุโสบอกว่าหน้าร้อนเด็กจะเป็นผดผื่นและก้นแดงง่ายมาก เมื่อใช้แป้งเด็กผิวบนตัวขององค์ชายน้อยทั้งขาวและเนียน ไม่มีผดผื่นสักนิดและยังมีกลิ่นหอมติดตัวด้วยเพคะ!” ไฉ่เวยทาแป้งเด็กเสร็จแล้วก็ใส่ผ้าอ้อมให้องค์ชายน้อยและใช้ผ้าบางห่อตัวเขาเอาไว้ จากนั้นก็ยื่นไปให้เหลิ่งลั่วเย่ว์ “อา......” หลังจากที่เจ้าแมวน้อยถูกแม่อุ้มก็อ้าปากส่งเสียงอา “อา...ทำไม?” เหลิ่งลั่วเย่ว์ก้มหน้ามองเด็กในอ้อมกอด เด็กคนนี้คลอดมาหลายวันแล้ว ตอนนี้ใบหน้าก็เริ่มตึง ไม่ย่นเหมือนตอนคลอดใหม่ๆ ดูดีขึ้นเยอะ ถึงแม้จะยังเด็กแต่ก็ดูออกว่า เขามีดวงตาเฉี่ยว ดั่งโด่ง ริมฝีปากบาง คางแหลม เหลิ่งลั่วเย่ว์เคยส่องกระจกดูตัวเอง หน้าตาของเด็กคนนี้ไม่เหมือนกับนางเลย ได้ยินไฉ่เวยบอกว่าเด็กคนนี้หน้าตาเหมือนพ่อสุนัขของเขา และเหมือนแบบแกะพิมพ์ออกมา แต่หากเป็นเช่นนี้หน้าตาของฮ่องเต้สุนัขนั่นคงดูดีใช้ได้ ในฐานะคนที่ทะลุมิติมาอยู่ในโลกนิยาย เหลิ่งลั่วเย่ว์รู้เพียงเนื้อหาในอดีต ไม่ได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าฮ่องเต้สุนัขคนนั้นหน้าตาแบบไหน “อา.....อ้อแอ้.....” เจ้าแมวน้อยคิดว่าแม่กำลังคุยกับตัวเอง จึงเปล่งเสียงออกมาพูดภาษาทารกที่แม่เขาฟังไม่เข้าใจ ไฉ่เวยชงนมแล้วเขย่าขวดนมเดินมายื่นขวดนมให้นายหญิง “นายหญิง นมผงในกระปุกใกล้หมดแล้วเพคะ” เหลิ่งลั่วเย่ว์หยดนมบนหลังมือ ทดสอบอุณหภูมิ จากนั้นก็ยื่นไปที่ปากของเจ้าแมวน้อย เจ้าแมวน้อยอ้าปากดื่มนมอย่างรีบร้อน เหลิ่งลั่วเย่ว์ได้ยินไฉ่เวยบอกว่านมผงใกล้หมดแล้ว มองเจ้าแมวน้อยที่กำลังกินอย่างอร่อยส่ายหน้าพูดว่า “เลี้ยงลูกหนึ่งคน จนไปยี่สิบปีจริงๆ ดูตัวเล็กๆ แต่กินเก่งจริงๆ” วันหนึ่งต้องป้อนนมหกถึงเจ็ดครั้ง นมผงกระปุกหนึ่งแค่แปดเก้าวันก็ใกล้หมดแล้ว ตอนนี้นางกำลังอยู่เดือนออกไปไหนไม่ได้ และก็ทำภารกิจไม่ได้จึงสะสมแต้มไม่ได้ ทำได้แต่อาศัยแต้มที่เหลือเพียงเล็กน้อย จ่ายก้อนแรกแลกนมผงให้เจ้าแมวน้อยเท่านั้น ตอนกลางคืนก่อนเข้านอน เหลิ่งลั่วเย่ว์กดร้านค้าออนไลน์แลกนมผงหนึ่งกระปุกให้เจ้าแมวน้อย กลางดึกเงียบสงบ เหลิ่งลั่วเย่ว์กับเจ้าแมวน้อยนอนหลับไปแล้ว แต่ไฉ่เวยยังจุดตะเกียงน้ำมันปักผ้าไปพลาง หาวไปพลางอยู่ในห้องปีกด้านข้าง ในตำหนักจินหลวนที่สีทองอร่าม โอ่อ่า ฮ่องเต้หนุ่มที่น่าเกรงขามนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ขนคิ้วยาวเล็กและมีจอนโค้งขึ้น ถึงแม้ไม่โกรธหน้าตาก็เคร่งขรึม เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ยืนเรียงแถวสองฝั่งตามตำแหน่งสูงไปต่ำ อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวายืนกลางท้องพระโรง ประสานมือพูดว่า “อดีตฮองเฮาถูกปลดได้ปีหนึ่งแล้ว ตอนนี้ตำแหน่งฮองเฮาว่างอยู่ วังหลังก็ว่างเปล่า ฝ่าบาทยี่สิบห้าพรรษาแล้ว แต่ยังไม่มีโอรสธิดา กระหม่อมคิดว่าเพื่อราษฎร์มั่นใจ รากฐานแคว้นเทียนหยวนมั่นคง ฝ่าบาทควรแต่งตั้งฮองเฮาโดยเร็ว เลือกหญิงงามเติมวังหลังเพื่อแตกกิ่งก้านสาขาพ่ะย่ะค่ะ” ตั้งแต่โบราณ หากฮ่องเต้ไร้ผู้สืบทอดจะทำให้ชาวบ้านไม่สบายใจ รากฐานไม่มั่นคง ฮ่องเต้ครองราชย์มาแล้วหกปีเคยคัดเลือกหญิงงามแค่ครั้งเดียว สนมในวังหลังมีแค่สิบกว่าคนและไม่มีใครให้กำเนิดโอรสหรือธิดาเลย เจ้ากรมกลาโหมเห็นอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาเปิดประเด็นก็รีบก้าวออกมาฉวยโอกาสพูดว่า “บุตรสาวของฉางอันอ๋อง ท่านหญิงฉีเยียน จิตใจดี คุณธรรมสูงส่ง รูปโฉมโดดเด่น เป็นตัวอย่างแก่สตรีและยังเป็นสหายวัยเยาว์ของฝ่าบาท เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการเป็นฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ” ฉางอันอ๋องฉีมู่เทียนยืนอยู่แถวหน้าสุด หน้านิ่งมองตรง เหมือนเรื่องที่เจ้ากรมกลาโหมพูดไม่เกี่ยวข้องกับเขา เมื่อได้ยิน ขุนนางไม่น้อยหน้าเปลี่ยนสีและมองไปที่ตำแหน่งด้านบน ท่านหญิงฉีเยียนเป็นลูกพี่ลูกน้องสายตรงของฮ่องเต้ อายุครบสิบเจ็ดแล้ว แต่ยังไม่แต่งงาน คนฉลาดต่างก็รู้ว่าท่านหญิงฉีเยียนคนนี้กำลังรอขึ้นเป็นฮองเฮาอยู่! ฮ่องเต้วัยหนุ่มเฟิงเฉิงหานใช้ดวงตาหงส์มองเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ในท้องพระโรงเงียบๆ “กระหม่อมก็คิดเช่นเดียวกันว่าท่านหญิงฉีเยียนเหมาะสมที่สุดพ่ะย่ะค่ะ” “มีคำกล่าวว่า แคว้นหนึ่งจะขาดฮ่องเต้ไม่ได้ วังหลังก็เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทควรแต่งตั้งฮองเฮาโดยเร็ว เติมเต็มวังหลังและมีทายาท” “กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ” “กระหม่อมเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางใหญ่ฝ่ายบุ๋นและบู๊ของฝั่งฉางอันอ๋อง ทยอยก้าวออกมาไม่หยุด เฟิงเฉิงหานหรี่ตามองหน้าลุงของตัวเอง ดีจริงๆ ช่างดีจริงๆ หากวันนี้อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องแต่งตั้งฮองเฮา เขาคงไม่รู้ว่าลุงของเขามีคนอยู่ในราชสำนักมากมาย เขาหยิบฎีกาฉบับหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ โยนไปที่พื้นแรงๆ เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ต่างตกใจ รีบยกชุดราชการคุกเข่าพูดว่า “ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ” เฟิงเฉิงหานลุกขึ้นยืนก้มมองเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ที่คุกเข่าอยู่ข้างล่าง ตะคอกว่า “เจียงโจวฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน น้ำป่าชนเขื่อนพัง ไร่นาบ้านเรือนจมน้ำนับไม่ถ้วน ราษฎร์เร่ร่อนไร้ที่อยู่ พวกเจ้าไม่มีใครรายงานเรื่องนี้ แต่อยู่ในท้องพระโรงให้ข้าแต่งตั้งฮองเฮาคัดเลือกหญิงงาม ดวงตาของพวกเจ้าใช้มามองข้ากับวังหลังของข้าหรือว่ามองราษฎร์ของแคว้นเทียนหยวนกันแน่?” เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ตอบพร้อมเพรียงกันว่า “กระหม่อมละอายใจ กระหม่อมไม่ทราบเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ” ที่จริงแล้วพวกเขารู้เรื่องนี้ แต่ผู้ว่าฯ เจียงโจวเป็นคนของฉางอันอ๋อง เจียงโจวน้ำท่วมรุนแรงเช่นนี้ พัวพันถึงหลายเรื่อง ฎีกาที่ข้างล่างส่งขึ้นมาก็ถูกคนของฉางอันอ๋องเก็บไปหมดแล้ว หลักๆ คือฉางอันอ๋องต้องการปกป้องคน ไม่อยากให้เรื่องนี้ไปถึงหน้าพระพักตร์ แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่กล้าพูดมาก เพียงแต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าฎีกาฉบับนี้จะมีคนส่งถึงมือฮ่องเต้แล้ว