ตอนที่ 4 หญิงแก่เป็นคนที่ยืนอยู่จุดสูงสุดบนพีระมิด

สีท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงแล้ว อู๋ฮุ่ยเหนียงเก็บกวาดอยู่ในห้องครัว เฉิงวานวานและลูกชายทั้งสี่คนนั่งอยู่ข้างโต๊ะ นางกำลังจะพูดสักสองสามประโยค ก็มีเสียงด่ากราดดังขึ้นหน้าประตูบ้าน “คนล้างผลาญอะไร ตระกูลจ้าวซวยไปแปดชาติ ถึงสู่ขอผู้หญิงล้างผลาญอย่างเจ้าเข้าประตู! เงินยี่สิบตำลึงของพ่อต้าซานถูกเจ้าเอาไปช่วยบ้านเดิม สมน้ำหน้าที่โดนคนบ้านเดิมทำร้าย ทำไมไม่ตีให้ตายไปเลย ภัยจะได้ลดลงบ้าง!” “ขุดผักเสี่ยวเอ๋อต่อหน้าทุกคนในหมู่บ้าน ทำตัวน่าสงสารต่อหน้าชาวบ้านให้น้อยลงหน่อย ทำเหมือนว่าตระกูลจ้าวเอาเปรียบเจ้าอย่างนั้น……หญิงชั้นต่ำเช่นเจ้ามีเงินก็เอาไปให้บ้านเดิม ไม่มีเงินซื้อข้าว ยังไปหายืม ไม่อายหรืออย่างไร……” เฉิงวานวานมองไปตรงหน้าประตูบ้าน นางนึกออกแล้ว นี่เป็นแม่สามีของเจ้าของร่างเดิม ไม่ถูกกับเจ้าของร่างเดิมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร หนึ่งปีก่อน เจ้าของร่างเดิมแยกบ้านออกมา ไม่ติดต่อกับแม่สามีแบบที่ว่าเจอกันในหมู่บ้านก็พูดไม่ทักทายกัน นางรู้สึกโชคดีอยู่บ้างที่เจ้าของร่างเดิมแยกบ้านออกมาแล้ว แบบนี้นางก็ไม่ต้องไปรับมือกับทุกคนในตระกูลจ้าวอีก หญิงชราคนนี้แรงดีจริงๆ กลางคืนแบบนี้ยังวิ่งมาด่านางถึงหน้าประตูบ้านได้! นางเป็นคนที่ปล่อยให้คนด่าหรือ? เฉิงวานวานลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก แม่เฒ่าจ้าวเห็นนางออกมาก็เปลี่ยนคำพูดว่า “ภรรยาต้าซาน เจ้ามาแล้วหรือ!” อู๋ฮุ่ยเหนียงรีบเดินออกไป “นี่เป็นอาหารที่ข้าเตรียมให้หลานชายทั้งสี่คนของข้า เจ้าเก็บเอาไว้ให้ดี!” หญิงชราโยนออกไปหนึ่งถุง “เจ้าเป็นแม่คนแล้ว ใจกล้าๆ หน่อย ไม่ขออย่างอื่นแค่คิดถึงลูกในท้องบ้าง!” แม่เฒ่าจ้าวถลึงตาใส่เฉิงวานวานหมุนตัวเดินไป ทิ้งแผ่นหลังที่ไม่ว่าดูจากมุมไหนก็เหมือนรีบหนีเตลิดไป เฉิงวานวานนึกออกแล้ว เจ้าของร่างเดิมตบตีกับหญิงชราเป็นประจำ เจ้าของร่างเดิมอาศัยที่ตัวเองยังสาว ด่าหญิงชราจนตอบโต้ไม่ไหว หญิงชรามาตอนกลางคืน ด่าระบายความโกรธหนึ่งรอบ กลัวถูกลูกสะใภ้ตอกกลับแล้วอับอายขายหน้า ดังนั้นจึงรีบกลับไปแล้ว “ท่านแม่……” อู๋ฮุ่ยเหนียงเรียกตะกุกตะกัก ยื่นถุงในมือไปให้เฉิงวานวาน แม้แต่ท่านย่ายังกลัวแม่สามีของนาง นางจะกล้าต่อต้านที่ไหน ทำให้แม่สามีหงุดหงิดถึงเวลานางก็ต้องคุกเข่าทั้งคืนอีก เดิมทีเฉิงวานวานไม่อยากจะรับ แต่นี่เป็นของที่ย่าให้กับพวกหลาน นางรับมาไม่เหมาะสม แต่ในมือนางยังมีเสบียงอยู่ ต้องการข้ออ้างในการเอามันออกมาอย่างเปิดเผย นางรับถุงผ้ามา “นี่ก็ดึกแล้ว ต้มน้ำอาบแล้วนอนกันเถอะ” อู๋ฮุ่ยเหนียงรีบยกน้ำร้อนที่ต้มมาหนึ่งกะละมัง “ท่านแม่ ในบ้านเหลือน้ำแค่นี้แล้ว เชิญท่านแม่อาบก่อน” ก่อนหรือ? หมายความว่าน้ำที่นางอาบเสร็จแล้ว พวกเขาจะนำไปอาบต่อหรือ? เฉิงวานวานมุมปากกระตุก ช่างเถอะ นางจะเรียกร้องสูงเกินไปไม่ได้ ประสบภัยแล้งมีน้ำล้างหน้าก็ดีแล้ว ตอนนี้ นางรู้สึกตัวเองโชคดีมากที่ทะลุมิติมาเป็นหญิงแก่ หญิงแก่ในยุคโบราณ เป็นคนที่ยืนอยู่จุดสูงสุดบนพีระมิด แม้แต่อาบน้ำก็ยังเป็นคนแรก! ทั้งครอบครัวผลัดกันล้างหน้าล้างมือ น้ำสะอาดหนึ่งกะละมังเปลี่ยนเป็นน้ำสีดำ สุดท้ายจ้าวต้าซานเดินไปบนคันนา ยกน้ำสีดำหนึ่งกะละมังเทลงบนนาที่แห้งแล้ง มาถึงตอนเข้านอน เฉิงวานวานก็ตัวแข็งไปอีกครั้ง บ้านมีแค่สองห้อง ลูกชายคนโตที่แต่งงานแล้วกับลูกสะใภ้ใหญ่อยู่หนึ่งห้อง นางกับลูกชายสามคนนอนรวมกันหนึ่งห้อง บนเตียงเดียว แม่ลูกสี่คนต้องนอนรวมกัน มีแต่สวรรค์ที่รู้ นางไม่เคยนอนร่วมกับคนอื่นมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงนอนบนเตียงเดียวกับเพศตรงข้ามอีกสามคน! เด็กสามคนนี้เป็นลูกชายแท้ๆ ของเจ้าของร่างเดิม แต่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนางเลย ในเวลาสั้นๆ นางทำใจยอมรับไม่ได้! ตอนที่นางต่อสู้ในหัว มีเสียงกรนดังเข้าหู เสียงกรนดังขึ้นเป็นพักๆ ยังจะนอนหลับได้ที่ไหน เฉิงวานวานอยากร้องแต่ไร้น้ำตา รอมีเงินแล้ว เรื่องแรกที่จะทำก็คือสร้างบ้าน นางจะต้องมีห้องเป็นของตัวเองให้ได้! คืนนี้ นางพลิกตัวไปมาสุดท้ายก็ผล็อยหลับไป เสียงไก่ขันปลุกคนทั้งหมู่บ้านต้าเหอที่นอนหลับอยู่ ฟ้าสาง แสงรุ่งอรุณปกคลุมทั่วหมู่บ้าน ทุกครอบครัวตื่นกันแต่เช้า ต้องฉวยจังหวะตอนแสงแดดยังไม่แรง ไปถอนหญ้าและกำจัดแมลงในนา ชีวิตที่ยุ่งวุ่นวายเริ่มขึ้นแล้ว เฉิงวานวานนอนหลับไม่สนิททั้งคืน เพราะเตียงแข็ง ใต้ผ้าปูเตียงเป็นต้นกกกับฟางข้าวปูอยู่ ตอนนอนรู้สึกไม่สบายตัวไปหมด โชคดีที่ตอนนี้ยังเป็นฤดูร้อน หากถึงฤดูหนาว อย่างนั้นถึงเรียกว่านรก ชาวนาชั้นล่างซื้อผ้าฝ้ายไม่ไหว ใช้ฟางกับกกดอกไม้ยัดในผ้าห่ม……หมู่บ้านต้าเหอที่จะเหนือก็ไม่ใช่ ใต้ก็ไม่เชิง ไม่มีความเคยชินในการทำเตียงเตา ต้องใช้ร่างกายที่แข็งแรงมากๆ ถึงจะสามารถต้านความหนาวเย็นได้ เฉิงวานวานรู้สึกภาระบนบ่าหนักอึ้ง ไม่เพียงต้องอิ่มท้อง ยังต้องทำผ้าห่มผืนใหญ่อย่างน้อยสองผืน ก่อนหน้าหนาวปีหน้าจะมาถึง นางลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง เด็กๆ ในบ้านต่างทำงานกันแล้ว ลูกสะใภ้ใหญ่กำลังซักเสื้อผ้าเก็บกวาดลานบ้าน เจ้าใหญ่เตรียมออกบ้านไปนา เจ้าสองเตรียมไปหาบน้ำ เจ้าสามกำลังจะไปตัดฟืน เจ้าสี่แบกตะกร้าสานจะไปขุดผักป่า……เด็กพวกนี้เป็นคนที่รู้ความจริงๆ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงรักและเอ็นดูหลานชายของบ้านเดิมมากกว่า “รอเดี๋ยวก่อน!” เฉิงวานวานขมวดคิ้วพูดขึ้น นางหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน เปิดถุงข้าวที่แม่เฒ่าจ้าวส่งมาเมื่อวาน ข้างในเป็นข้าวฟ่างสีกระดำกระด่างหนักสามถึงสี่จิน แค่ดูข้าวฟ่างนี้ก็รู้ว่าเป็นของเหลือจากปีก่อน มันเริ่มมีราขึ้นไปบางส่วนแล้ว กินของขึ้นรากลัวว่าจะท้องเสีย ตอนยากจนกินของพวกนี้แน่นอนว่าไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้นางพอมีเงินแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พวกเด็กๆ ต้องทนลำบาก นางเทข้าวในถุงออกมา กดเปิดร้านค้าซื้อข้าวฟ่าง ความจริงแล้วข้าวฟ่างก็คือข้าวสาลี ข้าวสาลีในร้านค้ายุคปัจจุบันจะแพงกว่าข้าวสาร หนึ่งจินราคาห้าอีแปะ ถึงแม้ว่าข้าวสารจะราคาถูกและอร่อยกว่า แต่อธิบายแหล่งที่มาของมันยาก นางมองเงินในมือของตัวเอง ยังเหลืออยู่สามสิบอีแปะ กัดฟันตัดสินใจซื้อทั้งหมดห้าจิน สุดท้ายเหลืออยู่ห้าเหรียญ เฉิงวานวานถือถุงข้าวฟ่างเดินออกไป “กินข้าวเช้ากันก่อน ค่อยออกไปทำงาน” อู๋ฮุ่ยเหนียงจำถุงนี้ได้ เป็นของที่ท่านย่าส่งมาเมื่อคืน นางเปิดถุงก็ตกใจในทันที เมื่อก่อนท่านย่าก็เคยแอบช่วยเหลือ ไม่โวโวโถวที่แข็งโป๊ก ก็เป็นบักวีตที่ขึ้นราหรือแป้งข้าวโพด ข้าวฟ่างที่สีสวยขนาดนี้ บ้านพวกเขาไม่เคยกินมาก่อนจริงๆ! “แม่สามีรักหลานชายอย่างพวกเจ้าจริงๆ” เฉิงวานวานพูดเสียงเรียบ “แบ่งต้มโจ๊กสองมื้อแล้วกัน” นางกินข้าวสวยเปล่าๆ ไม่ลงจริงๆ ที่สำคัญก็คือใช้ข้าวฟ่างทำโจ๊กมีสารอาหาร และบำรุงกระเพาะ นานมากแล้วที่เด็กโตกลุ่มนี้ไม่ได้กินอิ่มท้อง กระเพาะจะมีปัญหาไม่มากก็น้อย ต้องค่อยๆ บำรุง อู๋ฮุ่ยเหนียงนิ่งไป นางชั่งถุงข้าวฟ่างหนักประมาณห้าจิน ข้าวฟ่างห้าจินแบ่งต้มโจ๊กสองมื้อ อย่างต่ำๆ ทุกคนจะได้ดื่มกันคนละสองถ้วย! เมื่อคืนหลังกินข้าวอิ่ม นางยังคิดว่าจะหิวไปอีกหนึ่งเดือน คิดไม่ถึงว่าแม่สามีจะใจกว้างขึ้นขนาดนี้ นางไม่ได้ถามอะไรมาก ถือถุงข้าวเดินไปต้มโจ๊กในห้องครัว จ้าวต้าซานวางจอบลง เดินเข้าไปช่วยงานภรรยา ส่วนจ้าวซานหนิวกับจ้าวซื่อต้านเลียปากยืนล้อมอยู่หน้าเตา มีเพียงจ้าวเอ้อร์โก่วที่ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ครุ่นคิดในใจ ท่านแม่ไม่คิดจะใช้ชีวิตแล้วหรือ? กินเสบียงในบ้านหมด ต่อไปก็อดตายรึ? ช่างเถอะ กินๆ เข้าไปเถอะ ไม่กินก็ถูกคนตระกูลเฉิงเอาไป! ช่างเถอะ กินให้เกลี้ยง แล้วอดตายไปพร้อมกันหมดทุกคน!