ตอนที่ 5

อย่างไรเสีย อาการของเขาก็แย่ไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ดึกสงัด เขาล้มตัวลงนอน นึกตนคงคงจะต้องปวดจนหลับไม่ลงอีกครั้ง แต่ไม่คาดคิดว่าพอลืมตาขึ้นอีกที ตะวันก็ลอยสูงไปถึงกลางฟ้าแล้ว ไม่เพียงแค่เขา แม้แต่ชิงเฟิงยังเผยสีหน้าประหลาดใจ “ท่านอ๋อง เมื่อคืนนี้ท่านหลับได้หรือไม่ ขาทั้งสองของท่านยังเจ็บอยู่หรือเปล่าพะย่ะค่ะ?” เย่ซือหังส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เจ็บ” เป็นเช่นที่เด็กสาวผู้นั้นพูดไว้ ตนนอนหลับสนิทดี ตอนนี้รู้สึกสดชื่นเต็มเปี่ยม แววตาเขาฉายประกาย พลางหยิบยันต์สีเหลืองออกมาจากถุงหอม เมื่อคลี่ออกดู แม้เขาจะไม่เข้าใจรูปแบบอักขระ แต่ลายเส้นปลายพู่กันนั้นเป็นสิ่งที่เขาเคยเห็นมาก่อน เหมือนกับยันต์สงบจิตอย่างไม่มีผิดเพี้ยน! “หรือว่านางจะเป็นศิษย์เอกของนักพรตชิงซวี?” เย่ซือหังคาดเดา …… ในขณะเดียวกัน ‘ศิษย์เอก’ หนานหลีก็รู้สึกแสบจมูกและจามออกมา “น้องหก เป็นอะไรหรือไม่?” ฉู่ซั่วยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” หนานหลีใช้ผ้าเช็ดจมูก “ขอบคุณพี่รอง” ตั้งแต่วันนั้นที่นางทำหยกแขวนแตก ฉู่ซั่วเปลี่ยนจากท่าทีเย่อหยิ่งและใจร้อน กลายมาเป็นดูแลและปกป้องน้องหกผู้นี้เป็นพิเศษ อีกทั้งยังยืนกรานที่จะนั่งรถม้าคันเดียวกันกับนาง พร้อมเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์ของจวนอันหยางโหวให้ฟัง หนานหลีสรุปได้ว่า ท่านย่าของพวกเขาสุขภาพแข็งแรงดี จวนอันหยางโหวแบ่งเป็นสองสายตระกูล อันหยางโหวบิดาของนางเป็นสายหลัก นอกจากจะกล้าหาญและเชี่ยวชาญด้านการรบแล้ว ยังมีข้อดีอีกอย่างคือมีบุตรมาก นางกับพี่ชายคนโตเป็นบุตรสายตรงที่เกิดจากภรรยาเอก ส่วนพี่ชายอีกสี่คนเกิดจากอนุ และยังมีเฉินอี๋เหนียงที่กำลังตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือน “ท่านพ่อของข้ามีอนุตั้งสี่คน นี่หรือที่ท่านเรียกว่าตระกูลมีกฎระเบียบเคร่งครัด?” หนานหลีพูดประชดด้วยความไม่พอใจ ฉู่ซั่วเอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสงสัย “ก่อนที่ท่านพ่อจะแต่งงานกับท่านแม่ ก็ไม่ได้มีสาวใช้ต้นห้องเลยนี่นา ท่านพ่อเริ่มรับอนุหลังจากท่านแม่ให้กำเนิดทายาทสายตรงแล้วทั้งนั้น และส่วนใหญ่ก็เป็นท่านแม่ที่จัดการเรื่องนี้เอง” “เช่นนั้นท่านแม่ของข้าก็ใจกว้างมากจริงๆ” หนานหลีในฐานะคนยุคใหม่ รู้สึกยากที่จะยอมรับได้ “การที่ภรรยาเอกจัดการเรื่องพวกนี้ เพื่อให้ตระกูลมีทายาทเพิ่ม มิใช่เรื่องปกติหรอกหรือ?” ฉู่ซั่วกล่าว “น้องหก เมื่อเจ้าออกเรือนไปแล้ว อย่าได้อิจฉาริษยาเช่นนี้” หนานหลีรู้สึกว่าไม่สามารถพูดคุยกับคนโบราณที่มีความคิดเหมือนถูกพันด้วยผ้าพันแผลได้ จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไป โชคดีที่ในช่วงเย็น พวกเขาเดินทางมาถึงเมืองหลวงในที่สุด หนานหลีถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เมื่อมองไปยังกำแพงเมืองที่สูงตระหง่านและตัวอักษรสองตัวที่เขียนว่าเมืองหลวงบนหอประตูเมือง นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อนางพบไข่มุกวิญญาณเจ็ดดาราแล้ว นางก็จะใช้ชีวิตอิสระตามใจ จะไปออกเรือนกับใครทำไมกัน ทันใดนั้น รถม้าของพวกเขาก็ถูกคนขวางไว้ เป็นเด็กรับใช้จากจวนอันหยางโหวนั่นเอง เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "คุณชายรอง คุณหนูหก พวกท่านรีบกลับจวนเถอะขอรับ เหล่าไท่จวิน......เหล่าไท่จวินใกล้จะไม่ไหวแล้วขอรับ!" 004: พบหน้าเหล่าไท่จวินเป็นครั้งสุดท้าย สารถีไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบเร่งความเร็วของรถม้าและกลับไปยังจวนอันหยางโหว เหล่าไท่จวินอาศัยอยู่ที่เรือนเซียงเหอ ฉู่ซั่วผูกพันกับเหล่าไท่จวินมาก ระหว่างทางเดินจนเกือบสะดุดล้มหลายครั้ง แต่ทันทีที่เข้าไปในเรือนเซียงเหอ ก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือก โถงบุปผาเต็มไปด้วยผู้คน ยกเว้นอันหยางโหวที่อยู่ในค่ายทหาร คนจากทั้งสองสายตระกูลก็มากันครบ โดยไม่ต้องให้ฉู่ซั่วแนะนำ หนานหลีเพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้อง ก็มีสตรีผู้หนึ่งเดินเข้ามาจับมือนางไว้แน่น สตรีผู้นั้นมีผมสีดอกเลาแซมอยู่บ้าง และระหว่างคิ้วมีความกังวลใจปรากฏอยู่ เพียงแค่มองดูใบหน้า หนานหลีก็รู้ว่านี่คือ เสิ่นซื่อมารดาแท้ๆ ของร่างนี้ และเป็นนายหญิงของจวนโหว "นะ......หนานหลี?" ดวงตาของเสิ่นซื่อที่บวมแดงอยู่แล้ว กลับมีน้ำตาไหลพรั่งพรูอีกครั้ง "ใช่แล้ว เจ้าคือหนานหลี คือบุตรสาวของข้า......" บรรยากาศที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุขจากการพบกันอีกครั้งเช่นนี้ ทำให้หนานหลีตั้งตัวไม่ติดไปชั่วขณะ โชคดีที่เสิ่นซื่อยังรู้กาลเทศะ ไม่พูดอะไรเกินความจำเป็น และพาพวกเขาเข้าไปพบเหล่าไท่จวินเป็นครั้งสุดท้าย ทันทีที่เข้าไปในห้องนอน ความเย็นยะเยือกยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ฉู่ซั่วอดไม่ได้ที่จะหนาวจนตัวสั่น พร้อมกับคิดในใจว่าท่านย่าคงจะจากไปแล้วแน่ๆ ห้องนอนถึงได้เย็นยะเยือกเช่นนี้ แต่หนานหลีกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกได้ว่าห้องนี้เต็มไปด้วยพลังชั่วร้าย เหล่าไท่จวินป่วยหนักจนใบหน้าซูบซีด หมอหลวงจึงใส่โสมร้อยปีเข้าไปในปากของนาง เพื่อยื้อชีวิตนางไว้ นางอยู่ในสภาพมึนงง แม้แต่ตาก็ยังลืมไม่ขึ้น เมื่อฉู่ซั่วเมื่อเห็นท่านย่าในสภาพเช่นนี้ ก็คุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้พลางตะโกนว่า “ท่านย่า หลานชายกลับมาแล้วขอรับ!” เขาไม่อาจยอมรับได้ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าก่อนที่เขาจะออกจากเมืองหลวง ท่านย่ายังแข็งแรงและพูดคุยหยอกล้อกับเขาอยู่เลย เสิ่นซื่อเอ่ยเร่งว่า “หลีเอ๋อร์ เจ้ารีบคำนับท่านย่าเถิด ก่อนที่นางจะล้มป่วย ผู้ที่นางคิดถึงมากที่สุดก็คือเจ้านะ” พูดจบ ก็ใช้ผ้าซับน้ำตาที่หัวตาเบาๆ ปัง แต่ไม่คาดคิดว่า หนานหลีจะเดินตรงไปที่หัวเตียงแล้วติดยันต์ไว้แผ่นหนึ่ง จากนั้นก็สั่งฉู่ซั่วว่า “พี่รอง เลิกร้องไห้เถิด แล้วเอาแผ่นโสมในปากท่านย่าออกมา” เสิ่นซื่อถึงกับอึ้งงัน หมอหลวงโกรธจนตวาดลั่น “เด็กสาวเช่นเจ้า มาออกคำสั่งมั่วซั่วอะไรกัน! ตอนนี้เหล่าไท่จวินลมหายใจเข้าออกแผ่วเบา จะมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะโสมแผ่นนี้!”