ตอนที่ 1 เขา กลับมา

ภายในห้องโถงหลัก เก้าอี้พนักพิงสูงสีแดงตั้งตระหง่าน กลิ่นชาหอมละมุนอบอวล “พี่หญิง...” หญิงสาวโค้งคำนับอย่างสง่างาม น้ำเสียงอ่อนหวานเอื้อนเอ่ย “ก่อนหน้านี้ได้ยินท่านพี่เอ่ยถึงท่านอยู่บ่อยครั้ง วันนี้ได้พบเจอด้วยตนเอง ท่านงดงามดังที่ท่านพี่กล่าวไว้จริงๆ เจ้าค่ะ" กล่าวจบก็เหลือบมองสามีด้วยความเหนียมอาย หลินจือเนี่ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้สูง ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนทิ้งตัวลงจรดพื้น พัดกลมในมือวางนิ่งอยู่ที่ตัก นางมิได้ใส่ใจมองหญิงสาวตรงหน้า สายตาจับจ้องเพียงชายหนุ่มผู้นั้น เดิมทีมันควรจะเป็นการพบพานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา แต่เนื่องด้วยกาลเวลาที่ล่วงเลยผันผ่าน ชีวิตก็แปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว จึงกลายเป็นความรู้สึกแปลกแยกที่ไม่เข้ากับสถานการณ์เลย สามีที่ล่วงลับไปสิบห้าปีของนาง ยังมีชีวิต และหวนคืนมา นี่เป็นเหตุการณ์ที่ควรจะนำมาซึ่งความสุขของคนทั้งครอบครัว ทว่า เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น ลู่จีเฉินน้องสามีเป็นผู้รับสืบทอดดูแลทั้งสองครอบครัวไปนานแล้ว อีกทั้งยังมีชายหนุ่มอีกคนที่สามารถเข้าออกเรือนของนางได้อย่างอิสระ แล้วจู่ๆ กลับมาบอกว่าสามีที่ตายไปแล้วของนางยังมีชีวิตอยู่น่ะหรือ หลินจือเนี่ยนค่อยๆ พลิกพัดกลมในมือ พู่ประกายสีทองทาบลงบนหลังมือขาวเนียนของนาง ราวกับตกอยู่ในภวังค์ แต่ ก็เป็นเขาจริงๆ นั่นแหละ เขา ยังไม่ตาย! ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเหลือบมองนาง ก่อนที่จะเบนสายตาไปทางอื่น ต้องยอมรับจริงๆ ว่า หญิงชาวบ้านคนเดิมคนนี้เปลี่ยนไปจนเขาแทบจำไม่ได้ แต่ในวินาทีต่อมาก็กลับมาสู่ความสงบ แล้วจะอย่างไรล่ะ ตอนนี้เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว หลังจากเข้าสู่ตระกูลหลัว เขาได้เห็นโลกที่กว้างใหญ่กว่าเดิม ด้วยฝีมือการต่อสู้ของเขาทำให้เขาได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหลัวให้เข้าร่วมกองทัพ และครั้งนี้เขาก็ได้รับความดีความชอบกลับมาพร้อมยศขุนนางระดับแปด เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เป้าหมายที่เขาวาดหวังนั้น เกินกว่าที่หญิงชาวบ้านในเรือนคนนี้จะหยั่งถึง ความงามภายนอกเป็นเพียงสิ่งลวงตา สถานะและภูมิปัญญาของหรงเอ๋อร์ต่างหาก ที่คู่ควรจะยืนเคียงข้างเขา ชายหนุ่มประคองหญิงสาวข้างกายด้วยตนเอง และเอ่ยแนะนำด้วยความเคารพอีกครั้ง "ซานยา..." หลินจือเนี่ยนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะระลึกได้ว่านั่นคือชื่อเดิมของนาง ชื่อที่เรียบง่าย ชัดเจน และตรงไปตรงมา เพียงแต่ไม่มีใครเรียกขานมานานปี “นางคือหรงเอ๋อร์ฮูหยินของข้าเอง ในตอนนั้นรถม้าของนางผ่านมาช่วยชีวิตข้าไว้ และเพราะเกิดเหตุไม่คาดฝันระหว่างทาง นางจึงดูแลข้าอย่างใกล้ชิด อาจกล่าวได้ว่าหากไม่มีหรงเอ๋อร์ ก็คงไม่มีข้าในวันนี้ จากวันนี้ไปเจ้าจงปฏิบัติต่อนางเสมือนปฏิบัติต่อข้า" ชายหนุ่มกล่าวด้วยความเสน่หา หลัวหรงเอ๋อร์มีสีหน้าซาบซึ้งใจ นางส่ายศีรษะพร้อมกล่าวว่า "ข้าไม่รู้สึกลำบากสักนิด" หลินจือเนี่ยนมองดูคนทั้งสองที่มีความรักต่อกันอย่างลึกซึ้ง ชุนเฉ่ายืนตั้งท่าระวังอยู่ด้านหลังฮูหยินของตนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร อย่าพูดจาเหลวไหล นายท่านใหญ่ในจวนของพวกนางเป็นเพียงป้ายวิญญาณเท่านั้น! แต่เมื่อฮูหยินได้พบเขาแล้ว กลับไม่ไล่คนผู้นั้นออกไป หลัวหรงเอ๋อร์จึงมองไปที่หญิงสาวบนที่นั่งอีกครั้งอย่างรู้ความ "พี่หญิง" เสียงเรียกที่ชัดเจนและหวานใส คำว่าพี่หญิงที่เอ่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ นับเป็นการให้เกียรติหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างมากจริงๆ แต่ทว่า สตรีที่อยู่ด้านบนกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอย่างนั้น! อีกอย่าง ท่านพี่ไม่เคยบอกเลยว่า ภรรยาคนก่อนหน้าตาแบบนี้! หญิงสาวบ้านนอก โง่เขลาเบาปัญญาอะไรกัน! เขากำลังหลอกใคร! แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเอ่ยถึงเรื่องพวกนั้น น้องชายของสามี ลู่จีเฉินต่างหาก ที่เป็นตัวแปรสำคัญในการกลับมาของพวกเขา ตอนนี้ลู่จีเฉินดำรงตำแหน่งสำคัญ ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้อย่างมาก เป็นกำลังสนับสนุนที่พวกเขาต้องการอย่างยิ่งยวด!" สิ่งนี้เป็นกุญแจสำคัญว่านางจะสามารถช่วงชิงอำนาจจากพี่ใหญ่ และควบคุมตระกูลหลัวได้หรือไม่ ในเวลานี้ แน่นอนว่า นางจะไม่ปล่อยให้อารมณ์ส่วนตัว มาทำให้เสียเรื่อง! ก็แค่เรียกพี่หญิงไม่กี่คำ แม้จะสวยแค่ไหนก็เป็นเพียงหญิงบ้านนอกธรรมดา หากสามารถจัดการได้ด้วยการเรียกพี่หญิงสักคำสองคำ ก็นับว่าดี แต่ลู่จีเฉินนั้นต่างออกไป เขาปกครองส่วนท้องถิ่นมาหลายปี มีวิธีการที่เฉียบขาด เกรงว่าการเข้าถึงนั้นยากยิ่ง ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการดึงเขามาสนับสนุนองค์ชายสามเพื่อเสริมบารมีให้ตระกูลหลัวเลย "พี่หญิง, พี่หญิง? หรือว่าท่าน...ไม่ชอบ...หรงเอ๋อร์หรือเจ้าคะ..." ลู่ต้าหนิวเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้น "จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ นางแค่ตอบสนองช้าเท่านั้น! ซานยา! หรงเอ๋อร์พูดกับเจ้า ไม่ได้ยินหรือ!" หรงเอ๋อร์ยอมเรียกนางว่าพี่หญิง ถือเป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่ที่นางได้รับในชีวิตเชียวนะ! นางรู้หรือไม่ว่า มารดาของหรงเอ๋อร์คือบุตรีอนุแห่งตระกูลเซี่ยผู้สูงศักดิ์ ไม่ใช่ฐานะที่พวกเขาจะขึ้นมาเทียบเท่าได้เลย ชุนเฉ่าแทบจะทนไม่ไหว อยากจะเข้าไปตบหน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด! แม้แต่นายท่านรองก็ยังไม่กล้าเอ่ยถ้อยคำเช่นนี้กับฮูหยินของพวกนางเลย! หลินจือเนี่ยนยกพัดในมือขึ้น ชุนเฉ่าถอยหลังออกไปเล็กน้อย หลินจือเนี่ยนมองคนทั้งสอง ยังคงเห็นได้ชัดว่าพวกเขารักกันอย่างลึกซึ้ง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่า เบื้องหลังคนทั้งสองยังมีเด็กน้อยวัยสิบขวบยืนอยู่ด้วย กล่าวก็คือ ลู่ต้าหนิวในตอนนั้นไม่ได้สูญเสียความทรงจำ นอนป่วยติดเตียงจึงไม่ได้กลับบ้าน แต่เวลานี้ จู่ๆ ก็กลับมากะทันหัน กลับมาเพราะเหตุใด ให้ผู้ใหญ่จัดการเรื่องงานแต่งให้เรียบร้อยอย่างนั้นหรือ บุตรชายก็โตขนาดนี้ ดูท่าแล้วคงไม่ใช่ หรือว่าจู่ๆ ก็เพิ่งจะคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ขึ้นมา อยากจะกลับมาทำหน้าที่ลูกกตัญญู แต่ไม่ใช่หญิงสาวคนนั้นแน่ เป็นฮูหยินดีๆ ไม่ชอบ อยากจะกลับมาเป็นอนุ แบ่งสามีกับคนอื่นอย่างนั้นหรือ หรือจะต้องการกลับคืนสู่วงศ์วาน แต่หากเขาคิดเช่นนี้ คงไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาสิบกว่าปีหรอกกระมัง แต่สุดท้ายเขาก็มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว มีความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น คือผลประโยชน์ ดังนั้น คนแบบนี้มีมากมายจริงๆ หลินจือเนี่ยนยิ้ม น้ำเสียงเรียบสงบ "ข้าเสียมารยาทไปหน่อย บังเอิญได้รู้ว่าคนในอดีตยังมีชีวิตอยู่ ก็อดรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้..." หากแต่หลัวหรงเอ๋อร์มิได้สัมผัสถึงความสะเทือนอารมณ์ใดๆ จากถ้อยคำเหล่านั้นเลย ตั้งแต่นางเดินเข้าประตูมา ก็รู้สึกแปลกๆ ก่อนที่จะมาถึง นางคิดเอาไว้อยู่แล้ว ทันทีที่ภรรยาเก่าของสามีรู้ว่า 'ที่พึ่งพิง' ที่จากไปแล้วของนางกลับมา นางจะต้องรีบพุ่งเข้ามา คุกเข่าร้องไห้แทบเท้าสามี ร้องไห้สะอึกสะอื้นดึงชายกางเกงของเขา พร้อมระบายความทุกข์ยากที่ผ่านมา การกระทำที่น่าอับอายทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ และนาง หลัวหรงเอ๋อร์ ก็จะต้องเป็นพี่น้องกับหญิงชาวบ้านผู้นี้ ทว่า ไม่ใช่เช่นนั้น แม้แต่ภาพหญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้ หญิงสาวที่ท่าทางขี้ขลาดและหยาบกระด้าง ในจินตนาการของนางนั้นไม่ปรากฏเลย หญิงผู้นั้นนั่งอย่างสง่าอยู่ตรงนั้น เครื่องประดับมุกและปิ่นทองเปล่งประกาย พู่ระย้าไหวพลิ้วงดงาม หากดูไม่ผิด พัดที่เพิ่งยกขึ้นนั้นทำจากไหมอวิ๋นหรงที่ตระกูลหลัวของนางมิกล้าละเลย เร่งมือทั้งวันทั้งคืน ด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด เพื่อนำไปมอบให้พ่อค้าหลวงตระกูลหลิ่ว เส้นไหมที่นุ่มลื่นละเอียดลออนี้ เป็นวัสดุคุณภาพเยี่ยมสำหรับตัดเย็บอาภรณ์ชั้นใน มีค่าดั่งทองคำพันชั่ง ไม่มีผู้ใดกล้าใช้ทิ้งๆ ขว้างๆ สินค้าชุดนี้เป็นชุดที่ตระกูลหลัวเพิ่งเร่งผลิตเสร็จสิ้นเมื่อปลายเดือนที่แล้ว แล้วตระกูลหลิ่วก็รีบนำไปถวายฮ่องเต้โดยไม่รีรอ บัดนี้ยังไม่ถึงกลางเดือนดี กลับถูกนำมาทำเป็นผืนพัด อยู่ในมือของนางผู้นี้ นางเป็นใครกัน ถึงได้ถือพัดอันล้ำค่าเช่นนี้ได้! แต่ก็เพียงพอที่จะบ่งบอกว่า ลู่จีเฉินได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้มากเพียงใด ส่วนเหตุใดจึงมาอยู่ในมือนางผู้นี้ คงไม่ต้องพูดให้มากความกระมัง น้องชายผู้ซึ่งให้เกียรติพี่ชายของตน จึงดูแลพี่สะใภ้เป็นอย่างดี ชัดเจนแล้วว่าการกลับมาของนางเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง แต่เมื่อนางได้ขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูล จะไม่อนุญาตให้คนผู้นี้ใช้ทรัพย์สินอย่างสิ้นเปลืองอีกต่อไป สิ่งของที่ลู่จีเฉินส่งมาให้พี่ชาย ก็คือของของนางเช่นกัน จะปล่อยให้ใครมาหยิบฉวย หรือเอาไปใช้โดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกต่อไปไม่ได้ หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย นางคิดว่าลู่จีเฉินคงจะปฏิบัติต่อพี่ชายของตนอย่างดี เพราะได้ยินมาว่าเมื่อก่อนสามีของนางเป็นคนเลี้ยงดูครอบครัว แน่นอนว่าต้องเลี้ยงดูลู่จีเฉินมาเช่นกัน บัดนี้ใต้เท้าลู่ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ก็ควรตอบแทนไมตรีที่ผ่านมาอย่างสมน้ำสมเนื้อ มีใต้เท้าลู่อยู่ตรงนี้ ใครหน้าไหนจะกล้ามาดูถูกนางได้อีก ตำแหน่งราชการของสามีนาง จะมีใครกล้ามาข่มเหง พี่ใหญ่และพี่หญิงใหญ่ก็ต้องเห็นแก่หน้านาง ตระกูลหลิ่วก็ต้องพิจารณาให้หนักก่อนจะกล้ามาสั่งอะไรพวกนางอีก! “โชคดีที่สามีข้าเป็นคนมีวาสนา”