ตอนที่ 3 อึ้งกิมกี่

นิรุตอึ้งตะลึงงัน รู้สึกถึงเลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นาย… กล้าต่อยฉันเหรอ” “ต่อยเหรอ สัตว์เดรัจฉานอย่างแก แค่ฆ่าให้ตายยังน้อยไปเลย!” เหนือเมฆตะคอก ก่อนจะเตะอีกสองดอกเร็วๆ กรอบ! กรอบ! เสียงกระดูกหักดังออกมาสองครั้ง สะบ้าหัวเข่านิรุตแตกสลายไม่มีชิ้นดี ความเจ็บปวดรวดร้าวเกินทนจนเขาต้องกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน เขาทรุดร่วงลงสู่พื้นเสียงดังตุ้บ เอามือจับขาตัวเองร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน ทินกรชายร่างกำยำเองก็ตะลึงพรึงเพริดไม่แพ้กันก่อนจะนึกขึ้นได้ “ปรมาจารย์! ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ตัวเป็นๆ!” เขาไม่พูดคำใด รีบคว้าเบเร็ตต้าเอ็มยี่สิบเอ็ดออกมาจากข้างในเสื้อ ปลดเชฟตี้แล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อย่าขยับ ยกมือขึ้น! ขืนขยับแม้แต่นิดเดียวฉันจะยิง! ตอนนี้ฉันเล็งเป้าไว้ที่หน้าผากนายแล้ว” เขาทำตัวสมกับเป็นบอดี้การ์ดที่ผ่านการฝึกพิเศษมาแล้ว เขาชักปืนออกมา เล็งไปที่เป้าหมาย แล้วเอ่ยเตือน พฤติกรรมทั้งหมดแสดงออกมาอย่างแม่นยำรวดเร็ว เหนือเมฆชำเลืองหางตามอง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม “เป็นแค่บอดี้การ์ด ถูกจ้างมาให้ทำตามคำสั่ง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันจะไม่ทำอะไรนาย เพราะงั้นไปซะ!” “อย่างที่นายบอก ฉันถูกจ้างมา ก็ต้องทำงานให้ดีที่สุด ถ้าฉันหนีในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ วันหน้าจะมีชีวิตรอดได้ยังไง” ทินกรอุทานเสียงดัง “ฉันชอบความกล้าของนายนะ งั้นฉันจะสนองความต้องการให้แล้วกัน!” เหนือเมฆพยักหน้า มือข้างซ้ายกำแน่นจนข้อนิ้วเสียงดังแกร็ก เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรวบรวมกำลังแรงกาย พร้อมจะปล่อยหมัดออกไป “อย่าขยับนะ! แค่หมัดลุ่นๆ สู้ลูกปืนไม่ได้หรอก” ทินกรเตือน “ฉันไม่คิดงั้นนะ!” เหนือเมฆตะโกนพร้อมพุ่งทะยานออกไป หวืด! “กระสุนของนายไม่ทันหมัดสามนิ้วของฉันหรอก” ร่างเขาพุ่งไปข้างหน้าประดุจเหยี่ยวโฉบ หมัดอันน่ากลัวพุ่งตรงไปยังทินกร “อะไรกัน” หน้าทินกรซีดเผือดไร้เลือดฝาด รู้ตัวว่าหากลั่นไกตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว ตุบ! หมัดต่อยเข้าที่ท้องเขาอย่างจัง แรงหมัดรุนแรงมหาศาลจนทินกรรู้สึกว่าตับไตไส้พุงเขาปั่นป่วน ความรู้สึกเค็มๆ พวยพุ่งขึ้นมาในลำคอ ถุย! เขาถ่มเลือดสดๆ ออกมา พลางเซถลาถอยหลังไปหลายก้าว ดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ “นาย… นาย… เป็นใครกันแน่” “นายเป็นผู้ชาย เพราะงั้นฉันจะไม่ฆ่านาย ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลประมาณสองสามอาทิตย์ก็หาย แล้วอย่ามาขวางทางฉัน” เหนือเมฆยกเท้าขึ้นแล้วเตะพรวดลงทันที มันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่มีใครทันตั้งตัว แรงเตะส่งทินกรปลิวไปในอากาศ ทะลุประตูกระจกอัตโนมัติร่วงลงกระแทกกระโปรงรถซีดานคันหรู ฉากทั้งหมดนี้เกิดขึ้นใช้เวลาไปไม่ถึงสิบห้าวินาที ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตะลึงพรึงเพริดไปตามๆ กัน ดวงตาเบิกโพลง ปากอ้าค้าง แม้แต่นิรุตที่นอนขาหักแผ่หลาอยู่บนพื้นก็ยังทำหน้าสะท้านด้วยความกลัว “ฉันจะขอถามอีกแค่ครั้งเดียว” เหนือเมฆว่า ดวงตาเยียบเย็นดุจน้ำแข็งจดจ้องมองไปยังนิรุต “ใครเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง และ… ภาพกล้องวงจรปิดอยู่ที่ไหน” นิรุตเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน “สัญญาได้ไหมล่ะว่าจะไม่ฆ่าฉัน” “ได้” น้ำเสียงเหนือเมฆไม่มีอารมณ์ใดเจืออยู่ในนั้น “ฝีมือลิขิต ศโรนันท์” นิรุตกลืนน้ำลายก่อนจะพูดต่อ “สองชั่วโมงหลังเกิดเหตุ เขาให้คนมาซื้อภาพจากกล้องวงจรปิดและทำลายฮาร์ดไดรฟ์ทั้งหมด ถ้าอยากจะแก้แค้น ก็ไปตามหาเขาเลย!” “งั้นเหรอ” เหนือเมฆย่อตัวลง ดวงตาจับจ้องมองนิรุต พยายามพินิจพิเคราะห์ดูว่าอีกฝ่ายกำลังโกหกหรือเปล่า “ฉันพูดความจริงนะ” นิรุตพยักหน้าหงึกๆ “ก็ได้ ฉันเชื่อ” เหนือเมฆพยักหน้า เขาม้วนนิ้วชี้ข้างขวาเป็นรูปกรวยแล้วแตะตัวนิรุตเล่นหลายสิบครั้ง นิรุตรู้สึกเย็นสะท้านไปทั่วแขนและขา ทั่วทั้งสรรพางค์กายแข็งเกร็ง ทัศนวิสัยเขาค่อยๆ มืดลงก่อนความมืดจะเข้าปกคลุมทั้งหมด ทำให้ร่างเขาอ่อนระทวย ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด เขาพูดออกมาด้วยเสียงแหบพร่าอย่างสิ้นหวัง “นายสัญญาแล้วว่าจะไม่ฆ่าฉัน… นายพูดแล้ว…” “ฉันสัญญาว่าจะไม่ฆ่านายก็จริง แต่ไม่ได้รับปากว่าจะไม่ทำให้นายกลายเป็นง่อย จนต้องเข้าน้ำเกลือไปตลอดชีวิต…” เหนือเมฆลุกขึ้นด้วยใบหน้าปราศจากซึ่งอารมณ์ใดๆ เหมือนกับพญามัจจุราชก็มิปาน “วางใจเถอะ สาบานได้ว่านายจะไม่ใช่คนสุดท้ายที่ต้องทนกับความเจ็บปวดนี้” ว่าแล้วเหนือเมฆก็ชูคอเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมอง เมื่อออกมานอกประตูก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายหลั่งไหลเข้าไป ทว่าไม่มีใครมาจับกุมเหนือเมฆ แต่ตำรวจกลับโค้งหัวให้เขาอย่างเคารพก่อนทุกนายจะเข้าไปข้างในออฟฟิศ “คุณนิรุต คุณถูกจับข้อหาดำเนินธุรกิจผิดกฎหมาย” “คุณนิรุต ตอนนี้คุณตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีติดสินบน!” “คุณนิรุต คุณเป็นผู้ต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องในคดีฆาตกรรมเมื่อหกปีก่อน” หมายจับถูกยื่นมาให้เขาคดีแล้วคดีเล่า น่าเสียดายที่นิรุตตาบอดไปแล้วจึงไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ในใจเขานั้นตกตะลึงอึ้งกิมกี่ ความผิดที่ฉันเคยทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาถูกขุดออกมาหมดเลยเหรอ “เหนือเมฆ นายเป็นใครกันแน่”