ตอนที่ 1

หน้าอารามเสวียนเยว่ เบื้องหน้าอารามเต๋าอันยิ่งใหญ่และโอ่อ่า นักพรตเต๋าวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทาผู้หนึ่งทรุดตัวลงคุกเข่า พร้อมทั้งกอดขาของเด็กสาวผู้หนึ่งไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตานองหน้า "ศิษย์เอ๋ย เจ้าอย่ากลับบ้านไปสืบทอดทรัพย์สมบัติมหาศาลเลยนะ อาจารย์ทนเสียเจ้าไปไม่ได้จริงๆ!" หนานหลีที่สวมชุดกระโปรงธรรมดาๆ รูปโฉมอาจไม่ถึงกับงดงามล่มแคว้น แต่ก็ถือว่าสะสวยและอ่อนหวาน คิ้วตาใสกระจ่างและสว่างไสว ราวกับหยกงามที่เปล่งประกายอ่อนละมุน นางพยายามชักขาตัวเองกลับ แต่ไม่สำเร็จ จึงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "นักพรตชิงซวี ตอนที่ข้ามาพักที่นี่ในทีแรก ก็บอกแล้วว่าเพียงแค่ทำเป็นงานพิเศษเท่านั้น หาได้ตกลงจะเป็นศิษย์ของท่านไม่" "ข้าไม่สน! เจ้าพักอยู่ในอารามเสวียนเยว่ เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นศิษย์ของข้า!" ชิงซวีร่ำไห้อย่างน่าเวทนา น้ำตาไหลพรากดุจสายฝน "เฮ้อ เมื่อครึ่งปีก่อน เจ้าถูกป้าสวีทุบตีจนแทบเอาชีวิตไม่รอด เป็นอาจารย์ที่ช่วยชีวิตเจ้าไว้ ทั้งยังเอาข้าวเม็ดสุดท้ายในอารามมาต้มเป็นโจ๊กให้เจ้ากิน ไม่นึกเลยว่าวันนี้เจ้าจะใจดำไร้คุณธรรมเช่นนี้......" หนานหลีถึงกับมุมปากกระตุกนิดๆ ฉู่หนานหลีตัวจริงได้ตายไปนานแล้ว เมื่อสิบปีก่อน เจ้าของร่างเดิมบังเอิญพลัดหลงไป และถูกสตรีชาวนาผู้หนึ่งพากลับบ้านมา ป้าสวีผู้นั้นหาใช่คนดีอะไรไม่ มักดุด่าและทุบตีเจ้าของร่างเดิมอยู่เสมอ ครั้งหนึ่งเพียงเพราะบุตรชายของนางซุกซนจนหัวร้างข้างแตก ป้าสวีก็ทุบตีเจ้าของร่างเดิมจนแทบสิ้นใจ ชิงซวีผ่านมาพบเข้าพอดีและทนดูต่อไปไม่ไหว จึงยื่นเหรียญทองแดงสองสามเหรียญให้ป้าสวีเพื่อช่วยชีวิตนาง แต่ในตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว และแทนที่ด้วยเจ้าสำนักเสวียนเหมินที่อายุน้อยที่สุดในศตวรรษที่ยี่สิบสอง นางถือกำเนิดมาพร้อมกับดวงตาอันศักดิ์สิทธิ์คู่หนึ่ง สามารถดูดวง ทำนายโชคชะตา ดูโหงวเฮ้ง ตรวจสอบฮวงจุ้ย และจับผีร้ายได้อย่างชำนาญ แม้แต่วิชาแพทย์ก็เชี่ยวชาญยิ่ง เมื่อสามวันก่อน คนตระกูลฉู่ได้มาที่นี่เพื่อตรวจสอบตัวตน พร้อมต้องการรับนางกลับไปยังจวนอันหยางโหวในเมืองหลวง หนานหลียื่นมือชี้ไปด้านหลัง "นักพรตชิงซวี ข้าได้ตอบแทนบุญคุณไปนานแล้ว ทั้งอาราม ทั้งรูปเคารพทองคำของบรรพจารย์ทองคำ แม้แต่ข้าวที่ท่านกินมาตลอดครึ่งปีนี้ ก็ล้วนได้มาจากเงินที่ข้าหามา" นางทำให้อารามเสวียนเยว่มีชื่อเสียงจนผู้คนหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย ทำให้นักพรตเต๋าในอารามไม่ต้องอดอยากในสิบปีข้างหน้า ชิงซวีที่รู้สึกผิดอยู่บ้างก้มหน้าลง แต่เมื่อคิดได้ก็กล่าวเสียงดังว่า "ถูกต้อง เพราะเจ้าทุ่มเทให้อารามเสวียนเยว่ อาจารย์จึงต้องดูแลเจ้าดีๆ" นักพรตเต๋าตัวน้อยที่ยืนข้างๆ เองก็ดวงตาแดงก่ำ พลางพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า "ศิษย์พี่ ข้าได้ยินว่าตระกูลฉู่นั้นมีทายาทมากมาย ผู้คนซับซ้อน ท่านอายุสิบสี่ปีแล้วเพิ่งจะถูกตามกลับไป แสดงว่าพวกเขาไม่ได้เห็นค่าในตัวท่านสักเท่าไหร่ อาจารย์แค่เป็นห่วงท่าน เลยไม่อยากให้ท่านลงเขาไปนะขอรับ" หนานหลีลูบศีรษะของนักพรตเต๋าตัวน้อยเบาๆ "วางใจเถอะ ข้าจับผีร้ายได้ ก็รักษาใจของผู้คนได้เช่นกัน" เมื่อเห็นดังนั้น ชิงซวีก็ยิ่งกอดขานางแน่นขึ้น "ศิษย์เอ๋ย เจ้าไปได้ แต่เจ้าต้องทิ้งอะไรไว้ให้ข้าป้องกันตัวบ้าง" หนานหลีทำอะไรไม่ได้ จึงยื่นถุงผ้าใบหนึ่งให้ชิงซวี "ข้างในนี้เป็นยันต์ทุกประเภทที่ข้าวาดไว้ มีใช้พอสำหรับสามปี" ชิงซวีหยุดร้องไห้ทันที รีบรับถุงมาเปิดดู ในนั้นมียันต์หนาเตอะ และมียันต์ทุกประเภทจริงๆ แม้กระทั่งยันต์อสนีสวรรค์ที่ทรงพลังที่สุด ก็มีอยู่ถึงห้าหกแผ่น "ศิษย์เอ๋ย ถึงจะมีสิ่งนี้ แต่อาจารย์ก็ยังไม่อยากให้เจ้าไปอยู่ดี" ชิงซวีกล่าวพลางจ้องกระบี่ไม้ท้อบนหลังนาง บนใบหน้าเขียนไว้เพียงสองคำว่า อยากได้ หนานหลีถอนหายใจยาว แล้วยื่นกระบี่ไม้ท้อให้เขา จากนั้น ชิงซวีก็จ้องกระจกยันต์แปดทิศอันเล็กๆ ที่คาดอยู่ตรงเอวของนาง หนานหลีคว้ากระจกยันต์แปดทิศนั้นไว้แน่น "ไม่มีทาง! เจ้าสิ่งนี้ข้าอุตส่าห์ลงแรงไปมากมายถึงจะสร้างมันขึ้นมาได้เชียวนะ" ชิงซวีใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น "น่าสงสารอาจารย์ที่ตอนช่วยเจ้าในตอนนั้น ต้องยกโจ๊กทั้งหมดให้เจ้า จนตัวเองต้องอดข้าวไปถึงสองวัน" "ก็ได้ๆ ให้ท่านให้ท่าน" หนานหลีที่ทนฟังคำพูดแบบนี้ไม่ไหว ถอดกระจกยันต์แปดทิศออกมาให้ แค่กระจกที่ใช้ปราบผีร้ายอีกหนึ่งบาน นางสร้างขึ้นมาใหม่ก็ได้ เมื่อชิงซวีได้ในสิ่งที่ตนต้องการแล้ว ก็ลุกขึ้นมาด้วยความยินดีพลางจ้องมองสมบัติในมืออย่างสุขใจ เขาโบกมือพร้อมยิ้มกว้างแล้วพูดว่า "ศิษย์เอ๋ย ค่อยๆ เดินนะ ถ้ามีเวลาก็กลับมาเขียนยันต์......เอ้ย กลับมาพักที่นี่บ้างล่ะ" ด้วยเหตุนี้ ตอนที่หนานหลีลงจากเขา แม้แต่ถุงเงินก็ถูกชิงซวีฉกไปหมดแล้ว นางจึงลงเขาแบบตัวเบาไร้ภาระ รถม้าของตระกูลฉู่จอดรออยู่ที่เชิงเขานานแล้ว ข้างรถม้าอันหรูหรา มีบุรุษหนุ่มรูปงามที่แลดูสง่างามและหล่อเหลายืนอยู่ เขาคือพี่ชายรองของนาง ฉู่ซั่วรอนานจนเริ่มหงุดหงิด พอเห็นหนานหลีลงมาจากเขาก็เดินเข้าไปพูดอย่างไม่เกรงใจว่า "ทำไมเจ้ามาช้าขนาดนี้ ใกล้ค่ำแล้วนะ" พูดจบ เขาก็หาวด้วยความเหนื่อยล้า หนานหลีมองสำรวจเขา เห็นสีหน้าอิดโรยและรอยคล้ำใต้ตาของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากเกินไป ก็คงเป็นเพราะ…... สายตาของนางจึงไปหยุดที่หยกแขวนซึ่งห้อยอยู่ที่เอวของเขา "พี่รอง หยกแขวนชิ้นนี้ของท่านกำลังดูดซับพลังหยางของท่านอยู่ ท่านไม่ควรสวมมันอีกนะเจ้าคะ" นางเอ่ยเหตุผลตรงๆ ฉู่ซั่วชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกุมหยกแขวนของตัวเองไว้แน่น "นี่เป็นของที่ปรมาจารย์จื้อกวงมอบให้ ทั้งยังผ่านพิธีปลุกเสกมาแล้ว จะช่วยปกป้องให้ข้าปลอดภัยและแคล้วคลาดจากเคราะห์ร้าย! เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่ามาทำเป็นพูดดี!"