ตอนที่ 3 เหมือนทุกอย่างเป็นแค่ฝัน

พระอาทิตย์ตก พระอาทิตย์ตกสีส้มส่องเข้าลานบ้าน เงาต้นไม้ถูกแต้มสีสัน เฉิงวานวานนั่งบนที่นั่งประธานกล่าวเสียงเรียบว่า “นี่เป็นข้าวที่ข้าเตรียมเอาไว้กตัญญูต่อท่านตาท่านยายของพวกเจ้า” เมื่อนางพูดคำนี้ออกมา ทั้งห้าคนที่อยู่ตรงนี้หัวใจเย็นเฉียบไป พวกเขารู้ว่าท่านแม่มักจะเอาของดีๆ ในบ้านไปให้กับตระกูลเฉิง แต่ไม่เคยรู้เลยว่าจะเป็นของแพงเช่นข้าวสาร พวกเขาโตจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยได้กินข้าวคำโตๆ มาก่อน เมื่อนึกถึงคนตระกูลเฉิงไม่เพียงได้กินข้าวของบ้านพวกเขา ยังทำร้ายแม่ของพวกเขาอีก เด็กทั้งสี่คนก็แสดงความโกรธออกมาทางสีหน้า “แต่พอเจอเรื่องในวันนี้ ทำให้ข้ารู้สึกหมดหวังกับท่านตาท่านยายของพวกเจ้าแล้ว” เฉิงวานวานแสร้งถอนหายใจ “หลายปีมานี้ ข้าส่งเงิน ส่งอาหารช่วยเหลือตระกูลเฉิงไปตั้งเท่าไหร่ แต่ตอนที่บ้านลำบาก ข้ากลับไปทวงหนี้คิดไม่ถึงว่าจะถูกลุงใหญ่ของพวกเจ้าขว้างปาข้าวของใส่จนหัวแตกแบบนี้” นางก้มหน้า ขนตายาวบดบังความรู้สึกในดวงตาเอาไว้ เมื่อเห็นดูกำลังเศร้าเสียใจมากๆ เด็กทั้งสี่คนมองหน้ากัน ในดวงตามีทั้งความตกใจและสงสัย เมื่อก่อนแม่ก็เคยโดนท่านลุงทำร้าย ตอนแรกพวกเขายังคิดจะไปทวงความยุติธรรมให้ท่านแม่ แต่ว่ากลับโดนท่านแม่สั่งสอนแทน ดังนั้น วันนี้ได้ยินคนในหมู่บ้านบอกว่าท่านแม่หัวแตกกลับมาจากตระกูลเฉิง พวกเขาเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก ไม่ว่าตระกูลเฉิงจะหน้าไม่อายแค่ไหน ท่านแม่ก็จะเข้าข้างฝ่ายนั้นเสมอ ลูกชายอย่างพวกเขาก็เหมือนถูกเก็บมาจากในส้วม เฉิงวานวานถอนหายใจอีกครั้ง “ต่อไปนี้ ของดีๆ ที่ส่งให้ตระกูลเฉิง พวกเราจะเก็บเอาไว้กินเอง ฮุ่ยเหนียงเอาข้าวสารเหล่านี้ไปต้ม” อู๋ฮุ่ยเหนียงมือสั่นเล็กน้อย “ตะ…ต้มหรือ?” เฉิงวานวานรับรู้ถึงความไม่มั่นใจของนาง ความเคยชินของคนหมู่บ้านต้าเหอคือกินวันละสองมื้อ และตอนนี้ที่บ้านไม่มีข้าวเหลือแล้ว ถูกลดเหลือลงเหลือวันละมื้อ พวกเด็กๆ เพิ่งดื่มโจ๊กผักป่าหมดไป อาหารของวันนี้ก็ถือว่ากินไปแล้ว หากอยากกินอีกก็ต้องรอจนถึงวันพรุ่งนี้ คำพังเพยบอกไว้ว่า เด็กกำลังโตกินเยอะจนทำให้พ่อแม่ยากจน โจ๊กผักป่าแค่นิดเดียว ผู้หญิงเช่นนางคนเดียวกินยังไม่อิ่ม ไม่ต้องพูดถึงเด็กสี่คนกับหญิงท้องคนหนึ่งแล้ว ในเมื่อนางกลายเป็นเฉิงวานวานของหมู่บ้านต้าเหอ อย่างนั้นก็มีหน้าที่ดูแลพวกเด็กๆ ให้ดีแทนเจ้าของร่างเดิม แต่หากคนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงเร็วมากจนเกินไป จะถูกจับพิรุธได้ง่ายๆ นางแสร้งหน้าบึ้งพูดว่า “บอกให้เจ้าไปต้มก็ไปต้ม ทำไมต้องถามให้มากเรื่องด้วย” อู๋ฮุ่ยเหนียงไม่กล้าถามมากอีก ตักข้าวสารหนึ่งในสิบส่วนประมาณครึ่งถ้วยเล็กออกมา เตรียมออกไปต้ม เฉิงวานวานปวดหัว ข้าวครึ่งถ้วย เกรงว่าจ้าวซื่อต้านคนเล็กสุดคนเดียวยังกินไม่อิ่มเลย นางทำได้แต่ลุกขึ้น ถือถุงข้าวสารเดินไปในห้องครัว เททั้งหมดลงไปในหม้อเก่าๆ “ต้มให้หมด” อู๋ฮุ่ยเหนียงตกใจหน้าซีดเผือด ในนี้มีข้าวสารอย่างต่ำๆ สักสามถึงสี่จิน หากนำไปแลกเป็นข้าวฟ่างได้ถึงสิบจิน ทุกคนในบ้านจะกินอิ่มท้องได้ประมาณห้าหกวัน ต้มทั้งหมดในมื้อเดียว นี่ไม่ใช่สิ้นเปลืองอาหารหรอกรึ แต่เห็นแม่สามีทำหน้าบึ้งแบบนี้ อู๋ฮุ่ยเหนียงก็ไม่กล้าถามอะไร รีบตักข้าวสารออกมาต้มแล้ว…… จ้าวต้าซานกลืนน้ำลาย “ทำไมข้ารู้สึกว่าท่านแม่สะเทือนใจแล้ว?” จ้าวเอ้อร์โก่วหรี่ตา “ท่านแม่อยากให้พวกเราได้กินอิ่มท้องถึงไปทวงหนี้กับตระกูลเฉิงหรือ?” จ้าวซานหนิวหยิบจอบด้านข้างขึ้น “อยากจะอัดพวกคนเลวตระกูลเฉิงสักครั้งมานานแล้ว” จ้าวซื่อต้านเลียริมฝีปาก “ข้าวสวยจะต้องอร่อยมากแน่ๆ” ไฟที่เตาแรงขึ้น ข้าวในหม้อเดือนปุดๆ ส่งกลิ่นหอมออกมา เฉิงวานวานให้อู๋ฮุ่ยเหนียงตักน้ำข้าวออกมา แบ่งออกเป็นหกถ้วยเล็ก ให้ทุกคนดื่มน้ำข้าวก่อน ป้องกันเดี๋ยวกินเยอะแล้วจะไม่สบายกระเพาะ น้ำข้าวกลิ่นหอมอ่อนๆ ด้านบนมีไอร้อนและน้ำมันข้าวลอยอยู่หนึ่งชั้น เด็กทั้งสี่คนยืนอยู่ข้างโต๊ะไม่กล้าขยับ เมื่อก่อนที่บ้านมีของกินอะไร รอท่านแม่กินเสร็จ ค่อยเอาส่วนที่เหลือแบ่งให้พวกเขากิน “ทำไมไม่ชอบดื่มหรือ?” เฉิงวานวานถามขึ้นอย่างจงใจ จ้าวซื่อต้านยกถ้วยหนึ่งขึ้น นิ้วเขาโดนลวกแต่เขาไม่กล้าปล่อยออก เขากลัวแม่จะนึกเสียใจภายหลัง เขารีบก้มหน้าจิบหนึ่งอึก น้ำข้าวร้อนๆ ผ่านช่องปาก ไหลลงลำคอส่งไปถึงท้อง นี่เป็นของอร่อยที่สุดบนโลกใบนี้จริงๆ! อีกสามคนที่เหลือก็รีบยกน้ำข้าวขึ้นดื่มหมดรวดเดียว โดยไม่สนใจว่ามันจะร้อน เฉิงวานวานส่ายหน้าหลุดยิ้ม เห็นลูกสะใภ้ใหญ่ยังนิ่งอยู่กับที่ แสร้งพูดอย่างไม่พอใจว่า “รอให้ข้าป้อนเจ้าหรือ?” อู๋ฮุ่ยเหนียงมือสั่นเล็กน้อย ในบ้านหลังนี้ แม่สามีคือที่หนึ่ง สามีกับน้องสามีสามคนคือที่สอง นางเป็นคนสุดท้าย นางได้กินแต่ของไม่อร่อย เมื่ออาหารไม่เพียงพอ นางก็ต้องเป็นคนที่ต้องทนหิว แต่ได้ยินว่าน้ำข้าวเป็นอาหารของเด็กทารกเพิ่งคลอดดื่ม นางมีสิทธิ์ดื่มมันด้วยหรือ? หรือเพราะว่านางกำลังท้อง ดังนั้นในที่สุดแม่สามีก็ยอมแบ่งอาหารให้นางแล้ว? เฉิงวานวานไม่สนใจสายตาของอู๋ฮุ่ยเหนียงอีกต่อไป นางได้กลิ่นหอมของข้าวสวย ท้องก็ร้องจ๊อกๆ ตอนตักข้าวนางรู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรไปบางอย่าง จนกระทั่งข้าวหกถ้วยใหญ่วางบนโต๊ะ นางถึงเพิ่งนึกได้ว่าลืมทำกับข้าวแล้ว! มีแต่ข้าว ไม่มีกับข้าวจะกินอย่างไร?! ก็ได้ ในบ้านไม่มีผัก ในสวนผักก็ไม่มี อย่างนั้นก็กินแต่ข้าวเปล่าๆ ไปก่อน! ห้าคนที่อยู่ข้างๆ ตาค้าง พวกเขาไม่อยากจะเชื่อ หลังจากที่บ้านขาดเสบียงมายาวนาน วันนี้จะได้กินข้าวสวย มันไม่ใช่ภาพลวงตาใช่ไหม? “โอ๊ย!” จู่ๆ จ้าวซานหนิวก็อุทานตกใจ “พี่รอง ท่านหยิกข้าทำไม!” จ้าวเอ้อร์โก่วกลืนน้ำลาย “ข้าจะดูว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า ดูท่ามันคือความจริง ไม่ใช่ความฝัน!” เฉิงวานวานหยิบตะเกียบขึ้นพูดว่า “กินเถอะ” นางเพิ่งพูดจบ เด็กสี่คนข้างๆ ก็ก้มหน้ายัดข้าวเข้าปาก เหมือนกำลังทำสงคราม อู๋ฮุ่ยเหนียงพูดอย่างระมัดระวังว่า “ท่านแม่ ข้ากินครึ่งเดียวก็พอแล้ว……” เฉิงวานวานมองนางอย่างไม่พอใจที่นางไม่เอาไหน มีอาหารให้กินกลับไม่กิน ยอมเป็นลูกสะใภ้รองรับอารมณ์คนอื่นแบบนี้หรือ? นางพูดเสียงเย็นว่า “อีกครึ่งหนึ่งที่เหลือจะเก็บเอาไปให้คนตระกูลเฉิงกินหรือ?” อู๋ฮุ่ยเหนียงส่ายหน้าในทันที “ข้ากิน!” ไม่บ่อยที่ท่านแม่จะผิดหวังต่อตระกูลเฉิงแล้ว นางไม่อยากให้ท่านแม่เกิดความคิดส่งของไปให้ตระกูลเฉิงอีก…… เฉิงวานวานไม่ชินกับการกินแต่ข้าวเปล่าเท่าไหร่นัก แต่ว่าร่างกายนี้อ่อนแอมาก กินเข้าปากไปเรื่อยๆ ก็หมดถ้วยอย่างไม่รู้ตัว หกถ้วยบนโต๊ะ สะอาดสะอ้านไม่เหลือข้าวสักเม็ด……เหมือนลดขั้นตอนล้างถ้วยไปได้เลย กินข้าวเสร็จ เด็กทั้งสี่คนมีพลังเต็มเปี่ยม จ้าวเอ้อร์โก่วพูดขึ้นว่า “ท่านแม่จะไปตระกูลเฉิงแล้วใช่หรือไม่?” เฉิงวานวานทำหน้างง “ไปตระกูลเฉิงทำไม?” “ทวงหนี้!” จ้าวซื่อต้านพูดกัดฟัน “ท่านย่าบอกว่าลุงใหญ่เอาเงินของท่านพ่อไปทั้งหมดยี่สิบตำลึง เราต้องทวงเงินก้อนนี้กลับมา!” “ถูกต้อง!” จ้าวต้าซานลุกขึ้นยืน “วันนี้ลุงใหญ่ยังตีหัวท่านแม่แตกด้วย พวกเราต้องไปขอคำอธิบาย!” จ้าวซานหนิวลูบท้อง “กินอิ่มแล้ว ข้าคนเดียวสู้ได้สามคน ฉวยจังหวะตอนฟ้ายังไม่มืดรีบไปกันเถอะ!” เฉิงวานวานก็อยากไป แต่นางรู้ดีตระกูลเฉิงไม่มีทางคืนเงินยี่สิบตำลึงออกมาได้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาไปคิดบัญชี นางจึงพูดเสียงเรียบว่า “ทุกคนนั่งลงก่อน” เด็กทั้งสี่คนมองหน้ากัน เห็นชัดว่าท่านแม่ไม่อยากให้พวกเขาทุกคนไปทวงหนี้กับตระกูลเฉิง ครุ่นคิดแล้วก็จริง ท่านแม่เข้าข้างบ้านลุงใหญ่มาตลอด จะผิดหวังกะทันหันได้อย่างไร? รอความเสียใจจางหายไป เกรงว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม! ถ้าเมื่อครู่ไม่ได้กินข้าวเปล่าก็ช่างแล้ว แต่เมื่อเคยกินแล้วหนึ่งครั้ง จะให้พวกเขาส่งออกไป มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! จ้าวเอ้อร์โก่วป้องปากกระซิบข้างหูจ้าวซานหนิวสองสามประโยค