ตอนที่ 2 ในบ้านไม่มีข้าวสารเหลือแล้ว

เฉิงวานวานชะงักไปแล้ว ตอนที่นางกำลังสงสัยอยู่ จอใสเสมือนจริงหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า หน้าหลักบนเจอเป็นทุ่งนาที่อยู่ตรงหน้านาง ผักป่าต้นหนึ่งบนคันนาถูกทำเครื่องหมายสีแดง อธิบายว่าเป็นผักขู่จวี้ [ผักขู่จวี้ธรรมชาติปลอดสารพิษ หนึ่งจินสิบอีแปะ] เฉิงวานวานดึงผักป่าสองต้นข้างเท้าออกมา เกิดเสียงเครื่องกลดังขึ้นในหัวอีกครั้ง [ติ๊ง! ผักขู่จวี้ธรรมชาติปลอดสารพิษสองเหลี่ยง ราคาสองอีแปะ ต้องการที่จะขายหรือไม่?] [ใช่!] ผักขู่จวี้ในมือของนางหายไปในชั่วพริบตา มีเหรียญสองเหรียญมาแทนที่ เฉิงวานวานทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เองจอเสมือนจริงก็มีการเปลี่ยนแปลง เหมือนมีร้านค้าสมบัติบางอย่างปรากฏขึ้น หน่วยราคาของสินค้าเป็นเหรียญเงิน สองเหรียญเงินซื้อซาลาเปาไส้เนื้อได้หนึ่งลูก หรือซื้อน้ำแร่ได้หนึ่งขวด นางเข้าใจแล้ว นี่เป็นการเชื่อมต่อกับการซื้อขายของอีกมิติหนึ่ง นางกดปุ่มซื้อ เงินสองอีแปะในมือก็หายไป เปลี่ยนเป็นซาลาเปาไส้เนื้อหนึ่งลูก เฉิงวานวานหิวมากจริงๆ นางกัดซาลาเปากินคำใหญ่ เมื่อในท้องมีอาหารลงไป ร่างกายก็มีพลังขึ้น นางตัดสินใจขุดผักป่าเพิ่มอีกหน่อยเพื่อแลกเงิน ของที่นางอยากซื้อมีอยู่เยอะมากๆ ผักขู่จวี้เป็นผักป่าที่ทนแล้งชนิดหนึ่ง ฝนไม่ตกมานานมากแล้ว ทั้งหญ้าทั้งวัชพืชมากมายตายกันไปหมด มีแค่ผักขู่จวี้ที่ยังเติบโตอยู่ทั่วคันนา ตอนที่เฉิงวานวานนั่งเก็บผักป่าบนคันนาอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงดังหนึ่งเข้าหู “คนอายุสั้นที่ไหนมาขโมยข้าวของข้า!” ลมพัดรวงข้าวล้ม มีร่างคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น “อ๋อ เป็นสะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวนี่เอง!” น้าหวังกัดฟัน ทั้งสองคนเป็นเพื่อนบ้านกัน แต่ทะเลาะกันทุกวัน นางเถียงเก่งสู้สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวไม่ได้ ในที่สุดวันนี้ก็จับจุดอ่อนของศัตรูได้แล้ว “ทุกคนมาดูเร็ว สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวขโมยข้าวของตระกูลหวังของพวกเรา!” เมื่อตะโกนออกไป ก็มีคนหันกลับมามองดูไม่น้อย ทุ่งนาด้านนี้เป็นของตระกูลหวัง และตอนนี้เฉิงวานวานกำลังนั่งอยู่บนคันนาของตระกูลหวัง เช้าวันนี้ สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวหัวแตกกลับจากบ้านเดิม ทำให้คนในหมู่บ้านหัวเราะอยู่นาน ตอนนี้ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นอีกครั้ง “อุ๊ย นี่ขโมยข้าวของตระกูลหวังไปให้บ้านเดิมอีกแล้วกระมัง?” “สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวนับวันยิ่งไม่สนใจอะไรแล้ว เรื่องลักขโมยยังกล้าทำ ยังมีเรื่องอะไรที่นางไม่กล้าทำอีก?” “ต่อไปไม่แน่ว่าแม้แต่คนก็ขโมยแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นแม่ม่ายคนหนึ่ง ฮ่าๆ” เฉิงวานวานทำหน้าโกรธ นาผืนนี้อยู่ตรงหน้าประตูบ้าน นางเลยเข้าใจว่าเป็นนาของบ้านตัวเอง ใครจะคิดว่าจะเป็นของตระกูลหวัง? นางปัดเศษหญ้าบนตัวก็ค่อยๆ ยืดตัวตรง นางโยนผักป่าหลายต้นในมือลง พูดเสียงเย็นชาว่า “ทำไม แม้แต่ข้าวพวกเจ้าก็ไม่รู้จักกันแล้วรึ?” คนในหมู่บ้านเห็นชัดแล้วว่ามันเป็นผักเสี่ยวเอ๋อ ผักขู่จวี้มีอีกชื่อเรียกว่าผักเสี่ยวเอ๋อ รสชาติขมปี๋ ก้านก็แข็ง ใช้เวลาต้มนานกว่าจะสุก ปกติคนในหมู่บ้านจะเอามาเป็นอาหารหมูกับไก่ ไม่หิวใกล้ตายจริงๆ จะไม่มีใครคิดจะกินผักป่าชนิดนี้ อยู่ในยุคปัจจุบัน ทุกคนเสาะหาผักธรรมชาติที่ปลอดสารพิษแบบนี้ แต่ในยุคสมัยนี้ ผักขู่จวี้กลับไม่เป็นที่นิยม น้าหวังเท้าเอวด่าว่า “บ้านของเจ้าไม่มีเป็ดกับไก่แล้ว จะขุดผักเสี่ยวเอ๋อไปทำไม ข้าว่าท่านตั้งใจหาข้ออ้างมาขโมยข้าวบ้านของข้า!” เฉิงวานวานถอนหายใจพูดเสียงเบา “ที่บ้านไม่มีข้าวแล้ว เพื่อให้พวกลูกๆ ได้กินอิ่ม มีแต่ต้องขุดผักเสี่ยวเอ๋อกลับไปทำอาหารแล้ว……พี่น้องทุกคนดูถูกผักเสี่ยวเอ๋อ คิดว่าที่บ้านคงเหลือข้าวกันอยู่เยอะ ไม่สู้ให้บ้านพวกเรายืมข้าวเถอะ” นางมีแผลที่หัว ประกอบกับท่าทางเช่นนี้ เสริมให้ดูน่าสงสารอยู่บ้าง ทุกคนตาแทบถลนออกมาแล้ว สะใภ้ใหญ่ตระกูลจ้าวที่ปากจัดมาตลอดถึงกลับแสดงความอ่อนแอออกมา ยังขอยืมข้าวด้วย! ยุคนี้ จะขอยืมอะไรก็ได้ทุกอย่าง ยกเว้นเสบียงอาหาร พวกคนที่มุงดูรีบแยกย้ายกันในทันที น้าหวังถ่มน้ำลาย คิดจะขอยืมข้าวของนางเรอะ ฝันไปเถอะ! สุดท้ายเพราะกลัวว่าจะถูกตื๊อ น้าหวังจึงหมุนตัวเดินเข้านาไปถางหญ้าต่อแล้ว เฉิงวานวานก้มเก็บผักป่าที่ขุดก่อนหน้านี้ขึ้นจากพื้น เดินสองก้าวก็มาถึงนาของบ้านตัวเอง นางนั่งขุดผักอยู่บนคันนา แสงแดดแรงส่องลงมา เหงื่อเท่าเม็ดถั่วไหลจากหน้าผากของนาง เสื้อด้านหลังเปียกโชก ก็ไม่รู้ว่าขุดไปนานเท่าไหร่ จนถึงร้านค้าแจ้งว่าครบสามจิน นางถึงหยุดลง ตอนที่ลุกขึ้น นางหน้ามืดตาลายไปพักหนึ่ง นางนึกขึ้นได้ว่าแผลที่หัวยังไม่ได้ทำแผล และไม่ได้กินแก้อักเสบอะไร หากติดเชื้ออักเสบในยุคโบราณเป็นเรื่องที่อันตรายถึงชีวิต ขายผักขู่จวี้สามจินแล้ว ได้เงินมาสามสิบอีแปะ ใช้ยี่สิบอีแปะซื้อยาฆ่าเชื้อกับยาแก้อักเสบในร้านค้า เงินที่หามาได้อย่างยากลำบาก เหลืออยู่แค่สิบอีแปะ เฉิงวานวานไม่กล้าใช้สุรุ่ยสุร่ายต่อ นางนวดเอวที่เมื่อยไปพลาง เดินกลับบ้านไปพลาง เพิ่งเดินถึงหน้าประตูบ้าน นางก็ได้ยินเสียงคุยสนุกสนานดังออกจากในบ้าน “พี่ใหญ่ โจ๊กผักป่าอร่อยมาก!” “ในที่สุด ข้าก็ได้กินอิ่มท้องแล้ว!” นางเดินเข้าบ้าน เห็นสี่คนนั่งอยู่หน้าโต๊ะในบ้าน เป็นลูกชายสี่คนของเจ้าของร่างเดิม ปีนี้จ้าวต้าซานลูกชายคนโตอายุสิบแปดปีบริบูรณ์ ปีก่อนเพิ่งสู่ขอภรรยากลับมา ถือว่าเป็นเสาหลักของครอบครัวนี้ ปีนี้จ้าวเอ้อร์โก่วลูกชายคนที่สองอายุสิบหกปี เป็นคนที่ค่อนข้างฉลาดในหมู่พี่น้อง ปีนี้จ้าวซานหนิวลูกชายคนที่สาม อายุสิบสี่ปี รูปร่างบึกบึน ดูความสูงพอๆ กับเจ้าสอง ปีนี้จ้าวซื่อต้านลูกชายคนที่สี่อายุสิบปีบริบูรณ์ เป็นคนตัวเล็ก แค่ดูก็รู้ว่าขาดสารอาหาร ตอนนี้เขายกถ้วยใช้ลิ้นถ้วยหนึ่งรอบ เก็บเศษโจ๊กที่ติดถ้วยเล็กน้อยลงไปในท้อง เฉิงวานวานคิดไม่ถึงว่าโจ๊กผักป่าเล็กน้อยจะแบ่งกินกันห้าคน และทุกคนต่างมีสีหน้าพอใจ นางตระหนักได้อย่างถ่องแท้ ครอบครัวนี้ยากจนมากๆ ไม่อย่างนั้นเจ้าของร่างเดิมที่เข้าข้างบ้านเดิม คงจะไม่กลับบ้านเดิมไปทวงหนี้กระมัง มองเห็นนางกลับมา ลูกชายทั้งสี่คนลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพรียง จ้าวต้าซาน “ท่านแม่กลับมาแล้วหรือขอรับ” จ้าวเอ้อร์โก่ว “ท่านแม่ ข้าหาบน้ำสองถังกลับมาแล้ว” จ้าวซานหนิว “ท่านแม่ ข้าตัดฟืนเสร็จแล้ว” จ้าวซื่อต้าน “ท่านแม่ ข้าขุดผักป่ากลับมาได้นิดหน่อย” เฉิงวานวานเม้มริมฝีปากแน่น ถึงแม้ว่าลูกชายคนโตอายุสิบแปดปีแล้ว แต่อยู่ในยุคปัจจุบันคงจะเพิ่งเรียนจบมัธยมศึกษาตอนปลาย ยังเป็นลูกที่พ่อแม่ประคบประหงมคนหนึ่งกระมัง แต่ในยุคสมัยนี้ ลูกชายคนเล็กที่อายุเพิ่งจะสิบปี ก็ต้องทำงานบ้านแล้ว [ติ๊ง! พบผักกูดป่าปลอดสารพิษ!] เฉิงวานวานมองไป ผักที่เจ้าสี่ขุดกลับเป็นผักกูดป่าพอดี ร้านค้าแจ้งว่าหนึ่งจิน สามสิบอีแปะ ผักขู่จวี้สามจินที่นางขุดมาเทียบได้เพียงกับผักกูดป่าจินเดียวแค่นี้…..เหนื่อยใจ ร่างกายยิ่งเหนื่อยกว่า! นางก้มตัวเก็บผักกูดป่าขึ้น เดินเข้าไปในบ้าน ทั้งสี่คนมองหน้ากัน ปกติทำงานกลับมา ท่านแม่จะดุด่าพวกเขาต่างๆ นานา โดยเฉพาะวันนี้ท่านแม่โดนตระกูลเฉิงด่าและทุบตีกลับมา ยิ่งควรจะด่าพวกเขาแรงๆ ไม่ใช่หรือ แต่กลับไม่พูดสักคำ มันหมายความว่าอย่างไร? เฉิงวานวานขายผักกูดป่าออกไป ใช้เงินสิบอีแปะซื้อข้าวสารห้าจินในร้านค้า ยังมีเงินเหลือในมืออีกสามสิบอีแปะ นางโชคดีมากที่หมู่บ้านต้าเหออยู่ตรงจุดเชื่อมต่อเหนือและใต้ คนส่วนใหญ่ทางเหนือชอบกินบะหมี่กับข้าวฟ่าง ส่วนคนใต้ชอบกินข้าวมากกว่า นางเป็นคนใต้ชอบกินข้าวที่สุด นางถือข้าวสารสามจินออกไป โยนบนโต๊ะกลางบ้าน “นี่มัน……ข้าวสาร!” “ไปเอาข้าวสารมาจากไหน!” ปีที่แล้ว หมู่บ้านต้าเหอเจอการระบาดของตั๊กแตน ผลผลิตน้อย พึ่งพาความช่วยเหลือจากหลวงถึงเอาตัวรอดถึงปีนี้ ทั้งหมู่บ้านไม่มีครอบครัวไหนที่มีข้าวสารเลย ถึงแม้จะไม่มีภัยธรรมชาติ หลังจากที่ทุกคนในหมู่บ้านเก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ร่วง ก็จะแบกข้าวสารไปแลกข้าวฟ่างหรือบักวีต ข้าวสารหนึ่งจินแลกข้าวฟ่างได้สองถึงสามจิน……เสบียงมีเยอะเพียงพอ ทุกคนถึงได้กินอิ่มท้อง ถึงประทังชีวิตจนถึงการเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงครั้งต่อไป