ตอนที่ 4 ตั้งใจเข้ามาควบคุมจวนลู่

หลัวหรงเอ๋อร์ตกใจ รีบส่งเสียงร้องเรียกคน บ่าวรับใช้คนหนึ่งป้อนยาให้นายท่านผู้เฒ่าอย่างคล่องแคล่ว และรีบแบกนายท่านผู้เฒ่ากลับไปที่ห้องของเขาทันที ผู้ที่ไปเชิญหมอหลวง ก็เคลื่อนไหวอย่างเป็นระเบียบมิได้มีท่าทีลนลานแม้แต่น้อย ลู่ต้าหนิวร้องเรียกบิดาด้วยความตระหนกตกใจ รีบร้อนวิ่งตามไปติดๆ ด้วยความเป็นห่วง สายตาของหลินจือเนี่ยนจับจ้องไปยังร่างของแม่สามีที่โอบอุ้มหลานชายและวิ่งลับหายไป ไม่แม้แต่จะหันมามองนาง นางจึงได้แต่ถอนหายใจด้วยความขบขัน ตั้งแต่นางแต่งเข้ามาในตระกูลลู่ พ่อแม่สามีคู่นี้ก็ป่วยกระเสาะกระแสะใกล้ตายเต็มที ฝีมือการแสดงละครตบตานั้นชำนาญถึงขั้นสูงสุด ดูจากท่าทีวันนี้แล้ว คงจะป่วยไปได้อีกนานเลยทีเดียว หลินจือเนี่ยนก้าวเท้าเข้าไป พ่อสามีป่วยแล้ว นางจึงต้องไปแสดงบทบาทต่อไป “ฮูหยิน คุณชายจี้ อยู่ในห้องหนังสือแล้วเจ้าค่ะ” หลินจือเนี่ยนนึกถึงเรื่องสำคัญวันนี้ จึงสั่งให้คนเฝ้าดูแลเรือนสี่เล่อไว้ แล้วเดินไปยังห้องหนังสือ พวกนางมาถึงเมืองหลวงได้ครบหนึ่งปี พอจะจับทางอำนาจและการเคลื่อนไหวของแต่ละฝ่ายได้ทั่วถึงแล้ว บัดนี้จึงเริ่มลงมือ หวังจะสั่นคลอนฐานอำนาจของกลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่ง โดยนางต้องบัญชาการทุกอย่างด้วยตนเอง ณ เรือนสี่เล่อ ท่านหมอมาถึงแล้ว บรรดาสาวใช้และบ่าวไพร่รีบเร่งต้มน้ำและเปิดม่านอย่างเงียบงัน ลู่ต้าหนิวคุกเข่าอยู่ข้างเตียง จิตใจรุ่มร้อนดั่งไฟลน ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ยืนอยู่ด้านหลังบุตรชาย ความกังวลนานัปการตีกันวุ่นวายในห้วงความคิด หลัวหรงเอ๋อร์ยืนอยู่ภายนอกพวกเขา นางอุ้มทองของตนเองพลางหันไปมองด้านหลัง แล้วขมวดคิ้ว หญิงคนนั้นไม่ได้เข้ามาหรือ พ่อสามีป่วยกะทันหัน นางกลับไม่มาดู อะไรกัน! หลัวหรงเอ๋อร์แม้จะมีสีหน้าตำหนิ แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด หญิงบ้านนอกหรือ ไม่เคยเห็นโลกภายนอกอย่างนั้นหรือ เมื่อนางก้าวเข้ามาในจวนตระกูลลู่ ทุกอย่างกลับแตกต่างจากที่นางคิดไว้ก่อนหน้า ชีวิตที่สุขสบายหรูหราได้เปลี่ยนแปลงสตรี ที่สามีเคยบอกว่าเป็นหญิงสาวซอมซ่อและหยาบกระด้างไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งยังได้รับการบ่มเพาะจนมีราศี มีท่วงท่าสง่างามสมเป็นกุลสตรีอีกด้วย ด้วยรูปโฉมอันงดงามนี้ หลังจากที่พวกเขากลับมา หากสตรีผู้นี้ยอมอดทน เคารพพ่อแม่สามี ทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตน คำกล่าวของสามีที่ว่าจะไม่แตะต้องนาง ไม่ช้าก็เร็วคำพูดนั้นก็จะกลายเป็นเพียงลมปาก เมื่อเวลาล่วงเลย ลู่จิ้งหยางก็อาจจะหักห้ามใจไม่ไหวจนมีบุตรกับนางก็เป็นได้ หากเป็นเช่นนั้น เกรงว่าเรื่องราววุ่นวายคงตามมาไม่จบสิ้น ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ดีที่สุด ควรจะให้ความขุ่นเคืองฝังลึกในใจนาง แล้วทำลายความได้เปรียบของตนจนพินาศไปเอง หลัวหรงเอ๋อร์บังเอิญเหลือบมองออกไปยังนอกประตู ที่ระเบียงทางเดินทอดยาวด้วยต้นหลิวห้อยระย้า มีหินผาและธารน้ำไหลริน งดงามราวกับภาพฝัน เมื่อครู่ที่เดินมาจากห้องโถงใหญ่ ใช้เวลาหนึ่งเค่อ (ประมาณ 15 นาที) เดินผ่านซุ้มประตูฉุยฮวาสามชั้น มีเถาวัลย์ดอกไม้อายุร้อยปีบนประตูนั้นเลื้อยพันคดเคี้ยว ดูแข็งแกร่งและทรงพลัง เพียงชั่วขณะที่สายตาได้สัมผัส ก็พลันเห็นพรรณไม้งามตระการตาในสวนสองแห่ง ศาลาและนกกระเรียนศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่แผ่นหินที่เหยียบย่ำผ่านมา ก็ยังมีประกายความงดงามเรืองรองที่ถูกเจียระไนผ่านกาลเวลาอันยาวนาน ความลึกลับที่ซ่อนเร้นในแต่ละเรือน และการจัดวางที่งดงามในทุกก้าวเดินนั้น ล้วนเกินกว่าตระกูลหลัวซึ่งเป็นพ่อค้าจะเทียบได้ จวนอ๋องพระราชทานอันโอ่อ่าและสง่างามนี้ แสดงให้เห็นถึงเกียรติยศอันสูงส่ง และอำนาจอันล้นเหลือในมือของลู่จีเฉินอย่างแท้จริง ยิ่งไปกว่านั้น ขุนนางผู้ทรงอำนาจผู้นี้ยังไม่มีคู่ครอง รอนางเข้ามาก่อนเถอะ นางจะเป็นนายหญิงที่ถูกต้องตามหลักทำนองคลองธรรมของคฤหาสน์ที่เรียกว่าจวนแห่งนี้ กิจการใดที่ลู่จีเฉินไม่สะดวกออกหน้า นางก็สามารถรับหน้าแทนได้ เมื่อนั้นจวนลู่จักต้องเจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น ตระกูลหลัวของพวกนางที่ถือหางองค์ชายสาม ก็จักพลอยสูงส่งขึ้นตามไปด้วย เพื่อสิ่งเหล่านี้ ตำแหน่งภรรยารองจะเป็นไรไป! เมื่อท่านหมอฝังเข็มเสร็จสิ้น นายท่านผู้เฒ่าก็ฟื้นคืนสติ ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ตระหนักในใจว่า แม่เสือร้ายหลินจือเนี่ยนนั้น จะหย่าร้างก็ไม่อาจทำได้ ยิ่งนางยังให้กำเนิดบุตรชายสองคนแก่ตระกูลลู่แล้วด้วย อีกทั้งสิ่งที่พวกนางกระทำไปเมื่อครานั้น ก็เพื่อความผาสุกของทุกคน ด้วยเกรงว่าบ้านใหญ่จะไร้ทายาท จึงหวังให้บ้านใหญ่มีบุตรไว้จุดธูปบูชาบรรพบุรุษ ยามนี้บุตรชายคนโตกลับมาแล้ว นางก็ควรสำเหนียกในความปรารถนาดีของพวกนางเสียบ้าง ส่วนบุตรของสะใภ้ใหญ่ จะเป็นของเจ้ารองหรือเจ้าใหญ่ ต่างก็เป็นคนของตระกูลลู่ทั้งสิ้นมิใช่หรือ เช่นนั้นแล้วก็ไม่ต่างกัน หากจะกล่าวให้ถี่ถ้วน เจ้าใหญ่ยังได้บุตรมาเพิ่มอีกสองคน และหากเจ้าใหญ่...ไม่เต็มใจ เขาก็พาสตรีอีกคนติดตามมาด้วยมิใช่หรอกรึ เขาสามารถใช้ชีวิตอยู่กับนางผู้นั้น ทำราวกับว่าไม่มีแม่เสือคนนั้นอยู่ก็ย่อมได้ ด้วยฐานันดรของตระกูลลู่ จะเลี้ยงดูสตรีอีกสักสิบคนก็หาได้ขัดสนไม่ จะอับอายขายหน้าก็ช่างปะไร ขอเพียงไม่ให้หลินจือเนี่ยนออกจากจวนก็พอ ส่วนเรื่องจะจับสะใภ้ใหญ่แปลงนามแฝงกายให้เป็นอนุแก่เจ้ารองนั้น ฝันไปเถอะ! บัดนี้เจ้ารองของนางมีฐานะศักดิ์ใด มีความสามารถเพียงใด มีตำแหน่งยศขั้นไหน! หลินจือเนี่ยนนั้นไม่คู่ควรกับเจ้ารองเลยแม้แต่น้อย อย่าได้คิดแม้แต่จะเฉียดใกล้บุตรชายรองของนาง! ลู่จีเฉินของนางจะต้องสมรสกับสตรีสูงศักดิ์จากตระกูลใหญ่ หลินจือเนี่ยนไม่อาจเทียบได้เลย! อีกทั้งหลานชายทั้งสองคนนั้นก็ไม่อาจนับเข้าเรือนรองได้ เรือนของลู่จีเฉินต้องสะอาดหมดจด จะให้เรื่องเช่นนี้มาแปดเปื้อนเกียรติยศมิได้! ดังนั้น ลู่เกอและลู่ไจ้ ไม่ว่าเจ้าใหญ่จะยอมรับหรือไม่ ก็ต้องรับ "หรงเอ๋อร์ หรงเอ๋อร์ ท่านพ่อฟื้นแล้ว เจ้ามาเร็วเข้า ให้ท่านพ่อได้เห็นเจ้า" ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ไม่พอใจ "เมื่อครู่ก็ทักทายกันไปแล้ว ให้คนพาพวกนางออกไปก่อน แม่กับพ่อมีเรื่องจะคุยกับเจ้า" น้ำเสียงเหมือนกำลังไล่แมวไล่หมาอย่างนั้น หลัวหรงเอ๋อร์ฟังออก มีหรือที่ลู่ต้าหนิวจะฟังไม่ออก สีหน้าของเขาพลันหม่นลงทันใด หรงเอ๋อร์ยอมเสียสละทุกสิ่งเพื่อเขา ครั้งนี้กลับมาถึงกลับได้รับความอัดอั้นตันใจ เขาจะปล่อยให้นางทนทุกข์เช่นนี้ได้อย่างไร “ท่านแม่ หรงเอ๋อร์เป็นภรรยาของข้า เป็นแม่ของลูกข้า หากไม่มีนาง ก็ไม่มีข้าในวันนี้นะขอรับ” “ภรรยา? ไม่ใช่อนุหรือ” หลัวหรงเอ๋อร์ได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลงด้วยความน้อยใจ ไม่เอ่ยคำใด ลู่ต้าหนิวร้อนใจ "ท่านแม่ หรงเอ๋อร์ไม่ใช่อนุ นางเป็นภรรยาที่ข้าแต่งเข้ามาอย่างถูกต้องตามประเพณี และต่อไปก็จะเป็น...ภรรยารอง” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่และนายท่านผู้เฒ่าได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าตกตะลึงพร้อมกัน เขาอาจจะจากบ้านไปนานเกินไป จนลืมไปแล้วว่าเคยแต่งภรรยาแบบไหนเข้ามาใช่ไหม หลินจือเนี่ยนผู้นั้น เพียงไม่พอใจสิ่งใดก็ฟาดฟันไม่ยั้ง ภรรยาผู้เหี้ยมหาญแห่งคุ้งน้ำลู่เจีย จะยอมให้มีภรรยารองหรือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา อำนาจของเรือนใหญ่ล้วนอยู่ในกำมือของนาง แมลงวันสักตัวยังบินออกมิได้ นางกุมอำนาจแต่เพียงผู้เดียวในจวนตระกูลลู่ แม้แต่สองผู้เฒ่าก็ยังต้องเกรงใจนางในทุกเรื่อง แล้วจะมาพูดว่าภรรยารองอะไรกัน “ต้าหนิว เจ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า”