ตอนที่ 11

“ห้ามนำไปเล่นสนุกเชียวนะเจ้าคะ มิฉะนั้นจะทำลายพลังฝึกฝนของข้า” หนานหลีพูดอย่างจริงจัง หากนำวิชาเต๋าที่พวกเขาเรียนรู้มาใช้ในทางที่ผิด สักวันหนึ่งจะถูกสวรรค์ลงโทษ เมื่อฉู่ซั่วได้ยินดังนั้น ก็ไม่กล้าขออีกต่อไป เขาอยากให้น้องหกเก่งกาจเช่นนี้ตลอดไป — — จวนเจิ้นเป่ยโหว เซี่ยเป่ยฮั่นพบยันต์คุ้มภัยที่หล่นลงมา ในขณะที่เขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แน่นอนว่านี่ต้องเป็นฝีมือของฉู่ซั่วที่แอบใส่ไว้ เขาไม่อยากทำให้ความตั้งใจดีของสหายเสียเปล่า จึงพกติดตัวไว้ เขาเลี้ยงปลาไนหลากสีไว้เต็มบ่อ และต้องไปให้อาหารเองทุกวัน เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง เขาเห็นหญิงงามผู้หนึ่งอยู่ข้างหน้า สวมชุดสาวใช้ในจวน เขาหมายจะวิ่งตามไปถามว่านางอยากเป็นสาวใช้ต้นห้องของเขาหรือไม่ แต่ทันทีที่ก้าวออกไป ก็รู้สึกร้อนวูบที่กลางอก สิ่งนี้ทำให้เซี่ยเป่ยฮั่นกลับมามีสติอีกครั้ง ไม่มีสาวใช้ผู้งดงามอยู่ตรงหน้า มีเพียงบ่อปลาในจวน และเขาเกือบจะก้าวเท้าลงไปแล้ว เขาถอยหลังด้วยความตกใจ พลางมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าสาวใช้กับเด็กรับใช้ต่างอยู่ไกลออกไป หากเขาตกลงไปในบ่อและจมน้ำตาย ก็อาจไม่มีใครพบเห็นไปสักระยะ" เซี่ยเป่ยฮั่นลูบที่หน้าอกของตัวเอง พลางหยิบยันต์คุ้มภัยออกมา อาการร้อนวูบค่อยๆ หายไป “พี่ใหญ่!” เซี่ยเป่ยเจ๋อวิ่งเหยาะๆ มาจากที่ไม่ไกลนัก “ท่านเป็นอะไรไป? ข้าเรียกท่านอยู่ตลอด ท่านไม่ได้ยินหรือ?” “ขะ......ข้าเกรงว่าข้าจะโดนของเข้าแล้ว” เซี่ยเป่ยฮั่นยังคงหวาดหวั่น เซี่ยเป่ยเจ๋อเห็นยันต์คุ้มภัยในมือของเขา ก็หัวเราะทันที “พี่ใหญ่เชื่อเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่าไปซื้อมาจากตัวฝูถัง?” เซี่ยเป่ยฮั่นเคยได้ยินชื่อของตัวฝูถัง “มีอะไรงั้นหรือ?” “เรื่องที่ตัวฝูถังแห่งนั้นขายสินค้าไม่คุณภาพต่ำก็เป็นของปลอมให้ลูกค้า แพร่กระจายไปทั่วถนนทุกตรอกซอกซอย ตอนนี้หลายคนพูดว่ายันต์ที่นั่นใช้ไม่ได้ผล พี่ใหญ่ ข้าคิดว่าในโลกนี้ไม่มีเรื่องโดนของหรอก ท่านคงจะพักผ่อนไม่เพียงพอเสียมากกว่า” เซี่ยเป่ยเจ๋อกล่าว เซี่ยเป่ยฮั่นเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องชายพูด คิดว่าหนานหลีที่กลับมาจากข้างนอกกำลังเล่นกลหลอกลวงเพื่อหาเงินจากเขา เขาพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะกลับไปพักผ่อนก่อน เจ้าอย่าลืมให้ท่านพ่อตรวจการบ้านด้วยเล่า” เซี่ยเป่ยเจ๋อตอบอย่างว่าง่าย “รู้แล้ว พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง” เขามองตามหลังพี่ชายที่จากไป ไม่นานก็หุบยิ้มและสายตากลับกลายเป็นเย็นชาอย่างยิ่ง แม้ว่าเซี่ยเป่ยฮั่นจะพูดเช่นนั้น แต่ตอนนอนเขายังคงวางยันต์คุ้มภัยไว้ข้างหมอนเพื่อความสบายใจ ยามค่ำคืนหมอกดำสายหนึ่งลอดผ่านหน้าต่าง ตรงไปยังเตียงที่เซี่ยเป่ยฮั่นนอนอยู่ หมอกดำดูเหมือนจะกลายเป็นเชือกเส้นหนึ่งที่พันรอบคอของเขา และรัดแน่นอย่างรวดเร็ว จู่ๆ เขาก็หายใจไม่ออก เซี่ยเป่ยฮั่นพลันสะดุ้งตื่นจากฝัน เขาพยายามจะดึงเชือกหมอกดำที่ลำคอออก แต่กลับจับต้องไม่ได้" เขาเกือบจะขาดอากาศหายใจแล้ว แม้แต่แรงที่จะดิ้นรนก็ไม่มีเหลือ เมื่อนึกถึงยันต์คุ้มภัยที่ข้างหมอน เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดจนสามารถสัมผัสเครื่องรางได้ในที่สุด แสงสีทองส่องประกาย หมอกดำก็สลายหายไป เซี่ยเป่ยฮั่นไอโขลกๆ อย่างรุนแรง แต่หมอกดำไม่ยอมแพ้ ยังพยายามโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่ยันต์คุ้มภัยปกป้อง สีของชาดแดงบนยันต์ก็ยิ่งจางลง เสียงดังมากจนบ่าวรับใช้ที่เฝ้ายามเข้ามาดู แต่พวกเขามองไม่เห็นหมอกดำ เห็นเพียงซื่อจื่อที่สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พลางกำเครื่องรางแน่น ราวกับโดนของเข้า “ไปจวนอันหยางโหวเชิญคุณหนูหกมา......ไม่ ข้าไปเอง! รีบเตรียมรถม้า ไปจวนอันหยางโหว!” เซี่ยเป่ยฮั่นตะโกน ไม่นาน เซี่ยเป่ยฮั่นก็ขึ้นรถม้า มุ่งหน้าไปยังจวนอันหยางโหว แต่ระหว่างทาง หมอกดำก็จู่โจมอย่างรุนแรงอีกครั้ง ทำให้สีของชาดแดงบนยันย์คุ้มภัยหายไปหมดสิ้น เซี่ยเป่ยฮั่นกลิ้งตกจากรถม้า ถูกหมอกดำพันรอบคออีกครั้ง จนตาเหลือกขาว เมื่อสารถีกับเด็กรับใช้มองดู ก็เห็นชัดว่าเป็นเซี่ยเป่ยฮั่นที่กำลังบีบคอตัวเองอยู่ ในขณะที่พวกเขากำลังจนปัญญา รถม้าหรูหราที่ทำจากไม้สีดำคันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลัง ม่านถูกยกขึ้นเบาๆ สร้อยข้อมือไม้ท้อเส้นหนึ่งถูกโยนออกมา และสามารถขจัดหมอกดำได้ทันที เซี่ยเป่ยฮั่นเริ่มหายใจได้อีกครั้ง ใบหน้าซีดเผือดของเขามองไปยังรถม้าที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษคันนั้น ซึ่งม่านถูกยกขึ้น บุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้เข็น สวมชุดสีดำปักลวดลายขอบทองอย่างงดงาม โดยมีลวดลายมังกรสีเล็บที่ดูสมจริงเป็นพิเศษ ใต้แสงจันทร์อันเย็นเยือก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกว่ายากจะเข้าถึง เต็มไปด้วยความสูงส่งที่มีมาแต่กำเนิด เซี่ยเป่ยฮั่นเหมือนเห็นฟางช่วยชีวิต จมูกแสบร้อนและเริ่มน้ำตาคลอ “ทะ......ท่านอ๋องเก้า!” เป็นเย่ซือเหิงที่ช่วยเขาไว้! 008: คนที่ทำร้ายเขาอยู่ใกล้ตัว? เย่ซือเหิงกดกลไก แผ่นไม้ด้านหลังล้มลง กลายเป็นทางลาด เขาขยับเก้าอี้เข็น แล้วไหลลงไปอย่างมั่นคง เพียงแต่เขายังไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น หมอกดำที่เพิ่งสลายไปก็กลับมารวมตัวอีกครั้ง หมอกดำกระจายออก ยามนี้สารถีกับเด็กรับใช้เห็นชัดเจน ต่างตกใจจนขยับตัวไม่ได้