ตอนที่ 13 แค่เคยปีนขึ้นเตียงของท่านอ๋อง ก็คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านายแล้วหรือ

คำพูดของชุนเซียงและสาวใช้คนนั้นไม่น่าฟังเลยจริงๆ เสิ่นโย่วหนิงก้มศีรษะลงแล้วเดินอย่างรวดเร็ว เมื่อนางกลับไปยังหอฝูหรง สีหน้าของนางยังคงไม่ค่อยดีนัก แค่พริบตา ดูเหมือนเสิ่นโย่วอี๋จะโตขึ้นมาก แม้จะเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของนาง แต่ก็ไม่ได้ถามให้รำคาญใจ นางแค่จูงมือของเสิ่นโย่วหนิง พาไปที่สวนเพื่อดูวัชพืชที่แอบงอกขึ้นใต้กระถางดอกไม้ เดิมหอฝูหรงเป็นเรือนร้าง หลังจากที่พวกนางมาถึงก็ได้เก็บกวาดลวกๆ พอให้อยู่ได้ เรือนแห่งนี้ไม่มีผู้อื่น หากพวกนางไม่ดูแล ก็ไม่มีใครอื่นจะมาสนใจ ดรุณีน้อยย่อตัวลงข้างๆ วัชพืช พลางจ้องมองอย่างจริงจัง “ท่านพี่ พวกเราก็เหมือนวัชพืชเหล่านี้ใช่หรือไม่” เสิ่นโย่วหนิงย่อตัวลงข้างๆ วัชพืชที่งอกขึ้นระหว่างแผ่นหินนั้นก็ช่างดื้อรั้นพอๆ กับพวกนาง “ใช่ ต่อให้ไม่โดดเด่น ต่อให้ลมแรงฝนกระหน่ำ มันก็เติบโตขึ้นได้” เสิ่นโย่วอี๋เม้มริมฝีปาก แล้วหันไปยิ้มให้พี่สาว “พวกเราก็เหมือนกัน” ไม่ว่าจะพบเจอสิ่งใดมา ขอแค่เห็นรอยยิ้มของโย่วอี๋ ความทุกข์โศกทั้งหมดก็มลายหายไปสิ้น เมื่อถึงยามค่ำคืน แม่นมชุยก็กลับมาอีกครั้ง เสิ่นโย่วหนิงกัดริมฝีปากล่างของนาง ตอนกลางวันไม่ได้ยินคำสั่งของจ้าวอวี่ถัง นางยังคิดว่าคืนนี้จะได้ละเว้น คิดไม่ถึงเลยว่า... แม่นมชุยเห็นนางขมวดคิ้วขึ้น จึงชักสีหน้าใส่นางทันที “ทำไม แค่เคยปีนขึ้นเตียงของท่านอ๋อง ก็คิดว่าตัวเองเป็นเจ้านายแล้วหรือ” เสิ่นโย่วหนิงรีบก้มหน้าลง “แม่นม ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น” เพียงแต่ ถึงตอนนี้ ข้อมือของนางที่ถูกมัดยังคงเจ็บอยู่ นางแค่อยากจะพักสักหน่อย “ไม่ได้หมายความอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ เจ้าอยากให้ท่านอ๋องหิวตายใช่ไหม” แม่นมชุยทำเสียงกระแนะกระแหนเน้นย้ำตรงคำว่า ‘หิวตาย’ เสิ่นโย่วหนิงฟังออกว่าอีกฝ่ายกำลังกระเซ้าเย้าแหย่ ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางหยิบกล่องอาหารอย่างเชื่อฟังแล้วอุ้มไปที่เรือนของหรงเชวีย กลิ่นไม้จันทน์และกลิ่นสมุนไพรหลายขนานลอยมาจากในห้อง เสิ่นโย่วหนิงแช่ยามาเป็นเวลานาน จึงพอมีความรู้ความเข้าใจในเรื่องสมุนไพรบ้าง นางทำจมูกฟุตฟิตดมกลิ่น นี่คือเมล็ดฝอยทอง สมุนไพรที่มีสรรพคุณทำให้จิตใจสงบ ที่แท้จวนติ้งหนานก็ไม่ได้วิเศษวิโสไปจากคนธรรมดาสามัญทั่วไปอย่างที่คนเขาลือกัน เสิ่นโย่วหนิงถือกล่องอาหารเดินเข้าไปด้านใน ทันทีที่เข้าไปในห้อง คิ้วของหรงเชวียก็กระตุกเบาๆ แม้จะอยู่ห่างออกไปพอสมควร แต่กลิ่นนมหอมกรุ่นจางๆ ยังคงผสานกับกลิ่นสมุนไพรสำหรับผ่อนคลายและกลิ่นไม้จันทน์หอมสอดแทรกเข้ามาด้านใน มือของหรงเชวียที่จับลูกประคำหยุดนิ่งชั่วขณะ เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ออกไป” เสิ่นโย่วหนิงยืนข้างอย่างเชื่อฟัง นางลดสายตาลงแล้วตอบกลับอย่างแผ่วเบาว่า “เมื่อวานนี้...ต้องขอบคุณท่านอ๋องเป็นอย่างมากที่ช่วยบ่าว” หรงเชวียหลับตา ภายใต้เสื้อคลุมตัวใหญ่สีม่วง เขานั่งขัดสมาธิบนตั่งเตี้ย ควันกำยานไม้จันทน์หอมลอยวนเวียนอยู่ใต้แสงเทียนสลัว เมื่อมองจากระยะไกล ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพระพุทธองค์ผู้ศักดิ์สิทธิ์ เพียงแต่พระพุทธองค์รูปนี้มีร่างกายและรูปโฉมที่งดงามราวกับหยก ทำให้ผู้คนอดไม่ได้อยากจะลากเขาสู่ดินแดนธุลีแดง อยากเห็นเขาบ้าคลั่ง พระพุทธองค์รูปนี้อ้าปากขึ้น “ไม่จำเป็น ออกไปซะ” เสิ่นโย่วหนิงเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงตะกุกตะกักของนางอิดโรยลงมาก “หากบ่าวออกไปตอนนี้ นายหญิงใหญ่คงต้องโมโหมากแน่ๆ...” คำพูดนี้ เมื่อวานนางได้พูดไปแล้ว แค่อยากจะย้ำเตือนอีกที หรงเชวียยังคงเงียบ เขาลืมตาเหลือบมองนาง วันนี้นางสวมเสื้อผ้าได้มิดชิดกว่าเมื่อวานนี้ เขาขมวดคิ้ว แม้จะไม่ได้โกรธ แต่น้ำเสียงก็มีนัยของการข่มขู่ “มาไม้เดิมติดต่อกันสามครั้ง มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” เสิ่นโย่วหนิงก้าวถอยหลังออกไปอีกเล็กน้อย คำพูดของเขาไม่ผิดเลย “ท่านอ๋องวางใจได้ วันนี้บ่าวไม่ได้แตะต้องน้ำสักหยด รับรองได้ว่าไม่มีสิ่งมิดีมิควรติดมาด้วยอย่างแน่นอน” เมื่อได้ยินถ้อยคำของนาง หรงเชวียก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “เจ้าไปได้แล้ว” นางก็เหมือนกระต่ายตื่นตูม เมื่อได้ยินก็น้ำตารื้นขึ้นมาทันที “ท่านอ๋องรับปากว่าจะให้บ่าวอยู่ที่นี่หนึ่งชั่วยาม ผู้...ผู้ออกบวชไม่กลืนคำพูดของตน ท่านอ๋องพูดแล้วต้องไม่คืนคำสิเจ้าคะ” หรงเชวียบีบลูกประคำในมือ นางยังคงยืนอยู่อย่างเงียบๆ แต่สำหรับเขาแล้ว นี่คือความท้าทายที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน