ตอนที่ 14 ทัศนียภาพใต้อาภรณ์

ก็ได้ คิดเสียว่าเป็นบททดสอบจากพระผู้เป็นเจ้าก็แล้วกัน หรงเชวียลุกขึ้น ท่าทางราวกับกำลังสอบ เสิ่นโย่วหนิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อนางเห็นเขาลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้ หัวใจของนางก็เริ่มเต้นโครมครามไปตามจังหวะฝีเท้า เขาค่อยๆ วางลูกประคำไม้จันทน์แดงลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง เพียงแต่ตำแหน่งที่วางผิดเพี้ยนไปเล็กน้อย ยามเมื่อเขาชักมือกลับ แขนเสื้อที่ค่อนข้างกว้างของเขาปัดลูกประคำตกลงพื้น เสิ่นโย่วหนิงรีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าลง กางมือทั้งสองออกเพื่อประคองรับลูกประคำ ความตกใจทำให้หน้าอกของนางสั่นกระเพื่อม เสื้อตัวในเสียดสีกับเสื้อนอกหนาๆ ทำให้นางรู้สึกแสบคันเล็กน้อย และทันใดนั้น นางก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าตัวน้อยด้านในของนางเปียกชื้นแล้ว ร่างกายที่ผ่านการกินหญ้าหิมะนั้นไวต่อความรู้สึกมาก แค่สั่นเบาๆ น้ำก็ออกมาแล้ว ทันทีที่มีน้ำไหลออกมาจากหน้าอก กลิ่นหอมของนมที่ดูเหมือนจะจางหายไปก็ชัดเจนขึ้นอีก นางคุกเข่าอยู่ข้างๆ ใกล้มาก กลิ่นจึงฟุ้งกระจายได้เร็วขึ้น เมื่อหรงเชวียได้กลิ่นบนกายของนาง ลำคอก็เริ่มแห้งผาก นิ้วมือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ออกแรงกำหมัดแน่น “ข้าเรียกเจ้ามาหรือ” เสิ่นโย่วหนิงกลัวว่าเขาจะโกรธ จึงรีบยืดหลังตั้งตรง แล้วยื่นลูกประคำไม้จันทน์แดงด้วยสองมือ “ท่านอ๋องดูสิเจ้าคะ ลูกประคำไม่มีแตกหักเลย” คำพูดของนางเต็มไปด้วยความดีใจ ราวกับลูกประคำเป็นสมบัติล้ำค่าของนาง หัวใจของหรงเชวียสั่นไหว เขาเกรงว่าจะแตะต้องถูกสิ่งที่ไม่ควรแตะต้องอีกหากไม่มองนาง ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือและหันศีรษะไปพร้อมๆ กัน เสิ่นโย่วหนิงคุกเข่าอยู่ที่พื้น แขนทั้งสองพับไว้อยู่บริเวณหน้าอกของนาง แม้ว่าเสื้อผ้าที่นางสวมใส่จะหนา แต่คอเสื้อกลับต่ำมาก ตอนที่นางยืนอยู่ก็ไม่เด่นชัดเท่าไร แต่ยามนี้เมื่อนางคุกเข่าอยู่บนพื้น แขนทั้งสองแทบจะเบียดยอดปทุมถันให้โหนกนูนออกมา สมองของหรงเชวียพลันนึกถึงท่าทางที่นางมัดตัวเองและส่งเชือกให้เขาผูกปมให้เมื่อวานนี้ ในเวลานั้น ดวงตาของนางหวานเยิ้ม ริมฝีปากแดงฉ่ำเผยอออกเล็กน้อย น้ำเสียงของนางก็ช่างยั่วยวน “ท่านอ๋อง ช่วยบ่าวด้วย...” ดวงตาของคนที่อยู่ตรงหน้าแวววับ เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาต่างจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง ราวกับนางเป็นสาวน้อยซุ่มซ่ามไร้เดียงสา ดวงตาบริสุทธิ์คู่นั้นกะพริบปริบๆ และเอ่ยเตือนเขาว่า “ท่านอ๋อง ลูกประคำ” ขณะที่พูด มือก็ยกสูงขึ้นอีก ลมหายใจของหรงเชวียสับสนวุ่นวาย เขารีบคว้าลูกประคำไม้จันทน์แดงจากฝ่ามือของนาง แม้ว่าเขาจะระมัดระวังเป็นพิเศษแล้วก็ตาม แต่ตอนที่ชักมือกลับ นิ้วมือของเขายังเผลอไปเกี่ยวปลายนิ้วของนางเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาคิดว่า ในวินาทีถัดมา นางจะต้องจงใจดึงมือของเขา แต่เมื่อนิ้วของเขาวาดผ่านปลายนิ้วไปแล้ว นางกลับชักมือกลับอย่างว่าง่าย นางไม่ได้ทำอะไรเลย และเขาก็ควรจะพอใจ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเขามักจะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขาดหายไป เสิ่นโย่วหนิงยันฝ่ามือลงบนพื้นแล้วก้มลงเพื่อหยัดกายขึ้น แต่ยังไม่ทันที่หรงเชวียจะได้ถอนสายตากลับมา ทันทีที่นางโก่งตัวขึ้น ความงามภายใต้ร่มผ้าก็โผล่ออกมาอย่างหมดจด ราวกับนางตระหนักขึ้นได้ว่าตนเองเผอเรอ ความตื่นตระหนกผุดขึ้นบนใบหน้า เสิ่นโย่วหนิงรีบตบหน้าอกตัวเองอย่างเขินอาย หรงเชวียหายใจเข้าลึกๆ แล้วเบนสายตาหนี แต่คนข้างกายก็ปราดเข้ามาใกล้อีกครั้ง ที่แท้ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังไม่ยอมตายใจ! เขาจ้องมองด้วยความโกรธ “ไปยืนตรงโน้น!” เสิ่นโย่วหนิงดันลูกประคำไม้ให้ลึกเข้าไปด้านใน “บ่าว...แค่กลัวว่าลูกประคำจะตกลงมาอีก” ท่าทางของนางดูเคารพนบนอบ หลังจากดันลูกประคำเข้าไปแล้ว นางก็ถอยกลับไปอย่างเชื่อฟัง หรงเชวียตัวแข็งทื่อ ครั้งนี้ดูเหมือนนางจะประพฤติตัวถูกต้องตามขนบธรรมเนียม แต่กลับกลายเป็นตนเองที่คิดเองเออเอง เขาจัดวางจานอาหารลงอย่างเงียบๆ แน่นอนว่าเขาไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของคนข้างหลัง การทำสิ่งเดิมๆ ซ้ำๆ กันหลายครั้งเกินไป รังแต่จะสร้างความรำคาญใจ การหยุดในเวลาที่เหมาะสมต่างหากที่จะให้ผลลัพธ์ที่แตกต่าง เสิ่นโย่วหนิงกัดริมฝีปากของตน ทั้งๆ ที่แม่นมชุยเป็นคนสอนหลักการนี้เอง แต่กลับลืมไปเสียได้ เอาแต่บังคับให้นางดาหน้าถวายตัว หรงเชวียเกร็งร่างกายระมัดระวัง เมื่อเห็นว่านางไม่ได้โผเข้ามาแล้ว ไหล่ที่เกร็งแน่นของเขาก็ผ่อนคลายลง