ตอนที่ 10 ตระกูลยิ่งยงต้องล่มสลายอย่างเลี่ยงไม่ได้

“คิดว่าไงครับ คุณเหนือเมฆ” สิงหาถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่นที่ดูแล้วแปลกประหลาดอย่างยิ่ง สำหรับเขาแล้วข้อเสนอเย้ายวนใจเช่นนี้เป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปย่อมไม่อาจต้านทานได้ แต่ไม่คาดคิดว่าเหนือเมฆจะระเบิดหัวเราะร่วนออกมา เขาฉีกเช็คใบนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโยนกระจัดกระจายขึ้นไปในอากาศโดยไม่พูดอะไร เศษกระดาษร่วงลงสู่พื้นอย่างแช่มช้า “คุณ… นี่เป็นเช็คเงินสดห้าสิบล้านเชียวนะ!” สิงหาอุทานด้วยความตกใจ เหนือเมฆลุกพรวดขึ้นโดยพลันด้วยสีหน้ารังเกียจเหยียดหยาม “เงินกับผู้หญิงงั้นเหรอ คิดว่าฉันไม่มีหรือไง” “ผมว่าคุณต้องมีเย้ายวนใจบ้างแหละ แล้วถ้าแปดสิบล้านล่ะเป็นไง ร้อยล้านเลยก็ได้ มันต้องมีสักจำนวนแหละที่ทำให้คุณพอใจได้ พูดมาเลย แล้วตระกูลยิ่งยงจะจัดหาให้” สิงหาเอ่ยด้วยคิ้วขมวดมุ่น เหนือเมฆกระตุกหัวเราะเสียงก้องกังวาน ถึงขนาดบ้าคลั่ง เขาปรบมือแล้วเอ่ยขึ้น “เอากระเป๋าเงินฉันมา” “รับทราบครับ!” เจนภพรีบหันหลังปรี่ออกไปจากห้องทันที เขาไปหยิบกระเป๋าหิ้วสีดำสุดเนี้ยบมายื่นให้เหนือเมฆ “หืม” สิงหามองเข้าไปในกระเป๋าด้วยสีหน้าพิศวง “คิดว่าฉันไม่มีเงินหรอ แหกตาดูนี่สิ!” เหนือเมฆเปิดกระเป๋าแล้วคว่ำลงตรงหน้า ก่อนที่ของข้างในหล่นกระจัดกระจายลงบนพื้น น่าแปลกใจที่ทั้งหมดเป็นบัตรธนาคาร มิหนำซ้ำยังไม่ใช่บัตรธรรมดาอีกด้วย ซึ่งไม่ใช่บัตรเคลือบทองหรือเคลือบเงินเป็นประกายทั่วไป และไม่ใช่บัตรเพชรที่ประดับด้วยโลโก้วีไอพีสุดหรู ตอนแรกสิงหาก็ประหลาดใจ จากนั้นเขาก็ชะโงกหน้าไปดูใกล้ๆ ไม่นานเขาก็เข้าใจสถานการณ์ “ปะ…เป็นไปได้ยังไง” เขาร้องเสียงหลงด้วยความกลัวและตกใจเมื่อเห็นว่าบัตรเหล่านี้เป็นบัตรธนาคารวีไอพีระดับสูงสุดจากธนาคารชื่อดังทั่วโลก ตัวอย่างเช่นบัตรกล้วยไม้วีไอพีของธนาคารสุมันทวา ที่ก่อตั้งด้วยสัญลักษณ์ของดอกกล้วยไม้ เป็นสิทธิ์พิเศษที่มีเพียงสิบคนคนบนโลกเท่านั้นที่ได้ครอบครอง นอกจากนี้ยังมีบัตรซูพรีมแบล็กไลต์นิ่งจากธนาคารดีเอสที ซึ่งมีแต่คนที่มีมูลค่าสุทธิเกินหนึ่งหมื่นล้านเท่านั้นที่มีสิทธิ์สมัคร การเป็นเจ้าของบัตรเหล่านี้แม้แต่เพียงใบเดียวก็สามารถเป็นที่อิจฉาของทุกคนได้แล้ว เพราะมันให้อำนาจยิ่งใหญ่ไพศาลไปทั่วโลก ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้กลับมีครบทั้งหมด ตาเถร! จิตใจสิงหาหมุนคว้าง เขาไม่สามารถประมวลผลสิ่งที่รับรู้ได้ เขารู้สึกอย่างเดียวคือเหลือเชื่อ อย่างไรก็ตามเขาเป็นชายที่มีประสบการณ์ ความรู้ และสายตากว้างไกลมากพอ จึงสามารถแยกแยะได้ว่าบัตรเหล่านี้ไม่ใช่ของปลอมอย่างไม่ผิดพลาดเป็นแน่ บัตรทุกใบนั้นเป็นของแท้ทั้งหมด “คะ…คุณเป็นใครกันแน่” สิงหาแทบไม่กล้าเงยหน้ามองเหนือเมฆ ในตอนนี้เองที่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เหนือเมฆไม่ได้ตอบคำถามเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง “เงินไม่มีค่าสำหรับฉัน และฉันไม่สนเรื่องผู้หญิง หรือถ้าฉันต้องการขึ้นมา พูดคำเดียวดาราในวงการบันเทิงก็แทบจะคลานเข้ามาหาฉันแล้ว ถ้าฉันอยากได้ แม้แต่เจ้าหญิงก็ยังต้องมาขอร้องฉัน แต่นายกลับคิดจะพยายามทำให้ฉันไขว้เขวด้วยของเล็กน้อยแค่นั้น ไร้สาระสิ้นดี!” สิงหาและคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนั้นก็ย่อมมีปฏิกิริยาทั้งไม่อยากเชื่อและสงสัยระคนกัน รู้สึกว่าคำพูดของเขานั้นหาญกล้าเกินไป “คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะต่อต้านตระกูลยิ่งยงจริงๆ คุณเหนือเฆม” สิงหากัดฟันถาม “ตระกูลยิ่งยงต้องจบสิ้น! ไม่งั้นฉันจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่!” เหนือเมฆประกาศกร้าวขณะเอามือปัดแขนเสื้อตัวเอง “คุณเหนือเมฆ ทำไมถึงยืนการจะต่อสู้จนทั้งสองฝ่ายต้องเดือดร้อนด้วย ต่อให้เป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดก็ล้มอันธพาลในพื้นที่ไม่ได้หรอก ศึกครั้งนี้คุณไม่มีทางชนะได้ง่ายๆ!” สิงหาตอบโต้ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม เขาเว้นช่วงครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อด้วยรอยยิ้มประหลาด “ก่อนผมจะพาที่นี่ ผมรวบรวมข้อมูลบางอย่างมาแล้ว ได้ยินว่าคุณจัดการกับนิรุตก่อน จากนั้นก็สังหารลิขิตกับลูกชายสามคนเป็นรายต่อไป จนเกิดความโกลาหลไปทั่วบ้านทั่วเมือง แน่นอนว่าทำให้เจ้าหน้าที่ไม่ชอบใจอย่างยิ่ง และได้ออกหมายจับระดับสามมาจับตัวคุณแล้ว ตอนนี้คุณกำลังถูกตามล่าไปทั่วประเทศ ไม่ว่าคุณจะเก่งกาจมาจากไหน คุณจะต่อต้านผู้มีอำนาจได้เหรอ ตอนนี้ข้อตกลงเราเป็นแบบนี้ ตระกูลยิ่งยงมีอิทธิพลอย่างมากในไชยกรุง เราใช้เส้นสายแก้ปัญหานี้ให้คุณได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหลบหนีหัวซุกหัวซุน ถูกรัฐบาลตามไล่ล่าทั้งวันทั้งคืนไม่จบสิ้น!” เหนือเมฆได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา “นี่นายขู่ฉันเหรอ” สิงหากลั้วหัวเราะในลำคอ “หึๆๆ เราก็แค่อยากจะช่วย” “นี่แน่ะ!” เขาหันไปตะโกนบอกเจนภพ “เจนภพ โทรไปถามเรื่องหมายจับซิ” เจนภพรับคำสั่งมาด้วยสีหน้าจริงจัง เขาลดเสียงลงถาม “ให้เบื้องสูงรู้เรื่องนี้จะดีเหรอครับ มันจะไม่สร้างความวุ่นวายและทำให้พวกเขารู้ที่อยู่ของเราเหรอ” “ต่อให้รู้ที่อยู่แล้วจะเป็นอะไรไป ฉันอยากให้คดีนี้เป็นข่าวใหญ่โตกว่านี้ด้วยซ้ำ!” เหนือเมฆอุทาน เจนภพสูดหายใจเข้าลึกเมื่อรู้ว่าเจ้านายตนเดือดพล่านแล้วจริงๆ “เข้าใจแล้วครับ!” เจนภพหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นแบบสั่งออกแบบพิเศษ มีเทคโนโลยีขั้นสูง เหมือนกับอุปกรณ์ที่ใช้ทางการทหาร ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! เจนภพกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า บรรจงกดเลขบนหน้าจออย่างระวังด้วยกลัวว่าจะผิดพลาด จากนั้นเขาก็ปลีกตัวออกมาเพื่อโทรศัพท์ ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินบทสนทนา เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้นก็สับสนงงงงวย ไม่แน่ใจว่าคราวนี้เหนือเมฆจะเล่นลูกไม้อะไรอีก