ตอนที่ 6 ดื่มสิ เจ้าไม่เข้าใจหรือ

เสิ่นโย่วหนิงรีบเปลี่ยนเสื้อคลุม แล้วเดินตามแม่นมชุยไปยังเรือนฝั่งตะวันออก ก่อนที่จะมายังจวนอ๋อง นางเคยได้ยินว่าพระชายาติ้งหนานแต่งเข้าจวนอ๋องมาสามปีแล้ว ไม่เคยได้ออกไปไหน นางรอจนกระทั่งอ๋องติ้งหนานกลับมา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยินดีที่จะแตะต้องนางเลย เรื่องนี้ แม้จะไม่มีใครกล้าพูดถึงอย่างเปิดเผย แต่ชาวบ้านบนท้องถนนในตรอกซอกซอยต่างก็รู้กัน หากไม่เช่นนั้นแล้ว บิดาของนางคงไม่ส่งนางมาเป็นเครื่องบูชายัญที่จวนอ๋องตั้งแต่อายุยังน้อยหรอก ในขณะที่ความคิดลอยออกไปไกล เสิ่นโย่วหนิงก็มาถึงเรือนเฟิงซวงแล้ว ทันทีที่นางก้าวผ่านธรณีประตู กลิ่นยาก็แทงทะลุผ่านปลายจมูกของนาง ในขณะที่นางเข้ามา คนที่อยู่ด้านในชายคาก็ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดปากกระแอมไอเบาๆ เมื่อเงยหน้าขึ้น เสิ่นโย่วหนิงก็ได้เห็นหญิงสาวในตำแหน่งที่นั่งหลักอย่างชัดเจน ชุดคลุมผ้าแพรต่วนที่ประดับประดาไปด้วยดิ้นด้ายสีทองและเงินเสริมให้นางดูสูงศักดิ์มีสง่าราศี แม้ว่ารูปร่างจะไม่ได้ชวนให้ตื่นตะลึง แต่ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกคลายใจ เพียงแต่ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับคนป่วยหนัก ดวงตาคู่นั้นสงบและอ่อนโยนราวกับน้ำในทะเลสาบที่ไร้ระลอกคลื่น เสิ่นโย่วหนิงไม่กล้ามองนาน นางทำความเคารพและยกน้ำชา “ได้ยินว่าเมื่อคืนเจ้าทำให้ท่านอ๋องศีลขาด เจ้าทำได้อย่างไร” จ้าวอวี่ถัง พระชายารับชาจากนางขึ้นยกจิบช้าๆ เสิ่นโย่วหนิงกะพริบตาปริบๆ อย่างร้อนตัว ริมฝีปากของนางขยับเล็กน้อย ไม่รู้ควรจะเริ่มจากตรงไหน นางไม่คิดว่าพระชายาจะถามรายละเอียดเช่นนี้ ทั้งๆ ที่เรื่องแบบนี้ไม่ควรจะ... “หืม?” ดวงตาของจ้าวอวี่ถังกวาดไปทั่วใบหน้าของนาง ตั้งแต่คิ้วงามงอนชวนหลงใหลจนถึงรูปร่างที่เย้ายวนใจ ในที่สุดก็ผุดรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมาอย่างชวนให้ขบคิด “ท่านอ๋องถูกวางยา...” ทันทีที่เสิ่นโย่วหนิงอ้าปากพูด ก็เห็นนิ้วอันซีดเซียวของพระชายาจรดลงมาที่คอของตน แล้วค่อยๆ เคลื่อนที่จนหยุดบริเวณที่อวบอัดที่สุด “มันใช้ได้ผลจริงๆ” แค่สะกิดเบาๆ เพียงสองครั้ง จุดที่ไวต่อความรู้สึกของเสิ่นโย่วหนิงเปียกชื้น ดูเหมือนว่าซึมออกมาด้านนอกด้วย นางรู้สึกได้ชัดเจน หูของนางก็แดงก่ำขึ้นทันที “ทำได้ดี” เสียงของจ้าวอวี่ถังนุ่มนวลและเกียจคร้าน นางใช้นิ้วเปิดกล่องไม้ แล้วเทห่อยาลงในน้ำอุ่นต่อหน้าเสิ่นโย่วหนิง แล้วใช้ช้อนคนสองครั้ง ก่อนจะผลักมาตรงหน้านาง “ดื่มสิ” เสิ่นโย่วหนิงมองจ้าวอวี่ถังด้วยความสับสน แม้ว่านางจะจมอยู่กับกองสมุนไพรมาเป็นเวลานาน แต่ครั้งนี้นางไม่สามารถแยกแยะได้ว่านี่คือกลิ่นของสิ่งใด หลังจากที่พูดสองพยางค์นี้แล้ว สายตาของจ้าวอวี่ถังก็ไม่ได้จับจ้องที่นางอีก ดูเหมือนจะเหม่อออกไปนอกประตูอย่างไร้จุดหมาย นางไม่มีครอบครัวคอยหนุนหลัง หากพระฉายาไม่ชอบนางจริงๆ แล้วคิดอยากจะฆ่านางทิ้งที่นี่ นางเองก็ทำอะไรไม่ได้ ความคิดแวบแรกของเสิ่นโย่วหนิงคือนางอยากจะกลับไปหาแม่นมชุย ทว่า นางอยู่ที่นี่เสียที่ไหน “ดื่มสิ เจ้าไม่เข้าใจหรือ” ชั่วขณะหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวอวี่ถังแปลกไป ดวงตาดำสนิทจ้องมองเสิ่นโย่วหนิง ชวนให้รู้สึกขนหัวลุก ความรู้สึกแตกต่างจากเมื่อสักครู่นี้โดยสิ้นเชิง เสิ่นโย่วหนิงก้าวถอยหลังด้วยความกลัว แต่แล้วจู่ๆ คางของนางก็ถูกจ้าวอวี่ถังจับไว้ ทั้งรุนแรงและเจ็บปวด “เจ้าคิดว่าการที่บิดาผีพนันขายเจ้าให้กับจวนอ๋อง เพื่อให้เจ้ามาเสวยสุขน่ะหรือ” ทันใดนั้น ดวงตาและคิ้วของเจ้าอวี่เหมยก็แปรเปลี่ยนเป็นความเหี้ยมโหด ส่งผลให้ใบหน้าที่ซีดขาวของนางดูน่ากลัว “เจ้าไม่มีเวลามากนัก! ถ้าไม่อยากให้น้องสาวของเจ้าถูกส่งออกไป ก็รีบตั้งครรภ์สายเลือดของท่านอ๋องซะ!” ชั่วขณะที่เสิ่นโย่วหนิงยังไม่ทันได้ตอบสนอง จ้าวอวี่ถังก็จับนางกรอกน้ำอุ่นจากชามที่มีห่อยานั่น กระทั่งออกจากเรือนเฟิงซวงสักพักแล้ว นางก็ยังคงงุนงง หมายความว่าอะไร น้องสาวของข้าจะถูกส่งไปที่ไหน เสิ่นโย่วหนิงรู้สึกเหมือนมีก้อนโคลนอยู่ในหัวของนาง สิ่งเดียวที่คอยเตือนนางอยู่เสมอคือเวลา นางไม่กล้าโอ้เอ้ แต่ก็ไม่สามารถยั่วยวนท่านอ๋องเหมือนเมื่อคืนได้ เสิ่นโย่วหนิงเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงผ้าแพรตัวบาง แล้วรีบจ้ำอ้าวไปยกอาหารเจที่ห้องครัว ก่อนก้าวไปยังเรือนของหรงเชวีย ยามกลางวันอากาศแจ่มใส ทันทีที่เข้าใกล้ธรณีประตู นางก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยกำลังสวดมนต์เบาๆ