ตอนที่ 10

“พวกท่านไม่เข้าใจ เขาขายสินค้าที่ไม่คุณภาพต่ำก็เป็นของปลอมให้ท่านนะเจ้าคะ” หนานหลีพูด พี่รองของนางแสดงให้เห็นถึงคำว่ารวยแต่โง่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เฉียนอี๋เหนียงโกรธจนเท้าเอว พลางกล่าวว่า “นี่ใช่รังแกเอ้อร์หลางเพราะเขายังเด็กหรือไม่? ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี เด็กๆ ไปตามนักเลงมาช่วย ข้าจะไปคืนของด้วยตัวเอง” “เฉียนอี๋เหนียง ใจเย็นก่อน ข้ากับพี่รองจะไปที่นั่นเองเจ้าค่ะ” หนานหลีกล่าว ตัวฝูถังตั้งอยู่ทางตะวันตกของเมือง ใช้เวลาเดินทางด้วยรถม้าประมาณครึ่งชั่วโมง จวนจะเที่ยงวันแล้ว แสงแดดในเดือนห้ายังไม่ร้อนแรงนัก ท้องถนนคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่สัญจรไปมา เป็นไปตามที่ฉู่ซั่วพูดไว้ มีชาวบ้านจำนวนมากมาซื้อยันต์จากตัวฝูถัง ยันต์แต่ละชนิดมีราคาต่างกัน ยันต์สงบจิตธรรมดาๆ ต้องจ่ายเงินถึงห้าสิบตำลึง หลังลงจากรถม้า ฉู่ซั่วสั่งให้คนยกกล่องของขึ้นมา แล้วตะโกนด้วยความโมโหว่า “เถ้าแก่ ของพวกนี้ไม่ใช่สินค้าคุณภาพต่ำก็เป็นของปลอม เจ้ากล้าขายให้ข้าหรือ? รีบคืนเงินและรับของคืนไป มิฉะนั้น ข้าจะพังร้านของเจ้าเสีย!” เสียงตะโกนดึงดูดชาวบ้านจำนวนมากให้มาดู ลูกค้าในร้านก็หยุดซื้อยันต์และมารวมตัวกันที่หน้าร้าน เถ้าแก่ได้ยินข่าวจึงรีบออกมา พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายท่านนี้ เรื่องนี้คงมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ” “น้องสาวของข้ารู้จักของดี เรื่องนี้ไม่มีทางเข้าใจผิด!” ฉู่ซั่วมั่นใจเต็มเปี่ยม เถ้าแก่หันหน้าไปมองเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ ฉู่ซั่ว นางดูอายุประมาณสิบสี่สิบห้าปี ใบหน้ากลมเล็กน้อย ยังมีเค้าความไร้เดียงสาอยู่ แต่สายตาของนางกลับเย็นชา ลึกล้ำเสียจนไม่สามารถอ่านความรู้สึกใดๆ ได้ เขาหัวเราะเยาะเบาๆ คิดว่าเด็กสาวผู้หนึ่งจะรู้จักของดีได้อย่างไรกัน 007: เจ้าบังอาจหลอกลวงตระกูลฉู่ของพวกเรางั้นหรือ?! เถ้าแก่แสร้งทำทีเป็นตรวจสอบสินค้า ก่อนจะพูดว่า “นี่ไม่ใช่สินค้าที่ร้านข้าขาย ตัวฝูถังไม่เคยขายสินค้าที่ไม่คุณภาพต่ำก็เป็นของปลอม” ฉู่ซั่วโกรธจนหน้าแดงก่ำ “เจ้า......ข้าซื้อสินค้าพวกนี้มาจากร้านของเจ้าชัดๆ!” “เมื่อสินค้าออกจากร้านไปแล้ว ก็ยากจะรับรองได้ว่าคุณชายไม่ได้จงใจเปลี่ยนมันเอง ร้านนี้เป็นร้านที่นักพรตหลิงหยวนแห่งอารามซานชิงเปิดขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับชาวบ้าน เราทำกิจการด้วยความซื่อสัตย์ หากคุณชายคิดจะมาหลอกเอาเงิน เกรงว่าคงมาผิดที่แล้ว!” เถ้าแก่พูดเสียงเย็นพลางสะบัดแขนเสื้อ ร้านแห่งนี้มีผู้ศรัทธามากมาย พวกเขาจึงเริ่มพูดจาด่าทอ “มีมือมีเท้าแท้ๆ ยังกล้ามาหลอกเอาเงิน ไปให้พ้น!” “ใช่แล้ว ยันต์ของท่านนักพรตได้ผลเป็นที่สุด ร้านของเขาจะขายของปลอมได้อย่างไรกัน!” "นี่เป็นคุณชายตระกูลใดกัน? มีบิดาแต่ไม่มีมารดาสั่งสอนหรือไง ถึงได้กล้ากล่าวหาท่านนักพรตเช่นนี้ ไม่กลัวจะทำให้เทพผีโกรธเอาหรอกหรือ?" "……" ยังมีคำพูดอีกมากมายที่ไม่น่าฟัง สีหน้าของฉู่ซั่วเริ่มดูแย่ลงเรื่อยๆ หนานหลีมองด้วยสายตาเยือกเย็น พลางถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักไม่เบาว่า 'เถ้าแก่ เจ้ามั่นใจหรือว่านี่ไม่ใช่สินค้าจากร้านของเจ้า?'" เถ้าแก่ตั้งใจจะปฏิเสธ แต่สิ่งที่หลุดออกจากปากกลับเป็น “เป็นสินค้าจากร้านข้านี่แหละ สำหรับลูกค้าที่ไม่รู้เรื่อง ข้ามักจะขายสินค้าที่ไม่คุณภาพต่ำก็เป็นของปลอมให้” ทุกคนต่างตกตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?' “การขายสินค้าพวกนี้ นักพรตแห่งอารามซานชิงรู้เรื่องนี้หรือไม่?” หนานหลีถามต่อ “แน่นอนสิ......” เถ้าแก่พยายามจะปิดปากตัวเอง แต่คำพูดก็ยังหลุดออกมา “แน่นอนว่าย่อมต้องรู้ เพราะนี่เป็นความตั้งใจของท่านนักพรต” หนานหลีหัวเราะเยาะเบาๆ “ที่แท้ท่านนักพรตที่มีวิชาสูงส่งและเป็นที่เคารพ กลับสั่งให้ผู้อื่นขายสินค้าคุณภาพต่ำและเป็นของปลอม” เถ้าแก่อยากจะพูดโกหกเพื่อโต้แย้ง แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็พูดไม่ออก เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผากของเขาอยู่ไม่หยุดหย่อน พลางเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า “ถ้าไม่ขายให้กับคนที่ไม่รู้เรื่อง ข้ากับท่านนักพรตจะหาเงินก้อนโตได้อย่างไรเล่า?!” ชาวบ้านที่ล้อมดูอยู่ส่งเสียงฮือฮาด้วยความตกใจ ทำกิจการที่ไม่ซื่อสัตย์เช่นนี้ ทำให้พวกเขาจะไม่มาซื้อยันต์ที่นี่อีกต่อไป ในตอนนี้ สีหน้าของเถ้าแก่ซีดเผือด เขารู้ดีว่าเด็กสาวตรงหน้ามีความสามารถบางอย่าง จึงไม่กล้าโต้เถียงต่อไป เพราะเกรงว่าจะพูดผิดมากขึ้นไปอีก “ข้าจะชดใช้ให้เจ้า!” เถ้าแก่ตั้งใจจะโยนตั๋วแลกเงินใส่หน้าฉู่ซั่ว แต่หนานหลีก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว สายตาคมดั่งมีด เปี่ยมด้วยอำนาจข่มขู่ที่ไม่สอดคล้องกับอายุของนาง เถ้าแก่ตัวสั่นเล็กน้อย พลางใช้สองมือประคองตั๋วแลกเงินให้ด้วยท่าทีนอบน้อม “เป็นเพราะข้าถูกความโลภครอบงำชั่วขณะ ขายสินค้าที่ไม่คุณภาพต่ำก็เป็นของปลอม ขอคุณชายโปรดมีเมตตา ให้อภัยข้าน้อยสักครั้งเถิดขอรับ” ฉู่ซั่วส่งเสียงฮึดฮัด พลางรับตั๋วแลกเงินมาแล้วนับดู “เอาล่ะ ข้าจะไม่ถือสาเจ้าก็แล้วกัน!” เถ้าแก่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบเข้าไปในร้านและปิดประตู ไม่กล้าเปิดร้านทำกิจการอีกเลยในช่วงครึ่งเดือนข้างหน้า สองพี่น้องไปซื้อกระดาษสีเหลืองกับชาดแดงจากร้านอื่น ส่วนอาวุธเวทปกป้องเหย้าเรือนอื่นๆ หนานหลีไม่สนใจเลยสักนิด บนรถม้า ฉู่ซั่วรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ “น้องหก เจ้าใช้วิธีอะไรถึงทำให้เขาพูดความจริงได้?” “ก็แค่ยันต์ไวโรจนะแผ่นเดียว” หนานหลีประสานสองนิ้วเข้าด้วยกัน แล้วเก็บยันต์ไวโรจนะกลับมา จากนั้นนางก็ทำท่าผนึกมือ ยันต์ไวโรจนะก็ปรากฏในมือของนาง เมื่อเห็นภาพที่น่าทึ่งเช่นนี้ ฉู่ซั่วก็ตาเบิกกว้าง อยากขอเอามาเล่นสักสองสามแผ่น