ตอนที่ 9

แม้ว่าฉู่ซั่วจะรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อาจละเลยสหายที่คบกันมานานหลายปีได้ จึงต้องไล่ตามออกไป หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมาด้วยความรู้สึกจนปัญญา เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถโน้มน้าวเซี่ยเป่ยฮั่นได้ “น้องหก เขาเป็นคนพูดจาโผงผางและใจร้อน เจ้าอย่าใส่ใจเลยนะ” ฉู่ซั่วสีหน้าวิงวอน “เจ้าต้องหาทางช่วยเขาให้ได้” “ท่านไม่ได้มอบยันต์คุ้มภัยให้เขาหรอกหรือ? ตอนนี้เขายังไม่ตายหรอกเจ้าค่ะ” หนานหลีพูดจบก็หยิบขนมมากินชิ้นหนึ่ง ฉู่ซั่วรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง “เจ้าก็รู้เรื่องนี้ด้วยหรือ?” เขาเป็นห่วงสหายสนิทของเขามาก ดังนั้นเมื่อครู่ที่เขาพยายามรั้งไว้ เขาจึงแอบใส่ยันต์คุ้มภัยลงในปกเสื้อของเซี่ยเป่ยฮั่น “ยันต์คุ้มภัยที่ข้าให้คนในตระกูลฉู่ไม่เหมือนกัน ข้าสามารถรู้ตำแหน่งของมันได้” หนานหลีไม่ได้อธิบายมากนัก “น้องหก ข้าจะให้เจ้าหนึ่งพันตำลึง เจ้าช่วยแก้ปัญหาให้เขาได้หรือไม่?” ฉู่ซั่วขอร้อง “ทำไมกัน? เขาช่วยชีวิตท่านไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้วหรือเจ้าคะ?” ฉู่ซั่วพูดว่า “เขาเคยช่วยชีวิตข้าในชาติก่อนหรือเปล่า ข้าหาทราบไม่ แต่ในชาตินี้เขาได้ช่วยชีวิตข้าไว้จริงๆ” ครั้งหนึ่งในเทศกาลล่าสัตว์ยามวสันตฤดู เขาเผลอเดินออกนอกพื้นที่ล่าสัตว์และถูกหมีดำตัวหนึ่งมองว่าเป็นเหยื่อ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เซี่ยเป่ยฮั่นเป็นคนล่อหมีดำออกไป ทำให้เขารอดชีวิตมาได้ หนานหลีฟังจบก็เข้าใจในทันทีและพูดว่า “วางใจเถอะเจ้าค่ะ ทั้งในชาติก่อนและชาตินี้เขาสั่งสมบุญไว้มาก ไม่ตายง่ายๆ หรอก มิฉะนั้นวันนี้เขาก็คงไม่ได้เจอข้า” โชคชะตานั้น ช่างอธิบายได้ยากนัก ฉู่ซั่วพึมพำว่า “ที่ชาตินี้เขามีหญิงงามมากมายในอ้อมแขน คงเป็นเพราะสั่งสมบุญในชาติก่อน” “จะว่าแบบนั้นก็ได้” บางทีชาติก่อนเซี่ยเป่ยฮั่นอาจเคยช่วยชีวิตสาวใช้ต้นห้องพวกนั้นไว้ แต่สิ่งที่หนานหลีรู้สึกแปลกใจคือ ทำไมเซี่ยเป่ยฮั่นที่มีสาวใช้ต้นห้องมากมาย แต่ชะตากลับลิขิตให้มีบุตรชายเพียงคนเดียว หรือวันหน้าเขาจะแต่งงานกับสตรีขี้หึง แล้วขายสาวใช้ต้นห้องทั้งหมดออกไป? แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของผู้อื่น ทุกคนล้วนมีชะตาที่ถูกลิขิตไว้แล้ว หากฝืนเปลี่ยนชะตากรรม จะต้องจ่ายในราคาที่สูงลิ่ว “เช่นนั้นข้าต้องซื้อของสักหน่อย วันนี้ท่านจ่ายเงินนะ” หนานหลีพูดต่อ ครั้งนี้ตอนลงเขา ของทุกอย่างถูกชิงซวีเอาไปจนหมด พวกยันต์หรืออะไรทำนองนั้น เหลือไม่มากแล้ว “ข้าสั่งของให้เจ้าแล้ว ทั้งกระดาษยันต์ ชาดแดง กระบี่ไม้ท้อ และอาวุธเวททุกชนิดมีครบหมดแล้ว” ฉู่ซั่วพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขายืดอกเล็กน้อย เชิดหน้าขึ้น รอให้หนานหลีชมเชยตนว่านางชอบพี่รองคนนี้ที่สุด หนานหลีเห็นรอยยิ้มของเขา ก็ชักสังหรณ์ใจชอบกล เมื่อกลับมาถึงจวนอันหยางโหว นางเห็นสตรีร่างท้วมผู้หนึ่งกำลังสั่งบ่าวรับใช้ให้ขนของเข้าไปในห้องเก็บของ นี่คือเฉียนอี๋เหนียง มารดาแท้ๆ ของฉู่ซั่ว คนก็เหมือนแซ่ เพราะนอกจากนางจะร่ำรวยแล้ว นางก็ยังมีเงินอีกมากมาย ครอบครัวของนางเป็นพ่อค้าร่ำรวยอันดับหนึ่งในลั่วหยาง มีรายได้ปีละล้านตำลึง และมีคนงานหลายพันคน เมื่อวานนี้ ฉู่ซั่วเล่าเรื่องน่าตกใจของหยกแขวนให้เฉียนอี๋เหนียงฟัง เฉียนอี๋เหนียงรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอันมาก นอกจากจะส่งเครื่องใช้ของลัทธิเต๋ามาแล้ว นางยังนำของจากร้านค้าของตัวเองมาอีกด้วย เช่น เครื่องประดับทองคำแวววาวหลากหลายชนิด และอาภรณ์หรูหราหลายแบบ “คุณหนูหก!” เฉียนอี๋เหนียงเองก็ประดับเครื่องเงินเครื่องทองเช่นกัน แต่นางให้ความสำคัญกับระเบียบการแต่งกาย การแต่งกายของนางจึงไม่แลดูฉูดฉาด แต่กลับมีเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ “นี่คือ......” หนานหลีมองห้องเก็บของที่อัดแน่นไปด้วยข้าวของ พลางรู้สึกสับสนอยู่บ้าง “เจ้าช่วยเอ้อร์หลาง นี่เป็นเพียงน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากมารดาอย่างข้า หากเจ้าไม่ชอบแบบนี้ ข้าจะสั่งให้คนส่งอย่างอื่นมาให้” เฉียนอี๋เหนียงกล่าว ฉู่ซั่วเปิดกล่องดูอย่างไม่ใส่ใจ แล้วพูดด้วยท่าทีประหลาดใจว่า “อี๋เหนียงเลือกของพวกนี้ได้ดีมากเลย ทั้งเรียบง่ายแต่ไม่ขาดความหรูหรา หรูหราแต่ไม่ขาดความเรียบง่าย ดีมากเลย!” หนานหลีสะดุดเล็กน้อย เพราะตกใจกับคำชมเชยของฉู่ซั่ว เมื่อมองเครื่องประดับที่เขาชมเชย มันคือสร้อยคอทองคำสีแดงที่ฝังด้วยอัญมณีหลากสี ส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงตะวัน จนเกือบทำให้นางตาพร่า “คุณหนูหก มาลองดูสิ เจ้ามีผิวพรรณงดงามและขาวเนียน ใส่แล้วต้องดูดีแน่ๆ” เฉียนอี๋เหนียงอยากให้ลองใส่ พอนึกถึงน้ำหนักของเครื่องประดับพวกนี้ หนานหลีก็รู้สึกหนังศีรษะชาหนึบ รีบโบกมือเป็นพัลวัน “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ พวกมันเหมาะที่จะอยู่ในห้องเก็บของมากกว่า” พอทั้งสองคนได้ยิน ก็รู้ว่าหนานหลีไม่ชอบแบบนี้ จึงเริ่มคิดว่าจะจ้างช่างฝีมือมาทำให้โดยเฉพาะ เพื่อให้หนานหลีพอใจ หนานหลีไม่สนใจพวกเขา ให้หยวนเป่ากับชุนเป่าช่วยขนกระดาษสีเหลืองกับข้าวของอื่นๆ ออกมา เพื่อที่นางจะได้เตรียมวาดยันต์ แต่พอเห็นเข้า นางก็ทำหน้าขรึมลงทันที กระดาษสีเหลืองเป็นของคุณภาพต่ำ ชาดแดงเป็นของปลอม แม้แต่กระบี่ไม้ท้อก็ทำจากไม้ธรรมดา “ท่านซื้อของพวกนี้มาจากที่ไหนเจ้าคะ?” หนานหลีถาม กล้าหลอกลวงพี่รองของนาง คิดจะรนหาที่ตายหรือไง?” “ก็ร้านที่ใหญ่ที่สุดทางถนนฝั่งตะวันตก ชื่อว่าตัวฝูถัง ได้ยินว่าเป็นร้านของนักพรตเต๋าที่มีฝีมือลึกล้ำ คนในเมืองหลวงต่างไปซื้อยันต์ที่นั่น” ฉู่ซั่วเข้ามาดู เขาเป็นคนนอกวงการ ย่อมดูอะไรไม่ออกเลย