ตอนที่ 15 ผู้หญิงแต่งตัวเพื่อคนที่รัก

จางเซียวส่งของที่ซื้อมาเข้าไปทีละอย่าง ไฉ่เวยรับของใส่เข้าถุงกระสอบแล้วยกกลับไปแล้ว สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินกำลังทำตุ๊กตาในห้อง เห็นไฉ่เวยยกของกลับมาแล้วจึงรู้ว่าร้านรับตุ๊กตาแล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีเงินซื้อของเหล่านี้กลับมา ดูท่าวันนี้พวกนางจะได้กินดีๆสักมื้อแล้ว พวกนางเดินออกจากห้องถามกับไฉ่เวยว่า “ขายออกไปแล้วใช่ไหม?” ไฉ่เวยพยักหน้ายิ้มๆ ยากที่จะซ่อนความตื่นเต้นในใจพูดกับทั้งสองคนว่า “องครักษ์จางขายให้ร้านเสื้อสำเร็จรูปไปตัวละแปดตำลึง เขาเพิ่งส่งตุ๊กตาไปในร้านก็มีคนถูกใจซื้อในราคาตัวละสิบตำลึง เหมาซื้อตุ๊กตาทั้งหมดไปแล้ว” “ช่างดีจริงๆ!” สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินจูงมือกันกระโดดโลดเต้นเหมือนสาวน้อย พวกนางทำสำเร็จแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางใช้สองมือของตัวเองหาเงินได้เยอะขนาดนี้ ความรู้สึกประสบความสำเร็จนี้ช่างดีจริงๆ เหลิ่งลั่วเย่ว์ที่อยู่ในห้องก็ได้ยินคำพูดของไฉ่เวยแล้ว คิดไม่ถึงว่าองครักษ์จางคนนั้นจะช่วยพวกนางเพิ่มราคา ตุ๊กตาที่เพิ่งส่งไปถึงร้านก็ถูกคนซื้อไปหมดแล้ว มันเพิ่มความมั่นใจกับนางได้มาก “เที่ยงนี้พวกเรากินเนื้อ ทำกับข้าวเพิ่มสองสามอย่าง ฉลองกันหน่อย” ไฉ่เวยพูดอย่างดีใจ สวีไท่ผินยิ้มว่า “สมควรฉลองจริงๆ หากมีสุราคงดีกว่านี้” นางไม่ได้ดื่มสุรามาสิบกว่าปีแล้ว ตอนฉลองมีสุราถึงเหมือนงานฉลอง ไฉ่เวยว่า “วันนี้ไม่มีสุรา แต่พวกเรามีเงินแล้ว ไว้วันหน้าให้คนเอาเข้ามา ไท่ผินอยากดื่มเท่าไหร่ก็ดื่มเท่านั้น” สวีไท่ผินยิ้มว่า “ดี” ยิ้มอยู่ดีๆ เบ้าตานางก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย รู้สึกวันนี้เป็นวันที่นางยิ้มได้มากสุดหลังจากเข้าตำหนักเย็น และเป็นวันที่มีความสุขที่สุด ไฉ่เวยวางผักที่ซื้อมาตรงทางเชื่อม ถือถุงเงินเข้าไปในห้อง “นายหญิง……” นางกำลังคิดจะบอกข่าวดีกับนายหญิง แต่เห็นนายหญิงยิ้มและพูดกับนางว่า “ข้าได้ยินหมดแล้ว” ไฉ่เวยถือถุงเงินเดินมาถึงข้างเตียงส่งถุงเงินให้กับนายหญิง เหลิ่งลั่วเย่ว์ไม่รับแต่พูดกับนางว่า “เจ้าเก็บไว้เถอะ! จริงด้วย หยิบออกมาห้าตำลึงให้องครักษ์จาง หากไม่มีเขา พวกเราก็ขายไม่ได้เงินมากขนาดนี้” “นายหญิงคิดเหมือนกับบ่าวเลยเพคะ” นางกำลังอยากคุยกับนายหญิงให้เงินองครักษ์จางเพิ่มเล็กน้อยอยู่พอดี! เหลิ่งลั่วเย่ว์พูดต่อว่า “ส่วนเงินที่เหลือหักค่าต้นทุน ยังมีค่าอาหารของสองสามวันนี้ ก็แบ่งให้พวกสวีไท่ผินคนละเท่าๆ กันเถอะ!” “เพคะ” ไฉ่เวยพูดว่า “ข้าเอาเงินไปให้องครักษ์จางก่อน แล้วค่อยกลับมาแบ่งเพคะ” “ได้” เหลิ่งลั่วเย่ว์พยักหน้า ไฉ่เวยนำเงินห้าตำลึงออกไปที่ประตูตำหนักเย็นให้กับจางเซียวแล้ว จางเซียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ รับเงินมาโดยดี เพราะหากไม่มีเขา ตุ๊กตาที่ไฉ่เวยทำก็ขายไม่ได้เงินเยอะขนาดนี้ องครักษ์ตำหนักเย็นที่ฐานะต่ำต้อยเช่นพวกเขา เงินเดือนเดือนหนึ่งก็สามตำลึง เงินห้าตำลึงสำหรับเขาแล้วไม่ใช่จำนวนน้อยๆ หลังจากไฉ่เวยกลับไปก็ทำบัญชี ก่อนหน้านี้ตอนนางอยู่จวนก็เคยเรียนหนังสือและคิดบัญชีกับคนอื่น ดังนั้นการทำบัญชีเป็นเรื่องง่ายๆ แต่นางก็ไม่ได้คำนวณละเอียดนัก เงินซื้อวัตถุดิบและซื้อผัก นางก็ใช้เงินหนึ่งตำลึง หักออกหนึ่งตำลึงก็เหลืออีกสี่สิบเก้าตำลึงกับห้าร้อยอีแปะ แบ่งกันคนละครึ่ง นางกับนายหญิงก็ได้ยี่สิบสี่ตำลึงกับเจ็ดร้อยห้าสิบอีแปะ พวกสวีไท่ผินได้คนละสิบสองตำลึงกับสามร้อยเจ็ดสิบห้าอีแปะ หลังจากไฉ่เวยแบ่งเงินเสร็จก็ให้สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินเข้ามาในห้องนายหญิง พวกนางหาเงินได้เยอะแบบนี้ต้องขอบคุณนายหญิง ดังนั้นตอนที่จ่ายเงินก็ต้องให้พวกนางต่อหน้านายหญิง แบบนี้พวกนางถึงจำความดีของนายหญิงได้ “สวีไท่ผิน หลิวเหม่ยเหริน” ไฉ่เวยยื่นถุงเงินให้พวกนาง ถุงเงินนี้ยังเป็นนางที่เพิ่งเย็บปัก! “นี่เป็นเงินส่วนแบ่งจากการขายตุ๊กตาครั้งนี้ หักค่าต้นทุนและค่าอาหาร ยังมีห้าตำลึงที่ให้องครักษ์จางเพิ่ม แต่ละคนได้สิบสองตำลึงกับสามร้อยเจ็ดสิบห้าอีแปะ ต้องขอบคุณองครักษ์จาง ตุ๊กตาของพวกเราถึงขายได้เงินเยอะแบบนี้ ดังนั้นนายหญิงจึงให้ค่าเหนื่อยเขาไปห้าตำลึง” สวีไท่ผินพยักหน้าพูดว่า “สมควรแล้ว”นอกจากนี้ให้ผลประโยชน์กับองครักษ์คนนั้นมากหน่อย ต่อไปเขาถึงจะยินดีช่วยเหลือพวกนางต่อ สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินรับถุงเงินมา รู้สึกว่าถุงเงินนี้หนักๆ เปิดดูเงินและเหรียญข้างในก็รู้สึกภาคภูมิใจ พวกนางเป็นคนหามาเอง! หลังจากดูเงินสักพัก ทั้งสองคนก็รู้สึกว่าตอนนี้พวกนางมีกินมีดื่ม อยู่ในตำหนักเย็นก็เหมือนไม่มีที่ให้ใช้ และตอนแรกพวกนางตกลงทำตุ๊กตาด้วยกันกับลั่วเย่ว์ก็เพื่อได้กินอาหารดีขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น หลิวเหม่ยเหรินยิ้มว่า “มีเงินเยอะขนาดนี้ ในเวลาสั้นๆ ข้ากลับคิดไม่ออกว่าจะใช้อย่างไรแล้ว” “ทำไมถึงคิดไม่ออกเล่า?” เหลิ่งลั่วเย่ว์อุ้มเจ้าแมวน้อยที่กำลังพ่นฟองหันไปพูดกับทั้งสองคนว่า “ซื้อผ้าทำชุด ซื้อรองเท้าสวม ซื้อดอกไม้สวม ผ้าห่มในตำหนักเย็นแห่งนี้ห่มมาหลายปีแล้วควรเปลี่ยนแล้วหรือเปล่า?” นางคิดไว้หมดแล้ว จะเปลี่ยนของบนเตียงนี้ให้หมด ยังจะซื้อพวกผ้ามาทำชุดใหม่สวยๆ ด้วย สวีไท่ผินพูดว่า “พวกผ้าห่มสมควรเปลี่ยนแล้วจริงๆ แต่ว่าพวกเราอยู่ตำหนักเย็นแห่งนี้ไม่มีผู้ชายสักคน แต่งตัวสวยให้ใครชม?” “จริงด้วย” หลิวเหม่ยเหรินพูดอย่างเห็นด้วย เหลิ่งลั่วเย่ว์ส่ายนิ้วมองและพูดกับพวกนางว่า “วิธีคิดของพวกท่านมันไม่ถูกต้อง แม้จะว่ากันว่าผู้หญิงแต่งตัวสวยเพื่อคนที่ชอบ แต่การที่พวกเราจะแต่งตัวสวยให้ตัวเองมีความสุขก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือ? สวมชุดใหม่สวยๆ ก็ดีกว่าสวมชุดเก่าใช่หรือไม่! มองตัวเองสวยในกระจกหรือในน้ำก็อารมณ์ก็ดีขึ้นใช่หรือไม่! ผู้หญิงแต่งตัวไม่ได้เพื่อให้ผู้ชายดู แต่เพื่อให้ตัวเองดู ให้ตัวเองเห็นแล้วมีความสุข” เป็นครั้งแรกที่พวกสวีไท่ผินได้ยินคำพูดแบบนี้ แต่พวกนางกลับรู้สึกว่าคำพูดนี้มีเหตุผล พวกนางกลายเป็นคนที่ตื่นจากความฝัน “ถูกต้อง” หลิวเหม่ยเหรินพูดอย่างเห็นด้วย “ใครบอกว่าผู้หญิงแต่งตัวก็เพื่อให้พวกชายพวกนั้นมองกัน? แม้ไม่มีผู้ชายพวกนั้น พวกเราก็แต่งตัวสวยอยู่ในตำหนักเย็นได้ ไม่เพื่อสิ่งอื่นก็เพื่อตัวเองดูดีขึ้น เห็นก็มีความสุข” อยู่มาสี่สิบกว่าปี วันนี้นางถือว่าเข้าใจชีวิตแล้ว พวกนางจะทิ้งเรื่องการแต่งตัวเพราะไม่มีผู้ชายมองไม่ได้ “แม่นางไฉ่เวย ข้าให้เจ้าสิบตำลึง เจ้าให้องครักษ์จางช่วยข้าซื้อผ้าดีสองพับ ซื้อรองเท้าสองคู่ และสำลีห้าจินแล้วนำแป้งนมและผงชาดเข้ามาด้วย” นางพูดอยู่ก็ควักเงินสิบตำลึงจากกระเป๋าให้กับไฉ่เวย หลังจากนี้นางไม่เพียงจะสวมชุดใหม่ ติดปิ่นดอกไม้ ยังจะทาแป้งอีกด้วย! อยู่ในตำหนักเย็นแล้วอย่างไร? นางก็จะใช้ชีวิตสวยๆ ในตำหนักเย็น