ตอนที่ 4 การสนทนาส่วนตัว

โรงแรมศิวลัยสูงสิบหกชั้นเป็นโรงแรมหรูหราฟู่ฟ่า ประดับประดาด้วยคริสทัลทั่วทุกซอกมุม โรงแรมแห่งนี้ล้วนครบครับ มีทั้งภัตตาคารห้าดาว ไนต์คลับ สถานบันเทิง และบาร์ ทุกคนในย่านไชยกรุงล้วนรู้จักที่นี่ดี และรู้ว่าใครเป็นเจ้าของตึกใหญ่โตแห่งนี้ ที่ทางเข้าของโรงแรม มีรถโรลส์รอยซ์คันสีเงินจอดอยู่ พร้อมกับเบนซ์พรีเมียมอีกเจ็ดคันอยู่ด้านหลัง แก็ก ประตูรถเปิดออก ชายอายุอานามห้าสิบกว่าๆ มีผมขาวแซมอยู่เล็กน้อยลงมาจากรถ เขาแต่งกายด้วยสูตรสีเทา มีสีหน้าเปี่ยมอำนาจ คิ้วเข้มเฉียบคม ท่าทางสง่าผ่าเผยแม้จะอายุมากแล้ว แม้กระทั่งตอนที่เดินก็ยังรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของเขา เขามีบอดี้การ์ดแปดคนอยู่ขนาบทั้งสองข้าง พร้อมจะปกป้องทุกเมื่อที่มีอันตราย “คุณลิขิต!” “คุณลิขิต!” “คุณลิขิต!” ทุกคนโค้งหัวลงด้วยความเคารพยำเกรงทันทีที่เห็นเขา ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกเสียจากลิขิต ศโรนันท์ หนึ่งในคนที่ครองโลกใต้ดินของไชยกรุง เขาเกิดมายากจนแต่ทำงานอย่างขยันขันแข็งมาหลายปี เริ่มจากการทำงานรื้อถอนและค่อยๆ ไต่เต้ามาจนถึงที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เขามีอำนาจที่คนต้องประจักษ์ ด้วยอิทธิพลของเขาที่แผ่ขยายไปทั้งโลกใต้ดินและแวดวงสังคมราชการ จึงมีคนหลายพันคนที่ชื่นชมเขา ลิขิตเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ชายหนุ่มสามคนเดินมาหาเขา ล้วนแต่งกายด้วยเสื้อสูทสุดสมาร์ตอย่างยิ่ง “พ่อ” “พ่อ” “พ่อ” ทั้งสามคนเอ่ยทักทายลิขิตอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาคือลูกชายของลิขิตและถือเป็นมือขวาของเขา มีชื่อเรียงตามตัวอักษรคือ ก้องภพ ขุนพลและคิมหันต์ “พ่อ รีบไปห้องทำงานกันก่อนดีกว่าครับ” ก้องภพเสนอแนะเสียงเบา “รองประธานหอการค้าเชิญเราไปประชุมธุรกิจคืนนี้ รอการตัดสินใจของคุณพ่ออยู่” “ได้” ลิขิตพยักหน้า ทุกคนเดินข้ามห้องโถงใหญ่ไปถึงห้องทำงานประธานก่อนจะเปิดประตูออกเสียงดังเอี๊ยด นี่เป็นห้องหนังสือ มีความหรูหราออกแบบด้วยสไตล์ขลุงพิมานดั้งเดิม ภาพวาดทิวทัศน์ประดับบนผนังห้อง มีม่านเป็นทางเข้า ของเก่าที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์มากมายวางอยู่ทั่วห้อง รวมถึงโต๊ะกับเก้าอี้ที่แกะสลักจากไม้สักทอง อยู่ที่มุมไกลสุดคือโต๊ะตัวใหญ่ทำจากไม้พะยูง ให้ความรู้สึกสง่ามีอำนาจ เมื่อทั้งสามคนกำลังจะนั่งลงจิบกาแฟ ก็เหลือบไปเห็นชายร่างสูงหน้าตาท่าทางเคร่งขรึมนั่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะใหญ่ ดูเตะตาอย่างคาดไม่ถึง ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาขณะนั่งขาไขว่ห้างอย่างสบายใจ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ คางเชิดขึ้น ดวงเนตรดุจเหยี่ยวจับจ้องมองทั้งสี่คนพ่อลูก ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เหนือเมฆนั่นเอง “แกเป็นใคร” “แอบเข้ามาในนี้ได้ยังไง” “เร็ว เรียกบอดี้การ์ดเข้ามา!” สีหน้าของสามพี่น้องตระกูลศโรนันท์เปลี่ยนไปอย่างยิ่งยวด พวกเขาลุกพรวดขึ้นทันที เพื่อปกป้องลิขิตผู้เป็นพ่อก่อน ลิขิตหรี่ตาลง ดูเหมือนจะเข้าใจเหตุการณ์ขึ้นมา จากนั้นใบหน้าเขาก็แสดงความประหลาดใจ ในจังหวะนั้นประตูเปิดผางออก มีชายร่างบึกบึนเป็นสิบๆ คนในชุดสูทสีดำพร้อมอาวุธปืนหลั่งไหลเข้ามา ทันใดนั้นพวกเขาก็ล้อมเหนือเมฆเอาไว้ในทันที พวกเขาชักกระบอกปืนออกมาทีละคน เล็งใส่เหนือเมฆอย่างปองร้าย ลิขิตออกคำสั่งเมื่อไหร่ แน่นอนว่าเหนือเมฆจะต้องเละเป็นจุณ ทว่าเหนือเมฆยังคงนั่งนิ่งด้วยท่าทีสง่า ไม่แม้แต่จะชายตามองเหมือนกับว่าบอดี้การ์ดที่อยู่ในห้องไม่มีตัวตน “ฉันจำนายได้” ลิขิตเปรย “นายคือผู้ชายอาภัพที่เมียโดดตึกตาย” ทุกคนประหลาดใจ ตอนนั้นเองพวกเขาถึงได้รู้ว่าเป็นไอ้บ้าอาภัพคนนี้นี่เอง เหนือเมฆเอ่ยช้าๆ “ผิดแล้ว คุณจำผมไม่ได้หรอก ถ้าจำได้จริง… คุณต้องคุกเข่าต่อหน้าผมแล้ว” ตัวตนที่แท้จริงของเขาก็คือหมอหัตถ์เทวดา ลิขิตเป็นคนมีประสบการณ์ย่อมรู้จักมักคุ้นกับหมอหัตถ์เทวดาผู้เลื่องชื่ออย่างแน่นอน ครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยจ่ายเงินไปเป็นสิบๆ ล้านด้วยหวังว่าจะได้เจออีกฝ่ายตัวต่อตัว แต่อนิจจา เขาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลยด้วยซ้ำ “ทุกคนออกไปก่อน” ลิขิตครุ่นคิดครู่นึงก่อนจะโบกมือบอกให้บอดี้การ์ดออกไป บอดี้การ์ดทำตามคำสั่งลิขิตโดยไม่ตั้งคำถาม รีบออกไปข้างนอกอย่างเป็นระเบียบและรวดเร็ว เป็นภาพที่ทำให้ลิขิตชื่นชม “พวกแกก็ออกไปด้วย ฉันมีเรื่องจะคุยกับพ่อหนุ่มคนนี้หน่อย” ลิขิตออกคำสั่งกับลูกชายทั้งสาม ทั้งสามคนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปเหลือบตามองเหนือเมฆด้วยสายตาเขม็งเกลียว ดูเหมือนจะเป็นการส่งสายตาเตือนว่าถ้าเขาทำอะไรกับบิดาตน พวกเขาจะทำให้แน่ใจว่าเหนือเมฆจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีก