ตอนที่ 4 หนี้บุญคุณอันใหญ่หลวง

ตระกูลซ่งเป็นแพทย์สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน ผ่านรัชสมัยมาสามแผ่นดินจวบจนมาถึงรุ่นของบุตรชายหมอหลวงซ่ง ไม่รู้ว่าบ่มเพาะชื่อเสียงไว้มากเพียงใด แต่หมอพื้นบ้านที่เรียนรู้จากตำราแพทย์แห่งตระกูลซ่งนั้นมีอยู่ทั่วทุกหนแห่งนับไม่ถ้วน และพ่อของหมอหลวงซ่งเองก็มีชื่อเสียงยิ่งใหญ่ถึงขั้นถูกจารึกในวิหารนักปราชญ์เลยทีเดียว หมอเสี่ยวซ่งไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดพ่อของตนจึงต้องให้ความสำคัญกับจวนฉีกั๋วกงทั้งที่พวกเขาสูญเสียแม้กระทั่งตราพระราชทานรับรองความดีความชอบแห่งราชสำนักไปแล้ว! “องค์หญิงชิ่งหนิง” จู่ ๆ หมอหลวงซ่งก็เอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน หมอเสี่ยวซ่งตกตะลึงทันที จากนั้นก็ได้ยินพ่อของตนเอ่ย “ตระกูลซ่งของเราเป็นหนี้บุญคุณองค์หญิงชิ่งหนิงอย่างใหญ่หลวง ดังนั้น ตราบใดที่นางเอ่ยปากขอให้ข้าต้องมา แม้วันนี้ข้าจะแก่มากจนลุกไม่ขึ้น ข้าก็ต้องมาดูแลชีพจรฮูหยินกั๋วกงด้วยตัวเอง” “องค์หญิงชิ่งหนิง?” หมอเสี่ยวซ่งนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ “ท่านหมายถึงองค์หญิงที่เคยทูลขอพระราชทานสมรสด้วยตัวเองจนถึงขั้นอดอาหารจนเกือบสิ้นสติใช่หรือไม่?” เขาจำได้ว่าหลังจากที่นางแต่งงานเข้าจวนกั๋วกงก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับนางอีกเลย แล้วเหตุใดตระกูลซ่งจึงต้องติดหนี้บุญคุณนางด้วยเล่า? “เจ้ายังจำเรื่องโรคระบาดครั้งใหญ่ในค่ายทหารทางชายแดนเหนือเมื่อสี่ปีก่อนได้หรือไม่?” หมอหลวงซ่งมองหมอเสี่ยวซ่งแวบหนึ่ง “ตำรับยาที่ทำให้ตระกูลซ่งโด่งดังขึ้นมาอีกครั้ง แท้จริงแล้วเป็นขององค์หญิงชิ่งหนิง” หมอหลวงซ่งหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต หมอเสี่ยวซ่งถึงกับลุกพรวดขึ้นในรถม้า จนศีรษะกระแทกหลังคารถดัง “โครม” ทว่าเขากลับไม่สนใจความเจ็บปวดนั้นเลยสักนิด เขาจ้องมองบิดาด้วยดวงตาเบิกกว้าง “เป็นไปได้อย่างไร? ตอนนั้นนางอายุเท่าไหร่กัน? ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ แต่ท่านกลับบอกว่าตำรับยานั่นเป็นของนางน่ะหรือ?!” “สิบสี่ปี!” หมอหลวงซ่งมองบุตรชายด้วยสายตาไม่พอใจ หมอเสี่ยวซ่งอ้าปากพะงาบ ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อน “ท่านพูดจริงหรือ?” หมอหลวงซ่งหลับตาลงอย่างไม่คิดจะสนใจบุตรชายอีกต่อไป หมอเสี่ยวซ่งนั่งนิ่งในรถม้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน เขาเปลี่ยนสีหน้าไปมาหลายครั้งขณะที่พยายามเรียบเรียงความทรงจำเกี่ยวกับองค์หญิงชิ่งหนิงที่เขาเคยได้ยินมาประปราย ตามคำเล่าลือ องค์หญิงชิ่งหนิงเป็นบุตรสาวของนางกำนัลที่ได้รับความโปรดปรานเพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ทว่านางกำนัลผู้นั้นกลับสิ้นใจด้วยภาวะตกเลือดหลังคลอด ว่ากันว่าทารกแรกเกิดที่เพิ่งลืมตาดูโลกกลับยิ้มแย้มและเอื้อมมือเล็ก ๆ ไปกอบกุมมือของไทเฮาเอาไว้ ด้วยเหตุนี้จึงเป็นที่โปรดปรานของไทเฮาเป็นอย่างมากและได้รับการเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ทรงโปรดปรานนางไม่น้อย ทว่าด้วยสุขภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรง นางจะต้องไปยังตำหนักทางใต้เพื่อพักผ่อนในทุกฤดูหนาวและกลับมายังวังหลวงอีกครั้งเมื่อย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ และรูปร่างหน้าตาความสามารถก็นับว่าโดดเด่นไม่น้อย... แต่เมื่อเทียบกับเรื่องราวเหล่านั้น สิ่งที่ทำให้องค์หญิงชิ่งหนิงเป็นที่รู้จักมากที่สุดกลับเป็นเรื่องที่นางยอมคุกเข่าอดอาหารสามวันเพื่อขอพระราชทานสมรสกับฉีชูเซี่ยน! ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรู้กันว่านางหลงรักฉีชูเซี่ยนอย่างลึกซึ้งเพียงใด! บัดนี้ ฉีชูเซี่ยนได้กลับจากชางหนานพร้อมหญิงสาวหนึ่งคน บรรดาโรงน้ำชาและโรงเตี๊ยมต่างตั้งพนันกันว่าองค์หญิงจะยอมให้นางผู้นั้นเข้าจวนภายในกี่วัน... ทุกคนต่างมองว่านางเป็นเพียงหญิงในเรือนหลังที่รู้เพียงความรักและความหลงใหล แต่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าผู้ที่เคยช่วยชีวิตทหารชายแดนเหนือนับแสนคนกลับเป็นนางเอง... หมอเสี่ยวซ่งบีบต้นขาของตนเองแรง ๆ อยู่หลายครั้งจนเกิดรอยช้ำสีเขียว ก่อนจะมั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความฝัน * ฉีชูเซี่ยนได้รับชัยชนะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ พี่สาวคนโตนามว่าฉีเฟยเยียนก็รีบกลับจวนทันที เมื่อได้ยินว่าเขาได้รับบาดเจ็บและยังต้องยืนอยู่กลางสายฝนถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อโน้มน้าวเซิ่งจือหว่าน นางถึงกับโกรธจนปัดถ้วยน้ำชาตกแตกกระจาย เศษเครื่องลายครามกระเด็นไปทั่ว แต่นางกลับไม่ชายตามองแม้แต่น้อย “ไร้สาระ! ช่างไร้สาระจริง ๆ! เจ้าต้องออกรบสองปีและฝ่าฟันความเป็นความตายมากมายกว่าจะกลับมาได้ เซิ่งจือหว่านถึงกับให้เจ้าต้องยืนตากฝนทั้งวันทั้งคืนทั้งที่บาดเจ็บแค่เพราะจะรับหญิงคนหนึ่งเข้าจวนน่ะหรือ?!” ในขณะที่ฉีเฟยเยียนเอ่ย เครื่องประดับปักหยกอันหรูหราบนศีรษะนางก็ไหวไปมาเล็กน้อย “บุรุษย่อมมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติ! ผู้ชายวัยเท่าเจ้าทั่วเมืองหลวงล้วนมีภรรยาเอกและอนุภรรยางดงามเคียงกายกันทั้งนั้น ยกเว้นเจ้า! ข้าว่านางยังคงถือดีในฐานะองค์หญิงจึงกล้าทำตัววางท่าในจวนกั๋วกงของเรา!” “พอเถิดพี่หญิง เรื่องนี้ข้าผิดเอง” ฉีชูเซี่ยนที่เพิ่งเปลี่ยนยามามีสีหน้าซีดเซียว ชุยซื่อเห็นบุตรชายแล้วก็อดเวทนาไม่ได้ จึงให้คนยกสำรับอาหารชั้นเลิศเข้ามาวางไว้ให้ ทั้งสองนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยดูเขารับประทานอาหารไปได้บ้างเล็กน้อย ชุยซื่อเอ่ย “ที่พี่เจ้าพูดมามันก็ถูก สองปีมานี้แม้เจ้าจะไม่อยู่ในจวน แต่แม่ก็ได้มอบอำนาจการดูแลบ้านให้กับนาง แม่ไม่ขอสิ่งใดมาก เพียงหวังให้นางดูแลเรือนหลังให้มั่นคงยามที่เจ้ากำลังก่อร่างสร้างตัว แต่การกระทำของนางในวันนี้กลับดูไร้กริยามารยาทของหญิงแห่งตระกูลสูงศักดิ์เสียเหลือเกิน” “ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าเองก็ถูกใส่ร้าย เรื่องนี้หาใช่ความผิดของเจ้าตั้งแต่แรก แต่ดูนางในวันนี้สิ ตอนที่พบข้านางยังมิยอมลงจากเกี้ยวเสียด้วยซ้ำ แสดงว่านางยังโกรธเคืองอยู่” ชุยซื่อยังคงจำเรื่องนี้ได้ขึ้นใจ ฉีชูเซี่ยนเม้มริมฝีปาก “แต่นางก็ยอมรับแล้ว” “หึ นางกล้าปฏิเสธได้หรือ?” ฉีเฟยเยียนแค่นเสียงอย่างดูแคลน “อย่าลืมว่านางเป็นฝ่ายร้องขอแต่งเข้าจวนเอง จวนของเราก็มิใช่ราชสำนักที่ต้องอ่อนข้อให้นาง เจ้าก็อย่าไปตามใจนางมากนัก หากนางได้ใจเกินไปจะลืมตัวเสียเปล่า ต้องเย็นชาเสียบ้างนางจะได้รู้ฐานะของตัวเอง!” “นิสัยเอาแต่ใจเช่นนั้นมันไม่สมควรเอาเสียเลย” ชุยซื่อถอนหายใจ “มิใช่ว่าพวกเราอยากรังแกนาง แต่นางมีชาติกำเนิดจากราชวงศ์ย่อมถือตัวเป็นธรรมดา ในความสัมพันธ์ของสามีภรรยา การที่สามีมิอาจควบคุมเรือนได้เป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุด แม่ก็แค่กลัวว่าในอนาคตจะมีเรื่องยุ่งยากอีก ในเมื่อเจ้าเป็นสามีก็ควรทำให้นางอยู่ในโอวาทให้ได้” “ข้าเข้าใจขอรับ” ฉีชูเซี่ยนเบื่อหน่ายที่จะสนใจเรื่องภายในเรือนจึงตอบรับไปอย่างขอไปที เมื่อชุยซื่อเห็นท่าทางของบุตรชายก็รู้ว่าเขามิได้ใส่ใจมากนักจึงเปลี่ยนเรื่อง “หนังจิ้งจอกแดงที่เจ้าเอากลับมานั้นดีมาก ข้าว่าจะทำเป็นผ้าคลุมเข่าสักผืน แล้วก็ทำที่อุ่นมือให้พี่สาวกับน้องสาวเจ้าอีกสองอัน จริงด้วย เมิ่งยางนางกำลังตั้งครรภ์ก็ต้องดูแลสุขภาพให้ดี” ฉีชูเซี่ยนชะงักไป หนังจิ้งจอกนั่นเขาตั้งใจจะมอบให้เซิ่งจือหว่าน ก่อนออกเดินทาง เซิ่งจือหว่านบอกว่าที่ชางหนานมีจิ้งจอกแดง หากเขาพบก็ช่วยล่าให้สักตัว ตอนนั้นเขาก็ตอบรับนางด้วยความเต็มใจ แต่ตอนนี้ท่านแม่กลับเอ่ยขึ้นมาเสียอย่างนั้น... “มีอะไรหรือ เจ้าจะเอาไปใช้อย่างอื่นหรือ?” ชุยซื่อเห็นเขาลังเลจึงถามขึ้น ฉีชูเซี่ยนส่ายหน้า “ไม่มีอะไรขอรับ หากท่านแม่ชอบก็เอาไปเถิด”