ตอนที่ 5 เป็นครั้งแรกที่ท่านแม่ชมเขา

แสงรุ่งอรุณขึ้นขอบฟ้า ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น โจ๊กข้าวฟ่างเดือดปุดๆ ไหลออกจากรอยแตกของหม้อ กลิ่นหอมของข้าวฟ่างลอยออกมา จ้าวซื่อต้านน้ำลายไหลออกมาก็รีบกลืนลงไปทันที แต่น้ำไหลไม่ฟังคำสั่ง ยังไหลออกมาไม่หยุด เฉิงวานวานอยากหยิบอะไรให้เขาเช็ดน้ำลาย แต่พบว่าในบ้านไม่มีผ้าที่ใช้เช็ดปากได้เลย ใช้เสื้อของตัวเองเช็ดก็จะสกปรก ใช้มือเช็ดนางก็เสียสละตัวเองมากขนาดนั้นไม่ไหว……ช่างเถอะ ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกัน เพียงไม่นาน โจ๊กข้าวฟ่างหกถ้วยก็ออกจากหม้อ ในหม้อเก่าๆ ยังเหลืออยู่เกินครึ่ง กินหมดแล้วยังเติมเพิ่มได้อีก ทุกคนดื่มโจ๊กอึกๆ จนหมด นั่งถอนหายใจบนเก้าอี้อย่างพึงพอใจ ถ้ามันคือความฝัน ก็หวังว่าความฝันนี้จะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ พวกเขายินดีอยู่ในความฝันนี้ไปตลอดกาล “กินอิ่มแล้ว อย่างนั้นก็เตรียมตัวออกไปทำงานกันเถอะ” เฉิงวานวานกล่าว “ต้าซานเจ้าไปดูสถานการณ์ที่นา เอ๋อร์โก่วไปหาบน้ำ วันนี้หาบกลับมาเพิ่มสองถัง อากาศร้อนแบบนี้ก็ควรอาบน้ำกันหน่อย ส่วนซานหนิวก็ไปตัดฟืน” จ้าวซื่อต้านเรออิ่มออกมา “ท่านแม่แล้วข้าต้องอะไรบ้าง?” “ซื่อต้านกับฮุ่ยเหนียงขึ้นเขาไปพร้อมกับข้า” เฉิงวานวานลุกขึ้นยืน “จะกินแต่อาหารหลักมันไม่ได้ต้องหากับข้าวอะไรกลับมาหน่อย” อู๋ฮุ่ยเหนียงตกใจเล็กน้อย ตั้งแต่นางแต่งงานเข้าประตู แม่สามีก็ไม่เคยทำงานอีกเลย เรื่องขึ้นเขาไปขุดผักป่าเป็นหน้าที่ของนางกับซื่อต้าน นางอ้าปากพะงาบ แต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดที่อยากพูดกลับเข้าไป หากแม่สามีอยากจะจับตาดูนางทำงานล่ะ นางไม่ให้แม่สามีตามไปด้วย เหมือนกำลังคิดจะแอบอู้อย่างนั้น ครอบครัวหกคนออกบ้านพร้อมกัน แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ในตอนนี้พระอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้นมาอย่างช้าๆ คนทำงานในหมู่บ้านเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เฉิงวานวานเห็นชาวนาส่วนใหญ่มักจะยืนบนคันนา มองทุ่งนาทอดถอนใจ ถึงขั้นมีคนคุกเข่าบนคันนาเพื่อขอฝน นางเคยเรียนภูมิศาสตร์มา เมื่อมองสีท้องฟ้าก็รู้แล้วว่าในช่วงเวลาสั้นๆ จะไม่มีฝนตก เกรงว่าข้าวในนาต้อง…… เดินตรงขึ้นเขา ผักป่าที่อยู่ในป่าสองข้างทางถูกขุดจนหมดแล้ว ผู้หญิงส่วนใหญ่จะพาลูกมาด้วยจึงต้องเดินลึกเข้าไปในป่า [ติ๊ง! พบผักขู่จวี้ธรรมชาติปลอดสารพิษ!] บนถนนเส้นนี้ ที่มีมากสุดก็คือผักขู่จวี้ ทนต่อสภาพอากาศ เติบโตอยู่ทั่วป่า [ติ๊ง! พบเห็ดป่าหมาลี่ธรรมชาติ!] [ติ๊ง! พบเห็ดป่าเห็ดเฮยหนิวกานธรรมชาติ!] เฉิงวานวานมองจอเสมือน ล็อกตำแหน่งของเห็ดป่าในทันที นางถอนวัชพืชเห็นเห็ดหมาลี่สีขาวหลายกอซ่อนอยู่ใต้ใบไม้ใบใหญ่ ยังมีเห็ดเฮยหนิวกานสีดำสามสี่ดอก นางเก็บเห็ดใส่ตะกร้าสาน เสียงแจ้งเตือนร้านค้าดังขึ้น [ติ๊ง! เห็ดป่าหมาลี่ธรรมชาติหนึ่งจิน ราคาสามสิบอีแปะ ต้องการที่จะขายหรือไม่?] [ใช่!] [ติ๊ง! เห็ดป่าเฮยหนิวกานธรรมชาติสี่ดอก ราคาสิบแปดอีแปะ ต้องการที่จะขายหรือไม่?] [ใช่!] เฉิงวานวานรู้สึกกระเป๋าที่เอวตัวเองหนักขึ้น เห็ดป่าราคาดีกว่าผักป่าเยอะมาก แค่นิดเดียวก็ขายได้สี่สิบแปดอีแปะ ผ้าห่มผืนใหญ่ของนางมีความหวังแล้ว “ท่านแม่เจออะไรเข้าหรือ?” จ้าวซื่อต้านชะโงกหน้าไปดูแต่ไม่เห็นอะไรเลย เฉิงวานวานพูดด้วยสีหน้าปกติ “ตรงที่ใบไม้เยอะ มันจึงเย็น ปกติจะมีเห็ดขึ้น พวกเจ้าลองไปเดินหาแถวๆ นี้ดู” ในป่าผืนใหญ่แห่งนี้มีเห็ดอยู่มากมาย แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเห็ดพิษ หลายสิบปีก่อนมีครอบครัวในหมู่บ้านกินเห็ดสีแดงก้านขาวชนิดหนึ่ง ทั้งครอบครัวตายเพราะพิษ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา คนในหมู่บ้านเจอเห็ดก็จะถอยหนีไปไกลสามก้าว จะเก็บเฉพาะเห็ดที่รู้จัก แต่หากเจอเห็ดที่ไม่รู้จักก็จะไม่กล้าแตะเลย เฉิงวานวานมีร้านค้าเตือน จึงไม่ต้องกลัวจะเก็บโดนเห็ดพิษ ทั้งสามคนเดินลึกเข้าไป จ้าวซื่อต้านตะโกนออกมาอย่างดีใจ “ท่านแม่ ตรงนี้มีเห็ดเยอะมาก!” เฉิงวานวานมองจอหนึ่งครั้ง นี่เป็นเห็ดปลวกที่พบทั่วไปในหมู่บ้านต้าเหอสามารถกินได้ ในระบบแจ้งว่าหนึ่งจินสิบสองอีแปะ นางพูดด้วยรอยยิ้ม “ซื่อต้านเก่งจริงๆ!” จ้าวซื่อต้านเบิกตาโต เหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่ท่านแม่ชมเขา! “อย่างนั้นจ้าวซื่อต้านก็เก็บเห็ดอยู่ตรงนี้ ส่วนพวกเราไปดูทางโน้นกันก่อน” เฉิงวานวานลูบหัวของเขา “จำเอาไว้ อย่าเดินไปเรื่อย” จ้าวซื่อต้านพยักหน้าแรงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านแม่ลูบหัวของเขา! ตั้งแต่เมื่อคืนหลังกินข้าวอิ่ม เขาก็รู้สึกท่านแม่เปลี่ยนไปแล้ว และเขาชอบท่านแม่ในตอนนี้มาก! จ้าวซื่อต้านนั่งยองก้มหน้าเก็บเห็ด เขาอยากให้ท่านแม่ชมเขาอีกครั้ง แต่เฉิงวานวานแอบเช็ดมือ ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่สระผมมากี่วัน ลูบแล้วมือมันทันที……ช่างเถอะ ตัวนางก็ไม่ได้สระผมอาบน้ำมานานแล้วเหมือนกัน เฉิงวานวานมองข้ามเรื่องที่ทำให้คนสติแตกไป เดินไปอีกทางหนึ่งกับอู๋ฮุ่ยเหนียง เพิ่งเดินไปก็เห็นผักกูดป่ามากมาย ฤดูนี้ ผักกูดเติบโตดี แต่ว่าแก่ไปหน่อย ตากแดดแล้วเอาไปผัดกินได้ รสชาติยังอร่อยด้วย อู๋ฮุ่ยเหนียงนั่งยองขุดผักกูดป่าในทันที ส่วนเฉิงวานวานก็ค้นหาต่อไป [ติ๊ง! พบเห็ดป่าเฮยหนิวกานธรรมชาติ!] เป็นเห็ดเฮยหนิวกานอีกแล้ว เติบโตอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง สีดำกอใหญ่ สีแบบนี้ทำให้พวกชาวบ้านไม่กล้าเก็บจึงทำให้เฉิงวานวานได้ประโยชน์แล้ว นี่เป็นของราคาแพงที่สุดที่นางเคยเห็นในตอนนี้ ในระบบขายหนึ่งจินสี่สิบห้าอีแปะ นางหยิบจอบเล็กจากในตะกร้าสาน ขุดเห็ดเฮยหนิวกานใส่ตะกร้าอย่างรวดเร็ว…… [ติ๊ง! เห็ดป่าเฮยหนิวกานธรรมชาติสามจินห้าเหลี่ยง ราคาหนึ่งร้อยห้าสิบแปดอีแปะ ต้องการที่จะขายหรือไม่?] [ใช่!] กระเป๋าที่เอวของเฉิงวานวานนูนขึ้น นางคำนวณบวกกับยอดคงเหลือก่อนหน้านี้ ตอนนี้มีเงินทั้งหมดสองร้อยสิบเอ็ดอีแปะ เงินพวกนี้ ซื้อข้าวสารในร้านค้าได้หนึ่งร้อยจิน พอให้ครอบครัวหกคนกินได้เกือบสองเดือน “ฮือๆ……มันเป็นของข้า!” จู่ๆ มีเสียงเด็กร้องไห้ดังอยู่ไม่ไกล เดิมทีเฉิงวานวานไม่อยากจะไปสนใจ แต่รู้สึกเสียงร้องไห้นี้ฟังดูคุ้นหู นางแบกตะกร้าสานเดินย้อนกลับไปไม่กี่ก้าว ก็เห็นเด็กอายุสิบกว่าปีกลุ่มใหญ่ ยืนล้อมจ้าวซื่อต้านเอาไว้ จ้าวซื่อต้านร้องไห้สะอึกสะอื้น “ข้าเป็นคนเห็นก่อน กระต่ายเป็นของข้า เอาคืนมาให้ข้า ฮือๆ” “เจ้าเด็กไม่ดีอย่าพูดเหลวไหล นี่เป็นกระต่ายที่พวกเราจับมาได้!” “บนตัวกระต่ายไม่ได้เขียนชื่อจ้าวซื่อต้านของเจ้าเอาไว้ ถือสิทธิ์อะไรบอกว่ามันเป็นของเจ้า!” “กระต่ายอยู่ในมือพวกเรา นั่นก็คือของพวกเรา ไปแล้ว!” เด็กโตหลายคนอุ้มกระต่ายกำลังจะเดินไป “หยุดเดี๋ยวนี้!” เฉิงวานวานเดินเข้าไป จ้องกระต่ายตัวนั้นเขม็ง นางไม่ได้กำลังเห็นกระต่าย แต่กำลังเห็นกระต่ายน้ำแดง หัวกระต่ายหม่าล่า เนื้อกระต่ายนึ่ง…… เด็กโตกลุ่มนั้นเห็นเฉิงวานวานมาก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว นี่เป็นป้าจ้าวคนที่กล้าด่าแม้แต่แม่สามี นางไม่ได้จะตีพวกเขาใช่ไหม? พวกเขาอยากจะวิ่ง แต่ก็ไม่กล้าวิ่งเป็นคนแรก เฉิงวานวานพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุด “ไหนพวกเจ้าบอกมาสิ กระต่ายตัวนี้เป็นมายังไง?” หัวโจกเป็นลูกชายคนโตของจางอู๋ล่ายในหมู่บ้าน ชื่อจางต้ากัง สิบสองปีในปีนี้ชอบพาเด็กโตรวมกลุ่มก่อเรื่องทุกวัน แต่เจ้าของร่างเดิมก็เป็นคนไม่ดีในหมู่บ้านเช่นกัน เท้าเอวด่าคนเป็นประจำ ผู้หญิงในหมู่บ้านต่างถอยหนี เด็กโตพวกนี้จะกล้าหาเรื่องนางที่ไหน? แต่ว่าสิ่งที่ควรแย่งชิงก็ยังต้องแย่งชิง “นี่เป็นกระต่ายที่พวกเราจับได้!” จางต้ากังพูดอย่างมั่นใจ “จ้าวซื่อต้านอิจฉาพวกเราที่มีกระต่าย เลยคิดจะแย่ง!” “ไม่ใช่อย่างนั้น ฮือๆ” จ้าวซื่อต้านร้องไห้ “ท่านแม่ ข้าเป็นคนจับกระต่ายได้ก่อน แต่ถูกพวกเขาแย่งไปแล้ว……”