ตอนที่ 12 พึ่งพาตัวเอง

หลังจากไฉ่เวยทานมื้อเช้าเสร็จ ก็พากับสวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินไปเก็บกวาดได้ห้องว่างหนึ่ง จากนั้นย้ายเครื่องปั่นด้ายกับจักรเย็บผ้าไปไว้ในห้องก่อน หลังจากนี้พวกนางจะทำงานกันในห้องนี้ ทำความสะอาดห้องเสร็จก็เที่ยงพอดี ไฉ่เวยใช้หม้อดินอบข้าวบนเตา และใช้หม้อเล็กทำเนื้ออบหน่อไม้แห้งกับผัดผักหนึ่งจาน เมื่อทำอาหารเสร็จ ไฉ่เวยยกไปให้เหลิ่งลั่วเย่ว์ก่อนชุดหนึ่ง จากนั้นก็นั่งกินบนโต๊ะหินในสวน ด้วยกันกับสวีไท่ผินและหลิวเหม่ยเหริน นานมากแล้วที่สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินไม่ได้กินข้าวสวย รู้สึกว่าข้าวสวยเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลก เนื้อชิ้นเดียวก็ทำให้พวกนางกินข้าวได้ถึงครึ่งถ้วย เพราะว่ากับข้าวมีจำกัด สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินกินอิ่มแค่แปดส่วน แต่นี่ก็เป็นมื้อที่พวกนางกินอิ่มที่สุดแล้ว กินมื้อเที่ยงเสร็จ ทั้งสองคนยังแย่งกันล้างชาม เหลิ่งลั่วเย่ว์แบ่งหน้าที่ให้พวกนาง ปั่นขนแกะให้เป็นเส้นหนาหนึ่ง จากนั้นทอเป็นผืน หลิวเหม่ยเหรินเอียงหน้าถามว่า “ขนแกะแบบนี้ทำเป็นเส้นด้าย ทอเป็นผืนได้ด้วยหรือ?” เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินคนบอกขนแกะปั่นเป็นเส้นด้าย นำมาทอผ้าได้ นางเคยได้ยินแต่ใช้หนังแกะ แต่ขนแกะเป็นสิ่งที่ไม่มีคนต้องการ “เหลิ่งลั่วเย่ว์บอกว่าทำได้ก็ต้องทำได้ พวกเรารีบไปทำงานกันเถอะ!” สวีไท่ผินลากหลิวเหม่ยเหรินไป พวกนางไปข้างห้อง ไฉ่เวยถึงหยิบขวดนมกับผงนมออกมาชงนมให้เจ้าแมวน้อย ชงนมเสร็จก็รีบไปสอนหลิวเหม่ยเหรินกับสวีไท่ผินปั่นด้ายที่ห้องข้างๆ สวีไท่ผินนำขนแกะม้วนเป็นก้อนและพูดไปพลางว่า “ขนแกะนี้นุ่มมาก นุ่มกว่าสำลีอีก! หากนำมันไปทำเป็นเสื้อผ้าจะต้องสวมสบายมากแน่ๆ” “ขนแกะนี่ไม่มีกลิ่นเหม็นหืนสักนิด ดมแล้วยังได้กลิ่นหอมดอกพุดซ้อนอ่อนๆ” หลิวเหม่ยเหรินหันไปพูดกับไฉ่เวยที่กำลังปั่นด้ายอยู่ “เจ้าไปในสวนกล้วยไม้เก็บดอกพุดซ้อนต้มน้ำ ซักขนแกะเหล่านี้หรือไม่?” ในตำหนักเย็นแห่งนี้มีสวนแห่งหนึ่ง ด้านในมีดอกไม้ต้นไม้นานาชนิด แต่เพราะไม่มีคนดูแลวัชพืชโตเร็ว ดอกไม้เหล่านั้นตายไปหมดแล้ว เหลือแต่ดอกพุดซ้อนไม่กี่ต้นที่ยังพยายามเอาชีวิตรอด แน่นอนว่าไฉ่เวยจะบอกไม่ได้ว่านางใช้ของเทพเซียนซักขนแกะเหล่านี้ จึงพยักหน้าพูดว่า “ใช่แล้ว!” ไฉ่เวยสอนหลิวเหม่ยเหรินปั่นด้านเป็นแล้ว แค่ช่วงบ่ายขนแกะหนึ่งถุงก็ถูกปั่นเป็นเส้นหมดแล้ว หลังจากทำขนแกะเป็นเส้น ไฉ่เวยก็ให้สวีไท่ผินทอเป็นผืน สอนอยู่ค่อนวัน สวีไท่ผินก็จับเคล็ดลับได้ เพียงแต่ความเร็วในการทอช้ากว่าไฉ่เวยมาก ทอจนฟ้ามืดก็ยังทำไม่เสร็จ ในมือไฉ่เวยมีเงินแค่สองร้อยอีแปะ ไม่พอให้องครักษ์จางช่วยซื้อผัก ดังนั้นก่อนจะหาเงินได้ พวกนางทำได้แต่กินกันอย่างประหยัด ตอนกลางคืน สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินไปแล้ว ทางไฉ่เวยก็ทำโตวอี ใต้แสงไฟไปพลาง พูดกับนายหญิงไปพลาง “นายหญิงตอนนี้พวกเราไม่มีเงินแล้ว จ้างองครักษ์จางซื้อผักเข้ามาไม่ได้แล้ว ข้าแขวนเนื้อชิ้นเล็กเอาไว้ในบ่อน้ำ ยังมีหน่อไม้แห้งอีกเล็กน้อย พรุ่งนี้เที่ยงก็กินหมดแล้ว ต้องรอมีรายได้อีกครั้งถึงให้องครักษ์จางช่วยซื้อผักได้” บอกตามตรง นางกลุ้มใจอยู่บ้าง ตอนนี้มีคนเพิ่มมาสองคน อะไรก็หมดเร็วมาก ในตำหนักเย็นแห่งนี้มีองครักษ์สี่คนผลัดเวรกัน แบ่งเป็นสามกะ กะละหนึ่งคน ยังมีอีกคนมาแทนตอนอีกสามคนพักอาบน้ำ มีคนเพิ่มมาสองคนผักที่ให้องครักษ์จางช่วยซื้อก็มากขึ้นตาม และสร้างความลำบากให้คนเขาและองครักษ์จางคนนั้นก็ไม่ได้อยู่เวรทุกวัน ตอนเขาอยู่เวรดึกก็ไม่สะดวกนำผักเข้ามา นอกเรือนของพวกไฉ่เวยมีบ่อน้ำหนึ่ง บ่อน้ำนั้นก็มีแค่พวกนางกับไท่เฟยอาวุโสใช้ ในปกติเมื่อซื้อเนื้อมาหรือตุ๋นน้ำแกงเหลือก็จะแขวนเอาไว้ในบ่อน้ำ เหลิ่งลั่วเย่ว์กลับไม่กลุ้มใจเลยยังพูดอย่างมั่นใจมากว่า “สบายใจได้ ตุ๊กตาที่พวกเราทำจะต้องขายได้ราคาดี ขอแค่ทำเสร็จไม่นานก็มีรายได้แล้ว” ไฉ่เวยว่า “อยู่ในตำหนักเย็นมันไม่สะดวก ตอนนี้อากาศร้อน ผักที่เอาเข้ามาก็เก็บได้ไม่นาน ผักที่ซื้อเข้ามาครึ่งวันก็เหี่ยวแล้ว องครักษ์จางคนนั้นก็ซื้อผักให้พวกเราไม่ได้ทุกวัน” นอกจากนี้ซื้อผักถุงหนึ่งก็คิดสองร้อยอีแปะ นางก็รู้สึกปวดใจมาก “เป็นปัญหาหนึ่งจริงๆ” เหลิ่งลั่วเย่ว์เท้าคางคิด มองไฉ่เวยแล้วถามว่า “หน้าเรือนพวกเรามีพื้นที่ว่างไหม?” “มีเพคะ! หน้าเรือนมีสวนดอกไม้หนึ่ง แต่ดอกไม้ข้างในตายไปหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่วัชพืช” ในตำหนักแห่งนี้ไม่มีอะไร แต่มีวัชพืชเยอะมาก อย่างนั้นก็จัดการง่าย เหลิ่งลั่วเย่ว์พูดว่า “ครั้งหน้าตอนให้องครักษ์จางซื้อของ พวกเราให้เขานำเมล็ดผักเข้ามาด้วย เอามาปลูกผักที่สวนหน้าเรือน รอผักโตแล้วพวกเราก็ไม่ต้องให้องครักษ์จางซื้อเข้ามาแล้ว จริงด้วยยังให้เขานำลูกเจี๊ยบสองสามตัวเข้ามา ไก่ออกไข่ ไข่ฟักไก่ ไม่ต้องให้คนเอาเนื้อเข้ามาพวกเราก็มีเนื้อกินแล้ว” ไฉ่เวยครุ่นคิดแล้วยิ้มว่า “นายหญิง วิธีนี้ยอดเยี่ยมมาก พวกเราปลูกผักเอง เลี้ยงไก่เอง พึ่งพาตัวเอง นอกจากประหยัดเงินแล้วยังไม่ต้องรบกวนคนอื่นอีกด้วย” ไฉ่เวยวางแผนไว้หากพรุ่งนี้มีเวลาว่าง นางก็ไปถางหญ้าในสวนดอกไม้ก่อน วันรุ่งขึ้น สวีไท่ผินและหลิวเหม่ยเหรินเดินตรงมาทานมื้อเช้า ถึงแม้จะมีแค่โจ๊ก แต่ก็ดีกว่าอาหารของห้องเครื่อง ทั้งสองคนจึงไม่พูดอะไร ในเวลาเพียงครึ่งวันก็ทอขนแกะเสร็จแล้ว นุ่มๆ สบายมาก สวีไท่ผินลูบผ้าขนแกะแล้วพูดว่า “หากเอาไปทำชุด สวมใต้ชุดฝ้ายในตอนหน้าหนาวจะต้องอบอุ่นมากแน่ๆ” ทั้งสามคนเข้าไปในห้อง นำผ้าที่ทอเสร็จแล้วให้เหลิ่งลั่วเย่ว์ดู เหลิ่งลั่วเย่ว์ลูบผ้า รู้สึกว่าอุ่นกว่าชุดนวมขนแกะที่นางเคยซื้อมาก นางให้ไฉ่เวยไปหยิบแปรงมาใช้แปรงหวีขนแกะเบาๆ เส้นขนละเอียดถูกแปรงออกมา เห็นวิธีของตัวเองถูกต้อง เหลิ่งลั่วเย่ว์ก็วางใจแล้วเอาผ้าให้ไฉ่เวย ให้นางแปรงขนเสร็จ ใช้กรรไกรตัดขนที่สั้นยาวไม่เท่ากันให้เท่ากัน ไฉ่เวยใช้เวลาครึ่งเช้าก็แปรงขนออกมาแล้ว ถึงตอนเที่ยงก็ไปทำมื้อเที่ยง ให้สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินตัดแต่งขนแกะ ในระหว่างที่แปรงขน มีขนหลุดออกมาไม่น้อย พวกนางก็เก็บรวบรวมเอาไว้ไม่สิ้นเปลือง ตอนเที่ยงหลังกินมื้อเที่ยงเสร็จ เหลิ่งลั่วเย่ว์ก็ให้ไฉ่เวยไปยืมกระดาษกับพู่กันกับไท่เฟยอาวุโสมาวาดรูป ไฉ่เวยเลือกกระต่ายหูยาวตัวหนึ่ง นางหัวไวมือเร็วไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ทำกระต่ายหูยาวออกมาได้แล้ว ดวงตาและปากของกระต่ายใช้เข็มปักออกมา ข้างนอกเป็นขนฟูสีขาว ข้างในยัดสำลีนุ่มๆ ดูแล้วน่ารักมากๆ