ตอนที่ 11 เจ้าจะเข้าใจเองเมื่อโตขึ้น

เสิ่นโย่วหนิงได้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะไปอย่างสมบูรณ์แล้ว นางครวญครางเรียกหรงเชวียออกมาอย่างคลุมเครือ “ท่านอ๋อง...” โทนเสียงในการสวดมนต์ก็เหมือนกับลมหายใจที่จรดรดใส่นาง ชวนให้รู้สึกจั๊กจี้อย่างบ้าคลั่ง ลมหายใจของนางเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง มือที่นับลูกประคำของคนที่นั่งอยู่บนตั่งก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้น ไม่รู้ว่านี่เป็นการปกปิดหรือกระตุ้น ร่างกายภายใต้เสื้อคลุมบิดเร่าไปตามการเคลื่อนไหวของนิ้วมือ เพียงแค่อึดใจเดียว หญิงสาวที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมก็ผ่อนลมหายใจยาวออกมา ร่างกายก็เงียบไปในบัดดล หลังจากได้ปลดปล่อยจนหมดแล้ว เสิ่นโย่วหนิงก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มบนตั่งที่กำลังท่องพระสูตรก็ถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ราวกับเขาได้ผ่านมหาสงครามอันยิ่งใหญ่ เสื้อผ้าของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ไม่นานนัก หรงเชวียก็ลืมตาขึ้น เขาปรายตามองคนบนพื้นแล้ว ก็ทำสมาธิและเริ่มท่องพระคัมภีร์อีกครั้ง แต่คราวนี้ ความเร็วในการอ่านเป็นปกติขึ้นมาก เมื่อเสิ่นโย่วหนิงตื่นขึ้น นางก็นอนอยู่บนเตียงของตัวเองแล้ว เสิ่นโย่วอี๋ดวงตาบวมแดงนั่งอยู่ที่หัวเตียง นางพยายามลุกขึ้นปลอบโยนน้องสาว แต่ทั่วทั้งร่างกายของนางเจ็บปวดมากราวกับเพิ่งถูกก้อนหินทุ่มใส่ นางถอนลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นดังนี้ เสิ่นโย่วอี๋ก็ควบคุมน้ำตาของนางไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาหลั่งรินออกมาทันที “ท่านพี่ ทำไมทั้งเนื้อทั้งตัวถึงมีแต่บาดแผลล่ะ ท่าน...ท่านอ๋องทำร้ายพี่หรือ” หรงเชวียได้รับการขนานนามว่าเป็นเทพสงครามมาเนิ่นนานแล้ว เวลานี้ เขามักจะทำท่าราวกับไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้ แล้วเสิ่นโย่วอี๋จะไม่กังวลได้อย่างไร เสิ่นโย่วหนิงทนเห็นนางเศร้าโศกเช่นนี้ไม่ไหว จึงอดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่แสนสาหัสหยัดกายลุกขึ้นนั่ง และปาดน้ำตาให้นาง “พี่ไม่เป็นไร ท่านอ๋อง...ไม่ได้ทำร้ายพี่ เรื่องพวกนี้...เจ้าจะเข้าใจเองเมื่อโตขึ้น” ใบหน้าของเสิ่นโย่วอี๋เต็มไปด้วยความกังวล “แต่เทียบกับเมื่อวานแล้ว วันนี้พี่...” คงไม่สามารถอ้างว่าไม่มีประสบการณ์ได้อีกหรอก เสิ่นโย่วหนิงเองไม่รู้ว่าจะปลอบนางอย่างไรจริงๆ อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่สามารถอธิบายรายละเอียดที่ชัดเจนให้นางได้ “ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” นอกจากเป็นห่วงแล้ว เสิ่นโย่วอี๋รู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถช่วยอะไรพี่สาวได้เลย นางทำได้เพียงผงกศีรษะ แต่ในใจยังคงเต็มไปด้วยความปวดร้าว หลังจากปลอบโยนน้องสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสิ่นโย่วหนิงก็ตักน้ำมาเพื่อชำระล้างร่างกายของตน บริเวณระหว่างขาของนางเหนียวเหนอะหนะไม่สบายตัว ในขณะที่นางลงน้ำ บาดแผลที่ข้อมือของนางเจ็บปวดมากจนสะดุ้ง แต่นางยังคงกัดฟันและแช่ลงไปในน้ำทั้งตัว หลังจากคุ้นชินกับความเจ็บปวดแล้ว ในที่สุดนางก็รู้สึกโล่งใจได้สักพัก นางไม่อยากขยับ แค่อยากจะแช่ตัวนิ่งๆ สักพัก น้ำอุ่นสบายตัวมากจนนางสะลึมสะลือผล็อยหลับไป ในม่านหมอก เสิ่นโย่วหนิงรู้สึกราวกับวิญญาณของตัวเองถอดออกจากร่าง นางมองเห็นตัวเองภายใต้เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยถูกมัดด้วยเชือกป่าน หรงเชวียที่เอนกายอยู่ข้างๆ ก็มีสภาพไม่เรียบร้อยพอๆ กัน ดวงตาของชายผู้นั้นแดงก่ำ พลางยื่นมือมาด้วยลมหายใจติดขัด ในขณะที่กำลังเห็นว่ามือใหญ่ที่มีข้อต่อชัดเจนกำลังจะสัมผัสถูกยอดบรรพตที่ถูกเชือกป่านบีบรัดของตน เสิ่นโย่วหนิงกลับถูกเสียงสูงขัดจังหวะให้นางต้องตื่นขึ้นมา “ท่านพี่ รีบตื่นเร็วเข้า!” เสิ่นโย่วหนิงสำลักน้ำ นางรีบโผล่หัวขึ้นมา นางเกือบจะจมน้ำตายเพราะห้วงราคะแล้ว “โย่วอี๋ เกิดอะไรขึ้น” “แม่นมชุยมา” เสิ่นโย่วหนิงรีบเช็ดตัวให้สะอาด ก่อนจะสวมใส่เสื้อผ้าอย่างคล่องแคล่ว แล้วเดินออกไป แม่นมชุยถือชามอยู่ในมือ นางเข้าใจ จึงหยิบชามแล้วหันหลังกลับ แต่คิดไม่ถึงว่าแม่นมชุยจะรั้งนางไว้ แล้วโบกมือไล่เสิ่นโย่วอี๋ออกไปข้างนอก คราวนี้นางคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ เสิ่นโย่วหนิงกัดริมฝีปากของนางและไม่พูดอะไรอีก นางเปลื้องผ้าออกต่อหน้าแม่นมชุย เมื่อนึกถึงคำเย้ยหยันครั้งก่อนของอีกฝ่าย นางก็กัดริมฝีปากไม่ส่งเสียงอะไรออกมา คิดไม่ถึงว่าแม่นมชุยยังคงยิ้มเยาะออกมาอีก “ท่าทางแบบนี้ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าข้าบังคับให้เจ้าทำแบบนี้สินะ” เสิ่นโย่วหนิงรีบก้มศีรษะลง “แม่นม ท่านคิดมากแล้ว”