ตอนที่ 6 ทำไมต้องกินกระต่าย

เฉิงวานวานไม่ใช่คนโง่ เด็กอายุสิบปีคนหนึ่งอย่างจ้าวซื่อต้าน จะคิดไปแย่งกระต่ายจากมือคนกลุ่มนี้ก่อนได้อย่างไร เด็กพวกนี้คิดว่าซื่อต้านขึ้นเขามาคนเดียว ดังนั้นถึงกล้าทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ เฉิงวานวานยิ้มเย็น “ตามหลักแล้ว ข้าที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งไม่ควรถือสาเด็กๆ อย่างพวกเจ้า แต่พวกเจ้ารังแกซื่อต้านของข้าก่อน ข้าขอคำอธิบาย ยังไม่พูดถึงกระตงกระต่าย ชดใช้ค่ายารักษามาก่อนเถอะ!” นางม้วนแขนเสื้อของจ้าวซื่อต้านขึ้น บนข้อมือเล็กมีรอยแดงเต็มไปหมด แม้แต่แขนเสื้อก็ถูกดึงขาดแล้ว นางพูดเสียงเย็น “ไปซื้อยากับหมอเจิ้งต้องใช้ประมาณสามสิบสี่สิบอีแปะ นอกจากนี้ชุดนี้ก็ใส่ไม่ได้แล้ว พวกเจ้าต้องชดใช้เสื้อผ้าหนึ่งชุดให้ซื่อต้านของเรา!” จางต้ากังตาโตอ้าปากค้าง จ้าวซื่อต้านแค่มือแดงนิดหน่อย ไม่ได้แผลถลอกเลือดไหล ถือสิทธิ์อะไรต้องจ่ายค่ายารักษาสามสิบสี่สิบอีแปะ? นอกจากนี้ เสื้อผ้าของเด็กคนนี้เก่าและขาดจนสวมไม่ได้ตั้งนานแล้ว ถือสิทธิ์อะไรให้เขาชดใช้ให้ใหม่หนึ่งชุด นี่มันโกงกันไม่ใช่หรือ? ลูกน้องข้างหลังจางต้ากังกระซิบว่า “ปีก่อนป้าจ้าวเพื่อเงินสองอีแปะแล้ว ไปโวยวายอยู่หน้าประตูบ้านข้า ทำให้ท่านแม่ข้าโกรธมาก” ตอนนี้เงินสามสิบสี่สิบอีแปะบวกกับเสื้อผ้าหนึ่งชุด ด้วยนิสัยป้าจ้าวเกรงว่าจะเอาเชือกมาหนึ่งเส้น แสร้งร้องไห้ โวยวาย แขวนคออยู่หน้าประตูบ้านพวกเขาแน่ เฉิงวานวานเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “กระต่ายตัวนี้ก็คือหลักฐาน คิดว่าผู้ใหญ่บ้านก็จะยืนอยู่ฝั่งข้า……” จางต้ากังโยนกระต่ายในมือออกไปในทันที “ไม่เกี่ยวกับพวกเรา รีบไปกันเถอะ!” เด็กโตกลุ่มใหญ่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว “กระต่ายของข้า!” จ้าวซื่อต้านพุ่งตัวไป รีบกอดกระต่ายที่เตรียมจะหนีเอาไว้แน่น เฉิงวานวานเปิดจอเสมือนจริง ใช้เงินสองอีแปะซื้อยาหงฮวากล่องเล็ก นางพูดว่า “ยื่นมือออกมา” จ้าวซื่อต้านยื่นออกไปอย่างว่าง่าย เขาเห็นท่านแม่ถือกล่องเล็กอันหนึ่ง ทาบางอย่างเย็นๆ บนข้อมือของเขา ข้อมือก็หายเจ็บในทันที เขามองเฉิงวานวานทายาอย่างอึ้งๆ เมื่อก่อนรู้สึกท่านแม่ดุมาก แต่ตอนนี้กลับอ่อนโยนมาก เมื่อก่อนเขาอิจฉาพี่เถี่ยจู้ แม่ของพี่เขาอ่อนโยนยิ้มง่าย ของอร่อยอะไรก็เก็บไว้ให้พี่เถี่ยจู้ พี่เขาชอบโอ้อวดต่อหน้าเขาบ่อยๆ ตอนนี้แม่ของเขาเปลี่ยนไปเป็นแบบนั้นแล้ว เขารู้สึกดีใจมากจริงๆ แต่หากว่านี่เป็นแค่ความฝันจะทำอย่างไร…… จ้าวซื่อต้านทั้งดีใจและกังวล ใบหน้าน้อยหม่นลง เฉิงวานวานไม่เข้าใจเด็กน้อยเท่านี้ มีเรื่องต้องคิดอะไรมากมาย เดี๋ยวดีใจเดี๋ยวกลุ้มใจ นางไม่เคยมีลูกและดูแลเด็ก แต่ยุคสมัยนี้ ขอแค่มีกินก็ทำให้เด็กดีใจได้กระมัง นางจึงถามว่า “ซื่อต้าน เจ้าชอบกินกระต่ายนึ่งหรือว่ากระต่ายน้ำแดง?” จ้าวซื่อต้านเบิกตาโตอย่างหวาดกลัว กระต่ายน่ารักขนาดนี้ ทำไมต้องกินกระต่ายด้วย? เขาอยากพากระต่ายกลับไปเลี้ยงที่บ้าน เขาคิดไว้แล้วจะสร้างบ้านหญ้าให้กระต่ายตรงหลังบ้าน ต่อไปเขาก็จะเล่นกับกระต่ายได้ทุกวัน กระต่ายตัวนี้จะต้องกลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาอย่างแน่นอน…… เฉิงวานวานจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากเลี้ยงกระต่าย ยุคอดยากแบบนี้ คนยังขาดแคลนอาหาร จะเลี้ยงสัตว์ตัวเล็กไหวที่ไหน นางหิ้วกระต่ายขึ้น กระต่ายขนสีเทาตัวนี้ก็ผอมจนน่าสงสาร คิดว่าไม่ถึงสองจินด้วยซ้ำ ในบ้านมีกันหกคน คนละคำก็ยังไม่พอกิน [ติ๊ง! พบกระต่ายป่า หนึ่งจินแปดเหลี่ยงราคาห้าสิบสี่อีแปะ ต้องการที่จะขายหรือไม่?] เฉิงวานวานมองเนื้อกระต่ายในร้านค้า กระต่ายเลี้ยงฟาร์มในยุคปัจจุบันหนึ่งจินแค่หกอีแปะ กระต่ายป่าที่น้ำหนักไม่ถึงสองจินแลกกระต่ายเลี้ยงตัวละแปดเก้าจิน……ความจริงเนื้อกระต่ายเลี้ยงจะอร่อยและเด้งกว่า แต่คนในยุคปัจจุบันชอบของป่าและธรรมชาติ ดังนั้นอาหารป่าในร้านนี้ถึงขายแพงกว่า แต่ซื่อต้านคนนี้จ้องกระต่ายอยู่ ไม่เหมาะจะขายทิ้งในตอนนี้ “ท่านแม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” อู๋ฮุ่ยเหนียงถือตะกร้าผักรีบวิ่งมา นางเสียหลักเกือบล้มลงไปแล้ว เฉิงวานวานรีบเข้าไปประคองนาง เห็นชัดว่าลูกสะใภ้ใหญ่กำลังท้อง แต่เจ้าของร่างเดิมไม่ยอมเรียกหมอมาตรวจชีพจรให้ลูกสะใภ้ใหญ่ ก็ไม่รู้ว่าอายุครรภ์เท่าไหร่แล้ว แต่ไม่ว่าท้องกี่เดือนก็ไม่ควรขึ้นเขาอีกแล้ว หากไม่ระวังล้มไป คงรักษาเด็กในท้องเอาไว้ไม่ได้ “ซื่อต้านจับกระต่ายได้ตัวหนึ่ง” เฉิงวานวานหิ้วกระต่ายขนสีเทาขึ้น “วันนี้พวกเราก็กินเนื้อกระต่าย” อู๋ฮุ่ยเหนียงทำหน้าดีใจ ที่บ้านไม่ได้กินเนื้ออย่างต่ำมาปีหนึ่งแล้ว แต่ว่ากระต่ายตัวเล็กขนาดนี้ จะต้องไม่มีส่วนของนางแน่ แต่ขอแค่ได้ดมกลิ่นหอมของเนื้อกระต่าย ดื่มโจ๊กข้าวฟ่างที่เหลือเมื่อเช้า นางก็พอใจมากแล้ว……เมื่อก่อนแม้แต่โจ๊กคำหนึ่งก็ไม่ได้กิน โจ๊กผักป่าก็ดื่มได้แค่หนึ่งส่วน สองวันนี้เหมือนกำลังอยู่ในความฝัน…… นางอดพูดไม่ได้ว่า “ท่านแม่ ข้าถลกหนังกระต่ายเป็น ถลกขนกับหนังทั้งตัวทำผ้าพันคอให้ท่านแม่ได้” เมื่อได้ยินคำนี้ ในหัวของจ้าวซื่อต้านก็ปรากฏฉากเลือดสาด เขาน้ำตาไหลออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป อู๋ฮุ่ยเหนียงตกใจ “ซื่อต้านเจ้าเป็นอะไรไป?” จ้าวซื่อต้านใช้หลังมือเช็ดน้ำตา พูดไม่ออก ท่านแม่ชอบกินเนื้อกระต่าย ยังจะเอาขนกระต่ายทำเป็นผ้าพันคอ หากเขาไม่เห็นด้วย ท่านแม่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือไม่……เขาชอบที่ได้กินข้าวอิ่ม ชอบท่านแม่ที่อ่อนโยนในตอนนี้ เขากลัวว่าหากไม่ยอมให้ท่านแม่กินกระต่าย ท่านแม่โกรธขึ้นมาก็จะเอาของอร่อยในบ้านไปให้บ้านลุงใหญ่หมดอีก เฉิงวานวานพูดปลอบใจว่า “ซื่อต้าน เจ้าเป็นคนที่จับกระต่ายตัวนี้ได้ เดี๋ยวเจ้าก็กินเนื้อกระต่ายมากกว่าคนอื่นสองชิ้น” จ้าวซื่อต้านร้องไห้หนักกว่าเดิม ท่านแม่ชอบกินก็กินเถอะ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่กิน! เฉิงวานวานคิดเพียงว่าเขาตกใจเพราะกลุ่มจางต้ากัง คิดจะรีบกลับไปทำกระต่ายน้ำแดงเป็นรางวัลให้เด็กคนนี้ ทั้งสามคนเดินทางกลับบ้าน ในตะกร้าผักของอู๋ฮุ่ยเหนียงเต็มไปด้วยผักกูดป่า ในตะกร้าสานของจ้าวซื่อต้านเต็มไปด้วยเห็ดปลวก มีแค่เฉิงวานวานที่ตะกร้าว่างเปล่า อู๋ฮุ่ยเหนียงแอบคิดในใจ แม่สามีมาจับตาดูพวกเขาทำงานจริงๆ ด้วย ตลอดทางลงเขาเจอคนในหมู่บ้านไม่น้อย ในหมู่บ้าน เจ้าของร่างเดิมมีชื่อเสียงแย่มาก มนุษยสัมพันธ์ก็ไม่ดี ลดการติดต่อได้มาก กลับถึงบ้าน พระอาทิตย์กลางศีรษะใกล้ถึงตอนเที่ยงแล้ว มีถังน้ำหนึ่งวางอยู่ในลานบ้าน คงเป็นเจ้าสองหาบน้ำกลับมาวางไว้แล้วก็ออกไปหาบเพิ่ม “ท่านแม่ ข้าไปถลกหนังกระต่ายก่อน” อู๋ฮุ่ยเหนียงเดินเข้ามาอย่างว่องไว เฉิงวานวานพูดจริงจังว่า “คนท้องจะเห็นเลือดไม่ได้ ไม่ดีกับเด็กในท้อง เจ้าไปต้มน้ำก่อน” ตลกแล้ว นางจะเอามันไปแลกกระต่ายตัวใหญ่ในร้านค้า ปล่อยลูกสะใภ้ใหญ่ถลกหนังก็ทำไม่ได้แล้ว อู๋ฮุ่ยเหนียงตกใจที่ได้รับความเป็นห่วง ตั้งแต่นางท้อง งานหนักงานเหนื่อยอะไรก็ต้องทำหมด ไก่ตัวสุดท้ายในบ้านเมื่อครึ่งเดือนก่อนก็เป็นนางที่ฆ่า แม่สามีไม่เคยนึกถึงลูกในท้องของนางเลย…….นางรู้สึกแม่สามีเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สายตาที่มองนางยังแฝงความอ่อนโยน…… เฉิงวานวานหิ้วกระต่ายเดินถึงหลังบ้าน แลกกระต่ายอ้วนหนักเจ็ดจินตัวหนึ่งอย่างรวดเร็ว การซื้อหนึ่งครั้ง ขายออกหนึ่งครั้ง ยังได้กำไรสิบสองอีแปะ อาศัยช่วงที่อู๋ฮุ่ยเหนียงก่อไฟ เฉิงวานวานฆ่ากระต่ายในครั้งเดียว จากนั้นก็เริ่มถลกหนัง นางเก่งเรื่องทำธุรกิจ แต่ถลกหนังไม่เป็นจริงๆ ทำไปทำมาถลกหนังออกมาไม่ได้สักแผ่น ขนกระต่ายสีเท่ายังย้อมไปด้วยเลือดอีก……