ตอนที่ 7 ฆาตกรเลือดเย็น

“จะสารภาพดีๆ หรือว่าจะให้ฉันสั่งลูกน้องฉันต้อนรับขับสู้แกอย่างสุดฝีมือ หรือจะให้ฉันเป็นคนทำให้แกยอมสารภาพเอง” เหนือเมฆถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ เจนภพที่ยืนอยู่ด้านข้างตัวสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเหนือเมฆเสนอว่าจะเป็นคนบังคับให้อีกฝ่ายสารภาพด้วยตัวเอง เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เคยเห็นเหนือเมฆถามเค้นเอาข้อมูลด้วยเข็มทองทั้งสิบสามมาแล้ว การเค้นถามแบบนั้นเรียกได้ว่าเป็นการทรมานที่เหี้ยมโหดราวกับตกนรกก็มิปาน เขายอมตายเสียดีกว่าต้องถูกเหนือเมฆทรมานให้สารภาพ ลิขิตระเบิดหัวเราะสนุกใจก่อนจะประกาศกร้าว “ฉันแพ้แล้วก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ฉันยอมรับก็ได้ว่าถูกคนน่าเกรงขามอย่างเธอเอาชนะเขาให้แล้ว แต่ในโลกใต้ดินก็ยังมีกฎมีระเบียบ ฉันสัญญาไว้แล้วว่าจะรูดซิปปาก แสดงว่าฉันไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลอะไรได้แม้แต่นิดเดียว” “แปลว่าต่อให้ฉันฆ่าแก แกก็จะไม่พูดใช่ไหม” เหนือเมฆถามเสียงต่ำ ทันทีที่คำเหล่านั้นถูกเปล่งออกไป ก็มีชายสักลายเป็นสิบๆ คน หยิบปืนกลมือออกมาเล็งใส่ลิขิต พรึ่บ! พวกเขาพร้อมจะลั่นไกในทุกเมื่อ “งั้นก็ยิงเลยสิ! รออะไรอยู่ล่ะ” ลิขิตตะโกน แผ่รัศมีเบ่งอำนาจออกมา “ฉันฆ่าเมียกับลูกแกแทนดีกว่าไหม” เขาเอ่ยซักพลางยกมือขึ้น เจนภพยื่นปืนพกแบบกึ่งอัตโนมัติเกรดทหารไปให้เขาอย่างรู้งาน เหนือเมฆถือปืนไว้แน่นขณะโหลดลูกกระสุนอย่างคล่องแคล่วชำนาญ นิ้วชี้ข้างขวาเขาวางอยู่ที่ไกปืน ปากกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หน้าผากก้องภพ ลูกชายคนโตของลิขิต “ฉันต้องทนดูเมียฉันกระโดดตึกตาย แกอยากเห็นลูกแกถูกยิงตายไหมล่ะ” ลิขิตขมวดคิ้วนิ่วหน้าขณะพูด “คนหนึ่งทำผิดไม่ได้หมายความว่าคนในครอบครัวผิดด้วย” หลังจากเขาพูดออกไปเช่นนั้นเสียงปืนก็ดังลั่นออกมา ดวงตาก้องพบเบิกโพลงด้วยความตกใจ เขายังไม่ทันตั้งตัว ทัศนวิสัยเขาก็ดับลงเสียแล้ว มีรูโหว่ปรากฏอยู่บนหน้าผากเขา พร้อมกับเลือดไหลทะลักออกมา ชายหนุ่มตายคาที่หลังจากถูกยิงที่ศีรษะ เมื่อทุกคนได้เห็นฉากนั้นก็ต่างพากันตกตะลึงอย่างไม่ต้องสงสัย น้ำตาคลอเบ้าลิขิตทันที เขาสันเทิ้มไปทั่วสรรพางค์กายขณะตะโกนร้องออกมา “ก้องภพ!” จากนั้นเหนือเมฆก็เอาปากกระบอกปืนไปจ่อที่หน้าผากขุนพลลูกชายคนที่สองของลิขิต “กล้าพูดเรื่องครอบครัวกับคนที่เพิ่งเสียครอบครัวไปเนี่ยนะ อยากให้ลูกแกตายเร็วขึ้นหรือไง” น้ำเสียงเขาเยียบเย็นนิ่งขรึม ตอนนี้ลิขิตกลัวจนหัวหด ในที่สุดก็เข้าใจว่าผู้ชายตรงหน้านั้นเป็นฆาตกรโหดเหี้ยมเลือดเย็นผิดมนุษย์มนา “ใครเป็นคนทำให้เมียฉันต้องตาย” เหนือเมฆซักไซ้ ลิขิตทั้งเดือดดาลทั้งหัวใจสลาย เขาสบถออกมา “แกดวงซวยแบบนั้นก็สมควรแล้ว สมน้ำหน้าที่เมียแกถูกรุมโทรม…” เมื่อเหนือเมฆได้ยินเช่นนั้นใบหน้าเขาก็เปลี่ยนไปสุดขีด เขายิงปืนออกมาสองนัด ปลิดชีวิตขุนพลกับคิมหันต์ทันทีโดยไม่รีรอ เลือดสาดกระเซ็นเปื้อนหน้าเขา ทำให้ดูโหดร้ายใจเหี้ยมมากยิ่งขึ้น “ลูกฉัน… ลูกฉัน…” ลิขิตสูญเสียลูกชายทั้งสามคนไปอย่างรวดเร็วเช่นนั้นเอง แม้แต่คนที่นิ่งขรึมที่สุดก็คงจะใจสลายในสถานการณ์เช่นนี้ เขาเองก็ไม่ต่างกัน ต่อให้เขาจะทนทายาดแค่ไหนก็รับไม่ไหวจนต้องหลั่งน้ำตาร้องไห้อย่างควบคุมไม่อยู่ “แกนี่มันดื้อด้านจริงๆ แต่ฉันจะทำให้แกยอมให้ได้” เหนือเมฆบอก เขาหันไปออกคำสั่ง “ไปพาตัวทุกคนในตระกูลศโรนันท์มาให้หมด” “รับทราบครับ!” เจนภพขานรับแล้วออกไปทันที “แกจะทำอะไร” เมื่อได้ยินเหนือเมฆพูดถึงเรื่องครอบครัว ลิขิตก็อดกระวนกระวายและสงสัยไม่ได้ สิบนาทีต่อมา หญิงสาวประมาณสิบหก-สิบเจ็ดคนก็ถูกนำตัวเข้ามา ทุกคนล้วนแต่งกายด้วยชุดสวยหรูฟู่ฟ่า บ่งบอกว่าถูกเลี้ยงดูมาด้วยความมั่งคั่ง ในตอนนี้ทุกคนล้วนสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เครื่องประดับดูดีมีราคาของพวกเธอช่างแตกต่างจากปืนกลมือทั้งเจ็ดหรือแปดกระบอกที่กำลังจ่อไปที่พวกเธอ “พ่อ!” “คุณปู่!” เมื่อมองเห็นร่างไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นและลิขิตที่ถูกจับตัวอยู่ พวกเธอก็ร้องไห้โฮออกมา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขานะ! พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วแกพาตัวพวกเขามาทำไม” ลิขิตอุทานด้วยความกระวนกระวายใจ เหนือเมฆถามด้วยใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “แล้วเมียฉันทำอะไรผิดเหรอ” ว่าแล้วเขาก็โบกมือด้วยท่าทางสบายๆ ส่งสัญญาณให้เจนภพกับพรรคพวกเตรียมพร้อมระดมยิง เมื่อลิขิตเห็นภาพตรงหน้าก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีมีดมากรีดที่กลางใจ ตัวเขาสั่นสะท้านขณะคุกเข่าลงขอร้องอ้อนวอน “ฉันยอมบอกแล้ว! ฉันจะบอก! ปล่อยพวกเขาไปก่อนเถอะ!” “แกคิดว่าตัวเองอยู่ในจุดที่จะมาต่อรองกับฉันได้เหรอ” เหนือเมฆต่อว่า