ตอนที่ 6 คุณชายจอมเสเพลอันดับหนึ่ง

นางมั่นใจว่าเซิ่งจือหว่านคงไม่ตัดใจจากมิตรภาพสิบกว่าปีระหว่างพวกเขาได้ลงคอ เซิ่งจือหว่านวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะเขียนจดหมายฉบับหนึ่งให้คนส่งเจ้ากลับเข้าวัง จากนี้ไปเจ้าก็อยู่ในวังเสีย อย่าได้ออกมาอีก” “ท่านพูดจริงหรือเจ้าคะ?” ฮ่วนจู๋เม้มริมฝีปากแน่น เซิ่งจือหว่านเพียงยกมุมปากเล็กน้อยโดยไม่กล่าวอันใด ฮ่วนจู๋ถึงกับตื่นตระหนก “องค์หญิง ท่านจะใจร้ายกับข้าน้อยถึงเพียงนี้เชียวหรือ! ข้าน้อยอยู่รับใช้ท่านมาหลายปี หากถูกส่งกลับไปแล้วจะมีนายคนใดรับข้าน้อยไว้อีกกัน?!” “ที่แท้เจ้าก็ยังรู้ตัวว่าตนเป็นเพียงข้ารับใช้สินะ?” เซิ่งจือหว่านโน้มตัวลงเล็กน้อย ฮ่วนจู๋สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิท คำพูดที่คิดจะเอื้อนเอ่ยถึงกับติดค้างอยู่ในลำคอ เซิ่งจือหว่านมองนางด้วยแววตายิ้มเยาะ ฮ่วนจู๋ถึงกับกัดฟันแน่นก่อนจะคุกเข่าลงและคืบคลานเข้ามาตรงหน้า “องค์หญิง ข้าน้อยมิได้ตั้งใจจริง ๆ เจ้าค่ะ ข้าน้อยก็แค่หวังดีอยากให้ท่านกับองค์รัฐทายาทคืนดีกันโดยเร็ว หากท่านเห็นว่าข้าน้อยทำไม่ถูก ต่อไป...ต่อไปข้าน้อยจะไม่ทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้วเจ้าค่ะ!” ช่างพูดเหลือเกินว่าทำเพื่อนาง เซิ่งจือหว่านยิ้มมุมปาก “ในเมื่อเจ้ารู้ว่าตนทำเกินหน้าที่ ต่อจากนี้ไปเจ้าก็ลดตำแหน่งเป็นสาวใช้ระดับสี่และออกไปทำหน้าที่กวาดลานเสียเถิด” “องค์หญิงเจ้าคะ?!” ฮ่วนจู๋ตกตะลึงจนพูดไม่ออก แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาของเซิ่งจือหว่าน นางก็กัดริมฝีปากแน่นโดยไม่กล้าเอ่ยอันใดอีก ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที ส่วนเรื่องที่ได้รับสั่งจากชุยซื่อนางก็ลืมไปเสียสนิท แต่ถึงแม้นางจำได้ เซิ่งจือหว่านก็คงไม่ใส่ใจอยู่ดี คืนนั้นเซิ่งจือหว่านหลับสบายเป็นพิเศษ จนกระทั่งทิงหลานเข้ามาเรียกถึงสามรอบ นางจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้านบนเตียง “องค์หญิง วันนี้ท่านไม่ไปถวายบังคมฮูหยินหรือเจ้าคะ?” ทิงหลานเห็นนางยังอ้อยอิ่งจึงเอ่ยเตือน เซิ่งจือหว่านจึงนึกขึ้นได้ หลังจากแต่งงานกับฉีชูเซี่ยนเข้าสู่ปีที่สี่ในชาติที่แล้ว ฉีชูเซี่ยนก็ได้รับพระราชทานจวนเป็นการส่วนตัว นางจึงได้ย้ายออกจากจวนกั๋วกงและไม่ต้องถวายบังคมทุกวัน แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้นเลย “ไม่ไป” นางเอ่ย “ไปห้องคลัง” เซิ่งจือหว่านเลือกสมุนไพรด้วยตนเองสองสามชนิด จากนั้นก็เดินไปยังห้องครัวก่อนจะใช้สมุนไพรและเหล้าดอกเก๊กฮวยปีที่แล้วทำขนมบัวลอยแช่เหล้า กลิ่นหอมหวานของเหล้าเข้ากันดีกับกลิ่นสมุนไพร หอมละมุนและบำรุงกระเพาะอย่างยิ่ง เซิ่งจือหว่านตักขนมบัวลอยใส่ในกล่องอาหารอันวิจิตรงดงาม “องค์หญิงจะนำไปถวายฮูหยินหรือเจ้าคะ?” อ้านจื่อเอ่ยถาม เซิ่งจือหว่านเลิกคิ้วขึ้น แน่นอนว่าไม่ใช่ จากนั้นนางก็ให้อ้านจื่อและทิงหลานช่วยจัดแต่งทรงผมและแต่งหน้า จากนั้นก็หยิบชุดพิธีการที่ไม่ได้สวมมาเป็นเวลาสองปีออกมา กระโปรงพื้นทองปักลวดลายอันประณีต ปลายแขนกว้างและคาดผ้ารัดเอวขับเน้นให้รูปร่างสูงโปร่ง ผมดำยาวถูกเกล้าขึ้นด้วยเครื่องประดับทองคำลวดลายดอกแอปเปิลแดง ลูกปัดประดับบนปิ่นแกว่งไกวเป็นระยะเผยเสน่ห์อันงดงามหรูหรา อ้านจื่อและทิงหลานถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ “องค์หญิงต่างหากที่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ข้าดูแล้วบรรดาสี่หญิงงามแห่งเมืองหลวงยังเทียบท่านไม่ติดเลยด้วยซ้ำเจ้าค่ะ” น่าเสียดายที่องค์หญิงไม่โปรดออกจากจวน ยิ่งเมื่อออกไปก็มักจะแต่งกายเรียบง่ายอยู่เสมอ “เตรียมรถม้าเถิด ข้าจะเข้าไปในวัง” เซิ่งจือหว่านเอ่ยพลางให้ทิงหลานพยุงขึ้นรถม้า ไม่ไกลจากที่นั่น กลุ่มคุณชายผู้มั่งคั่งกำลังควบม้าผ่านทางมาพอดี เมื่อได้เห็นร่างของนาง เด็กหนุ่มในชุดดำก็กระตุกบังเหียนให้หยุดทันที เมื่อได้ยินเสียงม้า คนอื่น ๆ ก็หันมองตามสายตาของเขา “นั่นคือ...องค์หญิงชิ่งหนิงหรือ?” มีผู้หนึ่งอุทานขึ้นอย่างประหลาดใจ “ใช่องค์หญิงที่ยอมอดอาหารเพื่อแต่งงานกับฉีชูเซี่ยนน่ะหรือ!” “เป็นนางจริงด้วย!” “ฮ่า ๆ ๆ ดูท่าทางคุณชายรองแห่งตระกูลชางคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ อย่าว่าแต่ฐานะของนางเลย แม้แต่สามีของนาง เราทุกคนรวมกันก็ยังเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย” “ทั้งสอบได้อันดับหนึ่งสามตำแหน่งติดต่อกัน แล้วยังสร้างผลงานยิ่งใหญ่ที่ชางหนานอีก ว่ากันว่าวันนี้เขาจะเข้าเฝ้ารับพระราชทานรางวัล พ่อข้ายังบอกแต่เช้าตรู่เลยว่าฝ่าบาทตั้งใจจะพระราชทานยศให้เขาเป็นแม่ทัพผิงเหยียนชั้นสี่เอกอีกด้วย! ช่างน่าทึ่งนัก แม่ทัพชั้นสี่เอกที่อายุน้อยเช่นนี้นับว่าเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์เลยทีเดียว เหล่าคุณหนูผู้เคยเยาะเย้ยองค์หญิงชิ่งหนิงคงอิจฉานางจนตัวสั่นเป็นแน่” “นั่นก็ไม่แน่เสมอไปนี่ ฉีชูเซี่ยนมิได้นำหญิงสาวจากชางหนานกลับมาด้วยหรอกหรือ?” “นั่นจะเป็นไรไป ชายใดบ้างที่ไม่มีภรรยาหลายคน หญิงนางนั้นเป็นเพียงของเล่น ไม่มีวันเทียบองค์หญิงชิ่งหนิงได้หรอก แต่พูดก็พูดเถอะ องค์หญิงทรงงามถึงเพียงนี้ หญิงที่ฉีชูเซี่ยนพากลับมาก็คงงามไม่น้อยเช่นกัน” “ข้าได้ยินว่านางเป็นเพียงหญิงชาวบ้าน...” คนอื่นพูดอะไรเพิ่มแต่เด็กหนุ่มในชุดดำก็มิได้ฟังต่อ จนกระทั่งรถม้าหายลับไปจากสายตา จากนั้นเขาก็บังคับม้าหันหัวไปทางอื่นทันที “ข้าพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต้องทำ วันนี้คงไปร้านจุ้ยเซียงไม่ได้แล้วล่ะ!” “เฮ้ ๆ...คุณชายรองชาง!” ทุกคนตกใจก่อนจะพยายามเรียก แต่ร่างของเขากลับหายไปอย่างรวดเร็ว “คุณชายจอมเสเพลอันดับหนึ่งของเมืองหลวงจะมีธุระอะไรได้ล่ะ? คงจงใจหลบหนีไม่เลี้ยงข้าวพวกเราแน่ ๆ” กลุ่มคนพากันหัวเราะ เมื่อเซิ่งจือหว่านเข้าวังไปก็เปลี่ยนจากรถม้าเป็นเสลี่ยง ก่อนจะมุ่งตรงไปยังพระตำหนักฉือฮุ่ย ในพระตำหนักฉือฮุ่ยเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณ ต้นหอมหมื่นลี้ที่นางเคยปลูกกับเสด็จย่าเมื่อนางยังเด็กกำลังส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ไปทั่ว ทุกอย่างดูเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็คล้ายว่าจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป โดยเฉพาะเมื่อเห็นเสด็จย่านั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์แดงด้วยใบหน้าที่ดูอิดโรยเล็กน้อย ดวงตาของเซิ่งจือหว่านก็แดงก่ำขึ้นมาทันที ข้าหญิงซิ่วที่กำลังนวดไหล่ให้ไทเฮาเห็นนางเข้าก็ตกใจ กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกเซิ่งจือหว่านส่งสัญญาณมือห้ามไว้เสียก่อน เซิ่งจือหว่านก้าวเท้าอย่างแผ่วเบาเดินไปยังตำแหน่งของข้าหญิงซิ่ว และช่วยนวดไหล่ให้เสด็จย่าแทนนาง