ตอนที่ 8 ความจริงช่างโหดร้าย

จ้าวต้าซานผ่าฟืนอยู่ในลานบ้าน ได้กลิ่นหอมของเนื้อกระต่าย น้ำลายของเขาก็ไหลออกมาในทันที เขาฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครสังเกตก็รีบเช็ดมันทิ้ง หันไปก็เห็นเจ้าสี่แลบลิ้นออกมา เลียกลิ่นหอมในอากาศเหมือนลูกสุนัขตัวหนึ่งที่หิวจนเสียสติไปแล้ว “หอมจริงๆ……” จ้าวซื่อต้านกลืนน้ำลายไม่หยุด กลืนเท่าไหร่ก็กลืนไม่หมด ตอนเช้าเขาเพิ่งดื่มโจ๊กสองถ้วย ตามหลักแล้วไม่ควรจะหิว แต่ทำไมท้องถึงร้องโครกครากไม่หยุด เขาเดินไปทางห้องครัวอย่างควบคุมไม่ได้ เขาเห็นเนื้อกระต่ายใส่หัวไชเท้าเดือดอยู่ในหม้อใหญ่ มีน้ำแกงไหลออกจากรอยร้าวของหม้อไม่หยุด เฉิงวานวานก็ปวดหัว หม้อใบนี้เล็กยังร้าวอีก เอาไว้มีโอกาสนางจะซื้อหม้อใหม่จากในร้านค้า นางปิดฝาหม้อ หยิบไข่ไก่ตอกบนเตาหนึ่งครั้ง แล้วใส่ถ้วยตี เตรียมจะทำไข่น้ำผสมเห็ดป่า ยังมีถั่วฝักยาวกำใหญ่ เอาไปผัดกินได้ รสชาติยังดีด้วย อู๋ฮุ่ยเหนียงเห็นท่าทางของนางก็อึ้งไป ตั้งแต่เมื่อวานแม่สามีก็แปลกไป ไม่ว่าในบ้านมีอะไรก็ต้องกินให้หมดในมื้อเดียว เหมือนว่าไม่คิดจะมีชีวิตถึงวันพรุ่งนี้อย่างนั้น ช่างเถอะ ในบ้านมีกินก็กินไปเถอะ กินหมดก็สบายใจ ป้องกันแม่สามีส่งไปให้คนตระกูลเฉิงอีก…… อู๋ฮุ่ยเหนียงรีบช่วยอย่างรวดเร็ว เฉิงวานวานหันไปก็เห็นจ้าวซื่อต้านยืนน้ำลายไหลหยดลงเสื้ออยู่หน้าประตูห้องครัว นางหลุดยิ้มเปิดฝาหม้อ กลิ่นหอมพุ่งเข้าจมูกในทันที นางคีบเนื้อกระต่ายหนึ่งชิ้นแล้วยิ้มว่า “ซื่อต้านอ้าปาก” จ้าวซื่อต้านอ้าปากอย่างงงๆ เฉิงวานวานเป่าแล้ว ยัดเนื้อกระต่ายเข้าไปในปากของเขา “อืม!” จ้าวซื่อต้านเบิกตาโต สวรรค์ อร่อยเกินไปแล้ว เขาไม่เคยกินของอร่อยขนาดนี้มาก่อน เขาแทบอยากจะกลืนลิ้นลงไปในท้องด้วย เฉิงวานวานถามเขาว่า “เนื้อกระต่ายอร่อยไหม?” จ้าวซื่อต้านชะงักไปอีกรอบ นี่เป็นเนื้อกระต่ายหรือ เขาควรคายออกมาหรือเปล่า…… ระหว่างที่เขาคิดอยู่ เฉิงวานวานก็ยัดเนื้อกระต่ายเขาปากของเขาอีกชิ้น “ไปเรียกพี่รอง กับพี่สามเจ้ากลับมากินข้าวได้แล้ว” จ้าวซื่อต้านรีบกลืนลงคอ อร่อยจริงๆ……เขาทำได้เพียงพูดขอโทษกระต่ายอยู่ในใจเงียบๆ…… เขารีบวิ่งออกไปเรียกพี่รองกับพี่สามกลับมากินข้าว อู๋ฮุ่ยเหนียงยกเนื้อกระต่ายหม้อใหญ่ขึ้นอย่างว่องไว จากนั้นทำไข่น้ำใส่เห็ดตามคำบอกของแม่สามี และผัดถั่วฝักยาวอีกหนึ่งจาน สุดท้ายเทข้าวฟ่างไปอบในหม้อ กับข้าวสามอย่างวางบนโต๊ะไม้เล็กๆ ยังมีข้าวฟ่างอีกหกถ้วย จ้าวต้าซานไม่อยากผ่าฟืนแล้ว น้ำลายหลั่งออกจากปาก ดวงตาหันไปมองโต๊ะอาหารไม่หยุด อู๋ฮุ่ยเหนียงเดินออกไปเช็กเหงื่อให้เขา กระซิบว่า “ต้าซาน กินแบบนี้จะดีจริงหรือ……” เมื่อคืนก็กินข้าวสารเยอะขนาดนั้นในหนึ่งมื้อ วันนี้ก็กินข้าวฟ่างจนหมดเกลี้ยง เนื้อกระต่ายก็เอาไปตุ๋นหมด วันนี้กินอิ่มก็จริง แต่พรุ่งนี้เล่าจะเอาอะไรกิน จะอดตายจริงหรือ? จ้าวต้าซานออกแรงผ่าฟืน “ท่านแม่ทำเช่นนี้จะต้องมีเหตุผลแน่นอน เจ้าฟังที่ท่านแม่บอกก็พอแล้ว” อู๋ฮุ่ยเหนียงหยุดไม่คิดมาก ก้มตัวเก็บฟืนที่ผ่าเสร็จแล้วไปเรียงในห้องครัว เฉิงวานวานนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางบ้าน ถือใบไม้ใหญ่พัดอยู่ อากาศร้อนมากจริงๆ ทำอาหารอยู่ในครัวไม่นาน เหงื่อโชกไปทั้งตัว คืนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องอาบน้ำ เพิ่งนั่งได้สักพัก จ้าวซื่อต้านก็วิ่งตึกๆ กลับมาแล้ว “ท่านแม่ พี่เถี่ยจู้บอกว่าเห็นพี่รองกับพี่สามไปหมู่บ้านตระกูลเฉิงแล้ว” หมู่บ้านตระกูลเฉิงก็คือหมู่บ้านที่บ้านเดิมของเจ้าของร่างเดิม ห่างหมู่บ้านต้าเหอไม่ไกลมาก ไปกลับใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วยาม เด็กสองคนนี้ไปหมู่บ้านตระกูลเฉิงทำอะไร! เฉิงวานวานโยนใบไม้แล้วลุกขึ้น “ต้าซาน เจ้าตามข้าไปตระกูลเฉิงสักเที่ยว!” เมื่อคืนเจ้าสองกับเจ้าสามก็อยากไปทวงหนี้ที่หมู่บ้านตระกูลเฉิงแล้ว หลังจากนางคัดค้านคิดว่าเด็กสองคนนี้จะหยุด คิดไม่ถึงว่าจะแอบวิ่งไปเองแล้ว คนในหมู่บ้านตระกูลเฉิงทุกคนนามสกุลเฉิงกันหมด นับขึ้นไปสามรุ่นก็เป็นคนตระกูลเดียวกัน จะปล่อยให้เด็กชายนามสกุลจ้าวสองคนไปอาละวาดได้อย่างไร เฉิงวานวานและจ้าวต้าซานไม่มีเวลากินข้าว ทนตากแดดตอนเที่ยงเร่งเดินทางไปหมู่บ้านตระกูลเฉิง ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม หมู่บ้านตระกูลเฉิงอยู่ไม่ไกลจริงๆ เจ้าของร่างเดิมกลับบ้านเดิมแทบจะวันเว้นวัน แต่เฉิงวานวานรู้สึกว่ามันไกลมาก นางเดินจนขาหมดแรง ยังไม่เห็นหลังคาของตระกูลเฉิงเลย คนยุคโบราณลำบากมากจริงๆ ออกเดินทางอาศัยสองขา เดินจนสงสัยชีวิตแล้ว เอาไว้นางมีเงิน จะต้องซื้อรถม้าหนึ่งคัน พอนึกถึงตรงนี้ เฉิงวานวานก็ยิ้มเศร้า เดี๋ยวต้องซื้อผ้าห่มผืนใหญ่ เดี๋ยวต้องซื้อหม้อ เดี๋ยวจะต้องสร้างบ้าน ตอนนี้ยังคิดจะซื้อรถม้าอีก นางคิดอย่างสวยหรู แต่ความจริงมันโหดร้ายมาก...... ไม่รู้ว่าเดินนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดก็เห็นหมู่บ้านหนึ่ง จำนวนคนของหมู่บ้านตระกูลเฉิงเยอะกว่าหมู่บ้านต้าเหอ ดูแล้วร่ำรวยกว่านิดหน่อย มีสิ่งเดียวที่เหมือนกันก็คือหมู่บ้านนี้ก็ขาดแคลนน้ำ ทุ่งนาแห้งแล้ง เฉิงวานวานเดินถึงหน้าประตูตระกูลเฉิงอย่างคุ้นเคยเป็นอย่างดี ยังไม่ทันเข้าไป นางก็เห็นฉากที่ทำให้ตัวเองโมโหสุดขีด จ้าวเอ้อร์โก่ว กับจ้าวซานหนิวถูกมัดตากแดดบนต้นไหวในลานบ้าน ไม่มีน้ำนม ริมฝีปากของเด็กสองคนแห้งแตกมีเลือดซึม ใบหน้าซีดเผือดเหมือนจะวูบได้ตลอดเวลา “เอ๋อร์โก่ว!” “ซานหนิว!” จ้าวต้าซานพุ่งเข้าไปด้วยความโมโห ทั้งสองคนเห็นพี่ใหญ่มาถึง คิดว่าจะมาช่วยตัวเอง แต่เมื่อเงยหน้าก็เห็นเฉิงวานวานหน้าบึ้งเดินเข้ามา ทั้งสองคนตกใจหน้าซีดกว่าเดิม มีครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ท่านแม่ถูกตระกูลเฉิงรังแก พวกเขาไปออกหน้าแทนท่านแม่ สุดท้ายกลับถูกท่านแม่ตีแรงๆ หนึ่งครั้ง สรุปก็คือ ไม่ว่าตระกูลเฉิงจะไม่ดีมากแค่ไหน ท่านแม่ก็จะไม่ยอมให้พวกเขามาหาเรื่องตระกูลเฉิง แต่พวกเขาโมโหมากจริงๆ ดังนั้นถึงแอบมา ถึงทวงเงินยี่สิบตำลึงกลับมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่างไรก็ต้องทำให้ตระกูลเฉิงเจ็บเสียบ้าง...... แต่เหมือนพวกเขาจะทำเรื่องพังแล้ว ท่านแม่จะเข้าข้างตระกูลเฉิงมากขึ้นหรือเปล่า...... จ้าวเอ้อร์โก่ว และจ้าวซานหนิวพิงต้นไหวใหญ่อย่างหมดแรง แค่ขยับริมฝีปากแห้งแตกนิดเดียวก็เจ็บสุดๆ “เจ้ามาพอดี!” แม่เฒ่าเฉิงเดินออกมาจากในบ้านด้วยใบหน้าโมโห “เจ้าเด็กตระกูลจ้าวสองคนนี้นิสัยไม่ดี! คิดไม่ถึงว่าจะมาขโมยไก่ตระกูลเฉิงของพวกเรา แม่ไก่ตัวสุดท้ายของตระกูลเฉิงถูกเด็กเวรสองคนนี้หักคอทิ้ง ไก่ตัวหนึ่งออกไข่วันละฟอง หนึ่งเดือนออกไข่สามสิบฟอง แลกเป็นเงินได้หลายสิบเหรียญก็หายไปแบบนี้แล้ว......” เฉิงวานวานมองเด็กสองคนที่ถูกมัดอยู่ เด็กสองคนไม่กล้ามองนาง หรือก็คือว่าแม่เฒ่าเฉิงพูดความจริง แม่เฒ่าเฉิงพูดอย่างมั่นใจ “ไก่ตัวนี้เป็นส่วนสำคัญของตระกูลเฉิงเรา หลานชายคนโตเจ้าได้เรียนหนังสือก็อาศัยไก่ตัวนี้ออกไข่! ข้าไม่ขอพูดมากแล้ว สองตำลึง จ่ายข้ามาเดี๋ยวนี้!” ได้ยินคำนี้ เฉิงวานวานหัวเราะแล้ว คนตระกูลเฉิงน่าสนใจจริงๆ เมื่อวานยังตีหัวของเจ้าของร่างเดิมจนหัวแตกตายเพราะเสียเลือดมาก วันนี้ยังมัดลูกชายสองคนของเจ้าของร่างเดิม ตอนนี้ยังมีหน้าเอ่ยเงื่อนไข! ถึงแม้ตอนนี้จะขาดแคลนเสบียงอาหาร ราคาแม่ไก่ในตลาดก็มีสูงขนาดนั้น สองตำลึงซื้อไก่ได้หลายสิบตัวแล้ว นอกจากนี้ที่เฉิงเจาได้เรียนหนังสือ อาศัยเงินช่วยเหลือหลายปีมานี้ของอารองอย่างนางคนนี้ เกี่ยวอะไรกับแม่ไก่ตัวนี้? ในเมื่อจะคิดบัญชี อย่างนั้นก็คิดเงินทีละรายการให้ชัดเจนไปเลย!