ตอนที่ 1 ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวออกไป!

เมื่อผ่านเข้าใกล้เรือนของอ๋องติ้งหนาน ฝีเท้าที่ตรงไปยังหอฝูหรงของแม่นมชุยก็ชะลอช้าลง ตอนที่เสิ่นโย่วหนิงมาถึง แม่นมชุยก็ล้างทำความสะอาดชามหยกตามปกติเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เห็นนางเอ้อระเหยลอยชายมาสาย น้ำเสียงเคร่งครัดจึงดังโพล่งออกมา “รีบถอดเสื้อออกซะ อย่าให้เวลาดื่มยาของท่านอ๋องต้องล่าช้า!” นางไม่กล้าโต้แย้ง รีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกอย่างคล่องแคล่ว แต่ยังไม่ทันที่ตู้โตว[1]จะถูกปลดออก มือของแม่นมชุยก็จับหมับที่หน้าอกอวบอิ่มของนางแล้ว น้ำสีขาวอุ่นๆ ค่อยๆ ไหลหยดลงในชามหยก เสียงกระทบกังวานใสเสนาะหู “อาส์...” เสิ่นโย่วหนิงกัดริมฝีปากสีชมพูอ่อนของนางแน่น แต่ก็ไม่อาจระงับเสียงครางในลำคอได้ แม่นมชุยมองนางอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะนวดคลึงให้แรงขึ้นอีก “สมกับที่ข้าให้เจ้ากินหญ้าหิมะของดีที่แสนหายาก ร่างกายของเจ้าหวั่นไหวง่ายขึ้นทุกวัน ยังไม่ทันได้แตะเลย เจ้าก็สะท้านขนาดนี้แล้ว!” พวงแก้มของเสิ่นโย่วหนิงร้อนผ่าวกลายเป็นสีแดงก่ำ ภายใต้แสงเทียนสลัวๆ นางยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น นางหลุบตาลง นิ้วเรียวขาวซีดที่ห้อยอยู่ข้างกายจับกระโปรงไว้แน่น ไม่ว่าแม่นมชุยจะบีบเค้นแรงสักเพียงใด ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของนางอีกเลย เมื่อน้ำเต็มชามหยก แม่นมชุยก็สะบัดเบาๆ ก่อนจะชักมือกลับ นางพึงพอใจมากกับท่าทีไร้การขัดขืนเช่นนี้ “วันนี้เป็นวันที่สิบที่ท่านอ๋องได้ดื่มยา ถ้าตามที่พระอาจารย์ว่าไว้ ก็น่าจะถึงเวลาของเจ้าแล้ว อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ” ติ่งหูของเสิ่นโย่วหนิงแดงขึ้นและร้อนขึ้นเรื่อยๆ นางตอบรับเพียง “เจ้าค่ะ” อย่างว่าง่าย หลังจากนั้น นิ้วเรียวงามดังหยกของนางก็หยิบกระโปรงผ้าแพรตัวบางที่แม่นมชุยเตรียมไว้ล่วงหน้ามาสวม นางมีรูปโฉมที่งดงาม ผิวพรรณก็เกลี้ยงเกลามีน้ำมีนวล แม้จะยังไม่ได้ออกเรือน แต่การกินหญ้าหิมะมานานหลายเดือนยิ่งทำให้รูปร่างที่สมส่วนอยู่แล้วมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่ชัดขึ้น กระโปรงหรูฉวิน[2]ที่นางสวมใส่ในยามปกติก็แทบไม่อาจอำพรางความพร่างพราวบนหน้าอกของนางได้อยู่แล้ว มาบัดนี้ กระโปรงผ้าแพรบางพลิ้วยิ่งเพิ่มความเย้ายวนให้นางขึ้นอีก แม้แต่แม่นมชุยก็ยังไม่สามารถละสายตาได้ชั่วขณะหนึ่ง นี่คือปีศาจจิ้งจอกชัดๆ! หากนางเป็นผู้ชาย ขาของนางคงอ่อนแรงจนเดินไม่ไหวแล้ว “เอาล่ะ ตามข้ามา” แม่นมชุยตวัดสายตามองนาง ก่อนจะเดินออกจากชายคาไป เสิ่นโย่วหนิงไม่กล้ารอช้า รีบตามติดไปทันที ท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรี แม่นมชุยเอ่ยเตือนขึ้นอย่างระมัดระวัง “หลังจากการศึกที่เขาเฟิ่งหมิง ท่านอ๋องของพวกเราก็รังเกียจเรื่องการเสพสังวาส วันๆ เอาแต่นั่งสวดมนต์ถือศีลกินเจ พระชายาก็ร่างกายอ่อนแอ ข้าคิดวิธีตั้งมากมาย ลองแล้วก็หลายคน มีแต่เจ้าที่พอจะเห็นผล ถ้าเจ้าสามารถทำให้ท่านอ๋องกลับมาสนใจในสตรีเพศและให้กำเนิดสายเลือดให้กับจวนอ๋องได้ จะถือเป็นความดีความชอบ” “อนาคต อย่าว่าแต่สิ่งที่บิดาเจ้าร้องขอเลย แม้แต่น้องชายของเจ้าก็สามารถหาคู่ครองที่ดีได้ ทั้งครอบครัวก็จะได้เสพสุขกับอำนาจและเงินทอง แต่ถ้าเจ้าไม่เอาไหน ผลที่ตามมาก็...” แม้แม่นมชุยจะไม่ได้พูดออกมา แต่เสิ่นโย่วหนิงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เด็กสาวที่ไม่เคยผ่านมือชายอย่างนางถูกชุบเลี้ยงจนมีรูปร่างแบบนี้ สถานการณ์ในครอบครัวก็เลวร้าย หากล้มเหลว นางจะถูกทรมานจนตาย ความยากลำบากที่นางต้องทนทุกข์ตั้งแต่ยังเป็นเด็กก็เพียงพอแล้ว นางไม่ต้องการจะมีจุดจบแบบนั้น! เสิ่นโย่วหนิงกำกระโปรงผ้าแพรแน่น แล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นว่า “แม่นมโปรดวางใจ ข้ารู้ดี” ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต นางก็จะลากอ๋องติ้งหนานเข้าสู่ดินแดนธุลีแดง[3]ให้จงได้! ทันทีที่ทั้งสองเข้าก้าวไปในลานกว้าง เสียงข้าวของตกแตกกระจายก็ดังขึ้น เสิ่นโย่วหนิงสะดุ้งตกใจ แสงเทียนที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้องส่องสะท้อนเงาร่างของคนสองคนผ่านกระดาษบนหน้าต่าง ทันใดนั้น ร่างหนึ่งในนั้นก็กระแทกเข้ากับลายฉลุบนบานหน้าต่าง เสียงกระแทกที่รุนแรงดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดูอ่อนแอและน่าสงสาร “ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวออกไป!!” เสียงทุ้มลึกและเคร่งขรึมของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ราวกับว่าเขาจะขย้ำกลืนทุกสิ่งเมื่อใดก็ได้ ปัง! ร่างเพรียวบางเดินโซซัดโซเซออกมา ทั่วทั้งร่างกายมีเพียงผ้าปิดบังไม่กี่ชิ้น ผมของนางหลุดลุ่ยยุ่งเหยิงราวกับถูกทรมานมาอย่างแสนสาหัส ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เลือดสีแดงสดเปื้อนไปทั่วแขน เมื่อเสิ่นโย่วหนิงเห็นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ทันทีที่เห็นแม่นมชุย หญิงสาวชะงักฝีเท้าโดยฉับพลัน พลางร้องเรียกด้วยเสียงสะอื้น “แม่นม...” เผยให้เห็นถึงความรู้สึกคับข้องใจอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด เวลานี้ เสิ่นโย่วหนิงจำได้แล้วว่านางคือหญิงสาวที่เข้ามายังจวนอ๋องแห่งนี้ก่อนนางครึ่งเดือน ก่อนจะมาที่เรือนของท่านอ๋อง นางยังได้กล่าวคำปฏิญาณด้วยความจริงใจ อย่างไรเสีย การโบยบินขึ้นสู่สถานะที่สูงกว่า ใครจะปฏิเสธได้ลงคอ “เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ ยังมีหน้ามาร้องไห้อีก!” แม่นมชุยดำหนินางอย่างไร้ความปรานี “ยังไม่รีบออกไปอีก!” [1] ตู้โตว (肚兜) ชุดชั้นในของสตรีสมัยโบราณ มีลักษณะเป็นผืนผ้าคล้ายผ้ากันเปื้อนสำหรับคาดรอบอก มีสายผ้าผูกที่คอและเอว [2] หรูฉวิน (襦裙) คือชุดกระโปรงรัดอก เป็นที่นิยมของสตรีในสมัยราชวงศ์ถัง [3] ธุลีแดง (红尘) แปลว่า ฝุ่นแดงที่คละคลุ้งจากการวิ่งผ่านของรถม้าและอาชา ใช้เปรียบเปรยกับโลกมนุษย์หรือสังคมโลกีย์