ตอนที่ 2 เลี้ยงดูในนามของเจ้า

เมิ่งยางได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นทันที ฉีชูเซี่ยนเองก็มีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นกัน “จือหว่าน เหตุใดต้องทำถึงขนาดนี้?” “ทำไมล่ะ ไม่ได้หรือ?” เซิ่งจือหว่านเหลือบตามอง “ก็แค่ตำแหน่งเท่านั้นเอง ท่านเองก็รับปากแล้วว่าจะไม่พบหน้านางอีก งั้นเพิ่มการรับประกันอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?” เมิ่งยางเงยหน้าขึ้นมองฉีชูเซี่ยนโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วซีดเผือดของนางแช่อยู่ในน้ำฝนที่โปรยปรายขณะที่มือเริ่มกำแน่นขึ้นเล็กน้อย เซิ่งจือหว่านเห็นภาพนั้นแล้วมุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย ในชาติก่อน นางไม่เคยรู้เลยว่าเมิ่งยางกำลังตั้งครรภ์ และด้วยคำโน้มน้าวของฮ่วนจู๋ นางจึงยินยอมให้ฉีชูเซี่ยนรับเมิ่งยางเข้าจวนมา และเขาก็ให้คำสัญญาเช่นเดียวกับในวันนี้ว่าเขาจะไม่พบหน้าเมิ่งยางอีก! แล้วผลเป็นเช่นไร? ห้าเดือนต่อมา เมิ่งยางที่ใกล้คลอดกลับให้กำเนิดทารกที่ไร้ซึ่งลมหายใจ และฉีชูเซี่ยนก็ได้บุกเข้ามาในเรือนของนางในขณะที่นางกำลังพักผ่อนยามบ่ายด้วยดวงตาแดงก่ำ จากนั้นเขาก็ชี้หน้านางและกล่าวหานางว่าเป็นหญิงใจร้ายที่ฆ่าเด็กในครรภ์ นั่นจึงทำให้นางรู้ความจริงว่าเมิ่งยางถูกฮ่วนจู๋ผลักตกน้ำจนเกิดความตกใจและคลอดก่อนกำหนด ฮ่วนจู๋ซึ่งเป็นคนของนางได้อ้างว่าทำไปเพื่อปกป้องนาง สุดท้ายแล้ว นางที่ไม่รู้อะไรเลยกลับต้องแบกรับคำครหาว่าเป็นหญิงใจแคบที่ริษยาและโหดร้าย เซิ่งจือหว่านนึกถึงเรื่องในอดีตแล้วก็ยิ่งรู้สึกขบขัน เมื่อเห็นสีหน้าของฉีชูเซี่ยนที่ดูเคร่งเครียดและไม่ยอมพูดอะไร นางจึงถามซ้ำอีกครั้ง “องค์รัฐทายาทคิดว่าทำไม่ได้หรือ? หรือว่า...” นางแสยะยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบช้า “หรือแท้จริงแล้วแม่นางเมิ่งผู้นี้ตั้งครรภ์มานานแล้ว พวกเจ้าปิดบังข้าเพื่อรอให้ทุกอย่างเป็นไปตามครรลอง และสุดท้ายข้าก็ต้องยอมรับโดยไม่มีทางเลือกสินะ?” ฉีชูเซี่ยนมีท่าทีตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าเซิ่งจือหว่านจะรู้เรื่องนี้แล้ว แต่ในเมื่อนางพูดเปิดเผยออกมาแล้ว เขาเองก็ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป ฉีชูเซี่ยนจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี “ใช่ เมิ่งยางตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าจะต้องรับผิดชอบนางให้ถึงที่สุด แม้ต้องแลกกับความดีความชอบทางทหารก็ตาม!” “เช่นนั้น การที่ท่านมายืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่มาขอให้ข้ายกโทษให้ แต่เป็นการบีบบังคับให้ข้าตอบตกลงสินะ? และที่สำคัญ ท่านยังคิดจะปิดบังข้า ปล่อยให้ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับลูกของท่านกับผู้หญิงอื่นหรือ?” เซิ่งจือหว่านมองเขา ฉีชูเซี่ยนขมวดคิ้วแน่น “ข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้าต้องเสียใจ” เพราะเขารู้ดีว่าเซิ่งจือหว่านรักเขาและให้ความสำคัญกับเขามากเพียงใด “พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่ ยังไม่รีบกางร่มให้องค์รัฐทายาทกับแม่นางเมิ่งอีก!” ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านนอก หญิงวัยกลางคนผู้มีใบหน้าสง่างามและท่วงท่าอ่อนช้อยเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบ โดยมีเหล่าข้าหญิงและหญิงรับใช้ติดตามมาหลายคน “ท่านแม่...” ฉีชูเซี่ยนเอ่ยเรียกเมื่อเห็นผู้มาใหม่ ฮูหยินชุยซื่อแห่งจวนฉีกั๋วกงมองบุตรชายด้วยความสงสาร ก่อนจะรีบส่งสัญญาณให้ข้าหญิงข้างกายคลุมเสื้อคลุมกันฝนให้เขา จากนั้นก็เหลือบสายตามองไปยังเมิ่งยางที่ใบหน้าซีดเซียวด้วยความเวทนา “ช่างน่าสงสารยิ่งนัก คนหนึ่งก็บาดเจ็บ อีกคนก็ตั้งครรภ์ แต่กลับต้องมายืนตากฝนให้คนอื่นเขาย่ำยี! เจ้าเองก็เถอะ อีกไม่นานก็จะได้เป็นพ่อคนแล้ว เหตุใดยังแยกแยะไม่ได้อีกว่าสิ่งใดสำคัญกว่ากัน!” ฉีชูเซี่ยนเม้มริมฝีปากแน่นและไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา ชุยซื่อหันไปมองเซิ่งจือหว่านที่นั่งอยู่บนเกี้ยวด้วยแววตาไม่พอใจอย่างเปิดเผย “จือหว่าน ไม่ใช่ว่าแม่ไม่เข้าข้างเจ้า! ถึงแม้ครั้งนี้ชูเซี่ยนจะทำผิดจริง แต่เรื่องทั้งหมดนี้ก็มิใช่ความตั้งใจของเขาเสียทีเดียว อีกทั้งเจ้าก็แต่งงานกับเขามาสองปีแล้วแต่ก็ยังไม่มีบุตรเสียที การที่แม่นางเมิ่งตั้งครรภ์ก็ถือเป็นการสืบสกุลของจวนกั๋วกง เจ้าจะมาหึงหวงจนถึงกับให้นางคุกเข่ากลางสายฝนเช่นนี้ได้อย่างไร?” เมื่อชุยซื่อเอ่ยจบ บรรดาข้าหญิงก็รีบเข้ามาประคองเมิ่งยางให้ลุกขึ้นพร้อมกางร่มให้ เซิ่งจือหว่านมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสงบนิ่ง “ท่านแม่ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ? ในคืนแต่งงานองค์รัฐทายาทเมามายไม่ได้สติ และเช้าวันรุ่งขึ้นก็ต้องออกไปรบแล้ว ข้ายังไม่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกับเขาเสียด้วยซ้ำ แล้วข้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไรเจ้าคะ?” ชุยซื่อชะงักไปชั่วครู่ นางไม่คาดคิดว่าเซิ่งจือหว่านจะเอ่ยถึงเรื่องบนเตียงอย่างเปิดเผยเช่นนี้ สีหน้าของนางแข็งทื่ออยู่ชั่วขณะ ก่อนจะรีบเอ่ย “แต่ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องดีของจวนกั๋วกง!” “ที่ท่านแม่เอ่ยมาหมายความว่านอกจากข้าจะต้องยอมให้แม่นางเมิ่งเข้าจวนแล้ว ยังต้องเห็นดีเห็นงามให้บุตรของนางถือกำเนิดขึ้นด้วยเช่นนั้นหรือเจ้าคะ?” เซิ่งจือหว่านมองไปยังชุยซื่อ ชุยซื่อไม่คาดคิดว่านางจะถามด้วยท่าทีเช่นนี้จึงเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเย็นชา “อย่างไรเสีย เด็กในท้องก็เป็นชีวิตหนึ่ง หากทำแท้งจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเจ้าด้วย” เซิ่งจือหว่านหลุบตาลงเล็กน้อย “น่าเสียดายเหลือเกินที่หลานคนแรกของจวนกั๋วกงกลับต้องถือกำเนิดจากครรภ์ของอนุภรรยา หากข่าวลือนี้แพร่ออกไป เกรงว่าผู้คนจะเอาไปพูดถึงกันไม่หยุดปาก” ชุยซื่อให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีเป็นที่สุด แม้นางจะเป็นเพียงหญิงจากตระกูลชุยสายรองแห่งเมืองชิงเหอ แต่กลับยึดมั่นในฐานะของตนราวกับเป็นผู้สูงศักดิ์โดยกำเนิด นับแต่วันที่เซิ่งจือหว่านแต่งเข้ามาในจวนกั๋วกง นางก็กำหนดกฎเกณฑ์เข้มงวดทุกอย่างกับเซิ่งจือหว่านอยู่สามเดือนเต็ม ไม่ว่าจะเป็นการยืน การนั่ง การนอน แม้กระทั่งระดับการอ้าปากเมื่อรับประทานอาหารก็ยังต้องให้เหมาะสม ในยามปกตินางมักจะเอ่ยถึงเรื่องศักดิ์ศรีของภรรยาหลวง การแบ่งแยกระหว่างภรรยาเอกและอนุภรรยาเพื่อคอยตักเตือนนางในฐานะสะใภ้ของราชวงศ์อยู่เสมอ แต่บัดนี้นางกลับไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เมื่อชุยซื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า “ดูเหมือนว่าสองปีที่ผ่านมาเจ้าจะซึมซับการอบรมของข้าไปบ้างแล้ว อย่างไรก็ดี ข้าได้ตัดสินใจไว้แล้วว่าหลังจากที่เด็กคลอดออกมาแล้วก็เลี้ยงดูในนามของเจ้า เช่นนี้นอกจากเจ้าจะไม่ต้องทนทุกข์จากการตั้งครรภ์และคลอดบุตรแล้ว แต่ยังได้บุตรมาโดยไม่ต้องเสียอะไรอีก เรื่องดี ๆ เช่นนี้จะได้จากไหนอีกเล่า?” “ท่านแม่ช่างดีกับข้าเสียจริงเจ้าค่ะ” เซิ่งจือหว่านแย้มรอยยิ้มบาง “เจ้ารู้ถึงความตั้งใจของข้าก็ดีแล้ว” ชุยซื่อเอ่ยด้วยความพอใจอย่างยิ่ง เซิ่งจือหว่านพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก “ท่านแม่พูดถูกเจ้าค่ะ ในเมื่อเรื่องนี้ท่านได้ตัดสินใจไปแล้ว องค์รัฐทายาทเองก็บาดเจ็บ แม่นางเมิ่งก็ตั้งครรภ์ ทั้งสองควรจะรีบกลับไปพักผ่อนเสีย หากยังยืนตากฝนเช่นนี้ต่อไป คนภายนอกอาจเข้าใจว่าข้าเป็นหญิงใจแคบ ขี้หึงหวงและไร้เมตตา ตอนนี้ข้าก็รู้สึกเพลียเล็กน้อย หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าก็ขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ” เมื่อเอ่ยจบ นางก็ส่งสัญญาณให้บรรดาคนรับใช้ที่หามเกี้ยวเตรียมตัวออกเดิน ชุยซื่อมองแผ่นหลังของเซิ่งจือหว่านที่นั่งอยู่บนเกี้ยวตลอดเวลาด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย ก็ยังเปลี่ยนนิสัยความเป็นองค์หญิงไม่ได้อยู่ดี แต่วันนี้นางจะยังไม่เอาเรื่อง วันหน้าค่อยอบรมสั่งสอนให้รู้จักกฎเกณฑ์ของการเป็นสะใภ้ที่ดีอีกครั้งก็แล้วกัน