ตอนที่ 2 หมอหัตถ์เทวดากลับมาอีกครั้ง

ณ บริษัทเกริกไกรอสังหา ประตูกระจกใสกิ๊งค่อยๆ เปิดออกโดยอัตโนมัติ เหนือเมฆย่างเท้าเข้าไปด้วยใบหน้าปราศจากซึ่งอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ! นาทีที่เขาก้าวผ่านประตูเข้ามา พนักงานที่ทำงานยุ่งอยู่ก็หยุดค้างกลางคัน ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว พลางทำไม้ทำมือคุยกันซุบซิบเซ็งแซ่ ในสายตาหลายคู่ที่มองมา มีอารมณ์ความรู้สึกมากมายแผ่ออกมาหาเขา บ้างเห็นใจ บ้างเยาะเย้ย บ้างรังเกียจ บ้างก็ไม่สนใจไยดี ทุกคนจำเขาได้ เขาผู้นี้ก็คือสามีของสิชา หญิงที่กระโดดตึกฆ่าตัวตายไปอย่างน่าอนาถหลังจากถูกกระทำชำเราอย่างโหดเหี้ยม ทำให้เขากลายเป็นพ่อหม้ายผู้อาภัพ ต่อให้มีสายตาเหลือคณานับจับจ้องมองมา เหนือเมฆก็ไม่ได้ชายตาแลเลยแม้แต่น้อย เขาไม่สนใจคนพวกนั้นโดยสิ้นเชิง ในสายตาเขาคนพวกนี้นั้นล้วนไร้ค่า ไม่คู่ควรที่เขาต้องไปสนใจสักนิดเดียว เขามุ่งหน้าตรงไปยังผู้จัดการชายที่เคาน์เตอร์ต้อนรับในล็อบบี้ ผู้จัดการถามอย่างเก้ๆ กังๆ “คุณเหนือเมฆ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” เหนือเมฆเอ่ยด้วยน้ำเสียงประกาศิต “ขอดูกล้องวงจรปิดวันที่เกิดเหตุกับภรรยาผมหน่อย” ภรรยาเขาทำงานเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายขายในบริษัทแห่งนี้ ก่อนเกิดเหตุ เธอทำงานที่นี่ทั้งวัน หากสามารถนำภาพจากกล้องวงจรปิดมาได้ เมื่อได้สืบสวนก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนไปเล็กน้อย มีความรู้สึกผิดจางๆ แต้มอยู่บนใบหน้า “คุณเหนือเมฆครับ” เขาเอ่ย “เมื่อสองสามวันก่อนระบบเรามีปัญหา ทำให้ภาพกล้องวงจรปิดถูกลบออกไปหมด ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ” ดวงตาเหนือเมฆเบิกโพลงขึ้นมาโดยพลัน เขาแค่นเสียง “เด็กสามขวบยังรู้เลยว่าเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ” จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไงกัน ไม่มีทางที่หลักฐานสำคัญขนาดนี้จะหายไปแบบนั้นได้ “เป็นเรื่องจริงครับคุณเหนือเมฆ” ผู้จัดการโค้งหัวลงเล็กน้อย เหนือเมฆหรี่ตาพูด “เอาฮาร์ดไดรฟ์มาให้ผม เดี๋ยวจะเอาไปให้คนช่วยกู้คืนมาเอง” เขารู้จักคนกว้างขวาง ย่อมเป็นเรื่องง่ายที่จะเรียกผู้เชี่ยวชาญระดับโลกมาช่วยได้ ขอแค่ยังมีฮาร์ดไดรฟ์อยู่ การกู้ข้อมูลคืนก็ไม่ใช่ปัญหา เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงฮาร์ดไดรฟ์ ใบหน้าผู้จัดการก็ซีดเป็นไก่ต้ม เขาตอบออกไปอย่างลังเล “คุณเหนือเมฆครับ ในฮาร์ดไดรฟ์มีข้อมูลส่วนตัวและความลับทางพาณิชย์ของบริษัท ไม่สามารถเปิดเผยให้คุณรู้ได้ครับ” “เลิกพูดจาเหลวไหล” เหนือเมฆหมดความอดทน แล้วโบกมือบอกปัด “ไปบอกเจ้านายคุณลงมา ผมอยากจะคุยกับเขาโดยตรง อยากรู้นักว่าใครที่เป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง” ทุกคนมองตากันปริบๆ ผู้จัดการสองจิตสองใจก่อนจะพูดออกมา “ผมว่าคุณควรจะทำนัดหมายก่อนนะครับ มาวันหลังดีกว่าไหม” ปัง! เขาเอามือทุบเคาน์เตอร์ด้วยโทสะเดือดดาล แรงทุบทำให้โต๊ะหินอ่อนสะเทือนไปทั้งแผ่น “ฉันจำเป็นต้องทำนัดเจอคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มีแต่คนที่อยากจะเจอฉัน ไม่เคยมีใครกล้าสั่งให้ฉันนัดเจอพวกเขา ให้เวลาเขาลงมาสามนาที ห้ามเกินไปกว่านี้ ไม่งั้นได้เจอดีแน่!” ในตอนนั้นเหนือเมฆอยากจะตามหาตัวคนร้ายให้เจอ จนไม่สามารถระงับอุปนิสัยทรงอำนาจที่มีมาตั้งแต่กำเนิดเอาไว้ได้ ในขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนพูดออกมาอย่างเย็นยะเยือก “งั้นเหรอ อยากรู้จังเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันใช้เวลาเกินสามนาที” พอคำพูดนั้นดังสะท้อนออกมา ร่างสองร่างก็ออกมาจากลิฟต์วีไอพี คนที่อยู่ด้านหน้าคือชายอายุอานามสามสิบต้นๆ สวมสูทและรองเท้าหนังขัดเงา ทรงผมปาดไปข้างหลัง ข้อมือสวมนาฬิกาโรเล็กซ์ ใบหน้าขาวเผือดอันเป็นผลมาจากการกินแอลกอฮอล์และเริงอบายมุขมากเกินไป ดวงตาเขาทอประกายความหยิ่งยโสโอหัง ส่วนคนที่ตามเข้ามานั้นเป็นชายร่างกำยำล่ำสันดูท่าทางแข็งแรงอย่างยิ่ง กล้ามเนื้อของเขาเหมือนพร้อมจะระเบิดออกมาจากเสื้อสูท เขาสวมแว่นตาดำ ท่าทีเงียบขรึม เหน็บบางอย่างไว้ที่แขน เหมือนจะเป็นอาวุธปืน “คุณนิรุต!” “คุณนิรุต!” “คุณนิรุต!” พนักงานที่อยู่ตรงนั้นรีบโค้งหัวทักทายอย่างพร้อมเพรียงกัน คนที่เพิ่งมาถึงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกไปจากประธานบริษัทเกริกไกรอสังหา ชื่อของเขาคือนิรุต ศิริสวัสดิกุล เป็นนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ที่ประสบความสำเร็จเมื่อไม่นานมานี้ ส่วนชายที่ตามหลังเขามาติดๆ ก็คือบอดี้การ์ดส่วนตัวผู้มีร่างกายบึกบึน เขาเป็นอดีตทหาร มีทักษะต่อสู้ตัวต่อตัว ชำนาญการใช้อาวุธปืนหลากหลายแบบ มีชื่อว่าทินกร ล้วนภักดี “บอกมาซิ ต้องการอะไร” นิรุตเดินเข้ามาด้วยท่าทางดูหมิ่น ตามองเหนือเมฆเหมือนกับว่าเขาเป็นคนโง่ “ใครสั่งให้นายลบภาพกล้องวงจรปิด” เหนือเมฆเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “เป็นอะไรไปซะล่ะ ยังปล่อยวางคดีนี้ไปไม่ได้เหรอ แม้แต่ตำรวจก็จนปัญญาแล้ว” นิรุตไหวไหล่พลางพูดค่อนแคะ “นี่ นายควรจะดีใจนะ เมียนายก็ตายแล้ว ได้เงินชดเชยมาเป็นล้าน ทำไมไม่ไปหาสาวสวยๆ มาสักคนล่ะ หรือว่านาย… อยากจะได้เงินมากกว่านี้” “อย่ามาแหยมกับคนที่นายเทียบไม่ติด เข้าใจไหม” เหนือเมฆโต้กลับ “นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร” นิรุตระเบิดหัวเราะร่วนออกมา “นี่ ล้านเดียวก็เกินพอแล้ว คนอย่างเมียนายน่ะ เงินแค่นั้นก็เหมาะแล้วแหละ จะขอไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว” คำพูดนั้นจี้ใจดำเหนือเมฆอย่างที่สุด ดวงตาเขาแดงก่ำโดยพลัน นาทีต่อมาเขาก็เงื้อมือออกสุดแรง ผัวะ! เสียงแหลมสูงก้องสนั่นกังวานจนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยิน ฟันขาวสองซี่หลุดร่วงลงสู่พื้น