ตอนที่ 6

ฉู่ซั่วมองดูยันต์ที่หัวเตียง ซึ่งมีลวดลายคล้ายกับการขับไล่สิ่งชั่วร้าย เขาถามด้วยเสียงสั่นเครือว่า “นี่...เจ้าคิดว่าท่านย่าถูกสิ่งชั่วร้ายเล่นงาน ไม่ได้ป่วยจริงๆ หรือ?” หนานหลีพยักหน้า และสิ่งชั่วร้ายยังคงอยู่ในห้อง ฉู่ซั่วไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบเปิดปากเหล่าไท่จวินแล้วหยิบแผ่นโสมออกมา หมอหลวงกำลังจะตะโกนห้าม หนานหลีก็แปะยันต์ที่ใช้ในการห้ามเคลื่อนไหวและห้ามพูดลงบนหน้าผากเขาทันที เพื่อป้องกันไม่ให้เขาส่งเสียงดังเอะอะและขัดขวางการช่วยเหลือของนาง ตอนนี้เป็นเวลาที่สิ่งชั่วร้ายกำลังอาละวาด ก็อย่าโทษนางที่ต้องแย่งคนจากยมบาล นางหยิบโอสถปกป้องหัวใจและขับไล่สิ่งชั่วร้ายเม็ดหนึ่งออกมาให้เหล่าไท่จวินกิน จากนั้นเปิดหน้าต่างในห้องและยกม่านรอบเตียงขึ้น เพื่อให้แสงแดดส่องถึงตัวเหล่าไท่จวิน “หลีเอ๋อร์ เจ้าทำอะไรน่ะ?” เสิ่นซื่อแม้จะตกใจ แต่ก็ไม่กล้าส่งเสียงดัง นี่คือบุตรสาวแท้ๆ ของนาง หากเรียกอารองเข้ามา หนานหลีต้องถูกลงโทษแน่นอน “ช่วยคนเจ้าค่ะ” หนานหลีพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความ ไม่นานหลังจากนั้น ภายในห้องก็มีพลังหยางเพิ่มขึ้น อุณหภูมิในห้องนอนค่อยๆ สูงขึ้น เหล่าไท่จวินจมอยู่ในความฝัน ถูกสิ่งชั่วร้ายสีดำรบกวนตลอดเวลา ไม่ว่าตนจะพยายามวิ่งหนีอย่างไร ก็ไม่สามารถหลบหนีได้ ทันใดนั้น มียันต์สีทองส่องประกายเข้ามา ขับไล่สิ่งชั่วร้ายพวกนั้นออกไป และนางก็หลุดออกจากความฝันในที่สุด เมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นฉู่ซั่วที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียง “ซั่วเอ๋อร์ ไยเจ้าถึงร้องไห้จนเป็นแบบนี้เล่า?” แม้ว่าเหล่าไท่จวินจะยังไม่แข็งแรงเต็มที่ แต่เสียงยังคงเต็มไปด้วยพลัง หมอหลวงถึงกับตกตะลึง หรือว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะเป็นหมอเทวดาที่ซ่อนเร้นความสามารถไว้? แค่โอสถเม็ดเดียวก็ทำให้คนฟื้นจากความตายได้หรือ? “ท่านย่า ข้ากลัวแทบแย่แล้วนะขอรับ เป็นน้องหกของเรานี่แหละที่แสดงความสามารถพิเศษช่วยท่านไว้!” ฉู่ซั่วพูดพลางเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าและยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เหล่าไท่จวินมองไปรอบๆ และเพียงแค่มองครั้งเดียวก็จำหลานสาวแท้ๆ ของตนได้ทันที นางถึงกับน้ำตาคลอเบ้าทันที พลางพยายามลุกขึ้นนั่ง “ถงถง? ใช่ถงถงหรือไม่?” ถงถง? เมื่อเห็นหนานหลีดูงุนงง เสิ่นซื่อจึงพูดขึ้นว่า “หลีเอ๋อร์ เจ้าคงลืมไปแล้ว นี่คือชื่อเล่นของเจ้าอย่างไรเล่า” หนานหลีถึงกับตัวแข็งทื่อ ชื่อเล่นของเจ้าของร่างเดิม ทำไมถึงเหมือนกับของนางได้? “ใช่แล้ว ตอนที่เจ้าทำพิธีจับสลาก เจ้าจับเหรียญทองแดงไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ท่านย่าก็เลยตั้งชื่อเล่นนี้ให้เจ้า” ฉู่ซั่วอธิบาย หนานหลีรู้สึกตกใจอย่างมาก แม้แต่สถานการณ์ตอนทำพิธีจับสลากก็เหมือนกัน ดังนั้นจึงตั้งชื่อเล่นที่มีเสียงคล้ายกันให้นาง ตกลงแล้วเป็นจวงโจวฝันว่าเป็นผีเสื้อ หรือผีเสื้อฝันว่าเป็นจวงโจวกันแน่? นางเริ่มสงสัยว่าแท้จริงแล้วไม่มีเจ้าของร่างเดิม ไม่ว่าจะเป็นเจ้าสำนักเสวียนเหมินในศตวรรษที่ยี่สิบสอง หรือคุณหนูหกตระกูลฉู่ ล้วนแต่เป็นตัวนาง หนานหลี ทั้งสิ้น ทุกอย่างยากที่จะอธิบาย นี่แหละคือความลี้ลับของศาสตร์แห่งเต๋า หลังจากยอมรับความจริงข้อนี้ได้ หนานหลีก็คุกเข่าลงคำนับท่านย่ากับเสิ่นซื่ออย่างนอบน้อม “ขอคารวะท่านย่า ท่านแม่” “ลุกขึ้นเร็ว!” เหล่าไท่จวินร้องบอก เสิ่นซื่อเข้ามาช่วยประคองนางให้ลุกขึ้น เมื่ออาการของเหล่าไท่จวินเริ่มคงที่ หนานหลีจึงดึงยันต์ที่ใช้ในการห้ามเคลื่อนไหวและห้ามพูดออกจากตัวหมอหลวง หมอหลวงมีสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และสายตาวิงวอน “คุณหนูหก โอสถวิเศษที่ท่านใช้ ขายให้ข้าสักเม็ดได้หรือไม่?” “นี่คือโอสถปกป้องหัวใจและขับไล่สิ่งชั่วร้าย มีผลเฉพาะกับคนที่ถูกสิ่งชั่วร้ายรบกวนเท่านั้น ท่านซื้อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” หนานหลีตอบ หากเป็นเมื่อก่อน หมอหลวงคงไม่เชื่อว่าในโลกจะมีสิ่งชั่วร้ายที่ทำร้ายคนได้ แต่หลังจากที่เขาได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าทึ่งเมื่อครู่ เขาก็เข้าใจว่าสิ่งชั่วร้ายสามารถทำให้คนเจ็บป่วยหรือถึงตายได้จริงๆ เหล่าไท่จวินเกิดความพรั่นพรึงในใจ “สิ่งชั่วร้าย? ข้าป่วยเพราะถูกสิ่งชั่วร้ายเล่นงานหรือ?” หนานหลีพยักหน้าและพูดโดยไม่อ้อมค้อมว่า “ในห้องของท่านย่าดูเหมือนจะมีการเลี้ยงสิ่งชั่วร้ายไว้ มันจึงมีพลังมากพอที่จะเกือบทำให้ท่านย่าเสียชีวิตเจ้าค่ะ” สีหน้าของเหล่าไท่จวินกลายเป็นเคร่งขรึม เสิ่นซื่อรีบกล่าวว่า “หลีเอ๋อร์ อย่าพูดจาเหลวไหล ท่านแม่เป็นคนซื่อตรงและสัตย์ซื่อ จะไปเกี่ยวข้องกับการเลี้ยงสิ่งชั่วร้ายได้อย่างไร?” หนานหลีก็ไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป พลางชี้ไปที่รูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมสีขาวบนโต๊ะ “ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล สิ่งนั้นแหละคือสิ่งชั่วร้ายที่ท่านย่าเลี้ยงไว้” เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของแต่ละคนก็แตกต่างกันไป กลับกัน หมอหลวงลูบคางแล้วจู่ๆ ก็ตาเบิกกว้าง “นั่นมิใช่ของที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้เหล่าไท่จวินเมื่อไม่กี่วันก่อนหรอกหรือ? ทะ...…ทำไมถึง…...” คำพูดต่อจากนั้น เขาไม่กล้าพูดออกมา “บังอาจ! นี่คือสิ่งที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ จะมีปัญหาได้อย่างไรกัน” เหล่าไท่จวินทำหน้าขรึม แม้ว่านางจะรักหนานหลีมากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจยอมให้นางกล่าวหาฝ่าบาท มิฉะนั้นอาจนำหายนะมาสู่ทั้งตระกูลได้ “ท่านย่า สิ่งที่น้องหกพูดต้องเป็นความจริงแน่ขอรับ!” ฉู่ซั่วไม่ยอมให้ใครก็ตามสงสัยในความสามารถของน้องหก โดยไม่คิดให้มาก เขาก็เดินไปทุ่มรูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมสีขาวจนแตกกระจายลงบนพื้น เมื่อเสียงแตกดังขึ้น ไม้แกะสลักรูปเทพเจ้าก็กลิ้งออกมา นั่นคือเทพอสูรที่มีรอยยิ้มประหลาด เพียงแค่มองก็รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว และในห้องดูเหมือนจะมีลมเย็นพัดผ่านเป็นระยะๆ