ตอนที่ 7 ตั้งใจจะหย่าแล้ว

“ซิ่วกู เจ้าว่าแม่หนูนั่นใจร้ายเกินไปหรือไม่? นี่ก็สองปีแล้วนะ ข้าแค่พูดถึงฉีชูเซี่ยนเพียงไม่กี่คำ นางถึงกับไม่ยอมเข้าวังมาเยี่ยมข้าเลยสักครั้ง” “ไม่รู้ว่าตอนนี้นางจะอยู่ดีมีสุขหรือไม่ จวนฉีกั๋วกงก็ไม่ใช่พวกที่จะคบหาง่าย ๆ อีกทั้งสามีของพี่สะใภ้ใหญ่นางก็เป็นแค่คนไร้ความสามารถแท้ ๆ แต่กลับยังกล้าตำหนินางที่อุตส่าห์ช่วยหางานดี ๆ ให้...” “แล้วยังมีฉีชูเซี่ยนนั่นอีก พอแต่งงานเข้าวันที่สองก็ไปชายแดนเสียแล้ว พอกลับมาแล้วก็พาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาด้วย คิดว่าย่าตายไปแล้วหรืออย่างไร? งานเลี้ยงในวังครั้งหน้าข้าจะให้ฉีชูเซี่ยนพานางมาดูให้ชัด ๆ...” “เสด็จย่าเพคะ!” เซิ่งจือหว่านทนไม่ไหวอีกต่อไปและร้องออกมา ที่แท้เสด็จย่าก็ห่วงใยนางมาโดยตลอด! ที่แท้การที่เสด็จย่าในชาติก่อนต้องการทำให้เมิ่งยางขายหน้าในงานเลี้ยง แต่กลับกลายเป็นช่วยให้เมิ่งยางมีชื่อเสียงโด่งดัง และแม้เรื่องนี้จะเผยแพร่ออกไปในภายหลังจนถูกผู้คนทั่วหล้าตำหนิ แต่ที่นางทำไปก็เพราะเป็นห่วงเซิ่งจือหว่านทั้งสิ้น! “เสด็จย่า...” เซิ่งจือหว่านรู้สึกสะเทือนใจจนดวงตาร้อนผ่าว ไทเฮาดึงนางเข้ามากอดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย “เจ้าเด็กคนนี้ ในที่สุดก็ยอมมาหาข้าแล้วหรือ? มาเร็ว มาให้ย่าดูหน่อย เหตุใดถึงได้ผอมเช่นนี้เล่า?” ไทเฮาจับแขนเซิ่งจือหว่านพลิกซ้ายพลิกขวามองดู ส่วนเซิ่งจือหว่านก็ปล่อยให้นางดูตามสบาย เมื่อมองจนพอใจแล้ว ไทเฮาก็เข้าประเด็นทันที “แล้วเรื่องหญิงชาวบ้านนั่นเจ้าคิดจะจัดการเช่นไร?” “จะส่งนางไปอยู่ที่เรือนชนบทสักแห่งดีหรือไม่ ตอนนี้เรื่องนางกับฉีชูเซี่ยนเป็นที่โจษจันไปทั่ว แม้แต่ชางหนานก็มีข่าวลือว่าหากมิใช่นางช่วยแก้พิษให้ฉีชูเซี่ยน เกรงว่าสงครามคงพ่ายแพ้ย่อยยับไปแล้ว” ไทเฮาพูดถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ ไม่รู้ว่าข่าวลือนี้แพร่มาจากที่ใด! ชัยชนะที่แลกมาด้วยเลือดเนื้อของทหารกลับกลายเป็นความดีความชอบของหญิงผู้หนึ่งเสียได้ มือของเซิ่งจือหว่านที่กำลังตักขนมบัวลอยชะงักไปเล็กน้อย ข่าวลือนี้ก็มีเช่นกันในชาติก่อน ตอนนั้นนางเองก็คิดเหมือนเสด็จย่าว่าเป็นเพียงข่าวลือที่แพร่สะพัดโดยไม่ตั้งใจ จนกระทั่งภายหลังเมื่อนางพบความผิดปกติหลายประการเกี่ยวกับเมิ่งยาง นางจึงสั่งให้คนไปสืบสวนและพบความจริงในที่สุด แต่ชาตินี้นางจะไม่ยอมให้ข่าวลือนี้แพร่กระจายอีกต่อไปแน่ ไม่เพียงเท่านั้น นางยังต้องการให้ฉีชูเซี่ยนคืนความดีความชอบส่วนใหญ่จากสงครามของเขากลับไปด้วย! เซิ่งจือหว่านยื่นถ้วยขนมบัวลอยให้ไทเฮา “เสด็จย่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของข้าหรอกเพคะ ข้ามีแผนรับมือกับทางจวนฉีกั๋วกงแล้ว” “เจ้ามีแผนเช่นไรหรือ?” ไทเฮาจับมือนางไว้แน่น “ย่ารู้ว่าเจ้าห่วงใยฉีชูเซี่ยน เพียงกลัวว่าหากจัดการเขามากเกินไปจะทำให้เขาห่างเหินเอาได้ พวกเจ้าสองคนก็ห่างกันถึงสองปีแล้วแต่จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา เจ้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะรักษาหัวใจเขาไว้ได้เล่า?” “ชายใดล้วนแต่รู้รสหวานก็อยากจะลิ้มลองต่อไป...” ไทเฮาเอ่ยถึงตรงนี้แล้วหยุดไปเพราะไม่อยากให้เซิ่งจือหว่านต้องเจ็บปวด ทว่าเซิ่งจือหว่านกลับกุมมือของเสด็จย่าแน่นขึ้นแล้วยิ้มบาง ๆ “เสด็จย่า ข้าตั้งใจจะหย่าเพคะ” “หย่า?” ไทเฮาตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง “เจ้าเด็กโง่พูดจาอะไรเพ้อเจ้อ? เจ้าก็ยังสาวอยู่ หากหย่าแล้วต่อไปชีวิตเจ้าจะเป็นอย่างไรเล่า?” “ย่อมต้องเป็นชีวิตที่ดีแน่นอนเพคะ” เซิ่งจือหว่านเกรงว่าเสด็จย่าจะตื่นตระหนกเกินไปจึงอธิบายแผนการของตัวเองต่อ “แม้ข้าจะหย่าไปแล้วข้าก็ยังคงเป็นองค์หญิง อีกทั้งยังมีเสด็จย่าและเสด็จพ่อคอยดูแล ไหนจะที่ดิน เรือน และทรัพย์สินที่ท่านมอบให้ข้าก็เพียงพอให้ข้ามีชีวิตที่สุขสบายไปตลอดชีวิตแล้วโดยไม่ต้องสนใจว่าใครจะคิดเช่นไร เสด็จย่าไม่คิดว่ามันจะดีกว่าหรือเพคะ?” “แต่ว่า...เรื่องนี้มันไม่เหมือนกัน” ไทเฮาส่ายหน้ารัว ๆ “อย่างไรเจ้าก็เป็นผู้หญิง” “เป็นผู้หญิงแล้วอย่างไรหรือเพคะ? แทนที่จะใช้ชีวิตอย่างไร้ความสุขต่อไป ข้ากลับอยากตัดขาดมันตั้งแต่เนิ่น ๆ เสียยังดีกว่า เสด็จย่าก็รู้ว่าข้าเป็นเช่นไรตอนอยู่ในจวนฉีกั๋วกง ในอดีตข้าหลงรักเขาและยินดีทุ่มเททุกอย่างให้โดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้ข้าคิดได้แล้วเพคะ” เซิ่งจือหว่านเอ่ย “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่เสียใจภายหลัง?” ไทเฮายังจำได้ดีถึงความเด็ดเดี่ยวของเซิ่งจือหว่านเมื่อครั้งที่นางร้องขอแต่งงานกับฉีชูเซี่ยน เซิ่งจือหว่านส่ายหน้า “ไม่เสียใจแน่เพคะ!” ไทเฮามองนางอยู่สักพักใหญ่ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา “เอาเถิด ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นเดี๋ยวย่าจะให้เสด็จพ่อเจ้ามาที่นี่” เมื่อครั้งที่เซิ่งจือหว่านขอร้องอยากจะแต่งงาน นางทั้งอดอาหารและคุกเข่าอ้อนวอน หากตอนนี้ต้องการขอหย่าก็ย่อมไม่มีทางง่ายดายเช่นกัน ไทเฮาเองก็รู้ข้อนี้ดีจึงคิดจะช่วยเซิ่งจือหว่านขอพระราชโองการฝ่าบาทแทนนาง เซิ่งจือหว่านกลับส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “เสด็จย่า ข้ามีแผนการในใจอยู่แล้ว เรื่องเหล่านี้ขอให้เสด็จย่าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปก่อนเพคะ...” ข่าวการเข้าวังของเซิ่งจือหว่านถูกส่งไปถึงห้องพระอักษร ขณะที่ฮ่องเต้ฉงเฉิงกำลังลงลายพระราชโองการแต่งตั้งรางวัลให้แก่ฉีชูเซี่ยนในบรรทัดสุดท้าย แม้แคว้นฉงจะมีแม่ทัพมากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นผู้สูงวัย การปรากฏตัวขึ้นของฉีชูเซี่ยนเปรียบเสมือนสิ่งที่ฮ่องเต้ฉงเฉิงเฝ้ารอคอยมาโดยตลอด ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีความสามารถในการทำศึกอันเหนือชั้นโดยเฉพาะศึกสุดท้ายที่ใช้กลศึกอันแยบยล พลิกสถานการณ์เอาชัยเหนือข้าศึกได้อย่างเหนือความคาดหมาย บุคคลที่มีความสามารถเช่นนี้ย่อมต้องใช้งานอย่างเหมาะสม! แต่เมื่อนึกถึงเซิ่งจือหว่าน ฮ่องเต้ฉงเฉิงก็ขมวดคิ้วแน่นทันที เด็กสาวผู้นี้ทุ่มเทความรักให้ฉีชูเซี่ยนอย่างสุดหัวใจ เมื่อได้ยินว่าเขาพาหญิงสาวกลับมาจากชางหนานด้วย การที่นางเข้าวังมาเพื่อพบไทเฮาในวันนี้ก็น่าจะเป็นการขอให้ไทเฮาช่วยกราบทูลขอความเป็นธรรมให้ แต่การที่บุรุษมีภรรยาหลายคนถือเป็นเรื่องปกติ นางเป็นคนขอพระราชโองการสมรสเองตั้งแต่แรก อีกทั้งฉีชูเซี่ยนก็ไม่ได้รับราชโองการแต่งตั้งเป็นพระสวามีขององค์หญิงด้วย หากฮ่องเต้ลงโทษเขาไปก็อาจทำให้ฉีชูเซี่ยนเกิดความห่างเหินกับราชสำนักได้ ยิ่งฮ่องเต้ฉงเฉิงคิดมากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวมากขึ้นเท่านั้นจึงยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว “หากไทเฮาให้คนมาเชิญก็บอกไปว่า...ข้ากำลังยุ่งอยู่” “พ่ะย่ะค่ะ" ขันทีซูรีบตอบรับทันทีก่อนจะสะดุ้งตื่นจากความกังวล แผ่นกระดาษในแขนเสื้อร้อนรุ่มจนปลายนิ้วของเขารู้สึกแสบร้อนพร้อมกับรสขมที่ลอยขึ้นมาถึงลำคอ ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นกำลังคิดจะเล่นแผนอะไรถึงได้สั่งให้เขาทำเรื่องใส่ร้ายฉีชูเซี่ยนเช่นนี้ เขาอยู่ข้างกายฮ่องเต้ฉงเฉิงมานานปีแล้วจะไม่รู้เจตนาของฝ่ายนั้นได้อย่างไร?