ตอนที่ 1 นี่เป็นเพียงแค่ตำแหน่งเท่านั้น

เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง ฝนก็ตกหนักอยู่บ่อยครั้ง เซิ่งจือหว่านยืนอยู่ใต้เฉลียงของเรือนผิงหลาน สายฝนที่โปรยปรายลงมาถักทอเป็นม่านหยดน้ำตรงหน้า “องค์หญิงเจ้าคะ องค์รัฐทายาทยืนรออยู่ด้านนอกมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว บาดแผลเก่าของเขาก็ยังไม่หายดี หากตากฝนและเกิดป่วยขึ้นมาแล้วพลาดการเข้ารับพระราชทานตำแหน่งในวันพรุ่งนี้จะทำอย่างไรเจ้าคะ?” “ยิ่งไปกว่านั้น องค์รัฐทายาทก็เป็นฝ่ายถูกล่อลวงจนต้องไปข้องเกี่ยวกับหญิงชาวบ้านผู้นั้น ท่านเองก็เห็นถึงการยอมรับผิดจากใจจริงของเขาแล้ว จะรับนางเข้ามาอีกสักคนจะเป็นไรไปเล่าเจ้าคะ?” “หญิงชาวบ้านคนหนึ่งจะสูงส่งไปกว่าท่านได้อย่างไร? อย่างมากก็แค่จัดให้อยู่อีกเรือนแยกต่างหากก็พอแล้วเจ้าค่ะ” บ่าวหญิงใหญ่คนสนิทนามว่า ฮ่วนจู๋ ยืนอยู่ข้างหลังพลางพร่ำบ่นไม่หยุด เซิ่งจือหว่านที่ยืนนิ่งมาเนิ่นนานพลันหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ในชาติที่แล้วนางเคยเชื่อคำพูดของฮ่วนจู๋และรับหญิงชาวบ้านนามว่าเมิ่งยางเข้าตำหนักมา แต่ผลเป็นเช่นไรเล่า? จากหญิงชาวบ้านที่ถูกกลั่นแกล้งสู่ตระกูลเมิ่งซึ่งเป็นเจ้าของกิจการร้านค้าที่ขยายไปทั่วเมืองหลวง จนกระทั่งเป็นอนุภรรยาขององค์รัฐทายาทที่ทุ่มเงินมหาศาลช่วยเหลือผู้ประสบภัย ได้รับการสรรเสริญจากทั่วทั้งเมืองและสุดท้ายได้รับพระราชทานตำแหน่งภรรยาเอก จนถึงวาระสุดท้าย เมิ่งยางที่ตั้งครรภ์โตเต็มที่ได้เดินมาหาเซิ่งจือหว่านซึ่งป่วยเรื้อรังและถูกลดฐานะเป็นสามัญชนเพราะความหึงหวงอันแรงกล้า “องค์หญิงทรงรู้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านถึงไม่มีทายาทเสียทีและต้องล้มป่วยเรื้อรังเช่นนี้?” “ท่านควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่เคยยอมรับความจริง” “นี่ก็เป็นวาระสุดท้ายแล้ว ข้าจะช่วยให้ท่านตาสว่างเสียที ชูเซี่ยนบอกว่าท่านเคยทำให้ข้าเสียลูกไป ดังนั้นท่านสมควรต้องชดใช้ไปทั้งชีวิต ทุกครั้งที่เขามาเยี่ยมท่าน เขาจะสวมถุงเครื่องหอมที่ถูกปรุงขึ้นเป็นพิเศษ” “แน่นอนว่าท่านจะต้องสูดกลิ่นมันอยู่เสมอ แล้วท่านจะตั้งครรภ์ได้อย่างไรเล่า?” ภาพชายเสื้อสีแดงสดของเมิ่งยางผุดขึ้นมาในความคิดของเซิ่งจือหว่านอีกครั้ง ใช่แล้ว ตอนนั้นฉีชูเซี่ยนมิใช่องค์รัฐทายาทผู้ตกอับที่ต้องพึ่งพานางเพื่อยืนหยัดในเมืองหลวงอีกต่อไป เขามีกองกำลังนับแสน มีอำนาจยิ่งใหญ่เหนือทุกฝ่าย แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังต้องลดศักดิ์นางลงเป็นสามัญชนเพียงเพราะความโกรธของเขา ขุนนางทั่วทั้งเมืองหลวงจะมีใครบ้างที่กล้าเข้ามายุ่งกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างการที่คนรักของเขามิอาจใส่ชุดสีแดงได้เล่า? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เซิ่งจือหว่านก็อดยกยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากมิได้ จนกระทั่งในที่สุด นางก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฮ่วนจู๋ถึงกับงุนงงกับเสียงหัวเราะที่โพล่งออกมาอย่างกะทันหันของนาง “องค์หญิง ท่านหัวเราะอะไรหรือเจ้าคะ? หรือว่าท่านคิดได้แล้ว? แต่เรื่องนี้ก็มิใช่ความผิดขององค์รัฐทายาทตั้งแต่แรกนะเจ้าคะ” เซิ่งจือหว่านฟังคำพูดนั้นพลางมองหญิงรับใช้ที่นางไว้ใจมากว่ายี่สิบปีในชาติก่อนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ที่แท้นางก็หลงรักฉีชูเซี่ยนมาตั้งนานแล้วสินะ? มิน่าถึงเอาแต่เป็นห่วงเขาเพียงเพราะต้องยืนตากฝนแค่วันเดียวคืนเดียว “ไปกันเถอะ ไปดูองค์รัฐทายาทเสียหน่อย” “เจ้าค่ะ! องค์หญิง!” ฮ่วนจู๋ตอบรับด้วยแววตาเต็มไปด้วยความยินดีที่ยากจะปกปิด ...... ก่อนเซิ่งจือหว่านจะสิ้นใจ นางไม่ได้พบหน้าฉีชูเซี่ยนมาเกือบหนึ่งปีแล้ว แม้ว่านางจะหอบร่างกายที่อ่อนแอลงมือเคี่ยวน้ำแกงด้วยตัวเองเพื่อนำไปส่งถึงหน้าสำนักของเขา แต่ก็ทำได้เพียงยืนฟังเสียงหัวเราะพูดคุยแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมา พร้อมกับคำพูดเย็นชาจากองครักษ์ว่า “ท่านเสนาบดีขวากำลังยุ่ง เชิญฮูหยินกลับเถิดขอรับ” แต่ในวันนี้ ชายผู้ที่นางมิอาจพบหน้าได้เลยแม้เพียงครั้งเดียวกลับยืนตัวเปียกปอนอยู่กลางสายฝน ข้างกายเขามีหญิงสาวผู้แม้สวมเพียงเสื้อผ้าหยาบกระด้าง แต่ก็ยังมิอาจปกปิดความบอบบางและความห่วงใยที่ฉายชัดบนใบหน้าซีดเผือด ขณะที่นางกำลังพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขากลับไป เซิ่งจือหว่านยกมือขึ้น บรรดาหญิงรับใช้ที่หามเกี้ยวก็หยุดเดินในทันที ฮ่วนจู๋ถุยน้ำลายลงพื้นด้วยความขุ่นเคือง “ถุย! นังแพศยาไร้ยางอาย! สวะต่ำต้อยเช่นนางกล้าดีอย่างไรมาดึงตัวองค์รัฐทายาทไว้เช่นนี้! องค์หญิง ข้าน้อยจะไปสั่งสอนนางเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!” เมื่อเอ่ยจบ นางก็เดินปรี่เข้าไปหาทั้งสองโดยไม่รอฟังคำตอบจากเซิ่งจือหว่าน เซิ่งจือหว่านเพียงแค่หัวเราะเบา ๆ เท่านั้น ทั้งสองคนเพิ่งจะตระหนักได้ว่านางมาถึงตัวแล้วจึงหันมามองพร้อมกันก่อนที่ฝ่ามือของฮ่วนจู๋จะฟาดลงบนใบหน้าของเมิ่งยางอย่างแรงและหนักหน่วง ฉีชูเซี่ยนรีบยืนขวางเมิ่งยางไว้โดยสัญชาตญาณทันที “จือหว่าน เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง แต่เมิ่งยางนั้นไร้ความผิด” “ข้าเป็นผู้ที่ทำให้นางต้องเดือดร้อน! เจ้าเคยพูดเสมอว่าหญิงในโลกนี้ล้วนยากลำบากเพียงใด ด้วยสถานะเช่นนี้ของนาง หากข้าไม่แต่งกับนางก็เท่ากับผลักดันให้นางไปสู่ทางตาย เจ้าใจแข็งพอจะมองนางตายไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้หรือ?” “นี่เป็นเพียงแค่ตำแหน่งเท่านั้น ข้าสาบานว่าจะไม่พบหน้านางอีก!” ชายหนุ่มผู้สง่างามยืนหลังตรงอย่างมั่นคง เมิ่งยางยกมือขึ้นกุมแก้มข้างที่ถูกตบพลางมองแผ่นหลังของเขาอย่างเหม่อลอย นางเห็นองค์หญิงประทับอยู่บนเกี้ยวที่ประดับประดาอย่างงดงามผ่านม่านสายฝน ท่วงท่าสง่างามสมพระเกียรติ ทุกสิ่งรอบกายนางเต็มไปด้วยความหรูหราโอ่อ่า ในขณะที่การมีอยู่เมิ่งยางราวกับเป็นเพียงสิ่งโสมมที่ปะปนอยู่ในความเลอค่าของโลกใบนี้ “แค่ตำแหน่งเท่านั้นหรือ? ท่านรู้หรือไม่ว่าตำแหน่งนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถทำให้ข้ากลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองหลวงได้?” เซิ่งจือหว่านกำหมัดแน่นจนเล็บกดฝ่ามือ เมื่อนึกย้อนไป ตอนนั้นนางเคยคุกเข่าอยู่หน้าพระตำหนักจื่อเฉิงถึงสามวันสามคืนเพียงเพื่อขอราชโองการแต่งงาน แม้กระทั่งยอมอดอาหารขู่เอาชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อแลกกับการสมรสกับเขา ขณะที่จวนฉีกั๋วกงเสื่อมถอยจนแทบไม่เหลืออะไร ทุกคนต่างพากันหัวเราะเยาะว่าองค์หญิงผู้สูงศักดิ์กลับมืดบอดหลงใหลในความรัก หมดสิ้นสติปัญญเพราะผู้ชายเพียงคนเดียว แต่นางไม่คิดจะสนใจใคร นางสนใจเพียงเขาเท่านั้น และสุดท้าย... มันช่างน่าขันเสียจริง! ฉีชูเซี่ยนขมวดคิ้วไม่เห็นด้วยกับคำพูดของนาง “นั่นมันก็แค่ชื่อเสียงเท่านั้น เจ้าจะเอามาเทียบกับชีวิตคนได้อย่างไร?” “เหอะ” เซิ่งจือหว่านมองไปยังเมิ่งยางที่อยู่ข้างหลังเขา “แล้วเจ้าล่ะ? หากข้ามอบเงินก้อนหนึ่งเพื่อให้เจ้ามีชีวิตสุขสบายไปตลอดชีวิต เจ้าจะยังยืนยันที่จะเป็นอนุของเขาอยู่หรือไม่?” นางพูดเสียงไม่ดังนักและก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงที่ดูเป็นการตำหนิ แต่เพียงแค่คำถามเดียวกลับทำให้ร่างของหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางสายฝนสั่นสะท้านราวกับถูกค้อนหนักกระแทกอย่างจังจนแทบทรงตัวไม่อยู่ “ข้า...ไม่สิ หม่อมฉัน...หม่อมฉันขอองค์หญิงทรงเมตตา หม่อมฉันได้เสียตัวไปแล้ว หากมิได้แต่งกับเขาก็ต้องถูกท่านพ่อและครอบครัวทุบตีจนตายแน่เจ้าค่ะ” ใบหน้าซีดเผือดของเมิ่งยางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะคุกเข่าลงกลางสายฝน เซิ่งจือหว่านหลุบตามองต่ำ “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฮ่วนจู๋ ไปเชิญหมอหลวงซ่งมาจัดยาระงับการตั้งครรภ์ให้หนึ่งชุด”