ตอนที่ 7 ลองชิมไข่ไก่มีรสชาติแบบไหน

“ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว!” เสียงของจ้าวต้าซานเหมือนเป็นผู้ช่วยชีวิต เฉิงวานวานรีบเรียกเขามาหาที่หลังบ้าน นางยัดกระต่ายที่ตายไปแล้วไปในมือลูกชายคนโต “เจ้าสี่จับกระต่ายมาได้หนึ่งตัว เจ้าถลกหนังมันออกมาก่อน” จ้าวต้าซานไปเก็บหญ้าแห้งกลับถูเป็นเชือก จับคอกระต่ายขึ้นแขวนตามด้วยดึงหนังเริ่มจากปากของกระต่ายลงไป…… เฉิงวานวานทนดูฉากนองเลือดนี้ไม่ไหว นางรีบหมุนตัวเตรียมอาหารอื่น ครอบครัวหกคนกินกระต่ายตัวเดียวอิ่มแน่ เนื้อกระต่ายตุ๋นใส่มันฝรั่งอร่อยสุดยอด แต่เหมือนว่ายุคนี้ยังไม่มีมันฝรั่ง ในสวนผักมีผักอะไรบ้าง เฉิงวานวานก็ไม่แน่ใจนัก “ซื่อต้าน!” นางตะโกนเรียก จ้าวซื่อต้านเดินมาพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น มือน้อยเช็ดน้ำตา ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเปรอะเปื้อน เฉิงวานวานตักน้ำสะอาดล้างหน้าให้เขา พูดอย่างจนใจว่า “จางต้ากังคนนั้นไม่มาแย่งกระต่ายอีกแล้ว เจ้าร้องไห้ทำไมอีก?” จ้าวซื่อต้านสูดจมูก กลั้นน้ำตาพูดเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ขะ…ข้าไม่ร้องแล้ว” ถึงอย่างไรกระต่ายก็ตายไปแล้ว ร้องไห้มากแค่ไหนกระต่ายก็ไม่ฟื้นขึ้นมา “นี่เป็นเงินห้าอีแปะ เจ้าไปแลกพวกผักกับบ้านเดิมมาหน่อย” เฉิงวานวานคลำเหรียญในกระเป๋าวางบนมือของเขา “จะให้ดีเอาหัวไชเท้ากลับมาหนึ่งหัว เนื้อกระต่ายตุ๋นใส่หัวไชเท้ารสชาติอร่อยมาก อยากกินหรือเปล่า?” จ้าวซื่อต้านจินตนาการตามน้ำลายก็ไหลออกมา เขารีบกลืนมันกลับไป กระต่ายเป็นเพื่อนที่ดีของเขา เขาจะไม่กินเนื้อกระต่ายเด็ดขาด เขาถือเงินห้าอีแปะเดินไปทางบ้านเดิม บ้านเดิมตระกูลจ้าวอยู่ใจกลางหมู่บ้าน ลูกชายสามคนของตระกูลจ้าวสร้างบ้านหลังใหญ่ มีทั้งหมดห้าห้อง ฐานสี่เหลี่ยมอยู่ใต้ต้นไหว ด้านหน้าด้านหลังยังมีสวนผัก ในฤดูกาลแห้งแล้งก็มีแต่ตระกูลจ้าวคนเยอะจัดสรรให้คนไปต่อแถวหาบน้ำได้ ถึงรักษาสวนผักไม่ให้แห้งตายได้ จ้าวซื่อต้านเปิดประตูลานบ้านเดินเข้าไปตะโกนเรียกเสียงดังว่า “ท่านย่า!” ตอนกลางวันยังไม่ถึงเวลากินข้าว ทางบ้านเดิมตระกูลจ้าวมีแค่แม่เฒ่าจ้าวกับลูกสะใภ้สามจ้าวที่อยู่บ้าน แม่เฒ่าจ้าวกำลังตากผักป่า ผลผลิตไม่ดี ฉวยโอกาสผักป่าบนเขายังเยอะอยู่ นางจำเป็นต้องตากเยอะและเก็บไว้ล่วงหน้า ป้องกันถึงเวลาครอบครัวสิบกว่าคนในบ้านต้องอดตาย “ซื่อต้าน เจ้ามาทำไม?” จ้าวซื่อต้านพูดว่า “ท่านแม่ให้ข้ามาเอาหัวไชเท้ากลับไป” ลูกสะใภ้สามจ้าวได้ยินคำนี้ก็ทำหน้าไม่พอใจ ตอนแรกพี่สะใภ้ใหญ่ถือเงินยี่สิบตำลึงกับที่นาสิบกว่าหมู่แยกออกใช้ชีวิต ตกลงกันไว้อย่างดีว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับบ้านเดิมตระกูลจ้าวอีก ยังเขียนหนังสือเป็นหลักฐาน ตอนนี้กลับให้ลูกชายคนเล็กมาขอของกินกับบ้านเดิมอย่างเปิดเผย ทำไมบนโลกใบนี้ถึงมีคนหน้าด้านขนาดนี้! แม่เฒ่าจ้าวก็หน้าบึ้งเหมือนกัน “แม่เจ้าเป็นคนเกียจคร้าน ตอนเริ่มฤดูใบไม้ผลิทุกคนปลูกหัวไชเท้า มีแต่นางที่ไม่ปลูกเดินคุยเล่นไปทั่วทุกวัน ตอนนี้ดีแล้ว ทุกบ้านมีเสบียงเก็บไว้ไม่มากก็น้อยก็มีแต่บ้านพวกเจ้ายังต้องขุดผักเสี่ยวเอ๋อกิน บนเขาไม่ใช่ไม่มีผักกูด แต่นางกลับทำเรื่องแบบนี้ออกมาให้คนอื่นหัวเราะเยาะ!” แม่เฒ่าจ้าวด่าไปพลาง เดินไปที่สวนดึงหัวไชเท้าออกมาหนึ่งหัว น้ำไม่เพียงพอ ไชเท้าหัวเล็กมาก แม่เฒ่าจ้าวดึงออกมาอีกสองหัว ยัดไปในมือของจ้าวซื่อต้าน หัวใจของลูกสะใภ้สามจ้าวกำลังหยดเป็นเลือด พี่สะใภ้ใหญ่ทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว แต่แม่สามีกลับยังใจลำเอียงครอบครัวของพี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่ก็แค่มีลูกชายเองไม่ใช่หรือ? นึกถึงตรงนี้ ลูกสะใภ้สามจ้าวก็ยิ้มขมขื่น นางมีลูกสาวแค่สองคนเป็นคนบาปในบ้านเดิมตระกูลจ้าว สู้หน้าใครในหมู่บ้านต้าเหอไม่ได้ ไม่ว่าแม่สามีจะใจลำเอียงมากแค่ไหน นางก็พูดไม่ได้ ใครใช้ให้นางมีลูกชายเหมือนพี่สะใภ้ใหญ่ไม่ได้ จ้าวซื่อต้านกอดหัวไชเท้าติดโคลนเอาไว้ แล้วคลำในแขนเสื้อ ในที่สุดก็เจอเงินห้าเหรียญ “ขอบคุณท่านย่า” แม่เฒ่าจ้าวชะงักไป “ไปเอาเงินมาจากไหน?” จ้าวซื่อต้านพูดเสียงดังชัด “ท่านแม่บอกว่าใช้เงินแลกหัวไชเท้า” แม่เฒ่าจ้าวรู้สึกว่าตัวเองหูฝาดไป ลูกสะใภ้ใหญ่หน้าไม่อายคนนั้น ตอนการระบาดของตั๊กแตนปีก่อน ยังร้องไห้โวยวายหน้าประตูบ้านเดิม ขนข้าวฟ่างกับผงบักวีตยี่สิบจินจากห้องใต้ดิน เอาเป็นว่าไม่ยอมจ่ายเงินแม้แต่เหรียญเดียว เพราะกลัวผู้หญิงเลวคนนี้จะมาก่อเรื่องที่บ้านเดิม ดังนั้นเมื่อคืนนางถึงแอบส่งข้าวฟ่างสามจินไปให้ “ท่านย่า ข้าไปก่อนแล้ว” จ้าวซื่อต้านกำลังจะเดินไป แต่ถูกเรียกเอาไว้แล้ว แม่เฒ่าจ้าวไม่ใช่คนที่ชอบเอาเปรียบใคร หนึ่งอีแปะอย่างน้อยซื้อหัวไชเท้าได้สามจิน นางให้ไปแค่สามหัวก็ไม่ถึง และนางรู้สึกลูกสะใภ้ใหญ่กำลังซ่อนแผนร้ายบางอย่างเอาไว้ นางคืนเงินสี่เหรียญกลับไป แต่จ้าวซื่อต้านไม่ยอมรับ “หากท่านแม่รู้ว่าข้าไม่จ่ายเงิน จะต้องตีข้าตายแน่” แม่เฒ่าจ้าวรู้ลูกสะใภ้ใหญ่ตีลูกบ่อยๆ นางหมุนตัวไปเก็บถั่วฝักยาวในสวนหนึ่งกำ และหาไข่ไก่หนึ่งฟองในเล้าไก่ยัดไป “เอาล่ะ รีบไปเถอะ เห็นแล้วเกะกะสายตา!” จ้าวซื่อต้านเห็นไข่ไก่ก็เบิกตาโตในทันที เมื่อก่อนไข่ไก่ในบ้านเข้าไปในท้องของท่านแม่หมด เขาจะฉวยจังหวะตอนท่านแม่ไม่สังเกต เก็บเปลือกไข่ที่พื้นมาเลีย บนเปลือกไข่มีกลิ่นหอมๆ เขาจะเลียไปเรื่อยๆ……ตอนนี้ท่านแม่เปลี่ยนไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะยอมให้เขากินไข่ใบนี้สักคำไหม…… จ้าวซื่อต้านอุ้มของมากมายกลับไป เฉิงวานวานเห็นของกองใหญ่ในมือเขา รีบรับมา “ท่านย่าของเจ้าให้มาหรือ?” “ท่านย่าว่าจะเอาเปรียบท่านแม่ไม่ได้” จ้าวซื่อต้านยิ้มกว้าง ควักไข่ไก่ลูกกลมๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ท่านแม่ ไข่ไก่!” ไข่ไก่ถือเป็นของดีในยุคนี้ คนในหมู่บ้านทำใจกินไม่ได้ จะเก็บเอาไว้รอถึงตลาดนัดแลกน้ำมันกับเกลือกลับมา เฉิงวานวานค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ก็หน้าดำในทันที ตอนครึ่งเดือนก่อนในบ้านยังมีไก่ ไข่ไก่ลงท้องเจ้าของร่างเดิมทุกวัน ในบ้านมีคนท้องและเด็ก นางไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงกินไข่ไก่ลงไปอย่างสบายใจได้ “ท่านแม่……” จ้าวซื่อต้านพูดด้วยความกล้า “ข้ากินไข่ไก่คำเล็กคำหนึ่งได้หรือไม่ แค่คำเล็กๆ เท่านั้น” เขาอยากกินจริงๆ เขาอยากลิ้มรสว่าไข่ไก่มีรสชาติอย่างไร “ได้แน่นอน” เฉิงวานวานพยักหน้า “เจ้าออกไปเล่นเถอะ เดี๋ยวทำอาหารเสร็จแล้วจะเรียกเจ้า” อู๋ฮุ่ยเหนียงยุ่งกับการหั่นกระต่าย ไม่รู้ว่าทำไม นางรู้สึกกระต่ายตัวนี้ตัวโตขึ้น ตอนอยู่บนเขายังตัวเล็กนิดเดียว ตอนนี้ถลกหนังเสร็จรู้สึกว่าอย่างต่ำต้องมีห้าหกจิน นางหั่นเนื้อกระต่ายเสร็จก็วางบนเตา ถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านแม่ เนื้อกระต่ายนี้จะทำแบบไหน?” ฝีมือการทำอาหารของเฉิงวานวานถูกจำกัดไว้ที่ข้าวผัด ทำไม่เป็นแต่ไม่ได้หมายความว่ากินไม่เป็น และความรู้ทางทฤษฎีของนางค่อนข้างเยอะ ในบ้านหลังนี้ไม่มีเครื่องปรุง แม้แต่น้ำมันกับเกลือก็ไม่มี กระต่ายอ้วนมาก ทอดจนน้ำมันออกมาได้ ส่วนเกลือทำได้แค่ซื้อถุงหนึ่งในร้านค้า จากนั้นเทลงไปในขวดที่เคยใส่เกลือก่อนหน้านี้ จากนั้นนางก็รีบซื้ออบเชย โป๊ยกั้ก และใบกระวานแล้วบนเตาลวกๆ เฉิงวานวานยืนสั่งการอยู่ข้างๆ “ผัดจนให้น้ำมันมันออกก่อน จากนั้นใส่ใบพวกนี้เข้าไปผัดจนหอม……ข้าเพิ่งเก็บมาจากบนเขา ดมแล้วมีกลิ่นหอม ทำอาหารคงจะอร่อยมากเหมือนกัน ไม่ต้องถามมาก ทำตามที่ข้าบอกก็พอ” อู๋ฮุ่ยเหนียงจะกล้าถามเยอะที่ไหน เพียงไม่นาน ในห้องครัวก็มีกลิ่นหอมของเนื้อลอยออกมาแล้ว