ตอนที่ 5

“แสดงว่าเธอหลอกฉันสินะ” อัคคีพูดกับตัวเอง พลางนึกถึงเรื่องราวที่หญิงสาวได้กุขึ้นมาเป็นตุเป็นตะ หากสิ่งที่คิดเป็นเรื่องจริง ว่าชีวิตเธอกำลังเหมือนในละครที่ถูกแม่บังคับให้ขายตัวละก็ เวทิกาก็ดูน่าสงสารไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็เข้าใจในมุมผู้ชายที่เห็นหญิงสาวแล้วเกิดความอยากได้ อยากครอบครองในความสวย ความสาว ที่แม้แต่เขาเองก็อยากจะเป็นฝ่ายได้มีสิทธิ์ในตัวเธอบ้าง “หึ คิดอะไรของมึงวะอิฐ” พลางส่ายศีรษะของตนเองเบาๆ เขาไม่ควรคิดอะไรเพ้อเจ้อเช่นนี้ โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าเต็มใจหรือถูกบังคับให้ขายตัวกันแน่ อัคคีรู้ดีว่าตนเองไม่ใช่คนดีมากมายนัก แม้ว่าจะมีฉากหน้าเป็นแพทย์ผู้ที่หลายคนให้ความเคารพ แต่เบื้องหลังนั้นก็เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไป อาจจะต่างกันตรงที่เขามีความพร้อมมากกว่า ทั้งฐานะ หน้าที่การงาน และรูปลักษณ์ที่ทำให้สาวๆ มากหน้าหลายตาต่างพยายามเข้าหา และแน่นอนว่า อัคคีไม่ใช่คนดีหรือสุภาพบุรุษที่ไหนที่จะต้องปล่อยสาวๆ เหล่านั้นให้ผ่านไป ที่สำคัญ ชายหนุ่มไม่เคยต้องบังคับฝืนจิตใจผู้หญิงคนไหน หากต้องซื้อใครสักคนให้มาดูแล เธอคนนั้นจะต้องได้รับค่าตอบแทนอย่างดี จึงไม่แปลกว่าผู้หญิงหลายคนหลังจากที่เคยขึ้นเตียงกับเขาแล้วจะอยากจะหาเวลามาเจอกันอีก แต่คนอย่างอัคคีถือคติไม่กินของเก่า! อัคคีไม่ใช่คนที่จะเชื่อหรือยึดโยงกับเรื่องความรัก ด้วยครั้งหนึ่งเคยผิดหวังกับผู้เป็นแม่ที่ทิ้งไปตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เขาโตมาโดยการดูแลของ ‘อัควุฒิ’ ผู้เป็นพ่อ เจ้าของโรงแรมหรูที่อยากให้ลูกชายเป็นผู้ดูแลในอนาคต และแน่นอนว่า หมอหนุ่มพยายามเลือกทางเดินของตนเองโดยการเป็นหมอรักษาคนไข้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถละเว้นหน้าที่รับผิดชอบในการเข้าไปบริหารงานที่โรงแรมเป็นครั้งเป็นคราว แม้บทบาททางสังคมจะเป็นที่รู้จักหลากหลายแขนง แต่อัคคีก็รักษาภาพลักษณ์ของตนเองในแต่ละสถานะได้อย่างดีเยี่ยม ชายหนุ่มไม่เคยยุ่งหรือวอแวกับพนักงานที่โรงแรม ขณะเดียวกันเมื่อรับหน้าที่เป็นหมอก็ไม่เคยส่งสายตาให้กับคนไข้สาวสวยคนไหน ยกเว้นเธอคนนั้น…เวทิกา ถึงจะรู้จักเพียงแค่ชื่อนี้ และก่อนหน้านี้มั่นใจว่าคงไม่ได้เจอเธออีก เพราะอีกไม่นาน สาวเจ้าก็จะแต่งงาน แต่เมื่อได้รู้เรื่องที่สงสัยอยู่ก็อดกังวลใจจนไม่เป็นสุขไม่ได้ หมอหนุ่มจึงต้องหยุดรับคนไข้ต่อ “เลิกงานพอดีสินะ” พูดขึ้นเมื่อมองไปที่นาฬิกาเป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว อัคคีไม่อยากเก็บเรื่องของหญิงสาวมาใส่ใจ แต่ก็ไม่วายหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอติดตัวไปด้วย เพราะหวังว่าหากหญิงสาวโทร.เข้ามาจะได้เป็นผู้คืนโทรศัพท์เครื่องนี้ให้กับเวทิกาด้วยตนเอง ที่สำคัญคืออยากจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เธอโกหกเขาให้รู้แล้วรู้รอด! อัคคีใช้เวลาในการขับรถมาที่โรงแรมของตนประมาณครึ่งชั่วโมง ครอบครัวเขามีธุรกิจเปิดคอนโดฯ พร้อมกับโรงแรมหรูให้กับนักธุรกิจต่างชาติได้เข้าพัก แต่ถึงอย่างนั้น นักธุรกิจไทยหรือผู้ที่อยากจะพักผ่อนกลางกรุงท่ามกลางวิวที่สวยงาม ก็สามารถเข้าพักที่นี่ได้เช่นกัน จู่ๆ สายตาคมก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวร่างบางอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีครีมเข้ารูป เธอคนนั้นกำลังก้มหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสารอยู่ที่โซฟาล็อบบี หากเป็นเวลาปกติ เขาคงไม่สนใจอะไร แต่เพราะเธอคือผู้หญิงที่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ ทำให้ต้องชะงักเท้า! ‘เวทิกา เธอมาทำอะไรที่นี่!’ เวทิกานั่งบีบมือตัวเองแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย หลังจากที่ไปตรวจและได้รับผลยืนยันความบริสุทธิ์ของตนเองมาแล้ว หญิงสาวจึงกลับบ้านไปแต่งตัวตามที่ผู้เป็นแม่สั่งเอาไว้ และทางนั้นก็สั่งให้มาพบที่โรงแรมหรูที่นี่ แม้จะไม่อยากมา แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงแต่นั่งรอเวลาที่ลูกน้องของเสี่ยบ้านั่นจะมารับ9y;ไป “นี่คุณ…” เสียงของชายหนุ่มที่เดินเข้ามาทักทาย ทำเอาเวทิกาถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่ที่น่าแปลกคือชายผู้นั้นไม่ใช่คนของเสี่ยวาโย แต่กลับเป็นหมอหนุ่มที่เธอเพิ่งไปเจอมาเมื่อบ่ายวันนี้ “หมอ…หมอมาที่นี่ได้ยังไงคะ” เอ่ยถามด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ แม้ว่าเธอกับหมอคนนี้จะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ก็ไม่อยากให้คนอื่นมารู้เรื่องที่ตนเองกำลังจะขายตัวเท่าไรนัก “ผมต้องถามคุณมากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่ ที่โรงแรมของผม” อัคคีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง เลิกแทนตัวเองว่า ‘หมอ’ เพราะตอนนี้สถานะของเขาไม่ใช่หมอของเธออีกต่อไป “เอ่อ คือว่า...ฉันมารอเพื่อนค่ะ” อีกครั้งแล้วที่หญิงสาวเลือกจะโกหกออกไป แม้ว่าสายตาของหมอหนุ่มที่มองมาจะดูไม่เชื่อเธอเท่าไรนักก็ตาม “แน่ใจ…” อัคคีเอ่ยถามด้วยความสงสัย มั่นใจว่าหญิงสาวที่แต่งตัวด้วยชุดสวย เซ็กซี่ ต่างจากตอนไปตรวจที่โรงพยาบาลแบบนี้ ถ้าเดาไม่ผิด คงกำลังนัดพบกับผู้ชายที่แม่เธอจัดหามาให้อย่างแน่นอน “จริงสิ แม่บอกว่าโทรศัพท์ฉันอยู่ที่หมอ ขอคืนได้ไหมคะ” เวทิกาเอ่ยทันทีที่นึกขึ้นได้ ตอนที่รู้ว่าตัวเองลืมโทรศัพท์ไว้ที่โรงพยาบาล ใจหนึ่งก็อยากจะกลับไปเอาคืน อีกใจก็อยากรีบมาทำหน้าที่นี้ให้เสร็จไปเสียที เพราะถึงอย่างไร หมอหนุ่มคงไม่คิดจะยึดมันไปเป็นของตนเองแน่นอน “ใช่ คุณลืมมันไว้” ชายหนุ่มยื่นมือถือให้อย่างว่าง่าย ก่อนจะมองสำรวจรูปร่างหน้าตาของเวทิกาอีกครั้ง แม้หญิงสาวจะเป็นคนร่างเล็ก แต่เมื่ออยู่ในชุดรัดรูปเห็นสัดส่วนชัดเจนแบบนี้ก็ทำให้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงซ่อนรูปมากแค่ไหน “ขอบคุณมากนะคะ” เวทิการับโทรศัพท์มือถือมา แล้วภาวนาขอให้คุณหมอหนุ่มเดินเลี่ยงไปไวๆ เสียที ก่อนที่พวกนั้นจะมา “ไม่คิดจะถามหน่อยเหรอว่าผมคุยอะไรกับแม่คุณบ้าง” พร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับพิรุธ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเขาถึงหวังอยากให้เธอเปลี่ยนใจ และไม่ยอมขายตัวตามที่ได้ยินมา “คุยอะไรเหรอคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความงุนงง “ผมรู้หมดแล้วว่าวันนี้เรื่องทั้งหมดที่คุณพูดมาเป็นแค่เรื่องโกหก” อัคคีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง พยายามบอกกับตัวเองให้ใจเย็นเช่นกัน หากคนตรงหน้าเลือกที่จะโกหกต่อไป เขาเองก็คงจะทำอะไรไม่ได้