ตอนที่ 11

“ไม่ต้องห่วงหรอก ไวน์พูดคำไหนคำนั้น” เจ้าของร่างบางพูดจบก็เดินแยกเข้าไปในห้องนอนของตนเองทันที ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เวทิกาไม่รู้ว่าตนเองเกิดมาเพื่ออะไร เพื่อมาใช้ชีวิตท่ามกลางคนที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะรัก แถมยังเป็นคนที่ยื่นความน่าอัปยศมาสู่ชีวิตของเธออีกอย่างนั้นหรือ ทุกอย่างตอนนี้บีบให้หญิงสาวไม่มีทางเลือก เพียงเพราะว่าคำว่าบุญคุณเพียงคำเดียว หากว่าต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับคนชั่ว นี่ก็จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เธอจะยอมทำเพื่อผู้หญิงที่เคยนับถือว่าเป็น ‘แม่’ และต่อจากนี้จะขอทำทุกอย่างเพื่อตัวเองบ้าง โดยการไม่กลับมาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีก! อัคคีฟังเรื่องที่หญิงสาวเล่าอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาไม่แปลกใจนักที่หญิงสาวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพิสมัย แต่ที่แปลกใจคือการที่เวทิกาเป็นคนดีเสียจนยอมตอบแทนบุญคุณแม่เลี้ยงด้วยการเอาตัวเข้าแลกเช่นนี้ต่างหาก “ผมไม่เห็นด้วยกับการที่คุณจะเอาเรื่องบุญคุณมาเป็นตัวตัดสินว่าตนเองต้องยอมทำทุกอย่างตามที่แม่เลี้ยงสั่ง” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ฉันกับหมออาจจะมีความคิดที่ไม่เหมือนกันมั้งคะ ในเมื่อฉันไม่มีหนทางไหนจะช่วยแม่ได้ นอกจากร่างกายของฉัน” หญิงสาวสบตาอีกฝ่ายด้วยความชอกช้ำ “แล้วถ้าคุณหาเงินไปใช้หนี้ไอ้เสี่ยนั่นได้ล่ะ เท่ากับว่าคุณไม่จำเป็นต้องขายตัวให้มันใช่ไหม” เอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวอย่างพินิจพิเคราะห์ “อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลยค่ะ หมอก็รู้ว่าฉันไม่มีทางหาเงินล้านได้ภายในวันสองวันนี้แน่นอน” เวทิกาเหยียดยิ้มสมเพชในความจนของตนเอง “ผมชื่ออิฐ เรียกผมว่าหมออิฐ” อัคคีพูดด้วยน้ำเสียงทรงเสน่ห์ ยิ่งได้เห็นว่าเวทิกาเป็นคนดีและอ่อนต่อโลกขนาดไหน ชายหนุ่มยิ่งอยากรู้จักหญิงสาวตรงหน้ามากกว่านี้ “ค่ะหมออิฐ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ แต่ว่าตอนนี้ ฉันคงต้องไปแล้ว เสี่ยวาโยรอฉันอยู่” เวทิกายกมือไหว้อัคคีอย่างนอบน้อม ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวขาออกจากห้องก็ถูกหมอหนุ่มกระชากตัวให้หันกลับมาพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยสายตาสื่อความหมาย “ผมยังพูดไม่จบ และผมไม่อนุญาตให้คุณไปไหนทั้งนั้น” พูดพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดตัวเวทิกา ในขณะที่เธอได้แต่ถอยหลังจนหลังชิดกำแพง เป็นโอกาสให้เขาใช้มือทั้งสองข้างดันกำแพงและกักขังตัวหญิงสาวเอาไว้ “ดะเดี๋ยวค่ะ หมอจะทำอะไร” เวทิกาถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อใกล้ชิดเพสตรงข้ามแบบนี้ และเธอเองก็เพิ่งนึกได้ว่าถึงแม้ว่าเขาจะเป็นหมอ แต่ก็คือผู้ชายคนหนึ่ง และแน่นอนว่าการอยู่ในห้องสองต่อสองกับผู้ชายเช่นนี้ย่อมไม่ปลอดภัย “คุณชื่อเล่นว่าอะไร แล้วอายุเท่าไหร่” อัคคีไม่สนท่าทีตื่นกลัวของสาวเจ้า แต่เขากลับรู้สึกชอบใจเสียมากกว่าที่ได้ไล่ต้อนเธอจนมุมเช่นนี้ “เอ่อ…” “ตอบผม!” ย้ำอีกครั้ง เพื่อบีบให้เธอไม่มีทางปฏิเสธได้ “ไวน์ค่ะ ฉันชื่อไวน์ อายุยี่สิบสอง พอใจหรือยังคะ” เวทิกาจ้องหน้าหมอหนุ่มด้วยความไม่พอใจ ยิ่งได้เห็นสายตาทรงเสน่ห์คู่นั้น มันยิ่งทำให้โมโห เขาเจ้าเล่ห์และใช้วิธีบังคับเธอได้อย่างร้ายกาจ! “หึ เรียนจบแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้น ผมมีทางเลือกให้คุณ….” อัคคียิ้มออกมาอย่างคนคิดแผนร้ายออก ในขณะที่คนตัวเล็กแทบเดาไม่ออกว่าคนหมออย่างเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ “มาเป็นเด็กของผมไหม แล้วผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ!” เวทิกาหูอื้อ ตาลาย ไม่อยากเชื่อว่าประโยคที่ได้ยินจะมาจากคนที่มีอาชีพน่านับหน้าถือตาอย่างเขา เป็นเด็กหมออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก! “พูดอะไรบ้าๆ!” มือเล็กผลักอกหนาแน่นออกอย่างแรง เธอไม่มีทางยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเองเป็นครั้งที่สอง แค่การต้องยอมเป็นนางบำเรอให้เสี่ยวาโย มันก็มากเกินจะรับไหวแล้ว “ใจเย็นก่อนสิสาวน้อย คุณยังไม่ทันได้ฟังข้อเสนอของผมเลยนะ” อัคคีพูดอย่างใจเย็น เข้าใจดีว่าเวทิกาคงรู้สึกเหมือนเขากำลังดูถูกเธออีกคน และแม้การกระทำดูจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไร ในเมื่อสิ่งที่ต้องการคือครอบครองเรือนกายงดงามตรงหน้านี้ และเขาก็มั่นใจว่าตนเองมีดีมากกว่าไอ้เสี่ยชั่วนั่น ถ้าเธอต้องเลือกและฉลาดพอก็น่าจะรู้ว่าควรเลือกใคร “ฉันไม่ฟังข้อเสนออะไรของหมอทั้งนั้น ฉันไม่ได้อ่อนต่อโลกจนไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณกำลังจะเสนอให้คืออะไร เพราะฉะนั้นเก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะค่ะ เพราะว่าฉันไม่ต้องการ” พูดด้วยความโมโห เสียแรงที่เธออุตส่าห์คิดว่า อัคคีเป็นสุภาพบุรุษ ที่แท้ เขาก็ไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นที่เห็นเธอมีค่าแค่ร่างกายเท่านั้น “งั้นลองพูดมาสิ ผมต้องการอะไร ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะเดาใจผมถูกไหม?” พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขารู้ดีว่ากับผู้หญิงตรงหน้าต้องใช้เหตุผลเกลี้ยกล่อมอย่างค่อยเป็นค่อยไปจึงจะเอาชนะเธอได้ “หึ! ก็เงื่อนไขทุเรศๆ ที่ไม่ได้ต่างจากที่เสี่ยวาโยน่ะสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คุณเป็นถึงหมอ แต่กลับมีความคิดชั่วๆ ไม่ต่างจากเสี่ยชั่วนั่น!” “พูดอะไรช่วยให้เกียรติกันหน่อย แม้ว่าผมจะอยากได้คุณอย่างที่พูดนั่นก็จริง แต่ใช่ว่าจะใจดีจนยอมให้คุณมาพูดจาไม่ให้เกียรติผมแบบนี้” คราวนี้ อัคคีเริ่มไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าสาวสวยตรงหน้าที่ตอนแรกเหมือนจะเป็นคนอ่อนหวาน แต่กลับมีถ้อยคำที่ดุร้ายเสียจนเขาเองก็คาดไม่ถึง