ตอนที่ 2 บ่าวนำนมวัวมาให้ท่านเจ้าค่ะ

แม้หญิงสาวจะไม่เต็มใจ แต่นางกลับสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วสะอื้นไห้วิ่งหนีไป ยังไม่ทันที่เสิ่นโย่วหนิงจะได้สติ มือของนางก็รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้ง ที่แท้ก็ถ้วยกระเบื้องเคลือบที่เต็มไปด้วยน้ำ “ที่เหลือก็ฝากด้วย เจ้ารู้อยู่แล้วว่าควรทำอย่างไร จำไว้ว่านี่คือนมวัว อย่าเผลอพูดอะไรผิดล่ะ” ภายในลานกว้างมืดสลัว ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่นมซุยดูน่ากลัวยิ่งขึ้น เสิ่นโย่วหนิงพยักหน้า นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในเรือนอย่างอาจหาญ “ต๊อก ต๊อก ต๊อก...” เสียงเคาะปลาไม้[1]ที่เร็วรัวและยุ่งเหยิงทำให้นางรู้สึกอึดอัด ภายใต้แสงเงา ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนตั่งมีรูปร่างสูงโปร่ง แผ่นหลังตั้งตรงตระหง่านราวกับขุนเขา ชายเสื้อคลุมตัวยาวสีทองเข้มแผ่สยายกางออก ควันธูปสีเทาลอยตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง บรรยากาศที่เคร่งเครียดขัดแย้งกับเปลวเทียนและพระพุทธโบราณอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับเข้ากันกับเจ้าของร่างได้อย่างลงตัว เช่นนั้นแล้ว... เขาได้พบเจอกับสิ่งใดมา ถึงได้เปลี่ยนไปเยี่ยงนี้ ทันทีที่ก้าวข้ามธรณีประตู น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของอ๋องติ้งหนานก็ดังกระแทกขึ้นมา “บอกให้ไสหัวไป ไม่ได้ยินหรือ!” ความรู้สึกจุกแน่นพุ่งขึ้นในลำคอ มือที่กำลังแหวกกระโปรงบางพลิ้วชะงักหยุด ในขณะเดียวกัน นางก็เหลือบไปเห็นคราบเลือดที่ยังไม่แห้งบนบานหน้าต่าง คราวนี้ เสิ่นโย่วหนิงไม่กล้าทำอะไรเกินเลย เวลานี้ หากยังฝืนยั่วยวนเขาอยู่อีก เกรงว่าจุดจบคงจะเลวร้ายยิ่งกว่าหญิงสาวเมื่อสักครู่นี้เสียอีก นางจะตายก่อนทำการศึกไม่ได้ “ท่านอ๋อง บ่าวนำ...นมวัวมาให้ท่านเจ้าค่ะ” เสิ่นโย่วหนิงลดสายตาลงและเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง นางวางถ้วยกระเบื้องเคลือบในมือลงบนโต๊ะเล็กๆ ข้างตั่ง นางมีน้ำเสียงนุ่มนวลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งในยามนี้ ความระมัดระวังกลับเพิ่มจริตยั่วยวนลงไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อหรงเชวียที่กำลังหลับตาแน่นได้ยิน เขาสัมผัสได้ถึงเลือดลมที่ไหลเวียนอยู่ในกายกำลังเดือดพล่านชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ บริเวณท้องน้อยก็เกร็งหน่วงขึ้นมาดื้อๆ ให้ตายเหอะ! เขาเกร็งไปทั้งร่างกาย มือที่หมุนลูกประคำไม้จันทน์แดงก็ขยับเร่งความเร็วขึ้นทันทีเช่นกัน เมื่อไม่ได้ยินปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ เสิ่นโย่วหนิงจึงเงยหน้าขึ้น โดยไม่คาดคิด นางสบสายตาเข้ากับหรงเชวียที่ลืมตาขึ้นมาพอดี ดวงตาดำขลับ เรียวยาว ปลายหางตาเชิดขึ้นเล็กน้อย ในยามนี้ถูกฉาบย้อมกลายเป็นสีแดงฉาน ราวกับปีศาจร้ายที่ไร้ถ้อยคำจะพรรณนา เสิ่นโย่วหนิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะดึงสติกลับมาในทันควัน นางดันถ้วยกระเบื้องเคลือบไปด้านหน้า แล้วเอื้อนเอ่ยตามที่ได้เตรียมมา “ท่านอ๋อง นมวัวต้องรีบดื่มในขณะที่ยังร้อน ไม่เช่นนั้น...” เมื่อเห็นถ้วยกระเบื้องเคลือบที่คุ้นเคย หรงเชวียก็พลันนึกถึงสิ่งที่เขาค้นพบขึ้นมาทันที สิ่งนี้หาใช่นมเสียเมื่อไร เป็นสิ่งที่ได้มาจากหญิงสาวต่างหาก! เขาถูกหลอกให้ดื่มสิ่งนี้มาเกือบสิบวัน! เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ หรงเชวียรู้สึกผะอืดผะอมอย่างรุนแรง เขาปัดของทุกสิ่งอย่างตกลงพื้น ถ้วยกระเบื้องตกแตกกระจาย น้ำอุ่นๆ สาดกระเซ็นไปทั่ว ถ้วยกระเบื้องที่แตกกระเด็นมาบาดมือของเสิ่นโย่วหนิง หรงเชวียลุกขึ้นยืน นางตกใจกลัวจนหน้าซีด หัวใจแทบจะหยุดเต้นในทันที นางไม่มีโอกาสแม้จะสนใจกับความเจ็บปวด นางแย่กว่าหญิงผู้นั้นอีกหรือ นางจะเดินออกไปได้โดยยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่ เหงื่อเย็นเยียบผุดซึมออกมาเต็มแผ่นหลัง ริมฝีปากของเสิ่นโย่วหนิงกระตุกเล็กน้อย นางกำลังรวบรวมความกล้าหาโอกาสดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่แล้ว ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าก็เดินโซเซเข้ามาใกล้ “ปัง” มือที่คล้องลูกประคำของหรงเชวียกระแทกเข้ากับโต๊ะตัวเล็กเพื่อพยุงตัวเอง เสิ่นโย่วหนิงเพิ่งจะเห็นว่าเส้นเลือดที่หลังมือของเขาปูดนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ลมหายใจก็ถี่รัว ไม่สิ! นางยังไม่ได้ทำอะไรเลย เหตุใดเขาถึงได้... ภายในอากาศ มีกลิ่นแปลกๆ จางๆ ลอดเข้าสู่จมูกของนาง แต่ก็สลายหายไปอย่างรวดเร็ว เสิ่นโย่วหนิงรู้สึกได้ นางกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง ท้ายที่สุดก็หยุดอยู่ที่กระถางธูปหอมที่ยังคงมีกลิ่นหอมนี้ลอยฟุ้งอยู่ นางรีบเดินเข้าไปเปิดฝาออก กลิ่นหอมฉุนโชยขึ้นมาแตะจมูกทันที ดวงตาของเสิ่นโย่วหนิงเปล่งประกาย มีปัญหาจริงๆ ด้วย! นี่ไม่ใช่กำยานหอมธรรมดา แต่เป็นกำยานหอมที่เติมผงปลุกกำหนัด! หรือว่าผู้หญิงคนนั้นวางยาท่านอ๋อง? เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นด้านหลังดึงสติของเสิ่นโย่วหนิงกลับมา ทันทีที่หันหลังกลับ ก็เห็นหรงเชวียที่มีนัยน์ตาแดงก่ำทั้งสองข้างกำลังค่อยๆ เดินเข้ามาหานางทีละก้าวๆ นางตื่นตระหนก ผงปลุกกำหนัดที่อยู่ในนี้มีจำนวนค่อนข้างมาก นางไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่า แล้วจะรับมือไหวได้อย่างไร! [1] ปลาไม้ (木鱼) เครื่องเคาะจังหวะประกอบการเจริญพุทธมนต์ ทำจากไม้เนื้อแข็งแกะสลักเป็นรูปทรงกลมเหมือนกระพรวนคล้ายหัวปลา ภายในกลวง