ตอนที่ 9 ฮูหยินผู้เฒ่า ได้เวลาทานยาแล้ว

ลู่ต้าหนิวรีบแก้ต่างให้บุตรชาย ต้องเตือนเด็กสองคนนี้ โดยให้เรียกตนว่าพ่อ ไม่ใช่แขกผู้มีเกียรติอะไรนั่น! หลินจือเนี่ยนเดินเข้ามาแล้ว โบกมือให้นายท่านรองไม่ต้องมากพิธี “ปล่อยให้ท่านพ่อท่านแม่รอนาน ลูกผิดเองเจ้าค่ะ” แล้วก็พาเด็กๆ ไปนั่งข้างๆ แม่สามีอย่างเป็นธรรมชาติ ฮูหยินผู้เฒ่าลู่แทบอยากจะเอ่ยว่า รอนานเกินไปแล้ว! แต่ด้วยความเคยชินมานานปี เสียงของนางก็ติดอยู่ในลำคอ พูดออกมาได้แค่ว่า “มาแล้วก็ทานข้าวเถอะ” ลู่จีเฉินนั่งอยู่ที่ด้านท้ายของโต๊ะอาหารอย่างเป็นธรรมชาติ ตามธรรมเนียมปฏิบัติ เขาต้องให้เกียรติและเว้นที่นั่งสามตัวแรกไว้สำหรับบ้านใหญ่ ความหวังที่จะได้ดูเรื่องสนุกของหลัวหรงเอ๋อร์พังทลายลง นางรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าจะนั่งลงตรงไหนดี แน่นอนว่านางไม่อาจนั่งในตำแหน่งที่สูงกว่าลู่จีเฉินได้ อาหารที่ถูกทานแล้วถูกเก็บออกไปจากโต๊ะทีละจาน และอาหารชุดใหม่ถูกนำมาจัดวางแทน ฝาครอบทองแดงเปิดออก กลิ่นหอมอบอวล “ฮูหยิน ฮูหยินผู้เฒ่า เชิญทานอาหารเจ้าค่ะ” “มีแต่ของโปรดท่านแม่ทั้งนั้นเลยนะเจ้าคะ” หลินจือเนี่ยนเชื้อเชิญทุกคนทานอาหารอย่างเป็นกันเอง โดยไม่แยแสต่อเศษอาหารที่ถูกเก็บไปก่อนหน้านี้ ลู่ต้าหนิวโกรธจนควันออกหู เขาฟาดตะเกียบลงบนโต๊ะเสียงดัง “เจ้า—“ “พี่ใหญ่อิ่มแล้วหรือ” เสียงของลู่จีเฉินราบเรียบ “ในเมื่ออิ่มแล้ว ท่านป้าหลิน รบกวนชงชาให้คุณชายใหญ่ด้วย ท่านพ่อท่านแม่ชราแล้ว ไม่ชอบเสียงดังรบกวน พี่ใหญ่โปรดเห็นใจด้วยขอรับ” ลู่ไจ้ตัวน้อยสั่นเทาด้วยความตกใจอย่างเห็นได้ชัด รีบซุกตัวเข้าหาท่านอาอย่างหวาดกลัว ลู่จีเฉินยิ้มออกมา นับแต่กลับจวนมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนให้เห็น เขาบรรจงพับแขนเสื้อให้บุตรชายคนเล็ก และดูแลเขาขณะทานอาหาร ลู่ไจ้กะพริบตาปริบๆ แอบขยับปากเรียก ท่านพ่อ เขาผูกพันกับท่านพ่อมากที่สุด ลู่จีเฉินส่ายหน้าอย่างเอ็นดู คีบมันเทศเชื่อมน้ำตาลของโปรดให้เขา กินได้แค่สามชิ้นเท่านั้น ห้ามกินมากกว่านี้ จะกะพริบตาอีกกี่ครั้งก็เปล่าประโยชน์ คำพูดที่อัดอั้นของลู่ต้าหนิว ด้วยบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร จึงไม่อาจเอ่ยออกมาได้ หลัวหรงเอ๋อร์ยังคงยืนงงงันอยู่ตรงนั้น นายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่าลู่ทำเหมือนไม่เห็น ยังคงทานอาหารกันอย่างเงียบๆ "ท่านแม่ ท่านแม่ ทำไมท่านไม่ทานล่ะขอรับ" เสียงเรียกนั้นยิ่งทำให้หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากขึ้น หลัวหรงเอ๋อร์มองแม่สามีด้วยสายตาตัดพ้อ ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าก็รีบหันไปมองลู่เกอทานอาหาร ลู่ต้าหนิวจำต้องเอ่ยปากให้นางกลับไปนั่งลงตามเดิม! เขาจะไปคุยกับลู่ซานยาเอง! หลัวหรงเอ๋อร์กัดฟันอดทนเช่นกัน โดยหวังว่าลู่จีเฉินจะเห็นใจความยากลำบากของนาง บรรยากาศที่อึดอัดพลันกลับมาครึกครื้นอย่างน่าประหลาดเมื่อหลินจือเนี่ยนปรากฏตัว แม้จะไม่มีใครพูดอะไร แต่เหล่าสาวใช้ บ่าวไพร่ เด็กๆ และคนชรากลับดูมีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด หลินจือเนี่ยนทานอาหารอย่างไม่รีบร้อน ชาที่อยู่ตรงหน้าลู่ต้าหนิว ส่งกลิ่นหอมกรุ่นพร้อมไอที่ลอยพลิ้วขึ้น ลู่ต้าหนิวต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าเสียงตะเกียบที่กระทบกัน กลิ่นหอมของน้ำแกง และความเงียบบนโต๊ะอาหาร บอกเขาว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะพูด ลู่ต้าหนิวได้แต่กดความขุ่นเคืองลงไปอย่างไม่เต็มใจ เมื่อหลินจือเนี่ยนมองไปยังที่นั่งของลู่ต้าหนิว ก็รู้ว่าพวกเขายังไม่ได้บรรลุข้อตกลงกัน เมื่อคีบอาหารก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังป้าหลิน ป้าหลินก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด นางรู้แล้วว่าควรทำอย่างไร หลินจือเนี่ยนเช็ดมือของตน นางไม่อยากกลายเป็นคนร้ายในเรื่องนี้ จึงอ้างว่ายังมีธุระ ก่อนที่จะพาเด็กๆ ออกไปก่อน หลังจากที่ร่างของหลินจือเนี่ยนลับหายไปจากสายตา จนกระทั่งเงาของบ่าวไพร่คนสุดท้ายเลือนหายไปกันหมด ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ก็ราวกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า “ฉงฉงอิ่มหรือยังจ๊ะ” “ข้าอิ่มแล้วขอรับท่านย่า” หลัวหรงเอ๋อร์ขมวดคิ้ว นี่มันอะไรกัน หลังจากที่หลินซานยามาถึง ฮูหยินผู้เฒ่ากลับไม่กล้าพูดจาหนักแน่นสักคำ! ปล่อยให้ลูกสะใภ้ขี่คอแบบนี้ได้อย่างไร! ไยมิรู้จักที่ต่ำที่สูง! หลินซานยากำเริบเสิบสานเกินไปแล้ว! หลัวหรงเอ๋อร์เหลือบมองลู่จีเฉิน แม้อยู่ต่อหน้าเขานางยังกล้าทำเพียงนี้ หากลับหลังไม่ยิ่มเหิมเกริมหนักเลยหรืออย่างไร เขากล้าฝากฝังบิดามารดาของตัวเองไว้กับสตรีเช่นนี้หรือ! ลู่จีเฉินกำลังดื่มชา หลัวหรงเอ๋อร์กำผ้าเช็ดหน้าแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ช่างเป็นบุรุษที่ไม่มีความละเอียดอ่อนเลยจริงๆ! หรือ...เขาอาจจะจนใจอยู่เช่นกัน ใต้เท้าลู่ทุ่มเทกายใจเพื่อบ้านเมือง เรื่องในเรือนล้วนอยู่ในมือสตรีผู้นั้น เขาเองก็คงไม่อาจทราบถึงรายละเอียดต่างๆ ได้ครบถ้วน บางทีนางอาจจะคุยโวถึงความเหนื่อยยากของตนก็เป็นได้! “ท่านแม่ นางเป็นเช่นนี้ตลอดเลยหรือขอรับ! ไร้มารยาทจริงๆ!” กินเสร็จก็จากไป! เห็นพวกเราเป็นเพียงโต๊ะเก้าอี้แค่นั้นหรือ! ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ยังไม่ทันตั้งตัว "ใครกัน" “หลินซานยา!” “นางยุ่งน่ะ” เป็นเรื่องปกติ “ยุ่งขนาดไหนก็คงไม่เท่าน้องรองกระมัง! ถึงขนาดไม่เคารพท่านพ่อท่านแม่เชียวหรือ!” ลู่จีเฉินได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองพี่ชายคนโต และละสายตาออกไป พี่สะใภ้ใหญ่ยอมให้เขาได้พบหน้าท่านพ่อท่านแม่ นับว่าใจดีมีเมตตาแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าลู่มองหน้าบุตรชายคนโตที่แสดงความโกรธอัดอั้นอย่างเดือดดาล ใบหน้าที่เคยเฉยเมยก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง จริงด้วย บุตรชายคนโตกลับมาแล้ว "เจ้า...เจ้าดูนางสิ...นางทำตัวเช่นนี้เป็นประจำ..." เหล่าบ่าวไพร่ในบ้านก็ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา "นาง..." “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ..." ป้าหลินยิ้มพลางน้อมกายลงอย่างนอบน้อม "ท่านและนายท่านได้เวลาทานยาแล้ว บ่าวจะพาท่านทั้งสองไปทานยานะเจ้าคะ แล้วค่อยกลับมาสนทนากับนายท่านใหญ่และนายท่านรอง สุขภาพของท่านสำคัญยิ่งนัก" ทานยา จริงสิ หลังจากบุตรชายคนเล็กประสบความสำเร็จ ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ก็ใส่ใจเรื่องทานยาและการดูแลสุขภาพมากขึ้น ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ให้บุตรชายคนโตรอก่อน นางจะไปทานยาแล้วค่อยกลับมาคุยกับเขา “ท่านแม่รีบไปเถิดขอรับ” …… ณ ห้องโถงชั้นใน ป้าหลินบรรจงคนยาในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ท่านสับสนไปแล้วหรือเจ้าคะ ท่านจะรับนายท่านใหญ่ผู้นั้นเข้ามาจริงหรือ" ฮูหยินผู้เฒ่าลู่คิดในใจ คำถามนี้ไร้สาระยิ่งนัก! บุตรชายของนางกลับมาแล้ว เหตุใดต้องคิดว่าจะรับหรือไม่รับ เขาคือบุตรชายของนาง นายท่านใหญ่แห่งจวนตระกูลลู่! ป้าหลินส่งยาให้นาง “ท่านไม่สนใจชื่อเสียงของนายท่านรองแล้วหรือเจ้าคะ" “เกี่ยวอะไรกับเฉิงชั่วด้วย” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่สงสัย “อีกอย่าง ตอนนั้นพวกเราก็คิดว่าต้าหนิวตายไปแล้ว เพื่อบ้านใหญ่ นายท่านใหญ่ของพวกเจ้าก็น่าจะเข้าใจสิ่งที่เราทำ” บุตรของนางเอง นางย่อมรู้ดีที่สุด “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ท่านคิดอะไรอยู่ ท่านลืมสถานะของนายท่านรองแล้วหรือเจ้าคะ หากนายท่านใหญ่กลับมา นายท่านรองจะอยู่ในราชสำนักได้อย่างไร ผู้คนจะเย้ยหยันนายท่านรองอย่างไร ท่านไม่คิดถึงอนาคตของนายท่านรองเลยหรือเจ้าคะ เพียงเพื่อนายท่านใหญ่คนเดียว ท่านจะยอมให้คนทั้งเมืองเปี้ยนจิงนินทาว่าร้ายนายท่านรองไปชั่วชีวิตหรือเจ้าคะ ท่านจะทำตัวอย่างไรต่อหน้าบรรดาฮูหยินใหญ่ของตระกูลสูงศักดิ์ ท่านจะยอมให้พวกนางดูถูกเหยียดหยามไปตลอดชีวิตหรือ!" “พวกนางกล้าหรือ! ลูกข้าเป็นถึงเสนาบดีขั้นสามเชียวนะ!” “นายท่านรองก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ การรับดูแลทั้งสองครอบครัวน่ะฟังดูดี เป็นความเมตตาของนายท่านรอง แต่หากนายท่านใหญ่กลับมา นั่นจะกลายเป็น...เป็น... บ่าวพูดไม่ออกเลยเจ้าค่ะ เมื่อคนภายนอกจับจุดอ่อนใหญ่ของท่านได้ บรรดาฮูหยินผู้เฒ่าคงได้หัวเราะเยาะและนินทาท่านอย่างสนุกปากแน่ๆ ถึงตอนนั้น ท่านก็จะกลายเป็นตัวตลกไปทั่วทั้งต้าโจว บ่าวคิดว่ามันไม่คุ้มค่าเลยเจ้าค่ะ ท่านทุ่มเททุกอย่างเพื่อบ้านใหญ่ แต่สุดท้ายถ้านายท่านใหญ่กลับมา ท่านก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่าในทันทีนะเจ้าคะ"