ตอนที่ 4

“ขอให้คุณโชดดี อ้อ แต่ผมจะเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า ผู้ชายถ้ามันมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอคงไม่ปล่อยให้คุณมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้คนเดียว เส้นพรหมจรรย์ไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้ชีวิตคู่อยู่กันตลอดรอดฝั่ง เชื่อผมสิ” อัคคีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง อดสงสารหญิงสาวไม่ได้ที่ต้องมาทำเรื่องแบบนี้ เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ก็เท่ากับว่าเขาเองได้เห็นได้สัมผัสในสิ่งที่เจ้าบ่าวควรจะได้เห็นเป็นครั้งแรก แต่ในเมื่อเวทิกาเลือกเส้นทางเดินของตนเองแล้ว เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปห้าม “ค่ะ ขอบคุณหมออีกครั้งนะคะ” แม้ในใจจะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกออกไป แต่เวทิกาก็อดประทับใจหมออัคคีไม่ได้ที่เขายังคงสอนและเอ่ยเตือน หากครั้งหน้าได้เจอกัน เธอคงจะทำดีกับหมอหนุ่มให้สมกับความหวังดีที่เขามีให้เธอ จากนั้น หญิงสาวจึงเดินออกจากห้องไปและเตรียมที่จะต้องเผชิญความเป็นจริงข้างหน้า แม้เธอจะไม่อยากเผชิญกับมันก็ตาม หมอหนุ่มนั่งมองร่างบางที่เพิ่งเดินออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคำว่า ‘รักแรกพบ’ มีอยู่จริง ไม่สิ...ต้องบอกว่าถูกใจแรกพบต่างหาก เพราะคนอย่างหมออัคคีคงไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงคนไหนง่ายๆ ที่ผ่านมาตลอดช่วงอายุถึงตอนนี้ อัคคีแทบไม่เคยคบหาใครจริงๆ จังๆ แต่ด้วยความเป็นนายแพทย์หนุ่มไฟแรง แน่นอนว่าสาวๆ ต่างก็พากันถวายตัวให้ และมีหรือที่เขาจะไม่รับไว้ ชายหนุ่มไม่เคยเรียกร้องหรือมองหารักแท้ เพราะรู้ดีว่าความรักคือเรื่องของคนอ่อนแอที่กลัวการอยู่คนเดียวเท่านั้น แต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น และจะต้องไม่เอาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมของสมองอย่างแน่นอน ติ๊ดๆ ๆ เสียงโทรศัพท์เข้าทำให้อัคคีตื่นจากภวังค์ แล้วก้มมองโทรศัพท์มือถือตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้ว เพราะมันไม่ใช่โทรศัพท์มือถือของตนเองแต่เป็นของหญิงสาวที่ชื่อ ‘เวทิกา’ ที่เพิ่งออกจากห้องเขาไปต่างหาก นายแพทย์หนุ่มหล่อมองชื่อคนที่โทร.เข้ามา แล้วเกิดความลังเลใจว่าเขาควรจะรับสายหรือไม่ แต่หากไม่กดรับสาย ‘แม่’ ของเธอก็คงจะโทร.มาไม่หยุดเป็นแน่! หมอหนุ่มตัดสินใจกดรับสายผู้ที่คนไข้แสนสวยของเขาเมมเบอร์ไว้ว่า ‘แม่’ ทันที บางที เขาอาจจะหาช่องทางติดต่อและให้เธอกลับมาเอาโทรศัพท์คืนไป “สวัสดี…” “นี่นังไวน์ แกไปตรวจซิงถึงไหน ทำไมนานขนาดนี้ รู้ใช่ไหมว่าถ้าชักช้า เสี่ยจะไม่พอใจ นี่อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกคิดเล่นตุกติกจะไม่ยอมขายตัวให้เสี่ย!” ไม่ทันที่อัคคีจะได้เอ่ยแนะนำตัว ปลายสายก็ส่งเสียงดังโวยวายออกมา แต่ที่น่าตกใจก็คงเป็นเรื่องที่ผู้ได้ชื่อว่า ‘แม่’ กำลังบอกให้ลูกสาวไปขายตัวเสียมากกว่า นั่นหมายความว่า เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่หญิงสาวบอกว่าจะเอาผลตรวจไปให้แม่สามีก่อนจะเข้าพิธีแต่งงานก็คงจะเป็นเรื่องโกหกสินะ! “มัวเงียบอยู่ทำไม ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง หรือว่าตอนนี้ แกไม่ซิงเหมือนที่ฉันไปบอกเสี่ยฮะ?” “ใจเย็นก่อนครับ” อัคคีพูดแทรกอย่างใจเย็น เขาไม่ได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรมากนัก หากโวยวายไปโดยที่ไม่แน่ใจอาจจะดูเป็นฝ่ายเสียหายเอง “นี่แกเป็นใคร มารับสายลูกสาวฉันได้ไง” ปลายสายยังคงโวยวายต่อไม่หยุด จนหมอหนุ่มก็เริ่มจะหมดความอดทนเข้าให้แล้ว “คุณไม่มีสิทธิ์เรียกใครว่าแกนะครับ ผมเป็นหมอของคนไข้ที่ชื่อ…เวทิกา และเธอลืมโทรศัพท์มือถือเอาไว้ที่ห้องตรวจ” อัคคีใช้น้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องของคนไข้ และมีหน้าที่แค่บอกให้แม่ของเธอไปสั่งให้เธอมารับโทรศัพท์คืนก็เท่านั้น “หมอ…หมองั้นเหรอ งั้นหมอก็ตอบได้สิว่า สรุปแล้ว นังไวน์มันยังซิงอยู่ไหม” ปลายสายแทบจะเปลี่ยนน้ำเสียงทันที และเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น “เรื่องนี้ หมอว่าคุณไปถามคนไข้เองดีกว่า หมอมีหน้าที่เก็บความลับของคนไข้ ยังไงฝากบอกให้เธอมารับโทรศัพท์มือถือคืนด้วยนะครับ” ไม่รอให้ปลายสายได้เอ่ยถามอะไรอีก หมอหนุ่มกดวางสายทันทีเพราะไม่อยากเสวนาต่อ เพราะเพียงแค่ได้พูดคุยกันไม่กี่ประโยคก็อดสงสัยไม่ได้ว่า หญิงสาวที่ดูเรียบร้อย อ่อนหวาน ขี้อาย อย่างคนสวยของเขาหรือจะมีแม่แบบนี้!