ตอนที่ 8 เหตุใดจึงเป็นเพียงชั้นห้าต่ำ

แต่เรื่องในกระดาษเขาก็ต้องจัดการเช่นกัน... ขณะนั้นเองก็มีข่าวดังมาจากด้านนอก ขันทีซูฟังแล้วก็รีบย่องเข้ามาข้างโต๊ะทรงอักษรอย่างเบามือ “ฝ่าบาท องค์หญิงชิ่งหนิงกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ฉงเฉิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ฝั่งไทเฮามีปฏิกิริยาอะไรหรือไม่” “ได้ยินว่าทานบัวลอยเหล้าหมักที่องค์หญิงชิ่งหนิงทำเองไปมากกว่าครึ่งถ้วย ตอนนี้ทรงหลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ฉงเฉิงนิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ “เดี๋ยวนี้ชิ่งหนิงช่างรู้ความขึ้นแล้วจริง ๆ สินะ เดิมทีข้านึกว่านางต้องมาร้องขอให้ข้าเป็นที่พึ่งเสียอีก” “ฝ่าบาท” ขันทีซูก้มหน้าลงด้วยความเคารพ “แต่นี่อาจไม่ใช่เรื่องดีนักพ่ะย่ะค่ะ” “เหตุใดเล่า?” ฮ่องเต้ฉงเฉิงไม่เข้าใจ ขันทีซูเอ่ย “ตอนนี้ข้างนอกต่างลือกันว่าการที่องค์หญิงชิ่งหนิงขอพระราชทานสมรสเองในครั้งนั้นทำให้ฝ่าบาทและไทเฮากริ้ว การที่องค์รัฐทายาทฉีรับอนุภรรยาก็เพราะเห็นว่าฝ่าบาทและไทเฮามิได้ทรงคุ้มครององค์หญิงชิ่งหนิงอีกต่อไป แต่...ฝ่าบาทย่อมรักและเอ็นดูองค์หญิงชิ่งหนิงเป็นอย่างยิ่ง” “องค์รัฐทายาทฉีรู้อยู่แก่ใจเช่นนี้แต่ยังคงพาหญิงนางนั้นกลับมา หรือว่า...” “หรือว่าอะไร?” ฮ่องเต้ฉงเฉิงเริ่มโมโห ขันทีซูรีบคุกเข่าลงทันที “หรือว่า หรือว่าอาจเป็นเพราะความลำพองในความดีความชอบพะย่ะค่ะ!” สีหน้าของฮ่องเต้ฉงเฉิงพลันเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันใด! เขาขาดแคลนแม่ทัพหนุ่มไฟแรงก็จริง แต่หากทำให้ฉีชูเซี่ยนลำพองคิดว่าตัวเขาเป็นบุคคลที่ขาดไม่ได้เพราะเหตุนี้ล่ะก็... จิตใจของฮ่องเต้นั้นยากจะคาดเดา เพียงชั่วครู่เขาก็ทอดมองขันทีซูพลางเอ่ยถาม “ใครบอกให้เจ้าพูดเช่นนี้?” ขันทีซูสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ก่อนจะรีบโขกศีรษะลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแสดงความหวาดกลัวทันที “ขอฝ่าบาททรงเมตตา ข้าน้อยเห็นองค์หญิงชิ่งหนิงมาตั้งแต่ยังเยาว์ บัดนี้ข้าน้อยเองก็มิอาจทนเห็นนางทุกข์ใจได้ เพราะแต่ก่อนองค์รัฐทายาทฉีเคยสัญญากับนางว่าจะไม่มีวันรับอนุเข้ามาเลยตลอดชีวิตพะย่ะค่ะ” เสียงโขกศีรษะดังอย่างต่อเนื่อง ไม่นานนักหน้าผากของเขาก็เริ่มมีเลือดซึมออกมา ความระแวงสงสัยในใจฮ่องเต้ฉงเฉิงค่อย ๆ จางลง ก่อนจะโบกมือเบา ๆ “พอแล้ว ลุกขึ้นเถิด ใครใช้ให้เจ้าทำเช่นนี้กัน? แก่อายุตั้งขนาดนี้แล้วไม่กลัวว่าตัวเองจะโขกจนตายหรือ” “ข้าน้อยมีฝ่าบาททรงปกปักรักษา ชะตาชีวิตย่อมแข็งแรงนัก!” ขันทีซูเอ่ยพลางยิ้ม ฮ่องเต้ฉงเฉิงแค่นเสียงหึ คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปยังพระราชโองการบนโต๊ะที่หมึกยังไม่แห้งสนิท “ช่างเถิด ฉีชูเซี่ยนยังหนุ่มนักย่อมมีความหยิ่งทะนงเป็นเรื่องปกติ การแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพผิงเหยียนชั้นสี่เอกอาจจะเป็นการยกย่องเกินไปอยู่บ้าง...” ขันทีซูได้ฟังถึงตรงนี้ก็โล่งอก “ฝ่าบาททรงพระปรีชาสามารถพะย่ะค่ะ!” เช่นนี้คนผู้นั้นก็น่าจะพึงพอใจแล้ว เพียงแต่นับตั้งแต่เขาเริ่มทำงานให้กับคนผู้นั้นก็ได้รับคำสั่งเพียงสามครั้งเท่านั้น สองครั้งแรกล้วนเป็นเรื่องใหญ่ที่สามารถสั่นคลอนราชสำนักได้ทั้งสิ้น ทว่าในครั้งนี้ เหตุใดจึงดูเหมือนเป็นเรื่องอาฆาตส่วนตัวเช่นนี้เล่า? * หน้าพระตำหนักจื่อเฉิง ฉีชูเซี่ยนรับมือกับเหล่าขุนนางที่เข้ามาทักทายด้วยท่าทีสงบนิ่งไร้ความรู้สึก ฉีกั๋วกงกำชับไว้ว่า “เมื่อได้รับพระราชทานตำแหน่งจากฝ่าบาทในวันนี้แล้วห้ามหลงระเริงโดยเด็ดขาด ต้องพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย ไม่แน่ว่าตระกูลเราจะได้มีเกียรติเป็นถึงสองกั๋วกงในหนึ่งตระกูล เมื่อถึงตอนนั้นแล้วตระกูลเราถึงจะรุ่งเรืองอย่างแท้จริง” แม้ปากจะสั่งห้ามหลงระเริง แต่แววตาและมุมปากของเขากลับเต็มไปด้วยความยินดี ฉีชูเซี่ยนพยักหน้ารับเบา ๆ ภายใต้แสงอรุณ รูปลักษณ์ของเขาช่างหล่อเหลาไร้ที่ติ คิ้วคมดั่งคมดาบ ดวงตาสุกใส จมูกโด่งเป็นสัน อีกทั้งยังเชี่ยวชาญทั้งวรยุทธ์และการทหาร ความองอาจสง่างามของเขายังแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายแห่งความรู้ทำให้ภาพลักษณ์โดยรวมดูโดดเด่นเหนือผู้ใด ไม่นานนัก ท่ามกลางเสียงประกาศติดต่อกันเป็นทอด ๆ ฉีชูเซี่ยนได้ก้าวเข้าไปในท้องพระโรงท่ามกลางสายตาชื่นชมและอิจฉาของเหล่าขุนนางที่มองมา ฮ่องเต้ฉงเฉิงมองเขาอยู่หลายอึดใจ เดิมทีเขาตั้งใจจะกล่าวชมเชยต่อหน้าผู้คน แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของขันทีซูแล้วจึงตัดสินใจลดทอนคำชมเชยเหล่านั้นให้เหลือเพียงประโยคสั้น ๆ ว่า “เยาว์วัยเปี่ยมด้วยความสามารถ กล้าหาญชาญชัย” จากนั้นจึงสั่งให้ผู้ประกาศอ่านพระราชโองการแต่งตั้งตำแหน่งใหม่สำหรับศึกชางหนานที่ผ่านมานี้ แม้ฉีชูเซี่ยนจะมีความดีความชอบอย่างใหญ่หลวงในศึกนี้ แต่แม่ทัพผู้บัญชาการรบตัวจริงกลับเป็นผู้อื่น พระราชโองการแต่งตั้งมีทั้งหมดสามฉบับ ถูกอ่านประกาศจากระดับสูงสุดลงมาสู่ลำดับถัดไป ตามหลักแล้ว ด้วยผลงานของฉีชูเซี่ยนที่สามารถกอบกู้สถานการณ์ในศึกครั้งสุดท้ายควรจะได้รับเกียรติเป็นผู้ได้รับพระราชโองการเป็นคนแรก ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น ผู้ที่ได้รับการประกาศชื่อเป็นลำดับแรกกลับมิใช่เขา แววตาของฉีชูเซี่ยนฉายแววสงสัยวูบหนึ่ง จนกระทั่งได้ยินชื่อของตนเองในพระราชโองการฉบับสุดท้ายจึงรู้สึกสงบลง อาจเป็นเพราะฝ่าบาทตั้งใจให้เขาเป็นผู้ได้รับประกาศเป็นลำดับสุดท้ายเพื่อแสดงความสำคัญก็เป็นได้ ฉีชูเซี่ยนทบทวนคำกล่าวขอบคุณที่เตรียมไว้เมื่อวานอีกครั้งในใจ พร้อมแล้วที่จะคุกเข่าขอบพระกรุณา ทว่ายังไม่ทันได้ขยับก็พลันได้ยินประโยคหนึ่งเสียก่อน “พระราชทานตำแหน่งแม่ทัพเซวียนเวยชั้นห้าต่ำ” เขาชะงักค้างในทันทีราวกับถูกสายฟ้าฟาด แม้กระทั่งเมื่อพระราชโองการประกาศจบลงแล้วเขาก็ยังไม่ได้สติกลับคืนมา ชั้นห้าต่ำ? เหตุใดจึงเป็นเพียงชั้นห้าต่ำ? “แม่ทัพเซวียนเวย ยังไม่รีบรับพระราชโองการและขอบพระกรุณาอีกหรือ?” ขันทีซูเอ่ยเตือนขึ้นเบา ๆ ฉีชูเซี่ยนจึงได้สติกลับมา เขาขบเม้มริมฝีปากและเก็บซ่อนความตะลึงในแววตา ก่อนจะก้มกราบลงอย่างสงบเสงี่ยมและทำเป็นมองไม่เห็นถึงสายตาของเหล่าขุนนางที่จ้องมองมา เมื่อพิธีพระราชทานตำแหน่งสิ้นสุดลง ฉีกั๋วกงก็รีบก้าวเข้าไปขวางขันทีซูที่กำลังจะเดินจากไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ขันทีซู เมื่อวานฝ่าบาทตั้งใจจะพระราชทานตำแหน่งแม่ทัพผิงเหยียนชั้นสี่เอกให้บุตรชายข้าใช่หรือไม่? เหตุใด...วันนี้ถึงกลายเป็นเพียงแม่ทัพเซวียนเวยชั้นห้าต่ำเล่า?” นี่มันห่างกันถึงสองยศเต็ม ๆ เลยนะ! “ท่านฉีกั๋วกงและองค์รัฐทายาทกำลังตั้งข้อสงสัยต่อพระราชโองการของฝ่าบาทหรือขอรับ?” ขันทีซูยิ้มบางพลางเอ่ยถาม “หามิได้ หามิได้” แม้ในใจฉีกั๋วกงจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็ต้องกลืนความขุ่นเคืองลงไปโดยมิอาจแสดงออกมา เขามองดูผู้คนค่อย ๆ สลายตัวไปต่อหน้าต่อตา เดิมทีเหล่าขุนนางที่หวังจะผูกสัมพันธ์กับฉีชูเซี่ยนเพราะผลงานในศึกกลับไร้ซึ่งความกระตือรือร้นเช่นก่อน จิตใจฮ่องเต้ยากจะหยั่งถึง ใครจะรู้ว่าฝ่าบาทกำลังคิดอะไรอยู่? ฉีกั๋วกงยังอยากจะสืบหาความจริงเพิ่มเติมอีกสักหน่อย ฉีชูเซี่ยนสูดลมหายใจลึกก่อนจะรั้งพ่อของตนไว้ “ท่านพ่อเรากลับก่อนเถิด บางทีนี่อาจเป็นบททดสอบจากฝ่าบาทก็เป็นได้ ข้ายังอายุยังน้อยอยู่ การได้รับตำแหน่งชั้นสี่เอกอาจจะดูมากเกินไปหน่อยขอรับ”