ตอนที่ 3 เป็นเพราะอะไรกันแน่

เซิ่งจือหว่านเพิ่งกลับมาถึงเรือนผิงหลาน ทันใดนั้น หญิงรับใช้ที่มีนามว่า ทิงหลาน ก็คุกเข่าลงตรงหน้านางเสียงดัง “ตุ้บ” “องค์หญิงเจ้าคะ ต่อให้ท่านจะลงโทษข้าน้อย แต่ข้าน้อยก็ขอพูดให้หมดใจเจ้าค่ะ!” “องค์รัฐทายาทกับฮูหยินทำเกินไปแล้วเจ้าค่ะ!” “ท่านเป็นถึงองค์หญิงสูงศักดิ์ตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน แต่เมื่อท่านได้แต่งเข้าจวนฉีกั๋วกงมา ข้าน้อยยังไม่เคยเห็นท่านยิ้มจากใจจริงเลยสักครั้ง ท่านมักจะคิดถึงครอบครัวขององค์รัฐทายาทอยู่เสมอ ตอนนี้จวนกั๋วกงมีเพียงชื่อแต่ไร้ทรัพย์สมบัติ แต่ท่านกั๋วกงและฮูหยินก็ยังคงยึดติดกับการรักษาหน้าตา ท่านบอกว่าท่านเป็นเพียงแม่บ้าน แต่จริง ๆ แล้วท่านต้องใช้ทรัพย์สินส่วนตัวมาค้ำจุนที่นี่อยู่ตลอด!” “คุณหนูใหญ่ก็มอบหมายงานในจวนให้ท่านดูแลทุกอย่าง คุณหนูรองต้องสวมใส่เสื้อผ้าที่ดีที่สุดจากร้านติ่งเจิน คุณชายรองทำให้บัณฑิตโกรธจนต้องลาออก ท่านกั๋วกงให้ท่านไปขอร้องท่านอาจารย์ตู้ให้รับเขาเป็นศิษย์เข้าศึกษาในสำนักชิงอวิ๋นโดยไม่ต้องผ่านขั้นตอนปกติ ยังมีเรื่องอาการป่วยของฮูหยินอีก ท่านก็เป็นผู้ดูแลเรื่องยาทั้งหมดด้วยตัวเอง...ทั้งหมดนี้ท่านต้องทุ่มเทเสียสละไปเท่าไรแล้วเจ้าคะ?!” “แต่ก่อนท่านเคยพูดเสมอว่าครอบครัวขององค์รัฐทายาทก็คือครอบครัวของท่าน ท่านรักองค์รัฐทายาทแล้วก็ต้องรักคนที่เขาให้ความสำคัญด้วย! แต่ตอนนี้เล่า? ท่านกับองค์รัฐทายาทยังมิได้เข้าหอด้วยกันเลย แต่เขากลับพาผู้หญิงที่ตั้งครรภ์เข้ามาและบีบบังคับให้ท่านยอมรับให้ได้ และฮูหยินยังกล่าวโทษท่านว่ามิอาจให้กำเนิดทายาทอีก!” “องค์หญิง...ท่านมิอาจยอมรับเด็กคนนี้ได้นะเจ้าคะ! หากท่านยอม บุตรของท่านในวันหน้าจะไม่ใช่บุตรชายคนโตโดยชอบธรรม!” ทิงหลานที่อดกลั้นถ้อยคำเหล่านี้มานาน และในครานี้นางก็พูดมันออกมาจนหมดเปลือก ก่อนจะก้มหน้าลงโดยไม่กล้าแม้แต่จะมองสีหน้าของเซิ่งจือหว่าน เพราะองค์หญิงมิอาจทนฟังเรื่องร้ายเกี่ยวกับองค์รัฐทายาทได้เลย.... “คุกเข่าทำไม?” เซิ่งจือหว่านมองนางด้วยสีหน้าซับซ้อน “เจ้าพูดถูกทุกอย่าง เหตุใดข้าต้องลงโทษเจ้า?” “องค์หญิง?” ทิงหลานเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกตะลึง เซิ่งจือหว่านยื่นมือออกไปประคองนางให้ลุกขึ้น ทำให้ทิงหลานรู้สึกตื่นตะลึงยิ่งกว่าเดิม เซิ่งจือหว่านมองหญิงรับใช้คนสนิทผู้เคยคุกเข่าหน้าประตูวังจนสิ้นลมหายใจเพียงเพราะต้องการให้หมอหลวงมารักษานางในชาติก่อน “เจ้าพูดถูก ก่อนหน้านี้ข้าตาบอดใจมืดมานานและไม่เคยเห็นว่าจวนฉีกั๋วกงนั้นเป็นรังหมาป่า แต่ตอนนี้ข้าเห็นแจ่มแจ้งแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก อีกไม่นานเราจะจากที่นี่ไปตลอดกาลแล้วนะ” “องค์หญิง...ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?” ทิงหลานยังไม่เข้าใจ “ข้าจะทูลขอเสด็จพ่อให้พระราชทานหย่าระหว่างข้ากับฉีชูเซี่ยน แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม” ผู้ที่ทำร้ายนางในอดีต นางจะต้องสะสางให้ครบถ้วนก่อนจากไป! ยิ่งไปกว่านั้น หากนางจะทูลขอหย่าจากสามีในสมรสที่เคยทูลขอพระราชทานด้วยตนเองเพียงเพราะหญิงผู้เดียวอย่างเมิ่งยาง เสด็จพ่อคงมิอาจยอมรับได้โดยง่ายแน่... “เจ้าไปนำบัญชีสินเดิมและสัญญาทรัพย์สินส่วนตัวมาให้ข้าหน่อย” เซิ่งจือหว่านเอ่ย ทิงหลานชะงัก “ของพวกนั้นอยู่กับพี่ฮ่วนจู๋นี่เจ้าคะ เอ๊ะ? แล้วพี่ฮ่วนจู๋ไปไหน? เมื่อครู่ยังเห็นอยู่เลย” แววตาของเซิ่งจือหว่านฉายแววเย็นเยียบเมื่อนางได้ยินเช่นนั้น นางย่อมรู้ดีว่าฮ่วนจู๋ไปที่ใด แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังมีลูกกุญแจสำรองอยู่ นางหยิบมันส่งให้ทิงหลาน เพียงไม่นาน รายการสินเดิมที่ยาวเหยียดและเอกสารสัญญาทรัพย์สินส่วนตัวปึกหนาก็วางเรียงรายอยู่ตรงหน้านาง “ตอนที่ท่านแต่งงาน ไทเฮาทรงเตรียมสินเดิมให้ท่านถึงหนึ่งร้อยหกสิบแปดหีบ เงินสดที่เก็บไว้ใต้หีบจำนวนหนึ่งแสนหกหมื่นหกพันตำลึง ร้านค้าแปดแห่ง บ้านและที่ดินอย่างละหกแห่ง อีกทั้งที่นาอุดมสมบูรณ์อีกแปดสิบฉื่อ...” เซิ่งจือหว่านหลับตาลงพลางฟังถ้อยคำเหล่านั้นอย่างช้า ๆ ที่แท้เสด็จย่าก็คาดการณ์ถึงสถานการณ์ของนางตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วหรือ? เสด็จย่าจึงทั้งกล่าวเตือนและยอมทุ่มเททรัพย์สมบัติทั้งหมดเพื่อเตรียมสินเดิมให้นางมากมายถึงเพียงนี้โดยหวังเพียงว่าเมื่อนางแต่งงานไปจะได้ไม่ต้องลำบาก แต่ตัวนางเล่า? เพียงเพราะคำเตือนสองสามคำของเสด็จย่าในตอนนั้น นางกลับเหมือนถูกบางสิ่งบดบังหัวใจจนเผลอผลักไสเสด็จย่าออกไปโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งในชาติก่อนตอนที่ย่าของนางล้มป่วยและจากไป นางกลับถูกขังอยู่ในศาลบรรพชน ไม่อาจแม้แต่จะได้พบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย... ปลายนิ้วของเซิ่งจือหว่านจิกลงบนฝ่ามืออย่างแรง จนกระทั่งลมหายใจเริ่มติดขัดในลำคอ นางจึงลืมตาขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาแรง โชคดีที่ทุกอย่างในชาตินี้ยังไม่สายเกินไป! เสด็จย่ายังสบายดี ยังมิได้ถูกนักพรตที่ไม่รู้มาจากที่ใดหลอกลวงและยังไม่ต้องสิ้นชีพเพราะพิษจากยาสมุนไพรเกินขนาด “ข้าใช้เงินไปกับจวนฉีกั๋วกงมากแค่ไหนตลอดสองปีที่ผ่านมา?” เซิ่งจือหว่านจ้องมองบัญชีสินเดิมตรงหน้า ทิงหลานเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “หากไม่นับรวมกับที่ท่านซื้อข้าวสาร เสื้อผ้าฝ้าย และยาส่งไปที่ชายแดน รายได้จากร้านค้าและที่นาในช่วงสองปีนี้ รวมแล้วท่านใช้จ่ายไปถึงสองหมื่นสามพันตำลึงเจ้าค่ะ นอกจากนี้ สินเดิมของท่านไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับ ผ้าไหม ภาพวาดและของตกแต่ง รวมทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบแปดชิ้นอยู่ในมือของท่านกั๋วกงและฮูหยินเจ้าค่ะ มีหกสิบสามชิ้นที่คุณหนูใหญ่และคุณหนูรองขอยืมไป ส่วนภาพวาดชิ้นเอกสิบสามภาพและตำราเดินหมากอีกหกเล่มถูกคุณชายเล็กยืมไปศึกษาเจ้าค่ะ...” “เหอะ!” ยืมงั้นหรือ ศึกษางั้นหรือ ปลายนิ้วของเซิ่งจือหว่านไล้ผ่านรายการทรัพย์สินทีละบรรทัด “เจ้าไปจัดทำรายการทุกอย่างที่จวนฉีกั๋วกงนำไปใช้ภายในสองวันนี้ รวมถึงสิ่งของในคลังด้วย ให้หาคนมาตรวจสอบทั้งหมดให้เรียบร้อย” “เจ้าค่ะองค์หญิง” ทิงหลานตอบรับด้วยความยินดี เมื่อก่อนองค์หญิงมิเคยให้ความสำคัญกับสิ่งของเหล่านี้ ชีวิตคนเราเปลี่ยนไปได้เสมอ ทรัพย์สมบัติต่างหากที่เป็นสิ่งที่พึ่งพาได้มากที่สุด! * ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ในเรือนหลักมีคนเดินเข้าออกอยู่ตลอด จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วยาม ในที่สุดชุยซื่อก็ออกมาส่งแขกด้วยตนเอง “วันนี้ต้องขอขอบคุณท่านหมอหลวงซ่งมาก” ชุยซื่อเอ่ยพร้อมส่งสายตาให้ข้าหญิงข้างกายยื่นถุงเงินหนักอึ้งให้ หมอหลวงซ่งซึ่งมีผมขาวแซมไปกว่าครึ่งโบกมือปฏิเสธเบา ๆ จากนั้นจึงยกหีบยา ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าโดยมีหมอเสี่ยวซ่งคอยช่วยประคอง ระหว่างทาง หมอเสี่ยวซ่งก็เอ่ยขึ้นด้วยความขุ่นเคือง “ท่านพ่อ ฝนตกหนักขนาดนี้ให้ข้ามาแทนท่านก็ได้มิใช่หรือ? เหตุใดฮูหยินกั๋วกงถึงต้องให้ท่านมาตรวจด้วยตัวเองล่ะ บอกว่าเพราะองค์รัฐทายาทฉีได้รับบาดเจ็บในสนามรบ นางจะไม่วางใจหากมิได้ท่านมาดูด้วยตัวเอง แต่พอข้าดูแล้วแผลแค่นี้น่ะหรือ? จะช้ากว่านี้สักครึ่งวันก็ยังไม่มีปัญหาเลย!” “ท่านเองก็เถอะ ที่ท่านต้องมาจวนฉีกั๋วกงทุกเดือนนี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่? ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะมาเพียงเพื่อจับชีพจรให้ฉีกั๋วกงกับฮูหยินกั๋วกงจริง ๆ หรอก เมื่อครั้งองค์ชายสามเป็นโรคที่ขา ท่านยังมิได้ใส่ใจเท่านี้เลย”