ตอนที่ 1 โศกนาฏกรรมภรรยา

“ขอร้องล่ะ อย่าบอกสามีฉันได้ไหม ฉันยอมคุกเข่าขอร้อง ขืนเขารู้เรื่องนี้ มีหวังเขาคลุ้มคลั่งแน่” เสียงหญิคนหนึ่งสะอื้นไห้อย่างสิ้นหวังดังสะท้อนออกมาจากโรงงานเปลี่ยวร้างแห่งหนึ่ง “ก็ได้ๆ ไม่บอกก็ไม่บอก” หญิงอายุมากกว่าเอ่ยปลอบ “แล้วรู้ไหมนักเลงพวกนั้นรูปพรรณสัณฐานเป็นยังไง จับตัวคุณมาได้ยังไง และพวกมันมีกันกี่คน” “ไม่รู้ ฉันไม่รู้! อย่ากดดันฉันสิ!” หญิงคนนั้นกรีดร้องอย่างหมดอาลัย เหนือเมฆ เขตธานินทร์เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูจากด้านนอก ก็พลันจำเสียงภรรยาตนได้ เขารู้สึกว่าหัวใจบีบเคล้นขณะย่างก้าวเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นต่อมาพาใจเขาแตกสลาย เบื้องใต้เพิงเหล็กสนิมเขรอะ สิชา สุกุมารอยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิง มือดึงทึ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงหลายคน พลางร้องไห้ฟายน้ำตาจนไม่มีเสียง บนพื้นมีร่องรอยการดิ้นรนขัดขืนและรอยลากร่างคน “สิ…สิชา” เหนือเมฆเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พอสิชาหันไปเห็นสามีตนก็ไม่ได้รู้สึกสุขหรือเศร้า มีเพียงแต่ความปรารถนาอยากจะซ่อนเร้นตัวเองเอาไว้ เหมือนต้องการจะปกปิดส่วนที่น่าละอายและสกปรกที่สุดของตัวเอง “ไม่เอา! ไม่! อย่ามองนะ อย่ามองฉัน!” หัวใจเหนือเมฆบิดขมวดด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว น้ำตาเปี่ยมปริ่มดวงเนตร ปรารถนาจะโผเข้าไปตระกองกอดภรรยาสาว ทว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนายมารั้งเขาไว้เสียก่อน “คุณครับ ปล่อยให้ภรรยาคุณสงบสติอารมณ์สักหน่อยก่อนจะดีกว่านะครับ ตอนนี้เธอกำลังตกใจอย่างมาก ทั้งกลัวทั้งรู้สึกผิดอย่างที่สุด เรามีจิตแพทย์คอยอยู่ดูแลเธอแล้ว” เจ้าหน้าที่เอ่ยด้วยสีหน้าว้าวุ่น “สิชา! สิชา!” เหนือเมฆตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะอยู่ข้างคุณ!” วันนี้ถูกกำหนดมาให้เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเหนือเมฆ เป็นวันที่มีแต่ความสิ้นหวัง สิชาภรรยาเขาถูกผู้ชายร่างกำยำสามคนกระทำชำเรา ด้วยเหตุสะเทือนใจจากเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้สิชาตกอยู่ในภาวะซึมเศร้า เธอถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล รู้สึกว่ายอมตายเสียดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับเหนือเมฆ ความรู้สึกผิดของเธอเปรียบเสมือนมือแห่งความตายกำลังบีบคอเธออยู่ รอยยิ้มอันสดใสที่เคยมีอันตรธานหายไป เหลือเพียงแต่ใบหน้าอันเจ็บปวดเหลือแสน ประหนึ่งว่าจิตวิญญาณได้แหลกสลายไปแล้ว บ่อยครั้งที่เธอจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ทุกครั้งที่หลับตาลง เธอจะเห็นเดรัจฉานน่ากลัวกระโจนขย้ำเธอ หลายเดือนต่อมาหญิงสาวกระโดดลงจากตึกโรงพยาบาลชั้นเจ็ดกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น สิ่งที่เหลือไว้มีเพียงกองเลือดและจดหมายลาตาย ‘ที่รัก ฉันรักคุณ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เป็นสามีภรรยากันอีก’ นี่คือถ้อยคำสั่งเสียที่เขียนไว้ในจดหมายเปื้อนน้ำตา หลังจากเหนือเมฆได้อ่านจดหมาย เขาก็กรีดร้องขึ้นไปบนฟากฟ้าเสียงดังกังวาน รู้สึกเหมือนหน้าอกจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ มีเพียงความคิดเดียวที่อยู่ในใจ ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด! ในงานศพ ชายหนุ่มบรรจงลูบโลงศพภรรยาอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงสั่นเครือในทุกคำพูดที่เอ่ยออกมา “สิชา ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตายเปล่า ขอให้วิญญาณคุณที่อยู่บนสวรรค์มองลงมาดูผมล้างแค้นให้คุณ ผมจะทำลายชีวิตพวกมัน ทีละคนๆ จะทำให้พวกมันตายอย่างทรมาน!” หลายวันต่อมา ณ ห้องนิรภัยชั้นสูงสุดของสำนักงานใหญ่ธนาคารบูรพาวิถีซึ่งตั้งอยู่บนถนนทรัพย์มั่งมี ศุภวิท ลิมสัตย์เสถียรผู้จัดการธนาคารโค้งหัวลง ใบหน้าบ่งบอกว่ากำลังรออยู่ ห้องนิรภัยแห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีเพียงผู้มียศถาบรรดาศักดิ์และมหาเศรษฐีเท่านั้นที่จะก้าวเท้าเข้ามาได้ “ยินดีต้อนรับครับ” ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็คือเหนือเมฆในชุดสีดำล้วน สีหน้าเย็นยะเยือกปานน้ำแข็ง “เปิดได้” เหนือเมฆพูดช้าๆ “รับทราบครับ” ศุภวิทนำกุญแจออกมาไขเซฟทองคำที่เป็นความลับสุดยอดตรงหน้า เขาค่อยๆ หยิบกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าอันประณีตออกมาวางไว้บนโต๊ะ เหนือเมฆโบกมือบอกปัด แผ่รัศมีทระนงของผู้มีอำนาจ ศุภวิทขอตัวออกไปด้วยความเคารพนบน้อม “ผมจะไปรอคำสั่งจากคุณอยู่ข้างนอกนะครับ” หลังจากนั้นประตูก็ปิดลง เหนือเมฆมีสีหน้าซับซ้อนขณะเอื้อมมือไปเปิดกล่องสี่เหลี่ยม ภายในมีเข็มทองสิบสามเล่มวางอยู่ เล่มใหญ่เจ็ดเล่ม เล่มเล็กหกเล่ม แต่ละเล่มประณีตจรัสแวววาม เป็นงานหัตถศิลป์ชิ้นเอกอันวิจิตรบรรจง เข็มทองทั้งสิบสามนี้เป็นส่วนหนึ่งของความลับและตำนานของใต้หล้า เมื่อสิบปีก่อนชายผู้หนึ่งโผล่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาถือครองเข็มทองทั้งสิบสาม ไม่เพียงแต่มีพลังชุบชีวิตจากเงื้อมมือพญามัจจุราช แต่ยังสามารถส่งชีวิตคนลงไปตกนรกทั้งเป็นได้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเลื่องชื่อทั้งสามแห่งจอมเชียงเดือน ตระกูลใหญ่ทั้งหกแห่งอำไพปุระ หรือสมาคมเศรษฐกิจเอกเทเวศ ล้วนแต่ได้รับผลประโยชน์จากความเอื้อเฟื้อของเขา ผู้มีอิทธิพลนับไม่ถ้วนแม้จะพยายามสักแค่ไหนก็ไม่สามารถได้รับการรักษาจากเขา เขาผู้นี้ได้รับขนานนามว่าหมอหัตถ์เทวดาแห่งโลกใต้ดิน เขาสามารถสร้างปาฏิหาริย์ที่วิทยาศาสตร์การรักษาปัจจุบันไม่สามารถทำได้ เพราะเขาคือผู้สืบทอดศาสตร์การแพทย์โบราณแห่งขลุงพิมาน ชายปริศนาผู้นี้เลือกที่จะปลีกตัวออกจากโลกแห่งการต่อสู้เมื่อเขามาอยู่ในจุดสูงสุดแล้ว ที่อยู่ของเขานั้นไม่มีใครล่วงรู้ ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากเหนือเมฆ ในตอนนั้นเขาได้พบกับสิชา จึงตัดสินใจออกมาใช้ชีวิตเยี่ยงปุถุชนธรรมดา เขาได้ปิดผนึกเข็มทองทั้งสิบสามไว้ในสำนักงานใหญ่ธนาคารบูรพาวิถี ในตอนนั้นเขาคิดว่าจะไม่ได้ใช้เข็มทองสิบสามเล่มนี้อีกเลยตลอดชีวิต ไม่คาดคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลก บังคับให้เขากลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็นอีกครั้ง “บัดซบเอ๊ย พวกแกบังคับให้ฉันต้องแสดงตัวอีกครั้ง งั้นฉันก็จะทำให้พวกแกต้องพบเจอกับชะตากรรมอันโหดร้าย” เหนือเมฆพึมพำเบาๆ เขาหยิบเข็มทองทั้งสิบสามเล่มออกมาด้วยการขยับแขนเร็วพลัน จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปอย่างไม่รีรอ ครั้นชายหนุ่มก้าวออกมาจากทางเข้าหลักของธนาคาร ทั้งโลกก็เปรียบเสมือนว่ามีความมืดมนเข้ามาปกคลุมในทันที