ตอนที่ 4

เห็นๆ กันอยู่ว่าเสียงเบามากแท้ๆ แต่บุรุษบนรถเข็นกลับเงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นสอง และสบตาเข้ากับดวงตาใสกระจ่างของหนานหลีเข้าพอดี 003: ทำให้ท่านอ๋องเก้าหลับอย่างสงบ บุรุษหนุ่มมีรูปโฉมงดงามเป็นเลิศ ใบหน้าทุกส่วนประณีตงดงามเป็นพิเศษ ดวงตาสีดำสนิทที่เฉียงขึ้นเล็กน้อย เจือไปด้วยแววเย็นชา แม้จะเดินไม่ได้ แต่เพียงนั่งอยู่ตรงนั้น ก็แลดูสง่างามดุจไม้หยกจือหลาน ดุจแสงตะวันและจันทราอันงดงาม ทั้งยังแฝงไว้ด้วยความสูงศักดิ์และความงามเกินจะบรรยาย "อย่างนั้นหรือ?" เย่ซือเหิงแย้มริมฝีปากบางเฉียบออกเล็กน้อย หนานหลีสีหน้าแข็งทื่อไปบ้าง ไม่กระมัง? เขามีหูทิพย์อย่างนั้นหรือ? เสียงตั้งไกลขนาดนี้ยังได้ยินอีกหรือ? แต่คนสนิทข้างกายเย่ซือเหิงกลับเดือดดาลทันที "บังอาจ! กล้าดีอย่างไรมาดูหมิ่นนายท่านของข้า!" คนสนิทสะบัดมือทันใด ปล่อยอาวุธลับสองชิ้นพุ่งไป คมมีดพุ่งแหวกอากาศราวสายลม หัวใจของฉู่ซั่วเต้นขึ้นมาจนถึงคอหอย พลางคิดในใจว่าคืนนี้ตัวเองคงโชคร้ายแน่ๆ แล้ว คนที่อยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่ายิงอะไรออกมา เสียงดังเกรียวกราวสองครั้ง อาวุธลับเปลี่ยนวิถี พุ่งไปปักที่เสา ฝังลึกเข้าไปในเนื้อไม้ ในขณะเดียวกัน มีเหรียญทองแดงสองเหรียญหล่นลงบนพื้น แต่เย่ซือเหิงก็สะบัดแขนเสื้อ หวังจะสกัดอาวุธลับ หนานหลีตอบสนองรวดเร็วยิ่ง พลางดึงตัวฉู่ซั่วให้หลบไปด้านข้าง กำลังภายในกระแทกเข้ากับกำแพง ทิ้งร่องรอยที่ไม่หนักไม่เบาเอาไว้ ดวงตาใสกระจ่างของหนานหลีเต็มไปด้วยโทสะ “ข้าก็ไม่ได้พูดผิดสักหน่อย ถึงขั้นต้องลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยเชียวหรือ?” “เอ้อร์หลางแห่งตระกูลฉู่ ขอคารวะท่านอ๋องเก้า! ขอท่านอ๋องโปรดอภัย นี่คือน้องหกของตระกูลเรา ก่อนหน้านี้นางอาศัยอยู่ในชนบทที่ห่างไกล จึงไม่รู้กฎระเบียบ” ฉู่ซั่วรีบคุกเข่าลง พร้อมกับกระตุกแขนเสื้อของหนานหลี คนที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ ก็คือท่านอ๋องเก้าแห่งราชวงศ์ปัจจุบัน ผู้ซึ่งฝ่าบาททรงเคารพยิ่งในฐานะพระปิตุลาเก้า! หนานหลีอึ้งไปชั่วครู่ ท่านอ๋องเก้า เย่ซือเหิง? นางเคยได้ยินชื่อเสียงอันเกรียงไกรของคนผู้นี้จากปากของชิงซวี เขาคือเทพสงครามแห่งแคว้นมู่ เคยนำทหารห้าพันนายบุกโจมตีค่ายใหญ่ของศัตรูอย่างฉับพลัน ตัดศีรษะของแม่ทัพใหญ่ และสร้างความสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วหล้าในการรบครั้งเดียว หลังจากนั้น เขาได้จัดระเบียบการป้องกันชายแดนทางเหนือใหม่ และก่อตั้งกองทัพเจิ้นเป่ย ซึ่งเป็นที่รักของผู้คนอย่างสุดซึ้ง แต่ทั้งราชสำนักและประชาชนต่างก็หวาดกลัวเขา เพราะเพียงแค่คำพูดเดียวของเขาก็สามารถทำลายล้างตระกูลใดก็ได้ เมื่อฮ่องเต่พระองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ ในเวลานั้น ทุกคนต่างคิดว่าเขาจะล้มล้างราชวงศ์และแย่งชิงบัลลังก์ แต่ไม่คาดคิดว่าเขากลับไม่มีความสนใจในราชบัลลังก์เลย และไท่จื่อก็ได้ขึ้นครองราชย์ตามที่ปรารถนา แต่เมื่อหนึ่งปีก่อน เขาโดนพิษประหลาดที่ขาทั้งสองข้างในดินแดนทางเหนือ หลังจากนั้นจึงเดินเหินไม่สะดวก และต้องใช้รถเข็นเมื่อออกเดินทาง แปลกจริง เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเขามีใบหน้าที่บ่งบอกถึงความมั่งคั่งสูงส่งและอายุยืน แต่เหตุใดจึงเต็มไปด้วยพลังอัปมงคล และกลายเป็นคนป่วยที่ดูเหมือนจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานไปเสียได้ องครักษ์ใกล้ชิดมองดูเหรียญทองแดงที่อยู่บนพื้น แล้วหรี่ตาเตรียมชักดาบออกมา “ที่แท้ก็คือเอ้อร์หลางแห่งตระกูลฉู่ น้องหกของเจ้าก็สมควรได้รับบทเรียนบ้าง วันหน้าจะได้รู้จักกฎระเบียบเสียบ้าง” “ชิงเฟิง หยุดมือ” เย่ซือเหิงกล่าวตักเตือน “ไม่จำเป็นต้องทำให้เด็กสาวผู้หนึ่งต้องลำบากใจ” นางพูดไม่ผิดเลยสักนิด เขาฆ่าฟันมามากเกินไป คนที่อยู่ใกล้ชิดกับเขาล้วนไม่ตายก็เจ็บหนัก ก็เพียงชิงเฟิงที่ที่ดวงแข็งพอ จึงสามารถรับใช้เขาอย่างใกล้ชิดได้ ชิงเฟิงคิดในใจว่า การที่สามารถใช้เหรียญทองแดงสองเหรียญสกัดอาวุธลับของเขาได้ ชัดเจนว่าเด็กสาวผู้นี้มีฝีมืออยู่ไม่น้อย แต่ในเมื่อนายท่านเอ่ยปากแล้ว เขาย่อมไม่กล้าขัดคำสั่ง “พะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง” ฉู่ซั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เอ่ยคำขอบคุณต่อท่านอ๋อง ก่อนจะลุกขึ้นโดยอาศัยมือของหนานหลีช่วย หนานหลีเลิกคิ้วขึ้น แน่นอนว่าผู้เป็นนายนั้นใจกว้างกว่าผู้ใต้บังคับบัญชามาก แคว้นมู่สามารถสงบสุขและประชาชนอยู่เย็นเป็นสุขได้ทั้งหมดก็เพราะคนผู้นี้ หากเขามีชีวิตยืนยาวขึ้นอีกสักหน่อย ประชาชนก็จะได้รับความทุกข์ทรมานน้อยลง เมื่อคิดได้ดังนั้น นางก็หยิบยันต์คุ้มภัยออกมาแล้วโยนลงไปชั้นล่าง “เมื่อครู่ข้าล่วงเกินท่านอ๋องเก้าไป ขอถวายสิ่งนี้เป็นการขออภัย หากพกติดตัวไว้ จะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ขาได้ และเช่นนี้ท่านอ๋องเก้าก็จะสามารถหลับได้อย่างสงบ” ยันต์คุ้มภัยตกลงมาที่กลางฝ่ามือของเย่ซือเหิงพอดิบพอดี เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และพบว่าพี่น้องตระกูลฉู่ได้กลับเข้าห้องไปแล้ว ที่พักระหว่างทางมีห้องพักที่จัดเตรียมไว้สำหรับเขาโดยเฉพาะ เนื่องจากรถเพราะไม่อาจเข็นเก้าอี้เข็นขึ้นไปชั้นสองได้ หลังจากที่ชิงเฟิงดูแลให้เย่ซือเหิงล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็เหลือบมองยันต์สีเหลืองบนโต๊ะ ดวงตาฉายแววเย็นชาออกมา และคิดอยากจะฉีกมันให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เย่ซือเหิงอ่านหนังสือราชการใต้แสงเทียน จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า “ใส่ลงในถุงหอมที่ข้าพกติดตัวเถอะ” เขานึกถึงดวงตาที่ใสกระจ่างและสดใสของเด็กสาวผู้นั้นขึ้นมา ในใจเกิดความรู้สึกไว้วางใจอย่างบอกไม่ถูก ชิงเฟิงขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องเชื่อเด็กสาวผู้นั้นจริงๆ หรือพะย่ะค่ะ? นางจะเก่งกล้าเทียบเท่านักพรตชิงซวีผู้โด่งดังได้หรือ?” ตั้งแต่ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บที่ขา ทุกค่ำคืนแผลนั้นก็มักจะเจ็บปวดแสนสาหัสจนแทบทนไม่ไหว ไม่ว่าจะใช้โอสถชนิดใด ก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดของท่านอ๋องได้เลย ด้วยเหตุนี้ท่านอ๋องจึงนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ทว่าเมื่อเดือนก่อน ท่านอ๋องบังเอิญได้ยันต์สงบจิตมาแผ่นหนึ่ง มันกลับช่วยลดความเจ็บปวดจากแผลที่ขาของท่านอ๋องได้ พวกเขาสืบจนได้ความว่ายันต์นี้มาจากอารามเสวียนเยว่ โดยมีนักพรตชิงซวีเป็นผู้วาดขึ้นมา ยันต์สงบจิตมีอายุการใช้งานเพียงหนึ่งเดือน บัดนี้รอยชาดแดงได้จางหายไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรีบออกจากเมือง เพื่อไปขอยันต์แผ่นใหม่จากอารามเสวียนเยว่ และถือโอกาสเชิญนักพรตชิงซวีมาตรวจดูอาการบาดเจ็บที่ขาของท่านอ๋อง “คำพูดของนางแม่นยำทีเดียว บางทีนางอาจจะมีฝีมือจริงๆ ก็ได้” เย่ซือเหิงเอ่ยด้วยแววตาลึกล้ำ