ตอนที่ 10 ทำไม เจ้ายังต้องการให้ข้าช่วยอีกหรือ

แม้จะพูดออกมาเพราะความตื่นตระหนก แต่ความรู้สึกวาบหวิวที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้น้ำเสียงของนางหยาดเยิ้ม ราวกับกำลังหยอกล้อกับอารมณ์ของอีกฝ่าย หรงเชวียกำนิ้วแน่น เปิดประตูออกโดยไร้ซึ่งความเมตตา ทันทีที่ลมหนาวหอบหนึ่งข้างนอกประตูพัดผ่านเข้ามา เสิ่นโย่วหนิงรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในสมองผุดภาพของหญิงสาวที่กระแทกกับขอบหน้าต่างคนนั้น ดังนั้น ในวินาทีที่กำลังจะถูกโยนออกไป นางคว้าคอปกเสื้อของหรงเชวียเอาไว้ และในพริบตาที่เขากำลังจะปล่อยมือ มือและเท้าของนางเกี่ยวกระหวัดรัดรอบกายของอีกฝ่ายราวกับปลาไหล ยามนี้ เสื้อคลุมที่ห่อหุ้มร่างกายของนางไว้ได้คลายออกมากองอยู่ที่แขนของนางพอดี เผยให้เห็นไหล่กลมมนหอมกรุ่นและแผ่นหลังขาวเนียน ส่วนกลมกลึงนุ่มนิ่มที่ไม่มองไม่เห็นในขณะนี้ ได้บดเบียดอยู่บนหน้าอกของหรงเชวีย เพียงพริบตา สิ่งที่พยายามกดรั้งให้สงบลงก็ผงาดตื่นขึ้นอีกครั้งตามสัญชาตญาณ สมองของหรงเชวียแทบจะระเบิด เสิ่นโย่วหนิงเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขา สติสัมปชัญญะของนางที่เพิ่งถูกลมหนาวปลุกให้ตื่นขึ้น ก็ต้องพร่ามัวอีกครั้งเพราะแนบชิดกับร่างกายที่ร้อนผ่าว แม้แต่กลิ่นที่ช่วยให้จิตใจสงบของไม้จันทน์หอมก็เหมือนเปลวไฟที่ลุกโชนแผดเผาให้นางลืมทุกสิ่งอย่าง “ท่านอ๋อง ข้างนอกหนาว... ระวังเป็นหวัดนะเจ้าคะ...” ปากพร่ำบอกว่ากลัวเขาจะเป็นหวัด แต่มือของนางกลับวุ่นวายอยู่บนเสื้อผ้าของเขา หรงเชวียเพ่งจิต พยายามปลุกสติสัมปชัญญะให้ตื่นขึ้น เขาเอื้อมมือมาดึงนางออกไปจากตัวเขา แม้ว่าเสิ่นโย่วหนิงจะกอดเขาไว้แน่น แต่นางจะสู้แรงของหรงเชวียได้อย่างไร เขาจับแขนนางผ่านเสื้อคลุม แล้วดึงนางออกจากตนราวกับนางเป็นซากไร้ชีวิต แล้วโยนลงบนพื้นอย่างแรงราวกับกำลังระบายความโกรธ เขาให้โอกาสนางตั้งหลายครั้งหลายครา แต่นางเองกลับไม่รู้จักบังคับตัวเอง ทั้งยังฉวยโอกาสจากหัวใจที่ฝักใฝ่ในธรรมของตนอีก ความผิดนี้ไม่อาจให้อภัย! หรงเชวียแววตาดุดัน เขายกขาขึ้นเพื่อเตะนางออกไป ความเจ็บปวดที่แขนทำให้สติของเสิ่นโย่วหนิงกลับมาชัดเจนอีกครั้ง นางยอมให้เขาเตะออกไปไม่ได้ จ้าวอวี่ถังใช้กระทั่งกลอุบายชั่วช้าอย่างการวางยา หากปล่อยให้หรงเชวียโยนออกไป เกรงว่านางคงคิดว่าตนไร้ประโยชน์ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ถูกโยนเข้าไปในห้องของหรงเชวียก่อนหน้านี้ หากเป็นเช่นนั้นแล้ว...โย่วอี๋จะเป็นอย่างไร “ท่าน... ท่านอ๋อง โปรดระงับโทสะด้วย... บ่าว... บ่าวไม่ได้ตั้งใจจะทำผิดต่อท่านอ๋อง บ่าวเองก็ต้องกลอุบายของผู้อื่นเช่นกัน ขนาดท่านอ๋องเองก็ยังทนความทุกข์ทรมานจากการถูกวางยาไม่ไหว แล้วบ่าว...ยิ่งยากจะควบคุมตัวเองได้” เขาควรจะชิงชังคนวางยาถึงจะถูก ตามคาด เมื่อได้ยินดังนี้ หรงเชวียก็ไม่ได้เตะนางออกไป แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้นางเข้ามาด้านในเช่นกัน สติของเสิ่นโย่วหนิงก็เริ่มชัดเจนขึ้น เมื่อเห็นเขาไม่เคลื่อนไหว ร่างกายของนางก็ขยับเข้าหาเขาโดยไม่รู้ตัว ยังดีที่ยามนี้นางหมอบอยู่บนพื้น ร่างกายก็ถูกปกปิดอย่างแน่นหนา ทำให้หรงเชวียพอมีโอกาสได้หายใจ เพราะเหตุใด? หลังจากนั้นไม่นาน หรงเชวียก็พูดอย่างเย็นชา “ต้องการให้ข้าหาองครักษ์ให้เจ้าสักคนหรือไม่” คำพูดเหล่านี้ปลุกสติของเสิ่นโย่วหนิงให้ตื่นขึ้นแทบจะในทันที นางยิ่งกว่าไร้เดียงสาเสียอีก แต่ไหนแต่ไรมา หรงเชวียก็รู้สึกรังเกียจหญิงรับใช้ที่ถูกส่งมายังห้องของเขาอยู่แล้ว นางจึงควรจะล่องลวงเขาทีละขั้นถึงจะถูก แต่นึกไม่ถึงว่ายาปลุกกําหนัดจะทำให้นางเสียสติไปก่อน นางที่เป็นเช่นนี้จะต่างอะไรกับหญิงรับใช้คนอื่นๆ หรงเชวียรับรู้ได้ถึงการปฏิเสธของนาง เขาก้มหัวมองนางอย่างเสียมิได้ “ทำไม เจ้ายังจะให้ข้าช่วยเจ้าอยู่อีกหรือ” เสิ่นโย่วหนิงลดศีรษะลงและไม่พูดอะไร หรงเชวียถือว่านางยอมรับโดยดุษณี “ข้าจะเลือกให้เจ้าเอง” แต่ทันทีที่เขาพูดจบ เสิ่นโย่วหนิงก็เอื้อมมือออกไปคว้าแขนเสื้อของเขา “ไม่เอา...” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและไฟปรารถนา นี่ทำให้หัวใจที่เย็นชาของหรงเชวียรู้สึกสงสาร แต่ต่อมา เขาก็ขจัดความเห็นอกเห็นใจด้วยใบหน้าที่เย็นชา จะต้องไม่หลงกลผู้หญิงคนนี้อีก “ขอท่านอ๋อง...มัดบ่าวไว้ตรงหน้าพระพุทธ พระพุทธเจ้าทรงมีเมตตา จะต้องไม่ยอมให้บ่าวออกไปตายตามยถากรรมแน่ๆ” วัตถุประสงค์ก็เพื่อเตือนว่าเขาเป็นผู้หันหน้าสู่ทางธรรม หรงเชวียรู้สึกเห็นอกเห็นใจเช่นกัน เขารู้ดีว่าความรู้สึกของการถูกวางยาเป็นอย่างไร เพียงแต่...ร่างกายใต้เสื้อคลุมเปลือยเปล่า เขาไม่อยากแตะต้อง เขาทิ้งเชือกและหลับตาลง “เจ้ามัดเอาเอง” เสิ่นโย่วหนิงกัดลิ้นจนได้กลิ่นคาวเลือดในปาก นางพยายามควบคุมสติของตัวเอง นางอยากอยู่ในห้องของหรงเชวียและฝืนทนให้รอดพ้นจากภัยพิบัตินี้มากกว่าที่จะถูกโยนออกไปและเสียตัวให้กับองครักษ์ แล้วยังสูญเสียประโยชน์ในสายตาคนอื่นอีก เพียงแต่ การมัดตัวเองมันทำได้ง่ายเสียที่ไหนกันเล่า “ท่านอ๋อง โปรดช่วยบ่าวมัดปมเชือกด้วย” หรงเชวียลืมตาขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งนี้ แต่...ภาพที่เห็นทำให้เลือดในกายของเขาพลุ่งพล่าน เสื้อผ้าของนางถูกโยนออกไปไกล แม้แต่เสื้อคลุม ก็ถูกนางถอดทิ้ง เชือกป่านหนาพอๆ กับนิ้วมือถูกมัดไว้รอบตัวของนาง บีบให้ส่วนที่ขาวโพลนราวหิมะโดดเด่นยิ่งขึ้น ในขณะที่คนที่ทรุดตัวอยู่บนพื้นก็กัดริมฝีปากของตัวเองอย่างอดกลั้น แต่ก็ดูคล้ายกับกำลังเชิญชวน เขาแยกแยะไม่ออก “เจ้าจงใจใช่ไหม” ทั้งๆ ที่ควรจะหันหน้าหนี แต่เขากลับอดไม่ได้ที่จะมองดูเรือนร่างของนาง เสิ่นโย่วหนิงหายใจหอบ สองมือจับเชือกไว้ ยื่นให้เขา พลางพูดด้วยน้ำเสียงขาดๆ หายๆ “ท่านอ๋อง...” เสียงนี้ไม่ต่างไปจากแปรงที่กวาดไปทั่วทั้งหัวใจของเขา หรงเชวียหลับตาลง หยิบเชือกโดยไม่ลังเล และรัดให้แน่น เสิ่นโย่วหนิงจะทนแรงของเขาได้เสียที่ไหน นางอดไม่ได้ที่ครางขึ้นในลำคอ มือที่ผูกปมของหรงเชวียสั่นเทาอีกครั้ง เขาเกือบจะรู้สึกว่าตนเองก็ต้องการปลดปล่อยออกมาแล้ว ยังดีที่เป็นแค่ความเจ็บปวด จึงทำให้เสิ่นโย่วหนิงครางออกมาแค่คำเดียว หรงเชวียผูกปมอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบหยิบเสื้อคลุมบนพื้นคลุมร่างของนาง หลังจากทำเช่นนี้ เขาก็หายใจออกยาวๆ ราวกับว่าเพิ่งผ่านพ้นภัยพิบัติอันใหญ่หลวง สายตาฉ่ำเยิ้มของเสิ่นโย่วหนิงมองมาที่เขา ตามมาเสียงที่หวานฉ่ำอ่อนระทวยเบาๆ “ท่านอ๋อง...” “เงียบ ห้ามส่งเสียงอีก ไม่อย่างนั้นข้าจะโยนเจ้าออกไป!” เสิ่นโย่วหนิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดริมฝีปากล่างของนางอย่างเชื่อฟัง ทั้งๆ ที่นางทำทุกอย่างตามที่เขาสั่งแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่านางกำลังยั่วยวนเขา เขานั่งลงบนตั่งนุ่มๆ ในเมื่อไม่เห็น จิตใจก็ไม่รุ่มร้อน หยิบลูกประคำไม้จันทน์แดงขึ้น แล้วหันหน้าเข้าหาพระพุทธรูปบนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มนับลูกประคำเพ่งสมาธิต่อไป เขาต้องการใช้สิ่งนี้ระงับเลือดร้อนที่ว่ายวนอยู่ในร่างกายและปฏิกิริยาทางสรีระที่ไม่ควรเกิดขึ้น เสียงสวดมนต์ของเขาดังก้องอยู่ในหูของเสิ่นโย่วหนิง หลังจากที่นางไม่ต้องวุ่นวายกับความตื่นเต้นของหรงเชวียแล้ว สติการรับรู้ของนางก็ตกอยู่ในการควบคุมของไฟปรารถนาที่เกิดจากฤทธิ์ยา เพียงแต่นางในตอนนี้ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาไม่อาจขยับเขยื้อน นางทำได้เพียงจิกเกร็งเรียวขาทั้งสองข้างเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ เสียงของชายหนุ่มยังคงก้องอยู่ในหูของนางเป็นเนืองๆ แต่สำหรับนางแล้ว มันเหมือนกับเสียงของการเชื้อเชิญและการลงทัณฑ์ ร่างกายของนางตกลงได้ไปในทะเลแห่งความปรารถนา และนางก็อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญและสะอื้นไห้ มือที่กำลังนับลูกประคำก็หยุดลงทันที