ตอนที่ 7

คนข้างนอกได้ยินเสียงดัง จึงมีเสียงฝีเท้าสับสนวุ่นวาย หมายจะเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของเสิ่นซื่อเปลี่ยนไปทันที และรีบออกไปขวางคนพวกนั้นไว้ การทำลายของพระราชทานมา ถือเป็นความผิดร้ายแรง เหล่าไท่จวินซึ่งเคยเป็นแม่ทัพหญิงที่ผ่านสนามรบมาแล้ว ก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว นางเงยหน้ามองหมอหลวงด้วยสายตาที่ราวกับมีโทสะแฝงอยู่ 005: สองเรื่องมีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่ หมอหลวงเองก็เป็นคนฉลาด “เหล่าไท่จวินวางใจเถอะ ข้ากับฮูหยินท่านโหวเป็นญาติกัน ย่อมรู้ว่าเรื่องไหนควรพูดและเรื่องไหนไม่ควรพูด แต่...…” เขาหันไปมองหนานหลีด้วยสายตาอ้อนวอน “หากคุณหนูหกยอมขายโอสถปกป้องหัวใจและขับไล่สิ่งชั่วร้ายให้ข้าสักเม็ดก็คงดี” นางจากเกี่ยวข้องกับฉู่ซั่ว นางจึงหยิบโอสถออกมาเม็ดหนึ่งและมอบให้เขาทันที หมอหลวงถือมันเหมือนเป็นของล้ำค่า และยังใส่ในขวดกระเบื้องราคาแพง เกือบจะถึงขั้นคุกเข่ากราบไหว้บูชาvp^jc]h; จากนั้นเหล่าไท่จวินก็ให้คนสนิทเข้ามาเก็บเศษกระเบื้องที่แตกบนพื้น และกำชับพวกเขาพี่น้องว่าห้ามพูดเรื่องนี้ออกไป ต้องเก็บไว้ในใจเท่านั้น หนานหลีเข้าใจความหมายของสิ่งนี้ นี่คือยุคสมัยศักดินา อำนาจในการกำหนดความเป็นความตายอยู่ในมือของฮ่องเต้ หากพวกเขากล่าวหาว่ารูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมมีปัญหา ก็เท่ากับเป็นการดูหมิ่นพระพักตร์ของฮ่องเต้ ดังนั้น จวนอันหยางโหวของพวกเขาจึงทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทนกับความเสียเปรียบนี้ เพียงแต่ว่า เทพอสูรที่พยายามพรากเอาชีวิตของเหล่าไท่จวิน กับหยกแขวนที่ดูดพลังหยางของฉู่ซั่วนั้น ไม่แน่ใจว่าสองเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่ ฉู่ซั่วยังคงโกรธและอยากจะเหยียบเทพอสูรที่สลักขึ้นจากไม้ให้แหลกเป็นชิ้นๆ “พี่รอง พลังหยางของท่านเสียหาย ระวังจะติดพลังชั่วร้ายนะเจ้าคะ” หนานหลีรีบห้ามไว้ นางเดินไปหยิบรูปสลักไม้ขึ้นมาและใส่ลงในถุงเก็บของ ฉู่ซั่วเห็นดังนั้นก็เป็นห่วงนางขึ้นมา “เช่นนั้นเจ้าจะไปแตะมันทำไมเล่า?” “ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ความสามารถด้านวิชาเต๋าของหนานหลีนั้นล้ำเลิศ พลังชั่วร้ายเล็กน้อยเพียงเท่านี้ไม่สามารถทำร้ายนางได้ แต่ความกังวลของฉู่ซั่ว กลับทำให้ในใจของนางรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาเล็กน้อย การมีครอบครัว มีพี่ชายที่คอยเป็นห่วงเป็นใย เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ หมอหลวงเสิ่นตรวจชีพจรของเหล่าไท่จวินอย่างละเอียดอีกครั้ง และเมื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว จึงค่อยกลับเข้าวังไปกราบทูล เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย พวกเขาปกปิดทุกสิ่งที่หนานหลีทำ โดยบอกเพียงว่าหมอหลวงเสิ่นมีฝีมือสูงส่ง ทำให้เหล่าไท่จวินสามารถรอดพ้นเคราะห์ครั้งนี้ไปได้ เหล่าไท่จวินผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ สวมที่คาดหน้าผากหยกขาวลวดลายไม่เด่นชัด แล้วไปนั่งที่โถงบุปผา คนในจวนต่างตกตะลึง เพราะเมื่อครู่เหล่าไท่จวินยังดูอ่อนแรงจนแทบสิ้นใจ ทว่ายามนี้กลับลุกขึ้นเดินได้แล้ว! “เป็นเพราะถงถงนำโชคดีมาให้ ข้าถึงผ่านเรื่องนี้มาได้ นางทนทุกข์อยู่ข้างนอกมาสิบปีแล้ว ต่อไปในจวนนี้ใครกล้ารังแกนาง ข้าจะไม่ยอมปล่อยไว้แน่” เหล่าไท่จวินพูดด้วยเสียงหนักแน่น พลางกวาดสายตามองทุกคนด้วยแววตาเฉียบคม ทุกคนตอบรับพร้อมกัน โดยกล่าวว่าหนานหลีเป็นดาวนำโชค เพื่อให้อันหยางโหวกับฉู่เย่ฝึกทหารได้อย่างสบายใจ เหล่าไท่จวินจึงส่งคนไปที่ค่ายทหารเพื่อแจ้งข่าวให้พวกเขาทราบ จะได้ไม่ต้องเดินทางมาเสียเปล่า ต่อจากนั้น เสิ่นซื่อก็ช่วยแนะนำตัวนาง ยกเว้นพี่ใหญ่ฉู่เย่ที่อยู่ในค่ายทหาร และฉู่ซั่วที่มารับนางกลับเมืองหลวง นางได้พบกับพี่ชายสามทีละคนๆ ส่วนอารองฉู่หานหมิง เนื่องจากภรรยาเอกเสียชีวิตไปนานแล้ว จึงมีบุตรสาวเพียงคนเดียว นามว่าฉู่หนานอิ๋งซึ่งเป็นคุณหนูเจ็ดแห่งจวนอันหยางโหว เนื่องจากฉู่หนานอิ๋งร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก ปกติจึงไม่ค่อยออกจากเรือน วันนี้จึงไม่ได้มาที่เรือนเซียงเหอ ฉู่ซั่วได้พูดคุยกับนางในรถม้าแล้ว และเพียงแค่มองหน้าตาของพวกเขา กลับตรงกับลักษณะนิสัยเป็นอย่างยิ่ง บรรดาพี่ชายรู้จักน้องหกมาตั้งแต่เด็ก ในที่สุดก็ได้พบแล้ว บางคนถึงกับน้ำตาซึม บางคนก็ถามไถ่ด้วยความห่วงใย และต่างก็มอบของขวัญต้อนรับ พี่ชายสามคนของนางเป็นแบบนี้ พี่สามฉู่ฮ่วนที่เป็นหนอนตำรา มอบตำรารวมบทกวีหายากให้เล่มหนึ่ง บอกว่าจะสอนนางอ่านตำราและเขียนอักษร พี่สี่ฉู่หยางที่เป็นผู้หลงใหลในวรยุทธ์ มอบเกาทัณฑ์แขนเสื้อที่ทำขึ้นเป็นพิเศษให้นางไว้ใช้ป้องกันตัว พี่ห้าฉู่เหยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า "เช่นนั้นพี่รองเล่า มอบอะไรให้?" “นอกจากเงินแล้ว ข้าจะให้อะไรได้อีก” ฉู่ซั่วพูดพร้อมทำหน้าท่าทางว่าสิ่งที่ข้ามีมากที่สุดก็คือเงิน ฉู่เหยียนเม้มปากและชักมือกลับ "ขอโทษด้วยนะ น้องหก ขะ......ข้ายังไม่ได้เตรียมของขวัญเลย" อารองฉู่หานหมิงหัวเราะเบา ๆ "อู่หลาง เจ้าไม่ได้แกะสลักปิ่นไม้ไว้เป็นของขวัญพบหน้าหรอกหรือ? หรือว่ารู้สึกว่ามันธรรมดาเกินไปจนไม่กล้าให้?" ฉู่เหยียนยิ่งรู้สึกอึดอัด ก้มหน้าและพูดไม่ออก เขาไม่มีเงินมากพอที่จะเตรียมของขวัญที่ดูดี เสิ่นซื่อยังไม่ทันได้ช่วยพูดแก้ไข หนานหลีก็แสดงสีหน้าดีใจ "พี่ห้า ท่านทำปิ่นไม้ด้วยตัวเองหรือเจ้าคะ? อันที่ข้าใส่อยู่มันเก่าแล้ว พอดีเลยจะได้เปลี่ยนเป็นอันที่ท่านทำ" ฉู่เหยียนเพิ่งสังเกตเห็นว่า บนมวยผมของน้องหกไม่มีเครื่องประดับหรูหรา มีเพียงปิ่นไม้ไผ่เสียบอยู่ ซึ่งยิ่งขับให้นางดูบริสุทธิ์และงดงาม เขาจึงโล่งใจ พลางหยิบกล่องไม้ขึ้นมา "น้องหกไม่รังเกียจก็ดีแล้ว" หนานหลีรับไว้ด้วยความดีใจ "ไม่รังเกียจเลย ข้าชอบมาก" เมื่อฉู่เหยียนเห็นรอยยิ้มจริงใจของนาง จิตใจที่ตึงเครียดก็เริ่มผ่อนคลายและยิ้มตาม ฉู่หานหมิงที่เห็นภาพความสุขของพวกเขา สีหน้ากลับค่อยๆ มืดมน