ตอนที่ 16 ทางที่ดีพรุ่งนี้เจ้าควรพยายามให้มากกว่านี้

เมื่อมองไปที่หน้าอกที่ถูกทำให้เปียกปอนของนาง แม่นมชุยก็ทำสีหน้าเหยียดหยามใส่ “เป็นแม่หญิงใจง่ายอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด กับข้ายังทำเป็นเสแสร้งแกล้งทำอีกงั้นหรือ?” ใบหน้าของเสิ่นโย่วหนิงแดงก่ำยิ่งขึ้นไปอีก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความจริงเช่นนี้ นางเองก็ไม่สามารถพูดแก้ต่างอะไรให้กับตัวเองได้อีก “วันนี้ก็ถือเสียว่าท่านอ๋องไม่สะดวกก็แล้วกัน พรุ่งนี้เจ้าก็พยายามให้มากกว่านี้หน่อย” เสิ่นโย่วหนิงก้มศีรษะลงและขานรับทราบแต่ในใจนั้นกลับกำลังถอนหายใจอยู่ พรุ่งนี้จะใช้ลูกไม้ไหนดีนะ แม้ว่าจะตัดสินใจแล้วว่าจะไม่พูดอะไรที่ทำให้เสิ่นโย่วหนิงเกิดความรู้สึกรำคาญใจ แต่เมื่อเห็นเสิ่นโย่วหนิงกลับมา เสิ่นโย่วอี๋ก็มักจะแอบจับสังเกตนางเงียบ ๆ และเมื่อเห็นว่าวันนี้นางไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เสิ่นโย่วอี๋ก็จะรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก พอนางมีความสุข เสิ่นโย่วหนิงก็มีความสุขไปด้วยเช่นกัน เรื่องของวันพรุ่งนี้....พรุ่งนี้ค่อยว่ากันก็แล้วกัน วันรุ่งขึ้น เสิ่นโย่วหนิงไปทำความเคารพยกน้ำชาให้จ้าวอวี่ถังตามปกติที่เคยทำทุกวัน ไม่รู้ว่าเมื่อคืนแม่นมชุยไปรายงานว่าอะไรบ้าง เสิ่นโย่วหนิงจึงคอยจับสังเกตสีหน้าของจ้าวอวี่ถังอย่างระมัดระวัง และเมื่อเห็นว่าสีหน้าของนางไม่ได้ดูจะหาเรื่องอะไร และไม่ได้มอบยาให้ตัวเองอีกจึงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย แอบคิดในใจว่าแม่นมชุยน่าจะไม่ได้มารายงานเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ฟัง เมื่อจ้าวอวี่ถังเห็นว่านางทำสีหน้าโล่งใจออกมาจึงยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา “ทำไมหรือ? เจ้าคิดว่าแม่นมชุยไม่ได้มาบอกข้าเรื่องที่เมื่อวานเจ้าไม่ได้ทำอะไรสักอย่างงั้นหรือ?” จบกัน เสิ่นโย่วหนิงตัวเกร็งขึ้นมาทันที แม่นมชุยไม่ได้มีจิตใจดีขนาดนั้นจริง ๆ ด้วย เพียงแต่... เหตุใดจ้าวอวี่ถังถึงได้ยังใจเย็นเช่นนี้ได้? “เจ้ารู้สึกว่าวันนี้ข้าดูนิ่งเงียบไปหน่อย? จึงไม่ชินงั้นหรือ?” คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นเช่นนี้เสิ่นโย่วหนิงก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก พระชายาก็คือพระชายาวันยังค่ำ ตัวเองคิดอะไรอยู่นางเดาออกทุกอย่าง จ้าวอวี่ถังยื่นนิ้วที่ทาด้วยน้ำยาทาเล็บขึ้นมาเคาะโต๊ะ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนกับว่านางกำลังเคาะหัวใจของเสิ่นโย่วหนิงอยู่ “จะพยายามหรือไม่เป็นเรื่องของเจ้า เพราะเมื่อถึงตอนนั้นตอนที่ถูกขับไล่ออกจากจวนอ๋องไป และพี่น้องต้องแยกจากกันก็ไม่ใช่ข้าอยู่ดี” หากโดนขับไล่ออกจากจวนอ๋องไปก็เท่านั้น ทำไมยังต้องแยกพี่น้องออกจากกันด้วยล่ะ? เสิ่นโย่วหนิงแอบยกเปลือกตาขึ้นชำเลืองมองไปที่จ้าวอวี่ถัง นางก็กำลังมองสำรวจตัวนางอยู่เช่นกัน หลังจากที่ดวงตาของทั้งคู่สบตากัน เสิ่นโย่วหนิงก็รีบก้มศีรษะลงทันที เมื่อเห็นการกระทำเช่นนี้ จ้าวอวี่ถังจึงพูดอย่างพอใจ “ ข้าไม่อยากพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ลูกไม้แบบเดิมข้าเองก็ไม่อยากใช้เป็นครั้งที่สอง แต่เจ้าต้องจำหน้าที่ของตัวเจ้าให้ดี ๆ และต้องจำเอาไว้ให้ดีว่าชีวิตน้องสาวของเจ้ายังอยู่ในกำมือของข้า” เสิ่นโย่วหนิงรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว “บ่าวจะปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องอย่างสุดความสามารถเพคะ” “เอาล่ะ ออกไปเถอะ” ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน ชุนเซียงที่เดิมทีกำลังกวาดพื้นอยู่ในเรือนจับไม้กวาดแน่น และก้าวไปข้างหน้าเพื่อที่จะฟังใกล้ ๆ อย่างละเอียด สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ดึงตัวนางออกมาเพื่อเตือนนางว่าถ้าหากถูกพระชายาพบเข้าจะเกิดเรื่องขึ้นได้แต่ชุนเซียงมีจิตใจอิจฉาริษยา และอยากรู้อย่างยิ่งว่าเสิ่นโย่วหนิงใช้ลูกไม้อะไรถึงได้ปีนขึ้นเตียงของหรงเชวียได้ ไหนเลยจะสนใจว่าจ้าวอวี่ถังจะโกรธหรือไม่ ที่พวกเขาทั้งสองดึงกันไปมา เสิ่นโย่วหนิงไม่ได้สังเกตเห็นเพราะกำลังเป็นกังวลใจอยู่ แต่จ้าวอวี่ถังพอจะเดาออกบ้าง เพียงแต่ว่าตอนนี้สาวใช้ในเรือนของนางกำลังทำอะไรอยู่นางรู้แจ้งดีแก่ใจ ตอนนี้เป็นใครกำลังแอบฟังอยู่ที่มุมกำแพงแค่ลองคิดดูก็พอเดาออกได้ เดิมทีก็ไม่ใช่คำพูดที่บอกใครไม่ได้อะไรแบบนั้น นางจึงยกมุมปากขึ้นไม่ได้พูดว่าอะไร ถึงขนาดที่เอ่ยพูดทำนองว่ากำลังออกไปแล้วเพื่อเตือนคนที่อยู่นอกประตูว่านางกำลังจะปล่อยคนออกไปแล้ว ชุนเซียงเป็นคนตื่นตัวคนหนึ่ง หลังจากได้ยินดังนั้นก็ดึงคนที่อยู่ข้าง ๆ ออกไปทันที จ้าวอวี่ถังหยิบพัดทรงกลมที่วางบนโต๊ะขึ้นมาแล้วเหยียดนิ้วออกไปลูบไม้ไผ่หยกบนพัด แม้ว่าจะไม่ใช่คำพูดที่สำคัญอะไร เพียงแต่สาวใช้ที่ไม่รู้จักกาลเทศะเช่นนี้ก็คงเก็บไว้ไม่ได้แล้ว เสิ่นโย่วหนิงเพิ่งจะออกจากประตูมาก็ชนเข้ากับชุนเซียงที่กำลังยืนขวางอยู่ที่ประตูพระจันทร์ นางยังจำสิ่งที่พวกนางสองคนพูดเมื่อวานได้ สีหน้าจึงไม่ค่อยสู้ดีมากนัก แต่ตอนนี้นางเป็นคนต่ำต้อยไร้อำนาจ ดังนั้นจึงไม่อยากหาเรื่องทะเลาะกับชุนเซียงในเรือนของจ้าวอวี่ถังเพียงเพราะคำพูดที่ไม่น่าฟังสองสามคำพวกนี้ นางพยายามเอียงตัวหลบแต่ชุนเซียงกลับยื่นมือมาจิ้มที่หน้าอกอันน่าภาคภูมิใจของนางเข้า เสิ่นโย่วหนิงเอื้อมมือขึ้นมาป้องหน้าอกตามสัญชาตญาณ “เจ้า...กำลังจะทำอะไรนะ?” “ได้ยินว่าแค่เอานิ้วจิ้มตรงนี้ของเจ้าก็รู้สึกขึ้นมาแล้ว อยากลองว่ามันจริงหรือเปล่า”