ตอนที่ 10

“เข้าบ้าน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแก” พิสมัยจ้องหน้าเวทิการาวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไปพร้อมกับเบญจา “แม่ ไวน์ไม่มีทางขายตัวให้ไอ้เสี่ยชั่วนั่นเด็ดขาด” เวทิกายืนยันคำเดิมทันทีที่เข้าบ้าน เผียะ! ไร้ซึ่งถ้อยคำ แต่กลับเป็นฝ่ามือที่ตบเข้าใบหน้าของเวทิกาอย่างรุนแรงโดยที่หญิงสาวไม่ได้ตั้งตัว “แกนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ แบบที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด กล้าดียังไงมาปฏิเสธเสี่ย ไม่เห็นหรือไงว่าเสี่ยจะฆ่าฉันอยู่แล้ว” พิสมัยพูดเสียงดัง พร้อมกับทำท่าจะเข้ามาทำร้ายเวทิกาเพิ่ม แต่ถูกเบญจาห้ามไว้เสียก่อน “แม่ใจเย็น เดี๋ยวมันก็ช้ำหมดหรอก เสี่ยน่าจะไม่โอเคนะ ถ้านังไวน์มันมีรอยฟกช้ำเยอะๆ” เบญจาจีบปากจีบคอพูดเยาะเย้ยพี่สาว “เบียร์! ถ้าเธอเห็นดีเห็นงามเรื่องนี้นักก็เสนอตัวไปนอนกับเสี่ยนั่นแทนพี่ไปเลยสิ” เวทิกาพูดด้วยความโมโห ในเมื่อเธอไม่อยากทำ ใครอยากทำก็ทำเองสิ “หน็อย! นี่แกกล้ามาย้อนลูกสาวฉันเหรอ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าแกมันนอกคอก ก็สมควรแล้วที่แกจะต้องเป็นคนเสียสละเรื่องนี้” พิสมัยออกโรงปกป้องเบญจาทันที และไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่มีทางยอมให้ลูกสาวสุดที่รักต้องไปตกนรกทั้งเป็นอย่างนั้นแน่นอน “ที่ผ่านมา แม่ไม่เคยเห็นไวน์เป็นลูกเลยหรือไง” เวทิกาพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด จริงอยู่ว่าพิสมัยไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ตลอดเวลาที่เธออยู่กันมากลับผูกพันและมองพิสมัยเหมือนเป็นแม่แท้ๆ คนหนึ่ง “นี่แกเป็นโรคความจำเสื่อมหรือไง ถึงพ่อแกจะตายตั้งแต่แกสองขวบ แล้วทิ้งแกเป็นภาระให้ฉัน แต่ฉันก็คอยย้ำเตือนใส่สมองของแกตลอดว่าแกมันไม่ใช่ลูกฉัน ลูกฉันมีคนเดียวคือเบียร์ ส่วนแกมันเป็นภาระที่ฉันต้องเลี้ยงไว้เพราะความสงสาร ไม่เข้าใจหรือไง นี่ถ้าแกไม่ได้ทุนเรียนดีอะไรนั่น ฝันไปเถอะว่าฉันจะส่งเสียแกเรียนถึงทุกวันนี้” พิสมัยพูดด้วยความโมโห เพราะสามีดันด่วนจากไปด้วยโรคมะเร็งในขณะที่นางเพิ่งคลอดเบญจาออกมา แถมยังทิ้งลูกติดมาเป็นภาระให้อีก จะพาไปทิ้งก็กลัวว่าจะมีปัญหาตามมา จึงต้องจำใจเลี้ยงเวทิกาอย่างตามมีตามเกิด แต่ลูกเลี้ยงดันเป็นเด็กรักดี ตั้งใจเรียน และทำงานหาเงินส่งเสียตนเองจนเรียนจบ ในขณะที่นางทุ่มเงินที่ทำมาหากินส่วนใหญ่ไปกับการเลี้ยงลูกสาวอย่างเบญจาเท่านั้น “ไวน์รู้ว่าไวน์ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ แต่ไวน์ก็นับถือแม่เหมือนแม่แท้ๆ” เวทิกาไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอพยายามอย่างมากที่จะทำตัวให้เป็นที่ยอมรับของทั้งพิสมัยและเบญจา แต่ที่ผ่านมากลับไม่ได้รับความรักจากสองคนนี้เลย “นับถือฉันเหมือนแม่ แต่แกกำลังปล่อยฉันไปตายเนี่ยนะ!” พิสมัยย้อนถามด้วยความโมโห ทางเดียวที่เวทิกาจะทดแทนบุญคุณและพิสูจน์ให้เห็นว่ารักนางเหมือนแม่จริงๆ ก็คือการยอมนอนกับเสี่ยวาโยเท่านั้น “ไวน์ไม่ได้ปล่อยให้แม่ไปตาย แต่ไวน์ไม่สามารถนอนกับผู้ชายที่ไวน์ไม่ได้รักจริงๆ” เวทิกาพูดอย่างใจคิด เธอเฝ้าเก็บความบริสุทธิ์ของตนเองเพื่อมอบให้แก่ชายที่ตนรัก หากมันต้องเสียให้กับคนชั่วอย่างเสี่ยวาโยคงรู้สึกราวกับกำลังจะขาดใจ “งั้นก็แปลว่าแกไม่ได้รักแม่ของฉันจริงๆ ถ้าแกรักแม่ เรื่องแบบนี้จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อีกอย่าง มันก็แค่ความบริสุทธิ์ ยังไงสักวันแกก็ต้องเสียไปอยู่แล้ว ทำเพื่อแม่หน่อยไม่ได้หรือไง” เบญจาพูดเสริมขึ้น เพราะหากเวทิกาไม่ยอมขายตัวให้เสี่ยวาโยจริงๆ จะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน และหนำซ้ำ ตนเองอาจจะต้องถูกส่งตัวไปแทนเวทิกา ซึ่งเธอไม่อยากที่จะอยู่สถานะนั้น แม้ว่าเสี่ยวาโยจะไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาที่แย่ แต่สำหรับเบญจาแล้วการได้นอนกับผู้ชายที่หมายปองเท่านั้นถึงจะเป็นความสุข “พี่…” เวทิกาปล่อยโฮออกมาด้วยความอึดอัดและกดดัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี หากเธอไม่ยอมขายตัวทุกคนก็จะเดือดร้อน แต่หากยอมก็จะไม่เหลืออะไรแม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเอง “ทำตามที่ฉันสั่งซะ ตอนนี้ แกก็เรียนจบแล้ว ฉันจะไม่ขออะไรแกมาก นอกจากทดแทนบุญคุณฉันด้วยการยอมนอนกับเสี่ย” พิสมัยพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เวทิกาไม่เคยมีค่ากับนางสักครั้ง “และหากต่อไปนี้ แกจะย้ายไปที่ไหน ฉันก็ไม่คิดห้าม” แต่ก่อนไปจะต้องได้เงินอีกห้าแสนมาใช้เสียก่อน “แม่หมายความว่าไง” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความสังหรณ์ใจในคำพูดของผู้เป็นแม่ “ในเมื่อแกหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว จะไปอยู่ที่ไหนก็เชิญ แต่ก่อนไป ขอให้แกสำนึกเอาไว้ว่าที่แกมีได้ทุกวันนี้ก็เพราะฉัน และแกก็ควรที่ตอบแทนบุญคุณที่ฉันเลี้ยงดูแกมา ล้านห้ามันน้อยไปด้วยซ้ำ” หญิงร่างท้วมพูดอย่างคนเหนือกว่า “หมายความว่า ถ้าไวน์ยอมนอนกับเสี่ยวาโย แม่จะไม่ยุ่งกับชีวิตไวน์อีกต่อไปอย่างนั้นเหรอ” เอ่ยถามอยากไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง มันยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่า ตอนนี้ เธอไม่เหลือคนในครอบครัวแล้วจริงๆ “ใช่ แกจะออกจากบ้านฉันไปมีผัวหรือชุบชีวิตที่ไหนก็เชิญ!” พิสมัยพูดด้วยความมั่นใจ เพราะเงินห้าแสนที่จะได้จากเสี่ยวาโยคงเพียงพอต่อการเอาไปถอนทุนคืน และเมื่อนั้น นางก็จะกลับมามีเงินอีกครั้ง ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเวทิกาอีกต่อไป “แม่แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอยากให้ไวน์ไปจริงๆ” หญิงสาวเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความเสียใจ “ก็ใช่น่ะสิ เลิกร้องไห้ แล้วก็ทำในสิ่งที่แกควรทำได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องมองว่าแกเป็นพวกอกตัญญูเลย” เบญจาพูดขึ้นอย่างรำคาญใจ “หึ สำหรับทุกคน ไวน์คงมีค่าแค่นี้สินะ” เวทิกาเหยียดยิ้มออกมาด้วยความสมเพชตนเอง หญิงสาวปาดน้ำตาซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ข้างใน และหากทางออกของเรื่องนี้คือการที่เธอต้องยอมนอนกับเสี่ยวาโยเพื่อหลุดพ้นจากความรู้สึกที่ต้องทดแทนบุญคุณละก็ มันคงจะคุ้มสินะ “ได้ ไวน์จะทำตามที่แม่ต้องการ” ถอนหายใจ พร้อมกับพูดออกไปด้วยความเจ็บช้ำ “แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง! พรุ่งนี้ แกไปโรงพยาบาลเพื่อเอาผลมายืนยันว่าแกยังซิง หวังว่าแกคงไม่ใจแตกและทำทุกอย่างพังเสียก่อนนะ อ้อ! และอย่าเล่นตุกติกเด็ดขาด รู้ใช่ไหมว่าถ้าแกเล่นตุกติก พวกมันฆ่าฉันกับน้องของแกแน่” พิสมัยมองหน้าเวทิกาอย่างไม่ไว้วางใจ