ตอนที่ 15 บ่าวแค่อยากจะช่วยท่านอ๋อง

หลังจากที่หรงเชวียทานอาหารเสร็จแล้ว เสิ่นโย่วหนิงจึงได้ปราดเข้าไปเก็บจาน พระพุทธองค์รูปนั้นกลับมานั่งที่ตั่ง หลับตา รวบรวมสมาธิ เคาะปลาไม้ และสวดมนต์ พระธรรมที่อ่านผ่านตามาแล้วหลายรอบ บัดนี้กลับกลายเป็นเหมือนคัมภีร์สวรรค์ ติดๆ ขัดๆ เข้าใจได้ยาก ไม่อาจทำสมาธิได้เลย หูของเสิ่นโย่วหนิงกำลังรับฟัง แต่ในใจนั้นกลับมีล่องลอยไปกับมายาคติ หน้าอกนางคัดขึ้น ความฝันในอ่างอาบน้ำลอยล่องขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมองก็เริ่มจินตนาการเหตุการณ์ต่อไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อนางรู้สึกปรารถนา ร่างกายก็รู้สึกทรมาน สุดท้ายก็ไม่สามารถควบคุมลมหายใจได้ จู่ๆ เสียงเคาะปลาไม้ก็หยุดลง ราวกับกำลังตำหนิว่านางทำเสียงดังเกินไป แต่ก็ดูเหมือนกับกำลังคาดหวังกับการเคลื่อนไหวของนาง เสิ่นโย่วหนิงหยิกฝ่ามือของตน ในเมื่อตัดสินใจจะอดเปรี้ยวไว้กินหวาน อย่างน้อยๆ วันนี้ก็ต้องอดทนผ่านไปให้ได้ นางค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง วันนี้... วันนี้บ่าวยังไม่ได้ทานน้ำสักหยด เลยรู้สึกกระหายขึ้นมาเล็กน้อย บ่าวขออนุญาตดื่มน้ำได้ไหมเจ้าคะ” หรงเชวียไม่พูดอะไร แต่เบือนสายตาไปที่กาน้ำชาบนโต๊ะ ข้างๆ มีถ้วยชาวางอยู่ นั่นคือถ้วยที่เขาเพิ่งใช้ เสิ่นโย่วหนิงกล่าวคำขอบคุณซ้ำๆ ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม เปลือกตาของหรงเชวียกระตุก ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากแดงฉ่ำของนางที่ประกบกับขอบถ้วย นั่นเป็นถ้วยที่เขาใช้แล้ว แน่นอนว่า เสิ่นโย่วหนิงก็รู้ เมื่อดื่มน้ำไปถ้วยหนึ่งแล้ว ดูเหมือนจะยังไม่หนำใจ นางแลบลิ้นออกมาเล็มเลียริมฝีปาก ดวงตาของหรงเชวียร้อนเป็นไฟ เขารีบปิดตาลงอย่างรวดเร็ว ปลาไม้ยังคงถูกเคาะอยู่ตลอดเวลา ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อย แต่กลับไม่มีบทสวดมนต์ถูกพ่นออกมา นอกจากลิ้นที่เล็มเลียริมฝีปากล่างของนางแล้ว สมองของเขาก็ว่างเปล่า เสิ่นโย่วหนิงยังอุตส่าห์ปราดเข้ามาพร้อมพระคัมภีร์ในมือ “ท่านอ๋องจำบทสวดไม่ได้หรือเจ้าคะ ท่านต้องการดูหรือไม่” หรงเชวียพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสลัดภาพในใจออก เขาลืมตาขึ้นแล้วตำหนิด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ถอยไป” เสิ่นโย่วหนิงโน้มตัวลงและวางพระคัมภีร์ลงในมือของเขา ในขณะที่โน้มตัว นางเข้าใกล้เขามาก หน้าอกขาวโพลนมาส่ายไปมาตรงหน้าของหรงเชวียอีกแล้ว “ถอยออกไป!” คราวนี้เสียงดังขึ้น เสิ่นโย่วหนิงตกใจมาก รีบถอยหลังไปสองก้าว “บ่าว... บ่าวแค่อยากจะช่วยท่านอ๋อง” น้ำเสียงช่างน่าสงสารเหลือเกิน การอยู่ให้ห่างจากเขาสักหน่อย จะเป็นการช่วยเหลือที่ดีที่สุด หรงเชวียพลิกพระคัมภีร์และก้มศีรษะลงโดยไม่มองนาง “ไม่ต้อง เวลาชั่วยามเห็นจะได้แล้ว เจ้าออกไปได้” ค่ำคืนนี้ผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น เสิ่นโย่วหนิงหายใจออกยาวๆ ราวกับนางเองก็ต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนกัน หรงเชวียขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่การกระทำนี้เบาบางมากจนกระทั่งเขาเองก็ยังไม่รู้สึกตัว “บ่าวทูลลา” นางยกกล่องอาหารขึ้น แล้วเดินออกไป ก่อนจะปิดประตูให้เขาอย่างนอบน้อม แม้ว่านางจะจากไปแล้ว แต่กลิ่นที่ยังหลงเหลืออยู่ภายในห้องยังคงอบอวลวนเวียนอยู่รอบกายของหรงเชวีย ไม่อาจลบเลือนหรือเพรียกหาได้ ในใจของหรงเชวียมีซึ่งความรู้สึกค้างคา สักพักหนึ่ง เขาจึงตระหนักได้ว่าตนเองกำลังคาดหวังสิ่งใด เฉกเช่นการลงโทษก็ไม่ปาน เขาเคาะปลาไม้ลงบนหลังมือของตน เพื่อให้ความเจ็บปวดย้ำเตือนเขาว่า ความปรารถนาดังกล่าวเป็นการลบลู่พระพุทธศาสนา ทั้งยังน่าขยะแขยงอีกด้วย แม่นมชุยยังคงรออยู่นอกประตูลาน เมื่อเห็นเสิ่นโย่วหนิงเดินเอ้อระเหยมาพร้อมกับกล่องอาหาร นางก็โน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วสูดดมตามร่างกายของหญิงสาว กลิ่นนมแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางกำลังมีอารมณ์ แต่นอกจากกลิ่นนมและกลิ่นไม้จันทน์แล้ว ก็ไม่มีกลิ่นอื่นใด แม้แต่เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางก็สวมใส่เรียบร้อย แม่นมชุยยิ้มหยัน “นังตัวดี วันนี้เป็นเจ้ามีความสุขอยู่คนเดียวหรือเปล่า” เสิ่นโย่วหนิงเขินอายเมื่อได้ยิน “ท่านอ๋องบอกว่าวันนี้ไม่สะดวก” “ท่านอ๋องไม่สะดวก หรือเจ้าไม่เพียรพยายามพอ” พูดแล้ว ก็เอื้อมมือมาบีบเค้นหน้าอกของนาง นางบีบแรงมาก จนทำให้เสิ่นโย่วหนิงเจ็บจนน้ำตาไหล แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกอับอายยิ่งกว่าความเจ็บปวดก็คือ แม้ว่าแม่นมชุยจะบีบเค้นแรงมากสักเท่าใด น้ำก็ยังคงไหลออกจากหน้าอกอย่างไม่อาจควบคุมได้