ตอนที่ 6 แก๊งหมาป่ายกพวก

ภายในห้องทำงานเหนือเมฆก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างมั่นคง ทำให้ลิขิตถอยไปข้างหลังจนชนกับโต๊ะ “หมดเวลาแล้ว” เหนือเมฆพูดเมื่อนาฬิกาจับเวลาที่ข้อมือเหลือศูนย์วินาที ในจังหวะนั้นเองประตูก็ถูกทุบเสียงดัง ปัง! ปัง! ปัง! สามพี่น้องตระกูลศโรนันท์ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกพร้อมกับบรรดาบอดี้การ์ดและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างพุ่งพรวดเข้ามาพร้อมกัน จู่ๆ ห้องทำงานทั้งห้องก็มีแต่คนเต็มไปหมด ทุกทางที่เหนือเมฆจะออกไปได้ถูกปิดกั้นไว้อย่างแน่นหนา “หยุดนะ!” “ถ้าขยับแกตายแน่!” “เราจะยิงโดยไม่ลังเล!” ทุกคนประเดประดังคำพูดด้วยโทสะ เอ่ยเตือนเขาเสียงดัง เหนือเมฆหยัดยืนอย่างถือดี ไม่ขยับเขยื้อน เป็นความแน่วแน่ที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ ใบหน้าเขาไม่ปรากฏความกลัวเลยสักนิด ก้องภพหันหน้าไปขอคำชี้แนะ “พ่อครับ เราจะเอายังไงกับเขาดี” ลิขิตมีใบหน้าไม่แน่ใจขณะพูด “ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป! เก็บไว้ใกล้ตัวไม่ได้! จัดการเขาซะ!” “ครับ!” ดวงตาก้องภพทอประกายชั่วร้ายขณะชูปืนขึ้น ในตอนนั้นเอง เลขานุการสาวผลุนผลันเข้ามาข้างในพร้อมอุทานด้วยความแตกตื่น “ข้างนอกมีคนอยู่เต็มไปหมดเลยค่ะ” ดวงตาลิขิตกระตุกขณะออกคำสั่ง “ขุนพล ไปดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น” “รับทราบครับ” ขุนพลขานรับแล้วสาวก้าวออกไป เขาเพิ่งเดินไปถึงประตูก็เจอกับเจนภพ เฟื่อนสกุลชายร่างกำยำล่ำสันมีรอยสักที่โผล่ออกมาอย่างรวดเร็วเหมือนสายฟ้า เจนภพยกก้นปืนกลมือขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วทุบเข้าที่หน้าขุนพลจังๆ ผัวะ! ขุนพลจมูกหัก ทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุด “คุกเข่าลงแล้วเอามือจับหัวไว้!” สรุเสียงเจนภพทุ้มดังดุจกัมปนาท หลังจากนั้นฝูงผู้ชายที่มีสักลายเต็มตัวก็ยกโขยงกันเข้ามาจากข้างนอก เคลื่อนไหวด้วยความห้าวหาญอย่างรวดเร็ว แต่ละคนถือปืนกลมือคนละกระบอกเดินขึงขังเข้ามา แล้วสยบเหล่าบอดี้การ์ดจนราบเป็นหน้ากลอง ทุกคนที่กล้าขัดขืนถูกยิงตายทันทีด้วยหากระสุนปืน ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวเกิดความชุลมุนวุ่นวาย ในห้องทำงานมีแต่ความเละเทะไม่มีชิ้นดี แต่การจู่โจมที่เกิดขึ้นใช้เวลาไปนาทีนิดๆ เท่านั้น ภายในเวลาแป๊บเดียวบอดี้การ์ดทุกคนก็ถูกจับใส่กุญแจมืออยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว ด้วยกลัวว่าจะถูกยิงตายในความชุลมุนนี้ ลิขิตและลูกชายทั้งสามพากันหมอบลงกับพื้นแล้วเอามือกุมหัวไว้ ลิขิตเหลือบตามองเล็กน้อย สายตาเขาสบกับหัวรอยสักรูปหมาป่าบนตัวชายตรงหน้า หัวใจเขาเสียวสะท้านเมื่อรู้ว่าคืออะไร แก๊งหมาป่า แก๊งหมาป่าเป็นแก๊งใหญ่ที่แผ่ไพศาลไปกว้างไกล ความแข็งแรงของพวกเขาเป็นรองอยู่แค่แก๊งเก่าแก่เช่น แก๊งเก้ามังกร แก๊งมรกต หรือแก๊งอินทรีเท่านั้น มีสมาชิกแก๊งเป็นหมื่น แต่ละคนล้วนโหดเหี้ยมน่าเกรงขาม เป็นคนประเภทที่จะฆ่าศัตรูนับน้อยได้หากมีใครกล้าสังหารสมาชิกแก๊งของตน ไม่มีใครกล้ายั่วโมโหพวกเขาเลย ตอนนี้เจนภพที่กำลังนำกลุ่มมาก็เดินเข้าไปหาเหนือเมฆ เขาโค้งหัวลงด้วยความเคารพแล้วเอ่ยแจ้ง “สมาชิกแก๊งร้อยคนที่อยู่บนถนนข้างนอกจัดการเรียบร้อยแล้วครับคุณเหนือเมฆ! ตอนนี้ตึกทั้งตึกอยู่ภายใต้การควบคุมของเราแล้ว ให้กำจัดพวกมันให้หมดเลยไหมครับ ถ้าไม่กำจัดจะให้จัดการสถานการณ์นี้ยังไง สั่งมาได้เลยครับคุณเหนือเมฆ” เหนือเมฆโบกมือทีหนึ่งแล้วเจนภพก็ขยับไปยืนตัวตรงอยู่ด้านข้าง เอามือไขว้หลังพร้อมจะรับคำสั่งทุกเมื่อ เมื่อเห็นฉากตรงหน้าลิขิตก็นึกได้ทันที เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ “ธะ…เธอมากจากแก๊งหมาป่าเหรอ” เหนือเมฆก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนก้มหน้ามองเขาเสมือนหนึ่งว่ากำลังมองมดตัวกระจ้อยที่ไม่สลักสำคัญ เขาส่ายหน้าพูดว่า “แก๊งหมาป่าเป็นของฉัน” ลิขิตรู้สึกประหนึ่งว่าตนจะสลบไปด้วยความกลัว เขากัดฟันพูด “เธอห้ามทำร้ายฉันนะ! ฉันมีคุณชัชวาลคุ้มครองฉันอยู่” “ชัชวาลเหรอ หมายถึงชัชวาล สถิตวงศ์ ประธานสมาคมการเงินไชยกรุงน่ะนะ” “รู้ว่าเขาเป็นใครก็ดี!” ลิขิตขึ้นเสียง ท่าทางดีใจเหมือนคนจมน้ำที่คว้าห่วงยางได้ ดวงตาเหนือเมฆเปี่ยมด้วยความเห็นใจขณะพูด “ก่อนมาถึงฉันยิงชัชวาลนัดเดียวตายไปแล้ว แล้วเขาไม่ใช่คนเดียวที่ฉันกำจัด ฉันจัดการกับพวกคนที่คุ้มกะลาหัวแกอยู่หมดทุกคนแล้ว รวมถึงกิตติเดชรองประธานหอการค้า แล้วก็ประธานบริษัทลีลานนท์ด้วย พวกเขาถ้าไม่ตายก็แปรพักตร์ไม่อยู่ฝั่งฉันแล้ว รู้หรือยังว่าสถานการณ์ตัวเองเป็นยังไง ตอนนี้แกเหลือตัวคนเดียวแล้ว” ลิขิตได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งไปสักพักหนึ่งก่อนจะร้องโหยหวนออกมา “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!” เขาคว้าโทรศัพท์ออกมาโทรหาชัชวาลด้วยหัวใจว้าวุ่น ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด! โชคร้ายที่สายโทรไม่ติดเลย “หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถใช้งานได้ในขณะนี้” ลิขิตยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้ ยังคงพยายามโทรหากิตติเดช มงคลสิริ รองประธานหอการค้าไม่หยุด แต่ทว่าเขาก็ยังได้รับเสียงตอบรับอัตโนมัติทุกครั้งไป ลิขิตพยายามโทรหาทุกคนที่เขาอยู่ในความคุ้มครอง คนแล้วคนเล่า แต่ผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนเดิม ไม่มีใครรับสายเขาเลย สุดท้ายใจเขาก็ว่างเปล่าขาวโพลน โทรศัพท์ร่วงลงจากมือเขา ตกสู่พื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ “แก…แกเป็นใครกันแน่” เป็นครั้งแรกที่ลิขิตรู้สึกถึงความกลัวอย่างแท้จริง “คนที่จะมาล้างแค้นด้วยการกลบฝังโลกนี้ทั้งใบ” เหนือเมฆพูดเสียงเบา ลิขิตไหล่ตกเหมือนลูกโป่งแฟบ เขาจ้องมองไปยังห้องทำงานของตัวเองอย่างจนปัญญา ซึ่งตอนนี้ห้องนี้ไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเขาแล้ว จากนั้นก็หัวเราะเฝื่อนๆ ออกมา คราวนี้เขางานเข้าจริงๆ แล้วสินะ