ตอนที่ 5 ข้าน้อยทำเพื่อท่านนะเจ้าคะ

“อืม” ชุยซื่อพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ฮูหยิน แม่นางฮ่วนจู๋มาหาเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ด้านนอกเข้ามารายงาน “องค์รัฐทายาท องค์หญิงให้ข้าน้อยนำยามาให้เจ้าค่ะ” เสียงของฮ่วนจู๋ดังขึ้นจากด้านนอก ฉีชูเซี่ยนหยุดมือที่กำลังคีบอาหารทันที ฉีเฟยเยียนหัวเราะเยาะออกมา “ข้าพูดถูกใช่หรือไม่! ช่างเป็นหญิงไร้ยางอาย! ตอนที่เจ้าขอร้องนาง นางก็ทำเป็นวางมาด แต่พอท่านแม่ตัดสินใจเรื่องนี้แล้วนางจะพูดอะไรได้อีกล่ะ? ก็พูดอะไรไม่ได้อยู่ดี พอมาตอนนี้กลับร้อนใจให้คนเอายามาส่งให้ ข้าว่าผู้หญิงเช่นนี้ต้องทำให้รู้สำนึกเสียบ้าง” “ให้นางเข้ามาเถิด” ชุยซื่อเอ่ย ฮ่วนจู๋เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายินดี แต่เมื่อเห็นชุยซื่อและฉีเฟยเยียน สีหน้ายินดีของนางก็พลันแข็งค้างไปทันที “นี่คือยาอะไร?” ชุยซื่อถาม ฮ่วนจู๋รีบยื่นขวดกระเบื้องเคลือบอย่างประณีตออกมา “ฮูหยินเจ้าคะ นี่เป็นยาที่ไทเฮาทรงพระราชทานแก่องค์หญิงเมื่อหลายปีก่อน ว่ากันว่ามีสรรพคุณในการห้ามเลือดจากบาดแผลภายนอกได้เป็นอย่างดีเจ้าค่ะ” “จินชว่างหนิงฟูลู่!” ฉีชูเซี่ยนนึกออกทันที ว่ากันว่ายานี้ทำจากสมุนไพรกว่าสิบชนิด อาทิ แมงป่องโลหิต ต่านหนานซิง กระดูกมังกร และอื่น ๆ มีสรรพคุณห้ามเลือดและสมานแผลได้ทันที ถึงขั้นทำให้ผิวที่เน่าเปื่อยกลับคืนสู่สภาพเดิมได้ เพียงขวดขนาดเท่านิ้วแต่กลับมีมูลค่าไม่น้อยกว่าพันตำลึงเลย “อืม” ชุยซื่อเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงของยานี้ ก่อนจะเอ่ยด้วยแววตาเป็นประกาย “วางไว้เถิด แล้วกลับไปบอกจือหว่านด้วยว่าอาการบาดเจ็บของชูเซี่ยนยังหนักอยู่ คืนนี้เขาคงไปหานางไม่ได้” “เจ้าค่ะ” ฮ่วนจู๋ไม่มีข้ออ้างให้อยู่ต่อแล้ว นางแอบเหลือบมองฉีชูเซี่ยนแวบหนึ่งก่อนจะถอยออกไป “ท่านแม่ ข้ามิได้บาดเจ็บหนักถึงเพียงนั้น” ฉีชูเซี่ยนขมวดคิ้ว “ถึงเจ้าจะไม่เป็นอะไรก็ต้องนิ่งเข้าไว้” ชุยซื่อมองบุตรชายด้วยสายตาเฉียบขาด “ต้องหาวิธีปรับเปลี่ยนนิสัยเอาแต่ใจของภรรยาเจ้าเสียบ้าง เมื่อใดที่นางยอมอ่อนข้อและมาขอโทษเจ้าค่อยกลับไปหาให้นางรู้สำนึก” “ใช่แล้ว นางทนได้ไม่นานหรอก บางทีคืนนี้อาจจะรีบมาขอโทษเจ้าก็ได้” ฉีเฟยเยียนเบ้ปาก ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “อีกอย่าง เจ้าถามนางหน่อยว่านี่มันหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดหวังจื้อหยวนที่ไม่มีพ่อกลับได้เป็นถึงขุนนางชั้นหก แต่สามีข้าซึ่งเป็นถึงบุตรเสนาบดีกลับได้แค่ตำแหน่งนักวิชาการแห่งเรือนฮั่นหลินเท่านั้น?!” “พอเถอะ เรื่องนี้ไว้พูดกันทีหลัง” ชุยซื่อลุกขึ้นและเอ่ยกับฉีชูเซี่ยน “คืนนี้เจ้าพักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้ต้องไปเข้าเฝ้าเพื่อรับพระราชทานรางวัล ข้าได้ยินจากพ่อเจ้าว่าฝ่าบาทมีพระราชประสงค์จะเลื่อนเจ้าขึ้นเป็นขุนนางชั้นสี่เอกทันที” “ขอรับ” ฉีชูเซี่ยนตอบรับโดยไม่ได้แสดงความยินดีออกทางสีหน้า มีเพียงแววตาที่เปล่งประกายคมกล้าเท่านั้น ชุยซื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งพอใจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้คนต่างลือกันว่าจวนฉีกั๋วกงกำลังเสื่อมถอย แต่บุตรชายของนางกลับสอบได้อันดับหนึ่งทุกสนาม อีกทั้งยังสร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ที่ชางหนานได้ และในช่วงสองปีที่ผ่านมา ครอบครัวที่เคยตีตัวออกห่างจากจวนกั๋วกงก็เริ่มกลับมาสานสัมพันธ์อีกครั้ง มิใช่เพราะพวกเขาเห็นว่าอนาคตบนเส้นทางราชการของเขานั้นไร้ขีดจำกัดหรอกหรือ? ไม่เพียงแต่ฉีชูเซี่ยนเท่านั้น บุตรสาวคนรองของนางก็เลื่องลือในความงดงาม ส่วนบุตรชายคนเล็กก็ได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของนักปราชญ์หลิน ในอนาคตย่อมต้องมีวาสนาที่ดีเยี่ยมเช่นกัน มีเพียงบุตรสาวคนโตเท่านั้นที่แต่งงานออกไปเร็วเกินไป นางแต่งเข้าตระกูลของขุนนางชั้นห้ารอง ส่วนสามีของนาง เหลียนเหวินฮุย เพิ่งจะผ่านการสอบขั้นกลางในวัยยี่สิบสี่ปีได้อย่างหวุดหวิด และเซิ่งจือหว่านก็เป็นผู้ที่จัดการให้เขาได้รับตำแหน่งเป็นนักวิชาการแห่งเรือนฮั่นหลินเมื่อไม่นานมานี้เอง เดิมทีชุยซื่อรู้สึกว่านี่ก็นับว่าดีมากพอแล้ว แต่เมื่อนึกถึงบุตรชายของแม่นมเซิ่งจือหว่านขึ้นมาก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ เป็นลูกของข้ารับใช้แท้ ๆ แต่ตำแหน่งราชการกลับสูงกว่าลูกเขยของนางถึงครึ่งขั้น เซิ่งจือหว่านนี่ช่างแยกแยะระหว่างคนใกล้ตัวกับคนนอกไม่ออกจริง ๆ! ดูท่าแล้วคงต้องทำให้นางรู้สำนึกเสียบ้าง * เมื่อฮ่วนจู๋กลับมาถึงเรือนผิงหลานก็เห็นทิงหลานกำลังถือกล่องสินแต่งงานอยู่พอดี สีหน้านางพลันเคร่งเครียดขึ้นทันทีก่อนจะรีบเข้าไปคว้ากล่องมา “เจ้ากล้าดียังไงถึงแตะต้องของพวกนี้?” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ยังไม่ทันที่ทิงหลานจะอธิบาย เซิ่งจือหว่านก็เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าสั่งให้นางแตะต้องเอง จำเป็นต้องแจ้งเจ้าด้วยหรือ?” ทิงหลานจับความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดได้จึงไม่เอ่ยอะไรต่อ ฮ่วนจูถือว่าตนเองเป็นหญิงรับใช้เซิ่งจือหว่านมายาวนานที่สุด นางเป็นเพียงคนเดียวที่ติดตามเซิ่งจือหว่านออกมาจากวัง ซึ่งก็ถือว่ามีหน้ามีตาที่สุดในบรรดาหญิงรับใช้ทั้งหมด แม้ตำแหน่งจะเทียบเท่ากับอ้านจื่อและทิงหลานในฐานะหญิงรับใช้ชั้นหนึ่ง แต่แท้จริงแล้วในเรือนแห่งนี้ นางแทบจะเป็นเสมือนนายหญิงครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว แต่ครานี้เซิ่งจือหว่านกลับหักหน้านางต่อหน้าทิงหลาน นั่นจึงทำให้นางรู้สึกขุ่นเคืองไม่น้อย “องค์หญิงหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ? ข้าน้อยติดตามท่านมาตั้งแต่ยังเยาว์ ทุ่มเททำงานมานับสิบปี คอยคิดแทนท่านทุกเรื่อง แต่ท่านกลับให้ผู้อื่นมาแตะต้องบัญชีสินแต่งงานที่ข้าน้อยดูแลโดยไม่บอกกล่าวสักคำเช่นนี้ หากท่านเห็นว่าข้าทำอะไรไม่ดีก็เอ่ยออกมาตรง ๆ เถิดเจ้าค่ะ!” เซิ่งจือหว่านจิบชาด้วยท่าทีสงบนิ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ทอดสายตามองไปยังฮ่วนจู๋ “เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามาก่อนสิว่าเมื่อครู่เจ้าไปที่ไหนและทำอะไรมา?” แววตาของฮ่วนจู๋สั่นไหวเล็กน้อย “ข้าน้อยเพิ่งไปส่งยารักษาบาดแผลที่เรือนขององค์รัฐทายาทเจ้าค่ะ ข้าน้อยทำเพื่อท่านนะเจ้าคะ!” “เพื่อข้าหรือ!” เซิ่งจือหว่านยิ้มเย็น “เจ้าพูดว่าเพื่อข้า แต่กลับกล้าส่งของที่เสด็จย่ามอบให้ข้าไปโดยพลการ ไม่บอกไม่รู้ข้าคงคิดว่าฉีชูเซี่ยนคือนายของเจ้ากระมัง!” สีหน้าฮ่วนจู๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เหตุใดองค์หญิงจึงเข้าใจข้าน้อยผิดเช่นนี้เจ้าคะ?! ข้าน้อยเพียงกังวลว่าหากท่านยังขัดแย้งกับองค์รัฐทายาทต่อไปจะเป็นการเปิดช่องให้ผู้อื่นฉวยโอกาสเข้ามาได้ ข้าน้อยไม่คิดว่าท่านจะมองข้าน้อยเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ!” พูดจบ นางก็กระแทกกล่องสินเดิมใส่มือของทิงหลานอย่างแรง โชคดีที่ทิงหลานไหวตัวทัน มิฉะนั้นคงตกลงพื้นเสียแล้ว แต่ฮ่วนจู๋กลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย นางจ้องมองเซิ่งจือหว่านด้วยสายตาท้าทาย “หากองค์หญิงเห็นว่าข้าน้อยทำผิดนัก เช่นนั้นก็ส่งข้าน้อยออกไปเสียเถิดเจ้าค่ะ!”